هسسستم ولی خسسسته م

سلام دوستان نازنینم . 

از پیام های زیبای تسلیت و ابراز همدردیتون بی نهایت ممنونم . این یک هفته مشغول برگزاری مراسم بودیم و به خاطر اینکه منزل خاله کرجه ، دوری راه و آلودگی هوا حسابی کلافه مون کرده بود . موضوع اینجاست که مهردخت هم مدرسه داشت و همه ی روزها تو کلاساش شرکت می کرد منم هم اداره میرفتم (فقط روز خاکسپاری رو مرخصی بودم ) ، هم پیش خاله اینا بودم و شب ها قبل از ساعت نه هم بر میگشتم خونه . دیگه ببینید چه اوضاعی بود . 

از اینکه همه ی کامنت های مهربونتون  رو نمیتونم جواب بدم عذر میخوام فقط اون هایی رو پاسخ نوشتم که نیاز بود . 

دوستتون دارم و یلدای زیباتون رو هم تبریک میگم . در اولین فرصت برمیگردم پیشتون 

" باز هنگام جدایی در رسید"

سیامک جانم ، مهمون عزیزت رو دریاب . 

گرد راه طولانیٍ بی تو بودن ، روی شونه هاش نشسته . چشم و دلت روشن نازنین . امشب ، شبٍ مهمانی توست .  

باز هنگام جدایی در رسید 

سینه ها لرزان شد و دلها شکست

خنده ها در لرزش لب ها گریخت

اشکها بر روی رویاها نشست

چشم جان من به ناکامی گریست

برق اشکی در نگاه او دوید

نسترن ها سر به زیر انداختند

ماه را ابری به کام خود کشید...

***********

خدا حافظ یادگار روزهای خوش گذشته ... 

یک گپ و گفت ساده

سلام دوستای گل و عزیزم . حالتون چطوره ؟ جالبه هر چی سرم گرم زندگی روزمره میشه و گاهی به دلیلی مشغله ی زیاد و یا مشکلات اینترنتی ، بینمون فاصله می افته ، بازم یاد و خاطراتتون ، مثل تارهای نامریی به قلبم قلاب میشن و من رو با اشتیاق می کشونن اینجا . 

یعنی هر قدر هم پیشتون نباشم ولی تو ذهنم جریان دارید ..

 نه بصورت کلی ، گاهی جزء به جز و با قسمتی از کامنتای مهربونتون به ذهنم میایید و باهاتون گپ و گفت درونی راه میندازم . 

علت اینکه مثلا" مهردخت میگه : مامان خواهش کردم گوشیمو بزنی به شارژ پس چرا نزدی؟؟.

 من جواب میدم : جدددی ؟؟ ببخش متوجه نشدم . میگه : آخه گفتی باشه دخترم . 

می فهمم جسمم اتوماتیک وار جواب داده ولی فکرم جای دیگه بوده .

 امروز ترس برم داشت گفتم : نکنه آلزایمر گرفتم . همه ی اون صحنه ها رو مرور کردم دیدم .. نع خیرم .. داشتم با یکیتون ، " حالا نمیگم کی "  تو دلم گپ میزدم  میخوام بگم خیلی دوستتون دارم 

خلاااصه .... این سه روز تعطیلی هم گذشت . و من به اندازه ی چند ماه ، کم خوابیمو جبران کردم و همونطور که ملاحظه می فرمایید انگار آدم بشو نیستم ، باز هم فردا که قراره بریم سر کار ، این ساعت در حال تایپ هستم 

این روزا نگران مهردختم ، یعنی وضعیت درسیش و مشخصا" درس طراحیش .

 امسال امتحانشون نهاییه و باید تو سه ساعت شش تا طرح بی عیب و نقص تحویل بدن . مثلا" درمورد پرسپکتیو ممکنه بگن فضای شهر رو تجسم کنید. حالا بچه ها باید بصورت ذهنی تصور کنند بالای برج میلادند و دارن به شهر نگاه می کنند یا تو فیگور ممکنه بگن یه اتاقه که چند نفر درحال نقاشی دیوارها هستند .

 مبحث دست ، ممکنه بگن دست های در حال نیایش ، یا اشاره به دور و .. اینا رو بکشید . 

 منظره این باشه که یه مزرعه با یه کلبه و چرخ چاه و اصطبل و .. 

