"قرار داد های دست و پا گیر"

ساعت از چهار گذشته  بود ، معمولا" این موقع ها کسی  درست و حسابی کار نمی کنه .. کارمندها یا دارن دوتا دوتا گپ می زنند ، یا تلفن دستشونه .. یا یه سوژه میندازن وسط و گروهی درموردش حرف میزنن. 

اما چند تا بارنامه با یه صورتحساب همخونی نداشت و من عزمم رو جزم کرده بودم همون موقع سر از مشکلش دربیارم . 

رفتم سالن بغلی مدارک بازرگانی رو از کارشناساش گرفتم و چک کردم یه چیزایی دستگیرم شد ، داشتم برمیگشتم سر میز خودم تا دوباره با مدارکم چک کنم که صدای بلند خنده ی دو تا از خانم ها توجهم رو جلب کرد . 

به خنده شون خندیدم . اتوماتیک وار شروع به توضیح دادن علت خنده شون کردن . 

می گفتن آقای رحیمی  با یه دستش عدد سه و با یه دست دیگه ش عدد چهار رو نشون میده ، ماهم  خنده مون می گیره .

گفتم : این عددا چیه ؟ 

گفتن: سه ، یعنی سه شنبه و چهار یعنی چهارشنبه . و میگه چهار شنبه به مناسبت سه شنبه سورپرایز دارم براتون .

گفتم : سورپرایز برای چی ؟؟ 

گفتن: سه شنبه دیگه !!!

من گیج شده بودم ... گفتم : واا ، مگه سه شنبه چه خبره ؟؟ 

با تعجب و خنده ی بیشتر گفتن : ای بابااا تو هم از مرحله پرتی هاااا ... 

یهو متوجه شدم منظورشون چیه .. 

گفتم : آهااان ... آررره از مرحله پرتم ،  چون واقعا " هیچ اعتقادی به این مناسبت ها ندارم . روز زن یعنی چی؟ روز مرد چیه ؟؟ همه ی روزها ، روز انسان هستن.. 

آقایونِ کلافه از این مناسبت ها گفتن : وااالاااا 

اومدم نشستم سرجام . پرونده ها تو دستم بود ولی فکر " روز زن" هم از ذهنم نمی اومد بیرون . 

هر چند با تفکیک جنسیت مخالفم ولی میدونم که گفتن تبریک ، دادن گل و هدیه و گرامیداشت مناسبت ها اگر باعث انتشار انرژی مثبت و آوردن لبخند به لبها باشه ، چه حرکت پسندیده و خوبیه ولی از اونجایی که عموم مردم ما ، در امرِ ته چیزی رو درآوردن، به درجه ی دکترا رسیده ند و هر چیزی رو اگر از شور به در نکنن ، ول کن ماجرا نیستند،دیگه دل خوشی از مناسبت های اینچنینی ندارم .

درصد زیادی از خانواده ها بابت این موضوع دچار مشکل شده ن و متاسفانه من شاهد این هستم که بجای ایجاد انرژی مثبت و محیط شاد، باعث اختلاف و کدورت شده . 

راستی چرا حتما باید کنار یه آغوش گرم و صمیمانه ، لبخند فراخ و برق چشم ها ، یه هدیه هم باشه ؟؟ 

هدیه که خیلی عاالیه ولی تا جایی که وظیفه نشه ، تا جایی که کسی برای تهیه ش دچار زحمت و دردسر نشه . 

من بارها شاهد بودم که خانم یا آقایی برای خرید هدیه ، به فروشنده گفتن یه چیزی بده بهش بدم شررر بخوابه .!!! 

خوب چرا آدم باید از لفظ "شررر "برای همچین کار قشنگی استفاده کنه؟ 

 ما  عید نوروز داریم ، روز زن و مرد و دختر داریم ، روز تولد و عید غدیر و قربان و شب یلدا و ولنتاین و(بقیه شو یادم نیست )داریم . 

یه آقا پسر که میخواد تشکیل خانواده بده، باید به مناسبت دونه دونه ی این هاهدیه بگیره و خانواده دختر خانم هم معمولا پذیرایی میکنند . 

خوب واقعا بنظر شما چند درصد از داماد ها توان پرداخت این هزینه ها رو دارند؟؟ چند درصدشون با رضایت قلبی این کار رو انجام میدن ؟ چند درصدشون وقتی دارن هدیه میدن برق شادی و رضایت تو نگاهشونه؟؟ 

درسته بعد از ازدواج خیلی از این مناسبت ها کم رنگ میشه و صرفا" به کادوی تولد و عیدی و روز زن و روز مرد  ختم میشه ولی تو یه خانواده با جمعیت متوسط اگر  هر کدوم پدر و مادر و یکی دوتا  خواهر و برادر داشته باشن ،  یه زن و شوهر بخوان برای همین چند تا مناسبت  هزینه کنند ، چقدر میشه؟؟ خواهر زاده و برادرزاده اگر باشند ، چی؟؟ 

نمیدونم چرا ما همه چیز رو عادت کردیم به خودمون زهر مار کنیم ؟ مهمون دعوت می کنیم ، خرجش به کنار ، انقدر از دو شب قبل ، خورد میکنیم و میپزیم و دولا راست میشیم وقتی مهمونا میرسن و باید دور هم حالمون خوب شه دیگه از خستگی رمقی برامون نمونده . 

