مراسم ویولت/قرارهای بهاری و معرفی کیس حمایتی

همین پنجشنبه گذشته بود که صبح با خیریه خانه عماد و بهنام دهش پور تماس گرفتم تا برای بعد از ظهر که میخوام برم مراسم ویولت عزیزمون، بنری هم سفارش داده باشم . 

زیبایی گل های طبیعی و حس خوبی که در همه ایجاد میکنند، غیر قابل انکاره ولی میدونید که من ترجیح میدم  هزینه ای که صرف میشه، در جهت خیر باشه . مخصوصاً که موضوع به ویولت مربوط بود و همه میدونیم که خودش چقدر به دستگیری و کمک به دیگران اهمیت می داد . 

با سینا جان هم که مشورت کردم همین نظر رو داشت . 

خیریه بهنام دهش پور خیلی زود جوابم رو داد و باهاشون هماهنگ کرد که قبل از شروع مراسم بنر رو ببرند هتل کوثر . 

حدود ساعت چهار و نیم بعد از ظهر با مهردخت به سمت هتل کوثر حرکت کردیم . این بار دوم بود که من به این هتل پا میذاشتم ، بار اول روزی بود که استخدام اداره شدم و ساعت حدودای سه بعد از ظهر گفتند که امروز مراسم خداحافظی مدیر عامل قبلیه و تو هتل گرفتن. اون وقتا اداره ضلع شمال غربی میدون ولی عصر بود و یه در اداره هم تو کوچه مولایی بود. ما از این ور کوچه تیلیک و تیلیک رفتیم اونور کوچه و من همون موقع حس زمان دانش آموزیم که از طرف مدرسه پیاده بصورت فله  میبردنمون  سینما بهم دست داد .. یادش بخیر همه چیز چقدر برام عجیب بود !

خلاصه حدود ساعت پنج بود که با مهردخت رسیدیم به مراسم . چند تا آقا که یکیشون بنظرم به ویولت شباهت داشت و حتما برادرش بود ، ایستاده بودن جلوی در و به مهمان های ویلی خوش آمد می گفتند . 

دو تا آقا هم قسمت استیج بودند که تار و دف میزدن . اون روزا فکر میکنم روز دختر بود و متاسفانه اشعاری که میخوندن در همین جهت بود و سعی میکردن رفتن شراره به عنوان تک دختر خانواده رو به همین روز دختر و مناسبت مذهبیش مربوط کنند ، چیزی که همه میدونیم ویولت دوست نداشت . 

کسی رو بعنوان مادر ندیدم، اصلا نمیدونم به طفلک گفته بودند چه اتفاقی افتاده یا نه ، شاد گفته بودند ولی درک کاملی از اونچه اتفاق افتاده بود نداشته یا اینکه حالش اصلا برای شرکت در مراسم مساعد نبوده . 

بنرمون رو هم دیدم همونجایی که آقایون ایستاده بودند گذاشته بودنش . و موقع رفتن از مهردخت خواهش کردم برای سینا عکس بگیره ازش . 

تقرباً تا نزدیکی های یکربع به شش نشستیم و بعد هم اومدیم بیرون . موقع خداحافظی کنار اون آقا یه خانم جوان با موهای بلوند ایستاده بود که از مهمان ها برای حضورشون تشکر میکرد ، من حدس زدم خانم برادر ویلی باشه . بهش گفتم من کسی رو نمیشناسم از دوستان خیلی قدیمی  هستم و میخواستم به مادر تسلیت بگم . گفت: خیلی ممنون  زحمت کشیدین . 

یا سرو صدا زیاد بود و متوجه درخواست من نشد، یا مادر ویولت اونجا حضور نداشت ، به هر حال من دیگه چیزی نگفتم و اومدیم بیرون .