خلاصه تو سه ساعت شش تا موضوع مختلف . 

کاری به این تجسم ها ندارم به سرعت طراحی کار دارم که مهردخت خیلی کنده . البته شخصیتا" ادم یواشیه و برعکس من که در آن واحد چند تا کارو با هم انجام میدم اون نه و طبق معمول ژن معیوبه از سمت پدر گرامیشون ، کار خودشو کرده . 

امروز آرمین زنگ زده بود با مهردخت صحبت کنه ، گفتم داره دوش می گیره . گفت : مادرم داره برمی گرده آمریکا تقریبا" چهار ماهه مهردخت رو ندیدیم میتونی راضیش کنی بیاد یه چند ساعت با ما باشه ؟ 

گفتم : اره میدونم ولی واقعا کاراش زیاده اگه بتونه بیاد در حد همون چند ساعته .

 گفت : مهربانو چرا اینا انقدر کار دارن ؟؟

 گفتم : کارشون زیاده ولی دختر شما هم خیلی یواااشه . گفت : عه جدا" ؟؟ چرا اینطوریه؟؟

 گفتم : به ژن های معیوبت مراجعه کن .

 خندید .. گفت : راست میگی منم اینطوریم . 

گفتم :کلی یادت می کنیم .. معمولا" ذکر خیرت هست .

 گفت : چطور؟؟ گفتم :  خیلی وقتا الان شروع میکنه به کار یه ساعت دیگه میگم ، تموم شد ؟ میگه آخراشه . میگم : بر پدرت لعنت ، تمومش کن . 

قاه قاه خندید ، گفت : واقعا" میگی ؟؟ گفتم : اره ، پس چی ؟؟ از ته دل هم میگم .

 گفت : مهردخت چی میگه ؟؟ گفتم : میخنده . گفت : چه بی غیرته .. 

خلاصه که... 

***********

این چند روز تعطیل موجب شد با یکی از دوستان ، کلی دردو دل کردیم . سعید ، آقای خوش مشرب و طنازیه که تقریبا" همسن و سالای خودمه .با خانوم گلش و پسر بچه ی بانمکشون ، یه زندگی معمولی و خوب دارند .

انقدر بذله گوست و سربه سرمون میذاره که کمتر کسی شک میکنه ، غم و غصه ای هم تو دلش باشه . ولی همونطور که همیشه تجربه ثابت کرده معمولا" اشخاصی با این ویژگی ها،ردٌِ خاطرات تلخ عمیقی به صورت دلشون دارند که در پس این چهره ی بیرونی شاد پنهانش می کنند . 

بالاخره در یک فرصت مناسب ، سعید پرده از راز غمگین زندگیش برداشت و قصه ی تلخ دل داغ شده ش رو برام گفت . 

بعد از شنیدن داستانش کلی با هم سر نتیجه گیری و اینکه زخم قدیمی چه تاثیری بر زندگیش داشته کلنجار رفتیم .

 من حرف های خودمو زدم و اون دلایل خودش رو داشت . 

دست آخر ازش اجازه گرفتم که ماجرا رو بنویسم و با کمک هم شاید بتونیم مرهم خوبی برای زخم دل سعید پیدا کنیم . 

پس آماده ی شنیدن "قصه ی یک مرد" باشید و بدونید چشمای سعید رو ی این سطرها میچرخه و منتظر دیدن کامنت هاییه که بی طرفانه و با خلوص نیت براش می نویسید . 

********

 این مطلب رو جهت قدردانی از همه ی پزشکان نازنین و وظیفه شناس  سرزمینم میذارم . و باز هم یاد آور میشم که هر جا کوچکترین بی انصافی و ظلمی در حق خلایق خدا ببینم یا بشنوم ، چه از طرف یک پزشک مجنون در حق یک انسان چه از طرف مردی مهجور در مقابل گربه های بی پناه و زبون بسته باشه ،  دست به بزرگنمایی میزنم تا هر کدوممون یادمون باشه هر رفتار ناپسند ی که داریم ، ذره بین هایی برای بزرگنمایی در کمین هستند . 

