درخواست کمک"نقل قول"

جالبه که بعد از پست قبل که در مورد بی اعتمادی و محبت اضافه بود ، همچین پستی رو بذارم .

 ولی خوب نمیشه همه رو به یک چشم دید و نمیشه که بخاطر بد دیدن و بی معرفتی یه عده دیگه دست هیچکسی رو نگیریم . 

یکی از خوانندگان قدیمی این خونه که خودش صاحب وبلاگ بود و بنا به دلایلی وبلاگش رو بست ، ازم خواسته که این پست رو اینجا بذارم شاید بتونیم دست یک زن تنها و نیازمند رو بگیریم . 

*******************

اولین بار که دیدمش فکر کردم از نوه هایش نگهداری میکند.

بعد که گفت بچه هام هستن گفتم لابد دیر بچه دار شده اما وقتی فهمیدم تازه ۲۸ سالش شده واقعا شوکه شدم. 

همسرش را ده سال پیش از دست داده همسری که بقول خودش میتوانست جای پدرش باشد.داستان مشترک اکثر دخترکانی که در روستاهای جنوب ایران به طرز رقت انگیزی بدنیا می آیند ،ازدواج می کنند و اکثرا یا بخاطر سن پایین و نبود امکانات در هنگام زایمان جان می سپارند و یا در سنین پایین بیوه می شوند.

اسمش رویا است.

رویایی که نه رویایی دارد نه آرزویی. اصلا نمیداند که میتواند چشمانش را ببندد و در آسمان خیالش بال بگشاید. 

دخترش بخاطر عفونت شدید کبد و مثانه و رحمش در بیمارستان نمازی شیراز بستری بود که دیدمش با چشمانی که می بارید و لهجه ای که برای پرستارها قابل فهم نبود.

من هم که مدتی است عضو ثابت بیمارستان ها شده ام بطور اتفاقی دیدمش نمیدانم شاید بخاطر چشمهایش بود و نوع پوشش که پیشش رفتم و باهاش هم صحبت شدم.

بالاخره سالها در جنوب ایران زندگی کردن یک خوبی هایی هم دارد و ان هم فهمیدن اکثر حرفهایش بود

 دختر بزرگش را در سن ۱۴ سالگی بدنیا اورده و دو سال بعد هم پسرش را.

می گفت شوهرم وقتی مرد ۷۰ سال داشت.

خدا بیامرز هیچ میراثی نداشت بجز سه زن دیگر که هر کدام چهار دختر داشتن و مرا گرفت تا برایش پسربزایم.

 اگر هم میراثی باقی گذاشته باشد آنها بین خودشان تقسیم کرده اند.

۱۸ سالم بود و آنقدر درد کشیده بودم که راستش از دیدن جسم سرد شده اش خوشحال هم شدم چرا که دیگر از کتک خوردن ها و شنیدن حرفهای رکیکش و صد البته آزارهای وحشتناک جسمی اش راحت شده بودم.

اما اشتباه میکردم حالا نوبت هووهایم بود که مرا چون کلفتشان حساب کنند و از بچه هایم هم بیگاری بکشند.

از اون بدتر برادر شوهرم بود که میخواست بقول خودش دست رو سر سوگلی برادرش بکشد و پسرش را بزرگ کند.

می گوید تحمل این یکی را دیگر نداشتم.

یک شب دو سه دست لباسی که داشتم و چند تیکه کوچیک طلا و مقدار کمی پول که بود و برداشتم و بچه هام و برداشتم و با هزار تا سختی خودم و رسوندم بندر لنگه و از اونجا هم اومدم شیراز.

اولش با پول طلاها یه جا اتاق گرفتم و اونقدر این در و اون در زدم که تونستم تو خونه های مردم کار کنم.تو این مدت مجبور شدم کلیه ام و بفروشم و خرج بچه هام و بدم.

حالا هم این بیماری دخترم دیگه برام توانی نداشته میگفت یک ماهه اینجا بستریه و چون پول ندارم بهش نمیرسن.

با پرستار بخش صحبت کردم و خلاصه با کمک چندتا از آشناها مشکل حل شد.

دخترش عمل شده و نصف کبدش و برداشتن و البته مجبور شدن رحمش و دربیارن و...‌ که همه ی اینها بخاطر یک سری مسایل مادرزادی بوده که دیر متوجه شدن.

اما الان مشکل مهم اینه که جایی برای موندن نداره.

یه اتاق براش پیدا کردیم پنج میلیون پول پیش میخواد یعنی رهن کامل البته.

یک میلیونش جمع شده و هنوز چهار میلیون دیگه لازمه.

اینم بگم که رویا تو شیراز دیگه زندگی نمیکنه چون براش یه کاری اطراف پیدا کردیم و از چند روز دیگه که دخترش دوره نقاهتش و بگذرونه میره اونجا.

امیدوارم واقعا بتونیم با کمک هم این پول و براش جمع کنیم.