به مهردخت گفتم : اگر من فوت کردم ، اگر امکانش بود تو خونه دور هم جمع بشید ، اگر امکانش نبود جایی که میگیرید لطفا به هیچ ارگانی وابسته نباشه. درضمن ازخواننده و  نوازنده هایی که کارشون خوب نیست و خارج میزنن و میخونن استفاده نکنید . با همون پخش معمولی آهنگ های ملایمی که دوست داشتم و معنای زیبایی هم دارند پخش کنید و حتماً هم دوست دارم با هم صحبت کنید . از خاطراتم ، از چیزایی که دوست داشتم ، اثرات مثبتی که درهر موردی داشتم و این چیزا یاد کنید . درواقع من رو مرور کنید و غلو هم نکنید .. همونی که بودم رو بگید . خیلی ها فقط به احترام دیگران میان و با کسی که فوت شده آشنایی ندارند، خیلی خوبه که طرف رو با این صحبت ها بشناسند و تصوری از  کسی که بخاطرش وقت گذاشتن پیدا کنند . 

من اینا رو واقعی میگفتم ولی مهردخت از اون حرفای کلیشه اییه خدا نکنه و ایشالله من زودتر بمیرم و این حرفا رو به یکی بزن که باشه بعد تو و .. من اگر باشم توبری همون موقع خودم رو میکشم و .. زد .

نمیدونم از کسانی که اینجا با هم هستیم کسی به مراسم اومد یا نه .. من که کسی رو نمیشناسم ولی کسی هم بهم آشنایی نداد ، خلاصه اینکه ویولت جان هم رفت ولی یادش تو دل همه که میشناسیمش میمونه ، خدا کنه ادمای مثبتی باشیم و بعد از نبودنمون به خوبی ازمون یاد بشه . 

البته پنجشنبه بیستم اردیبهشت کلا روز غمگینی بود برای من و مهردخت . 

دوساله که دارسی عزیزمون نیست که این روز تولدش رو جشن بگیریم ، اگر دخترکوچولوی خونه مون بود ، امسال پنج سالش تموم میشد . چقدر ما خوشبختیم که سه سال کنارت زندگی کردیم دارسی عزیزمون و چقدر حیفه که برای بقیه ی زندگیمون تو نیستی 

*****

پری روز یعنی سه شنبه با تعدادی از دوستانم قرار پیک نیک صبح رو داشتیم . از قبل برنامه هامو تنظیم کرده بودم که کاری نداشته باشم و با خیال راحت ببینمشون . 

این دوستان هم یه جورایی به بلاگستان مربوط بودن . 

خیلی سال پیش همون موقع ها که سالهای اول حضور من تو بلاگستان بود و داستان زندگیمو مینوشتم و آمار تقریبی روزی هزار تا سه هزارنفر رو تو وبلاگ داشتم ، یه وبلگ کوچولو بود بنام وفا و صفا و پانته آ . 

وفا و صفا زن و شوهر بودند و پانته آ هم دختر کوچولوشون که حدود دو سه سالش بود . 

از زندگی و لحظه های قشنگشون مینوشتن . ما با چند نفر دیگه یکی دوبار قرار گذاشتیم و از نزدیک آشنا شدیم .  خانم و آقا مهندس  بودند و خودشون تعدادی دوست وبلاگ نویس و یا همکار اداری داشتند تو جمع هاشون . 

سالی که بلاگفا ترکید و همه ی وبلاگ ها رو به فنا برد وفا و صفا و خیلی های دیگه ، دست از نوشتن و حتی خوندن وبلاگ ها برداشتن. 

