بازنشستگیم با مامان و بابا

جمعه شبه البته شب که چه عرض کنم ُ  ده دقیقه دیگه شنبه آغاز میشه . 

این روزا خیلی خیلی بیشتر از قبل ُ  قدر بازنشستگی رو میدونم ،شاید اوایل گیج بودم و برنامه ریزی مناسبی برای وقتم نداشتم . مثلا فکر میکردم خیلی باید کار کنم ُ همین باعث شده بود هر سفارش وقت و بی وقتی رو بپذیرم  و ساعت کار برای خودم تعریف نکنم . 

به خودم اومدم و دیدم همه دنیام شده کار و هر چیزی رو بر طبق کارم برنامه ریزی میکنم 

ناخوداگاه خسته بودم  و این خستگی  تمرکز و آرامشم رو زایل کرده، چیزهایی که خودمم بلد بودم رو نیاز داشتم از کسی که بهش اعتماد دارم  بشنوم و مثل خیلی وقتا رفیقم سینا به کمکم اومد و بهم گوشزد کرد که برنامه ریزی و وفاداری به اون و ثبات قدم چقدر برای سلامت ، راندمان بهتر کارم لازمه .

امروز سفارش هام زیاد بود ُ از صبح زود تا ساعت ۱۶ مشغول بودم بعد با بقیه خواهر و برادرا  رفتیم خونه بابا اینا

معمولا یه سوژه که در چند روز قبل پیش اومده رو من میندازم وسط و اون موقعیت رو با طنز بازسازی میکنم . به نوعی ادای اون طرف رو درمیارم و بقیه هم غش و ریسه میرن. آخرشم که میگن : مهربانو دمت گرم . میگم: خوبه والا دلقکتونم که منم 

این عادت یا یه رسم خانوادگی  از نوجوانی منه .. اون وقتا وقتی حس میکردم خانواده کسل شده و نگرانی ها باعث شدن خنده های خانواده شمعدانی کم رنگ بشن دست بکار میشدم و یه برنامه کمدی اجرا می کردم

امشب که برگشتیم به بقیه گفتم : اگر اینطوری دور هم هستیم بخاطروجود عزیز ستون خانواده مون ، مامان و بابا ست بیاید قول بدیم از هم سوا نشیم . 

این بازنشستگی عجب موهبتی بود برای من . 

این روزا  که به ساعت کاریم ، سروسامونی دادم  ، اغلب مامان رو خرید میبرم ، عجله نمیکنم میذارم هر چقدر دلش میخواد بچرخه برای خودش ، استخر میبرمش ، تو آب همه ش حرف میزنیم انگار هزار سال حرف های نگفته داریم ،، میرم خونه شون  مخصوصا از بابا سوالی میکنم که میدونم برای جوابش میتونه ساعت ها توضیح بده و این کار خیلی خوشحالش میکنه ، بابا سالها مدرس بوده و تو کشتی دانشجوهای زیادی رو آموزش داده پس این میل به آموزگاری  در وجودش زنده ست و بهش حس ارزشمندی میده. به مامان میگم تازگیا از اینستا چیزی یاد نگرفتی؟ اونم تبلتش رو میاره میره قسمت ذخیره ها که بهش یاد دادم پست هایی که علاقه منده چجوری ذخیره کنه و البته همه رو اشتباهی ذخیره کرده و یه چیزی رو پیدا میکنه و شروع میکنه درموردش صحبت کردن . 

هفته پیش خونه شون برام نون دال عدس درست کرد ، چند روز بعد بهش گفتم : مامان من نتونستم درست کنم ، نون ها خراب شدن میشه تو درست کنی من ببینم یاد بگیرم؟ با شور و اشتیاق درست کرد و مو به مو توضیح داد آخرش حس میکردم چشماش برق میزنه من میگم کاش بتونم منم مثل تو خوب درستش کنم . 

میدونید من خیلی موقعیت ها رو تو ذهنم بر اساس شناختی که از طرف دارم  باز سازی میکنم ، خودمو میذارم بجاش و فکر میکنم چی خوشحالش میکنه یا تو این روزا چی ناراحتش میکنه . 

تقریبا همه جواب ها به ناتوانی و عدم کارایی و حس بی ارزشی برمیگرده ، بنظرم با ار بین بردن این حس بد و پر کردن ساعت های طولانی که میگذرونند خیلی کیفیت زندگیشون بهتر میشه .

اگر والدین سالمندی دارید که دوستشون دارید و وجودشون براتون مهمه ، خاطرات کودکی قشنگی باهاشون دارید حواستون بهشون باشه . کدوممون از دستشون دلخور نشدیم؟ کدوممون گاهی فکر نکردیم در حقمون ظلم یا بی انصافی نکردن؟ همونطور که من تو چندتا پست قبل نقب زدم به خاطرات تلخی که مامان تو نوجوونیم برام رقم زده بود و میدونم اغلبمون از این دست خاطرات کم نداریم اما اگر قابل بخششه، در حقشون تعلل  نکنیم . وجودشون مثل همین برگ های سست روی شاخه هاست . هیچکس خبر از سرنوشت نداره ، تا هستیم و هستند قدر بدونیم 

****

کدوماتون کتاب قشنگ جلد دوم از خداحافطی نسرین جون رو خرید و خوند؟؟ 

براش تو سایت انتشارات نظر نوشتین؟ نوشتن نظر زمان کمی میبره ولی برای نسرین باعث دلگرمی و البته امتیاز مهمی در رزومه نویسندگیش داره 

پینوشت: دنیز دختر کوچولویی که پارسال برای تامین هزینه های درمانش کمک کردیم رو به خاطر دارید؟ اینجا رو بخونید

دوستتون دارم