راستی لطفا همه ی کامنت های پست قبل رو بخونید چون گاهی جواب این یکی رو برای اون یکی نوشتم 

پدرم مأیوس که می شد با یک پک نصف سیگارش را می بلعید و می گفت:

امید !هیچوقت سراغ شغلی نرو که با همه ی آدمها سر وکار داشته باشد و توی چشم باشد،،،بعد آهی می کشید و فحشی نثار شاپور فنرساز-همسایه ی مغازه اش- می کرد،،،،

دهه ی شصت بود و جنگ بود و تحریم و کمبود و شعار.آنجا که ما بودیم،دغدغه ی اصلی تخم مرغ بود و شامپو خمره ای و سیگار و روغن و این جور چیزها.پدرم کاسب قدیمی محل بود.

از سر صبح تا نزدیک نیمه شب مغازه اش باز بود تا خرج خانواده ی پر جمعیتش را فراهم کند.خانواده ای که هر یکی دو سال عضو تازه ای به خود می دید.نه جمعه داشتیم نه روز تعطیل.فقط عاشورا،آن هم تا ظهر در اصلی مغازه بسته می شد و البته از در فرعی باز هم کاسبی ادامه می یافت....ماهانه پنج تن برنج و سه تن قند و شکر و کلی روغن و تاید و ریکا و اینجور چیزها را با کوپن توزیع می کردیم.بعد باید کوپن ها را می شمردیم و مهر می کردیم و تحویل بانک می دادیم. مشقتی بود و روزی مان گنجشک وار.

تنها مزیتی که داشتیم این بود که مجبور نبودیم صف گوشت و نان و اینجور چیزها بایستیم.ما هوای قصاب و نانوا را داشتیم و آنها هم هوای ما را....

سالهای صف بود و کمبود و گرانی.سالهایی که مردم آنجای تهران که ما بودیم ریشه ی گرانی را در گرانفروشی کاسب ها و ریشه ی کمبود را در احتکار خرده فروش ها می دیدند....مدام دعوا بود و شکایت و نفرین و لعنت. 

دولت هم هر از گاهی با تشکیل ستاد تعزیرات به جان مغازه دارها می افتاد و به سوء ظن ملت دامن می زد... توی قهوه خانه ی محل ،بحث داغ درآمد کاسب ها و بیچارگی کارگرها و کارمندها بود....هیچکس خبر نداشت که شاپور فنرساز چه می کند.برای کسی مهم نبود.مایحتاج روزانه مهم بود.مایحتاجی که توزیع کننده اش ما بودیم... 

یک آقای اسفراینی هم بود که رییس شورای مسجد محل بود و بر توزیع تخم مرغ و شامپو و اینجور چیزها نظارت می کرد و مدام از حساس بودن نیازهای مردم و حق الناس سخنرانی می کرد و پدرم را تهدید می کرد.البته پدر من هم آدمی نبود که کم بیاورد و یک روز که آقای اسفراینی دور برداشته بود و از حق الناس می گفت یواش زیر گوشش گفت که بهتر است خفه شود وگرنه قضیه ی اکرم بندانداز و دختر علی سیرابی و زن رشید کتل را رو خواهد کرد،،،،آقای اسفراینی به آنها سهمیه ی تخم مرغ و سایر مایحتاج را به طور ویژه می داد،،،

**********

سالها گذشت.جنگ و قحطی تمام شد وبازار سیاه رفت پی کارش و از اهمیت و حساس بودن بقالی کاسته شد...

شاپور فنرساز هم که با تعمیر کمک فنرهای اسقاطی و قالب کردنشان به جای کمک فنر فابریک مال و منالی به هم زده بود صاحب کارخانه ای شد وناگهان کارآفرین مورد احترامی به عمل آمد...من هم به نصیحت پدرم گوش نکردم و پزشک شدم.

پزشکی که با همه ی مردم سر وکار دارد و با جان مردم کار دارد و شغلش حساس است....حالا مریض ها توی اتاق انتظار هی همدیگر رامی شمارند و در مبلغ ویزیت ضرب می کنند تا درآمدم را پیدا کنند و نچ نچ کنند....

