آیا من آدم عصبانی شده ام؟؟

 سلام به روی گل تک تکتون . 

دیروز قرار بود ساعت دوازده ظهر، مامان رو ببرم کلینیک نگاه برای تزریق مجدد هر دو تا چشمش. 

شب قبل طبق عادت همیشگی، حوالی ساعت سه و نیم  خوابیده بودم . ساعت هفت و نیم بیدار شدم قرص تیروییدم رو خوردم و مشغول آماده سازی سفارش دوتا ازکافه ها شدم. 

حدود ساعت ده کارم تموم شد . خواستم به کافه ها خبر بدم که سفارشاشون آماده ست برای ارسال، گفتم خب من دارم از نزدیک هردوتاشون رد میشم، چه کاریه که ارسال کنم ؟ خودم میبرم براشون.

آماده شدم و نزدیک ساعت ده و نیم رفتم بیرون .

 کافه اولی رو دوتا کودک همسر

(پسره یا بعبارتی آقای همسر متولد بهمن 78 و هفت ماه از مهردخت کوچکتره و دختره یا بعبارتی خانم همسر متولد 82 هستند) ماهی سی میلیون اجاره کردن.

 یعنی من برای این دوتا ضععععف میکنم، پر از امید، کلافه از انواع مشکلاتی که سر راهشونه و تا مقدار زیادی گیجند ...

حواسم هست که پدر عروس کوچولو اینا رو شارژ میکنه که بپلکن تو کافه شون و راه و رسم زندگی یاد بگیرن. البته اینا برداشت های من از حرفای خدشونه که گاهی  از خودشون میشنوم .دوسشون دارم مثل بچه های خودم هستند و براشون خیلی آرزوی موفقیت دارم . 

رفتم تو کافه، فقط حمید بود که با دیدن من گل از گلش شکفت.

 همینطوری که سلام علیک می کردیم، سفارشا رو چیدم تو یخچال. سراغ خانم همسر رو گرفتم گفت : درگیر کارای دانشگاهشه.

 اصرار کرد برام نوشیدنی بیاره، گفتم : دارم میرم مامانم رو ببرم دکت، یه موقع دیگه که رویا جون هم بود میام پیشتون  . 

از اینکه خودم براشون سفارشا رو برده بودم خیلی تشکر کرد و من اومدم بیرون . 

کافه ی دومی رو یه دختر خانم، طبقه پایین خونه شون راه انداخته . 

البته اونجا رو کلاً تجاری کردن،  بخشیش کافه ست و کنارشم مغازه های دیگه. همه شون از نظر دکور  عالین و از سطح منطقه، شیک تر و بهترند. 

بهناز دختر زرنگ و فعالیه. تازگیا فهمیدم سی و هفت ساله ست و ابداً به چهره و فیزیکش نمیخوره وخیلی کمتر بنظر میاد. 

 رابطه مون دوستانه و خوبه. یه چیزایی هم من برای کارم لازم دارم و چون اون از شرکت ها به قیمت عمده خرید میکنه به من خبر میده و برای منم میگیره که  مناسب تر دربیاد . 

معمولا مامانش رو میفرسته برای تحویل گرفتن سفارش ها، مامانشم خیلی دوست دارم، بنظرم چهار پنج سالی از من بزرگتره.

 یه خانم خیلی آروم و خوش صورت که تو فاصله ی کوتاه تحویل گرفتن سفارشا با همدیگه گپ ریز میزنیم . 

رسیدم کافه و رفتم داخل، پسری که معمولاً شیفت صبحشون باریستاعه با خنده سلام علیک کرد و گفت : آخ جون نمونه آوردید؟ 

 با خنده گفتم: نه خیر داشتم رد میشدم، خودم سفارشا رو آوردم . چه کار زشتی بود اون دفعه تارت هلو پنیری رو خوردید، به بهناز نگفتید!

گفت: بخدا من نبودم، امیر حسین بوده 

حالا جریان از این قرار بود که چند وقت پیش تارت هلو پنیری درست کرده بودم که برای کافه ها نمونه ببرم، یکیش رو هم بردم همین کافه . امیر حسین باریستای بعد از ظهراشون تنها بود تو کافه گفتم: این نمونه رو بگیر بده به بهناز .

 وقتی داشتم می اومدم بیرون با چنگال ایستاده بود بالاسر نمونه .  گفت : به بهناز گفتید؟ گفتم : نه ولی میگم . 

گفت : نگید دیگه .. من شیرینی های شما رو خیلی دوست دارم . 

گفتم: نخور همه شو بخدا میگم بهش. 

یه ده روزی گذشت، من دیگه یادم رفته بود و داشتیم با بهناز حرف میزدیم ، یهو گفتم : راستی اون تارت هلو رو خوردی ؟

 گفت : نه. کی آورده بودی؟

 گفتم : تقریباً ده روز پیش همون روزی که گفتم : میام فندق و گردوهایی که از بازار گرفته بودی رو میبرم ، گفتی: داری میری بیرون، میذاری تو کافه. 

گفت: خااک تو سر این امیر جسین همه رو میخوره 

حالا فکرکنم پوست امیر حسین رو کنده 

از اونجا هم اومدم بیرون و به مامان گفتم: آماده شو دارم میام .