خوشبختانه من و صفا که خانم خانواده بود شماره های همو داشتیم و بعد از مدتی که اپلیکیشن های تلگرام و واتس اپ و چیزای دیگه اومد ، صفا من رو تو گروهی بنام خاتون اضافه کرد . گروه خاتون از خانم هایی که یا خواننده وبلاگ بودن یا همکار های صفا بودن تشکیل میشد . جمع خیلی خوبی بود و تقریبا هر چند ماه یکبار همه با هم قرار میذاشتن تا هموببینند . منم چند بار رفتم و با بقیه اشنا شدم .. متوجه شدم خیلی هاشون خواننده وبلاگ منم بودند و با ادرس هایی که از کامنت هاشون میدادن منم بعضی هاشون رو به یادآوردم . اما بیشترشون چند سالی از من بزرگتر بودند و زودنر از من بازنشسته شدن برای همین بیتر قرار ها صبح بود و من کمتر میدیدیمشون ولی مثلا ایام جشنواره فیلم حتما  از برنامه های هم خبر داشتیم . و با هم فیلم زیاد میدیدیم . تا اینکه منم بازنشست شدم و به گروه خاتون گفتم آخیییش دیگه منم میتونم باهاتون بیام 

سه شنبه جاتون خالی ده تا خانم بودیم که باغ راه فدک شهرک غرب رفتیم پیک نیک . 

همه صبحانه و خوراکی های خوشمزه اورده بودیم و تا ساعت سه کلی گپ زدیم و شکمو بازی دراوردیم و البته تو پارک پیاده روی کردیم 

سه نفرمون شرق تهران زندگی میکنیم و خونه هامون بهم خیلی نزدیکه . سه تایی با هم رفتیم وآمدیم و  در طول راه هم کلی خوش گذشت . از این هوای زیبای بهار غافل نشید با هر گروهی که راحتید و خوش میگذره برید بیرون و حال خوب رو به خودتون هدیه بدید . 

چیزی که تو جمع خاتون دوست دارم اینه که بیشترشون همکار بودن با هم یکی مهندس ، یکی تایپیست یکی کارشناس مالی و ... از نظر شرایط زندگی هم مسلماً متفاوت . ولی همه بسیار خاکی و صمیمی هستند .  وقتی از خاطرات اداریشون میگن من غش میکنم از خنده و یاد شیرین کاری های خودمون تو اداره میفتم 

ساعت سه بود که رسیدم خونه و باید برای ساعت پنج و نیم مراسم ختم پدر یکی از همکارای سابقم شرکت میکردم . به بچه هایی که از اداره میاومدن گفتم هماهنگ کنیم تا با هم برسیم . شب به مهردخت گفتم امروز حتی ختم هم که رفتم خوش گذشت چون دوستای سابقم رو دیدم . 

امیدوارم شادی باشه همه جا و مردم دلشون به زندگی گرم باشه (چیزی که این روزا حکم کیمیا رو داره )

***

 یه مورد حمایتی هم بهم معرفی شده که یکی از دوستان بین خودتون زحمت کشیدن و برام مدارک پزشکی و بیمارستانی پدر خانواده ای رو فرستاده 53 ساله و کاندید پیوند کلیه . متاسفانه بیمه تکمیلی نداره و حدود ده ماهه دیگه شرایط رفتن به سر کار رو نداره و فقط از پس اندازشون گذران زندگی کردن و دستشون تنگ شده و ادامه درمان براشون بسیار سخت . 

مستندات رو بررسی کردم و همه مهر و امضا و تاریخ های روز دانشگاه علوم پزشکی مرکز آموزشی و درمانی امام رضا واقع در تبریز رو دارن . البته این مرکز دولتیه و پیوند هم دولتی انجام میشه ولی انگار هزینه برخی از آزمایشات رو تقبل نمیکنند . 

میخوام اگر تو تبریز هستید و یا معتمدی دارید که قبول زحمت میکنه و با بیمار قراری میذاره و بررسی دقیق تری انجام میده بهم خبر بدید تا برای جمع اوری کمک آماده بشیم . 

البته همونطور که گفتم تا اونجایی که من خودم چک کردم ، مورد تاییدم هست . به هر حال خوشحال میشم که بررسی دقیق تری توسط کسی که تبریز باشه انجام بگیره و با آقای محترم بیمار ارتباطی بگیرند . 

شماره کارت همیشگیمون رو میذارم  و درضمن منتظر هستم ببینم کسی میتونه از نزدیک ارتباط بگیره یا خیر .

دوستتون دارم