حالا قهوه خانه ی محل جایش را به فیس بوک و تلگرام داده.جایی که محل مناسبی برای تولید فحش های موجه است....فحش به همکارانی که با پول خون ملت به خارجه می روند و عکسش را اینجا و آنجا می گذارند و دل و قسمت های تحتانی ملت را می سوزانند،،،هر قدر هم نصیحتشان می کنی که از کارآفرینان و تجار محترم یادبگیرید وآسته بروید و بیایید به خرجشان نمی رود،،، 

***********

مهم نیست که چطور در اتاق انتظار مطبت چرتکه می اندازند.مهم نیست که فحاشان حرفه ای مجازی با چه کلماتی جد و آبادت را مورد عنایت قرار می دهند تا غم ناکامی ها و نتوانستن هاشان را دلیل پسندیده ای بیابند،،، این هم مهم نیست که ورزشکار حرفه ای و هنرپیشه و هنرمند برای کسب محبوبیت و شهرت چه الفاظی نثارت می کنند،،،

مهم پای انداز است.پیرزن کٌرد مهربانی که گاهی فشارش را چک می کنم و او هم برای تشکر دبه ای ترشی بدون سیر برایم بار می گذارد،،،

مهم مبینا است که وقتی شش ماهش بود، باتریاک مسموم شد و نعش نیمه جانش را هر طور بود تا بیمارستان کشاندم و حالا برای خود خانمی است و دختر شش ماهه ای دارد و روز پزشک هر سال برایم کارت پستال می آورد،،،،

مهم قدسیه است که دیابت دارد و سالهاست که مریض من است و گاهی برایم سینی عصرانه ای درست می کند تا خستگی در کنم،،،،

مهم مهکامه است با نقاشی ها و ماچ های گنده اش،،، و ابوالفضل و علی دو برادری که بیماری ژنتیکی نادری دارند و هر دو آرزو دارند که کچل بشوند تا شکل دکترشان بشوند،،،،

مهم این است که خودت راضی باشی و بدانی که مسیر درستی را انتخاب کرده ای،،،،

" دست های معجزه گر و مهربانتان را می بوسم نمایندگان خدا روی زمین " 

مهربانو 

انسانم آرزوست

سلام عزیزای مهربون ، دوستای گلم .

اولین برف امسال مبارک باشه برامون .

از دیروز خبر وحشتناکی تو گروه های مجازی پخش شده مبنی بر جنایت کادر پزشکی بیمارستان اشرفی شهرستان خمینی شهر .

ماجرا از این قرار بوده که پدر و مادری ، پسر بچه شون رو با چونه ی شکافته به بیمارستان میبرند . جراحت رو بخیه میزنند و قبض صدو پنجاه هزارتومانی رو میذارن ، کف دست خانواده ی تنگدست بچه . وقتی پدرو مادر ادعا میکنند که چنین پولی در اختیار ندارند و قادر به پرداخت هزینه نیستند ، درکمال ناباوری ، بچه رو دوباره تو اتاق میبرند و بخیه های زده شده به شکاف رو باز میکنند و میگن حالا برید بیرون . اصلا" قابل تصور نیست که یه عده کادر بیمارستانی چنین جنایتی مرتکب شده باشند ، یعنی میخوام ببینم یه قلب انسانی تو سینه هیچکدوم از موجودات اونجا نبوده ؟؟ گروه عظیم پزشکانی که در اعتراض به سریال اتاق عمل مهران مدیری ، طومار امضاء کردند و ساحت مقدس پزشکان را خدشه دار دیدند ، کجان که ببینند در لباسشون چه جنایتی اتفاق افتاده ؟؟!!!

اخبار و جراید میگن عوامل این اتفاق شوم ، دستگیر شدند خدا کنه طبق معمول موضوع ماست مالی نشه 

نمیدونم چی بگم گاهی دلم از غصه آتیش میگیره ..

 یه دختر عموی نازنین دارم که با دخترش ، مثل من و مهردخت عاشق گربه ها هستند اتفاقا" خونه هامون خیلی به هم نزدیکه . هفته ی پیش طبق معمول تو محل مشغول غذا دادن به گربه های بی پناه کوچه و خیابون بودند که بازیگر فیلم های قبل از انقلاب عنایت بخشی که متاسفانه تو محله ی ما زندگی میکنه جلوشون سبز میشه .

 میگم متاسفانه ،چون بارها این شبه انسان رو تو محل دیدم که چه رفتار نامناسب و پر از نخوت و کینه ای با مردم داره .. اصلا چهره ش پر از انرژی منفیه.

خلاصه مرد گنده جلوشون سبز میشه و گربه ها رو میبینه که دارن غذا می خورند   بدون معطلی چنان لگدی به شکم یکیشون میزنه که گربه ی نگون بخت کوبیده میشه به ماشینی که پارک شده بوده . مژگان بنده خدا اعتراض میکنه که مگه مریضی با حیوون زبون بسته اینطور میکنی ..

