یاد عزیزت گرامی

سیصدوشصت و پنج روز گذشت ..دوهفته ای بود که همه از هم سراغ مراسم را می گرفتند... لابه لای حرف ها می گفتند :

 یعنی یک سال گذشت ؟؟ چه زود انگار همین دیروز بود ..

اما ، برای تو هر روزش سیصدو شصت و پنج روز طاقت فرسا و کش دار بود ...

هر روز با یادآوری اینکه از دیدن روی ماهش و شنیدن صدای خنده های سرخوشش محرومی گذشت .. هر غذایی که به اجبار لب زدی ، خاطره های از پسر خوش خوراک و شیرین سخنت زنده شد و هر شبی که با چشمان اشکبار سر بر بالش خواب گذاشتی با التماس و حسرت دیدن روی خندانش گذشت .

مادر باشی و به صدای طپش قلبت گوش دهی و هم زمان صدای گوش خراش پوسیدن قلب جگر گوشه ات رو زیر خروار ها خاک بشنوی؟؟!!!!بالاخره دیروز هشتم خرداد ماه فرارسید ... هر چه سعی میکردم دقایق سال قبل رو مرور نکنم ، نمیشد ..انگار پرده ی بزرگ سینما جلوی چشمانم بود ...پنجشنبه بود و مرخصی گرفته بودم.. 

مهمون داشتم ، از ساعت یازده صبح ، تلفن های مشکوک شروع شد ...

این بیمارستانه حالش بده ، اون یکی سرش گیج رفته ..نه همه دروغ میگن با یه عابرتصادف شده ... هزار حرف ضد و نقیض و نهایتا" صدای اشک الود مینا که میگفت : 

مهربانو انگار سیامک فوت کرده ..

به بابا تلفن کردم ، قسمش دادم بیشتر از این با روانم بازی نکنند .. 

وقتی اسم سیامک رو اوردم و سکوت کر کننده ی بابا رو شنیدم ، فهمیدم بالاخره به اصل ماجرا رسیده م .

غیر قابل باور بود .. ولی واقعیت داشت ..روزها را چه غریبانه به شب رساندیم و فریاد را در سینه خفه کردیم ...چه سخت است در دل گریستن و به زبان هیچ نگفتنهنوز باورمان نمیشود که یکسال از رفتن ناگهانی گل حسرتمان سیامک عزیز گذشته است سخت است بپذیریم ان لبخند ها و مهربانی ها همچون دانه ای درزیر خاک خفته است .......اما یقین داریم یادش جوانه ایست در دل خاک و نام و نشانش درختی سبز و تناور خواهد ماند .