"یه چیزی تو دلم مثل نارنگی بالا و پایین میره "

یه چیزی مثل یه توپ کوچولو از تو شکمم میاد بالا،  میرسه به گلوم ، تالاپی میفته پایین و دوباره میاد بالا 

نمیدونم از ترسه ، از دلتنگیه ، از چیه این حالم.. 

آخه رفیق 43 ساله ی من و 21 ساله ی مهردخت رو فروختیم . 

من چهارسالم بود که خونه رو خریدن قبلش  بخاطر داشجویی بابا اصلا درست و حسابی ایران نبودیم که خونه لازم داشته باشیم ولی از اونجایی که مامان من خیلی به خونه داشتن اهمیت میداده از روز اول ازدواجش پس انداز می کرده که حتما در اولین فرصت خونه بخرن . بالاخره هم تصمیمش رو عملی کرد. 

یه خونه ی ویلایی خوشگل با یه باغچه مستطیل و یه حوض بیضی کوچولو 

بچگی من تو بیرون کشیدن کرم ها از خاک  باغچه  و آبتنی تو حوضی که آبش تا کمرم بالا می اومد و نگهداری و مراقبت از گربه های ملوسی  که تو لوله ی هواکش زیر زمین زاییده بودن، خلاصه میشد .

 گاهی چند ساعت پی در پی با دوچرخه م رکاب میزدم و مواظب بودم لاستیک های چرخ رو طوری تنظیم کنم که از کنار پله های زیر زمین طوری رد کنم که با کله نیفتم توش...

نو جوون که شده بودم وقتی  دختر خاله م می اومد خونه مون ، برای پسر خوش قد و بالای طبقه ی سوم کوچه پشتی که پنجره هامون به هم مشرف بود ، عشوه می اومدم .. البته به سبک خودم،  یعنی من دستگاه پخش صوت شخصیمو می بردم رو پشت بوم و آهنگ های فریدون فروغی رو میذاشتم و باهاش می خوندم . (همون موقع ها بود که هی تشویقم می کردن کلاس آواز برم و تهش منجر به آشنایی با پدر مهردخت شد)

کلا خودمو می زدم به اون راه،  که یعنی نمیدونم پسره اونجاست ومن فقط  دارم تمرین آواز میکنم .

خدا میدونه پسر همسایه چطوری این موضوع رو هضم می کرد که این دخترِ سنگین و با شخصیت خونه رو به رویی چطوری تو دماغش باد میندازه و رو پشت بوم آواز میخونه !!!

یکمی بعد تر می ایستادم تو بالکنش واون طرف خیابون ،  آزاده هایی که از عراق برمی گشتن رو نگاه می کردم و های های اشک میریختم و نمیدونستم مردی که از سی سالگی تا ته عمرم عاشق و وابسته ش میشم لا به لای همون گردن های لاغر و سر های تراشیده برگشته و من براش چشمامو بارونی کردم .

اما، هجده ساله م شد،  خونه رو کوبیدیم و جاش یه چهارطبقه ساختیم ، دیگه خونه اون خونه نبود ، شکلش عوض شده بود و در و دیواراش نو نوار .. 

دو نه دو نه مون ، تو اون خونه ی شیک که کل محل درمورد قشنگیش حرف می زدن ، از روی پله های سنگی  سفید و مرمریِ لیزش خوردیم زمین ...بلند شدیم خودمونو چک کردیم و مطمئن شدیم که سالمیم و خندیدیم . 

دو سال بعدش عاشق پدر مهردخت شدم ،  دست اونم گرفتم و آوردم همونجا .. چند سال تیز و بز تو راهروها دویدیم و پنج سال بعدش مهردخت رو باردار شدم و دیگه  پله هاش سختم شده بود و آروم آروم بالا و پایین می رفتم .. 

مهردخت به دنیا اومد .. دستشو می گرفتم و تاتی تاتی دوتایی رفت و آمد می کردیم . کم کم روزای جهنمی زندگیم از راه رسید .. در و دیوارهای واحد طبقه ی سوم چیزای عجیبی از زندگی من رو خودشون ضبط کردن ... از هم جدا شدیم سه نفری از خونه رفتیم بیرون و شش ماه بعد من و مهردخت با هم برگشتیم همونجا.. 

روزا و شبای زیادی گذشتن ، دوباره عاشق شدم و  واحد طبقه ی سوم، شاهد قول و قرار های ساده و واقعی من و نفس شدند .. کم کم خاطرات تلخ گذشته محو شدن و جاشون رو به صدای خنده ها و برق شادی چشمام دادن ...

 مهردخت بزرگ شد و دانشجو من میانسال و در آستانه ی بازنشستگی ،ساختمون سفید و زیبای خیابون سفید کوه ، خسته و کلنگی و از آب و رنگ رفته ...

هیچکدوم از خواهر و برادر ها اینجا نموندن ، چند سالی بود که سودای فروش ساختمون به دل خانواده بود ولی هیچکس به خودش اجازه نداد که آپارتمانش رو بفروشه و همه بخاطر آسایش من و مهردخت و نفع همگانی صبر کردن تا برای کل ساختمون مشتری خوبی پیدا بشه و دیشب کار تموم شد . 

هم پروژه ی سرمایه گذاری خانوادگی که چند سالی هست دارن درموردش فکر میکنند ، منطقی به نظر میاد ؛ هم دیگه مخالفت کردن من بعنوان یک نفر از چهارخواهر و برادر،  منطقی به نظر نمی رسید . 

خونه رو فروختیم وپولش رو تقسیم به چهار کردیم(تو خانواده ی ما سهم دختر ها و پسرها یکیه)  چون با پولش قراره یه کار سود اور خانوادگی انجام بدیم، بخش کوچکی از پول رو هر کسی برمیداره تا باهاش کارایی که لازمه تو زندگی رو انجام بده، که در مورد من صرف ودیعه ی منزل جدید میشه . 

خیلی می ترسم برام دعا کنیدتا حالا مستاجر نبودم .  تمام این سالها  با مستاجرین خونه مثل خواهر و برادر زندگی کردم و همیشه نهایت محبت و انصاف رو درموردشون رعایت کردم ، امیدوارم کارمای خوبش در انتظارم باشه و همونطور که رفتار کردم باهام رفتاربشه و این دو سه سال بهم سخت نگذره . 

یه چیزی تو دلم مثل نارنگی بالا و پایین میره ..

دوستتون دارم