 مردک هم جوابشو میده که اگه دستم می رسید تیکه تیکه ش میکردم ، بعد هم کلی الفاظ زشت و رکیک جلوی دختر نوجوونش میگه و میره .

 طفلک رو نمیشد آروم کرد انقدر بهش شوک روانی وارد شده بود که مجبورشدن بردنش کلینیک آرامبخش بهش دادن .

 این ماجرای اون هفته هنوزتو فکرمون تموم نشده بود که خبر وحشتناک بیمارستان اشرفی رو شنیدیم .

ببخشید شاید خبر نداشتید و کلی ناراحتتون کردم ولی دونستن این چیزا و نشون دادن چهره کریه قصاوت به اصطلاح انسان ها واجبه

" پازل زندگی "

یکی دو هفته ی پیش ، با مامان و بابا دردو دل میکردیم ، گفتم : اداره رفتن من و کارمند شدنم ، مسیر زندگیم رو تغییر داد ...بعد از ماجرای جداییم،  بزرگترین ضربه های روحی رو از همین محیط ،  خوردم ..

 اما همین اداره دونفر رو  وارد زندگیم کرد که هر وقت میخوام بهش لعنت بفرستم ، اون دوتا نازنین میان جلوی چشمم و دلم نمیاد چیزی بگم . 

بابا گفت: غیر از این دوتا دوست ، کسی هم تو خاطرات کارمندیت هست که ازش به خوبی یاد کنی؟ 

گفتم : آره .. یه آقای علیان نامی بود که همیشه تو ذهنم باقی میمونه .. هفت ساله بازنشست شده و من همیشه یه جورایی احساس دین بهش میکنم .

ذهنم کشید به همون پونزده سال قبل ....

 وقتی صفر کیلومتر ، کارمند شدم و اومدم گفتم " سلاملکوم من کارمند جدید هستم" زمان بستن حساب ها بود ، سرپرستمون گفت : علیک سلام ، ما اینجا یه مژگان خانوم داشتیم که رفیق گرمابه و کلستان بودیم ،  یه روز چهارشنبه اومد گفت فرداشب عروسیمه و دیگه اداره نمیام چون قراره برم فرانسه . همه مون رو شوکه کرد و رفت .

حالا ما دوهفته ست بدون ایشون سر کردیم الانم داریم حساب میبیندیم وقت نداریم بهت آموزش بدیم ...

بیا این سه تا زونکن مال تو... بشین نگاه کن ببین چکار باید بکنی . البته خیلی بی انصافیه هیچی نگم .. پس گوش کن: 

 تو مسئول سه تا حساب خارجی هستی دوتا حساب دلاریه ، یکی پوند . صورتحساب های بانکی رو بگیر

 ، سند مربوطه ش رو بزن ، به مشتریان تاییدیه وصول بده و....

سرم به دوران افتاده بود .. مهردخت یکسال و نیمش بود و من از پشت میز دانشگاه و وسط شیر دادن و پوشک عوض کردن اومده بودم کارمند این مجموعه شم .

دردسرتون ندم ، گاهی میرفتم تو دستشویی و از ناوارد بودن و حجم بالای کار گریه میکردم . 

سیستم ها کامپیوتری نبود ، یکعالمه واریزی های نامشخص داشتیم . اصلا" یه اوضاع قاراش میشٍ وصف ناپذیری بود . 

وقتی دیگه حسابی به کارم مسلط شده بودم ، پر ترافیک ترین حساب شرکت رو هم دادند بهم . عاشق کارم شده بودم ولی واریز به این حساب ، روزی بینهایت بود .. بی انصاف ها مشتریان داخل ایرانمون دلار رو میدادند دست پیک موتوری میگفتند برو بریز به حساب . 

آقای پیک هم می رفت بانک، حواله رو بنام خودش پر میکرد . بعد من می موندم با یه صورتحساب بیست هزار دلاری بنام علی خان چشمه رودی سفلای دربند سران . 

ای داد ، ای هوار...

 آخه این بابا بیست هزار دلار پول بی زبون رو از طرف کدوم شرکت برای کدوم محموله واریز کرده ؟؟

عینه یویو می پریدم قسمت آقای علیان اینا ، اونجا هم یکی از یکی لوده تر .. واقعا فکر میکردند اومدن اداره تا به یه سری کارای شخصی رسیدگی کنند و دور هم باشند ، در کنارش حقوق و مزایا هم بگیرند !!!!