یادش بخیر اون وقتا که بزرگترای فامیل زنده بودند و ما بچه بودیم . روزای تعطیل خونه ی مادر بزرگ ، عمه خانوم ، عمو و دایی جان جمع می شدیم ناهار یا آبگوشت بود یا پلو خورش فقط یه مدل.

 بعد هم خنده و شوخی و بزن و برقص . خانوما با هم ،غذا و سفره رو آماده می کردن ، آقایون هم ظرفا رو میشستند . وقتی همه می رفتن خونه هاشون واقعا " سرحال و خوش بودن. الان چند در صد از زندگی رو واقعا زندگی میکنیم؟؟ 

مهمونی هامون ؟ پیش درآمد مراسم ازدواج و خود جشن ازدواج؟ .. تو کدوم اینا واقعا حال خوب جشن و شادی داریم ؟؟

فیلم های اون ور آبی رو همه مون دیدیم . عروس خودش یا به کمک دوستاش سر و صورتش رو آرایش ساده می کنه .

 تو فضای باز (معمولاجلوی خونه ش )میز و صندلی می چینن و همگی از زن و مرد و پیرو جوون کییف می کنن، هر کی به سبک خودش .. 

یکی داره خوراکی میخوره ، یکی با اون یکی گپ میزنه .. یکی هم داره می رقصه . 

اینجا از یه هفته قبل مراسم فرمالیته راه میندازن . 

یعنی یه چیزی تو ردیف همون جشن عروسی با لباس و آرایش سنگین و دسته گل مخصوص و گروه فیلم برداری ، همگی  راهی کوه و کمر میشن و به عکس انداختن و درست کردن کلیپ می پردازن .

 دوباره برای مراسم اصلی لباس و آرایشگاه و گل و ....  

البته من به هوش بنگاه های تشریفات مراسم، آفرین میگم چون با طرح انواع و اقسام بریز و بپاش ها، جیب مردم رو خالی و جیب های خودشون رو پر از پول میکنند .. 

مگه غیر از اینه که اون ها مردم رو به میل خودشون بازی میدن؟؟ 

چه خبررره بابا ؟؟ قراره دو نفر که همو برای یه عمر شراکت، انتخاب کردن به سلامتی راهی خونه ی مشترکشون بشن بقیه هم برای شیرین کردن و موندگار کردن اون مناسبت همراهیشون کنن. دیگه اینهمه بریز بپاش برای چیه وااقعا؟؟ 

از بحث اصلی دور نشیم ..

منظورم از نوشتن این پست  ، به هر مناسبت زورکی هدیه دادن بود. 

برای من تولد تک تک عزیزانم ، یه روز خااص و شاده ... پس امکان نداره نسبت بهش بی تفاوت باشم، به همین دلیل حتما" یه کیک کوچولو ( حتی به اندازه ی یه دونه کیک یزدی) و یه شمع روشن و چند تا عکس یادگاری موبایلی ، تهیه می کنم . 

الان سالهاست تولد همه ی افراد خانواده رو به همین شیوه جشن می گیریم .

 ساده و همینقدر صمیمی . هدیه دادن هم ( بجز به دوتا نوه ی خانواده )نداریم . 

رسم قشنگ هدیه دادن رو کاملا" بدون مناسبت انجام میدیم . یه وقتایی من به بقیه خواهر و برادرا زنگ می زنم میگم : بچه ها میخوام یه هدیه برای بابا بگیرم کی مشارکت میکنه ؟ 

حالا یا سه تاشون اعلام آمادگی میکنن یا فقط یکی دوتاشون ..بعد براساس بودجه ای که میذاریم هدیه میخریم . 

آخرین بار برای بابا یه بسته تیغ ژیلت سه لبه با فوم ریش خریدیم . کلی هم خوشحال شد . 

اینطوری هم همدیگه رو شاد می کنیم هم به کسی فشار نمیاد .

ما هم از اول این روش ها  رو بلد نبودیم ولی به مرور زمان و با تجربه بهشون رسیدیم . 

وقتی من میبینم همسرم از راه رسیده و یه چیزی برام هدیه گرفته ، خیلی خیلی خوشحال میشم چون میدونم این هدیه رو با عشق خریده و اصلا برای تهیه ش دچار زحمت نشده چون من اصلا روحمم خبر نداشته و هیچ توقعی در کار نبوده . 

لطفا" همیشه به آدمای مهم زندگیتون یادآوری کنید که چقدر براتون مهم هستند .. حتی اگه شده با گذاشتن یه یادداشت کوچیک " دوستت دارم " تو جیب لباسش . 

باور کنید زندگی با کیفیت خیلی راحته .. ما  با یه سری بند های نامریی بنام قرار دادهای نانوشته ، خودمون رو اسیر کردیم و از زندگی با کیفیت دور شدیم .. و واقعا لذت های حقیقی رو گم کردیم . 

رفاقت هامون بوی نا گرفته و همه چیز با یه نقاب تصنعی شده . 

میدونم شاید با اوضاع بد اقتصادی ، خیلی از خانواده ها کم کم دست از بریز و بپاش های اضافه بردارند و خیلی کارها رو دیگه نتونن انجام بدن ولی کاااش این اتفاق از سر نداری نیفته ، کاش اتفاق نباشه و انتخاب ناشی از ارتقاء فرهنگ باشه . 

کاش تو خلوت خودمون فکر کنیم که واقعا" چه کارهایی میشه کرد تا کیفیت زندگی خودمون و عزیزانمون بالا بره و زندگی رو به معنای واقعی زندگی کنیم ؟؟ 

دوستتون دارم