اما یه آدم با وجدان بنام آقای علیان بود که با روی خوش برگه ی واریزی رو می گرفت میرفت آدرس مشتریانی که حدود کرایه شون همین بیست هزارتا بود رو در می آورد و یه سری تلفن و اجی مجی میکرد .. دست آخر مشخصات رو عینه معجزه ، مینوشت میداد دست من .

به جرات میتونم بگم تا وقتی بازنشسته شد ، یاد ندارم هیچوقت از پیشش دست خالی برگشته باشم . 

اینا رو برای بابا و مامان تعریف کردم و گفتم : هر جا هست خدا پشت و پناهش باشه واقعا آدم درست و کار راه بندازی بود .

دیروز حوالی ظهر بود که خبر مثل بمب تو اداره ترکید 

" آقای علیان فوت شده " 

عینه همیشه .. همه هراسون شدیم و باور نکردیم .. یکی دونفر با خونه ش تماس گرفتند و خبر رو تایید کردند . همه جا صحبت از خوبی ها و خاطرات خوب علیان شد . برای اولین بار دیدم  میشه از کسی که فوت شده  به راحتی و بدون تملق ، خاطرات خوب شنید ..

 آخه ما ایرانی ها عادت داریم تا میشنویم کسی فوت شده ، قوه ی داستان های تخیلیمون به کار میفته و کلی خاطرات خوب الکی تو ذهنمون در مورد متوفی سر هم می کنیم و تحویل بقیه میدیم ..

 ولی این بار واقعا " آدم خوبی فوت شده بود .

خانواده علیان ، نمونه ی کامل یک خانواده ی خوشبخت بودند . فکر میکنم خودش دیپلمه بود ولی خانمش تو زندگی زناشوییش دیپلم گرفت و بعد هم تا کارشناسی ارشد پیش رفت و علیان از اون مردای خوب روزگار بود که مثل بچه ها از قبول شدن و درسخوندن خانومش ذوق میکرد . 

خدا بهشون دوتا بچه ی خوب و سر به راه هم داده بود و از طرفی خانم علیان هم همسر نمونه ای بود و قدر زحمات همسرش رو میدونست .خلاصه اینو بگم که متاسفانه ، یا خانواده خوشبخت نداریم یا اگر داریم انقدر زود(شصت و یک سالگی) مرد نازنین خانواده مرحوم میشه.

میدونستم منزلش کرج بوده ولی وقتی برام جالب شد که دیدم در همون امامزاده ای که سیامک نازنینمون دفن شده به خاک سپرده میشه .

امروز آقای علیان عزیز رو به خاک سپردیم ، برای خانواده ش صبر آرزو میکنم و چیزی که موجب شد این پست رو بنویسم این بود که  بگم: 

 این روزگار عجب بازی هایی با آدم داره .. دقیقا " یکسال و نیم از فوت سیامک میگذره و با اونهمه شوکی که مرگش بهمون وارد کرد همه ی همکارای اداره متوجه شدند که یه پسر خاله ی نازنین داشتم که از بینمون پر کشیده ، حتی گاهی ازم می پرسیدند که علت مرگ سیامک مشخص نشد ؟؟ (یعنی تا این حد تعریف کرده بودم ) و حالا بعد از خاکسپاری علیان جمع کثیری از همکاران اداره ی من برمزار سیامک فاتحه می خوندند . 

برای خاله نوشتم ما پیش سیامک هستیم و عکس فرستادم . خاله از همه تشکر کرد و بهم گفت مطمئن باش تا زمانی که پیش سیامک برم ، مزار همکارت آقای علیان رو هم فراموش نمیکنم .

کی فکرش رو میکرد .. ما ادم هایی که به هم ربط نداشتیم بر سر راه هم قرار بگیریم .. واقعا" اتفاقات زندگی سرنوشته ؟؟ جبره یا اختیار ؟؟

بابا میگفت : چقدر خوب .. اون روز که ازت پرسیدم از کسی خاطره ی خوب داری فقط اسم علیان رو آوردی . 

ای کاش از  خودمون یاد و نام نیک باقی بگذاریم ..  

دوستتون دارم