 همراه مامان ، بابا هم اومد . تصمیم گرفتیم اسنپ بگیریم بریم کلینیک که معطل جای پارک نشیم . 

وقتی رسیدیم نگاه، رفتیم قسمت تزریق، گفتند باید از دکتر دستور تزریق داشته باشید . 

گفتم: نسخه ای که دارو رو نوشته و خریدیم رو دارم ولی نسخه تزریق رو نه . 

گفتند: برو طبقه بالا بگیر. 

رفتم سمت آسانسور

  نمیدونم به سیستم کلینیک نگاه وارد هستید یا نه ؟ 

(کلینیک کلا سه طبقه ست : زیرزمین برای تزریقات ، طبقه هم کف که ورودی اصلیه داروخانه و کافه و اطلاعات و.. داره 

و طبقه اول که پذیرش، مطب دکترای مختلف چشم اونجاست . 

آسانسورشم شیشه ایه و وسط سالن. کلا یا میره یه طبقه پایین از همکف یا یه طبقه بالای هم کف. )

درب آسانسور باز شد. من و دو نفر دیگه رفتیم داخل، دونفر دیگه هم با زور چپیدن تو .

 وقتی رسیدیم بالا، اون دونفری که آخر سر اومده بودن تو، نمیرفتن بیرون و هی سعی میکردن جابجا بشن تا ما  از لای اونابیایم بیرون . 

گفتم: خُب برید بیرون. مگه نمیخواید پیاده بشید؟ 

یکیشون گفت: نه ما میخوایم بریم زیر زمین . 

گفتم: برید بیرون اینجوری ما نمی تونیم بیایم بیرون ..

 با غر غر پیاده شدن و منم همینطوری که چپ چپ نگاهشون میکردم اومدم بیرون . 

رفتم قسمت منشی ها دیدم یه میز کوچیکه یه خانم منشی نشسته پشتش. وبین اون و مردمی که صف ایستاده بودن، شیشه بود.

 نفر جلوی صف، کارش رو به خانم منشی میگفت، منشی راهنماییش می کردو بعد نوبت نفرپشتی میشد. 

 ( الان خودم دارم عصبی میشم این پروسه ی بدیهی رو توضیح میدم !)

جلوی من که یه آقایی با مو و ریش بلند سفید ایستاده بود نوبتش شد. داشت به خانم منشی توضیح میداد که یه پسر بیست و هفت هشت ساله از سمت چپ اومد چسبید به شیشه و کنار آقای ریش سفید ایستاد . 

بهش گفتم: باید بری تو صف . نگاه تحقیر آمیزی به من کرد و گفت: شما کارت رو انجام بده نگران بقیه نباش . گفتم: موضوع کار خودم نیست نگران بقیه هم نیستم ، نگران تو هستم که بلد نیستی جایی که نوبتی هست، باید نوبت رو رعایت کنی .

 در همین حین دیدم آقای جلویی من شروع کرد به دادزن: مرتیکه ی بیشعور پهلوی منو سوراخ کردی چه مرگته؟؟ 

دیدم یه مردک میان سالی اومده سمت راست ایستاده یه برگه هم دستش گرفته و سعی میکرد، قبل از اینکه منشی جواب آقای جلویی من رو تمام و کمال بده، وسط حرفشون، سوال خودش رو هی تکرار میکرد، برگه رو هم تکون میداده جلوی صورت اقای مو سفید و درضمن پهلوش رو هم فشار می داده که جای بیشتری باز کنه . 

وقتی از آقای جلویی فحش شنیداونم شروع کرد به داد زدن که چه خبرته یه سوال دارم دیگه . اونم میگفت: باباااا شماهااا کی میخواید آدم شید راه و رسم زندگی اجتماعی رو یاد بگیرید والا  گوسفندا اگه ببینن یه جا نوبتیه میفهمن باید منتظر بمونند شماها نمی فهمید. به پسره گفتم : ببین این همون چند سال بعد توعه . 

پسره تا اومد دهن باز کنه آقای جلویی من شروع کرد رو به اون داد زدن که: اگر پدر و مادر ادب یادت ندادن الان یاد بگیرو فقط قد دراز نکن . همه تون یه مشت نفهمید. 

به اینجا که رسید بابا اومد کت منو از پشت گرفت گفت: بیا مامان رفت تو اتاق تزریقات . 

اومدم کنار گفتم : بابا ما که دستور تزریق نداشتیم، چطوری مامان رفت؟

 گفت: دکتر بجای اینکه بیاد اینجا، یه راست اومده رفته تو اتاق تزریقات ، دستور  رو هم همونجا نوشته .

 بیا بریم پذیرش کارای دیگه رو بکنیم . 

دوتایی رفتیم پذیرش .کار مامان انجام شد و فرستادنش بیرون با هم اومدیم طبقه هم کف که من اسنپ بگیرم برگردیم خونه، یهو مامان گفت : چشم چپم خیلی تیر میکشه ببا برگردیم من به دکتر بگم .

 برگشتیم دم آسانسور، ما سه نفر ایستاده بودیم و دو نفر دیگه بعد ازما اومدن . 

درب آسانسور باز شد و همه ی کسانی که داخل بودند اومدن بیرون بجز دو نفر .

 اونا گفتن ما پایین میریم. اون دونفری که بعد ما اومده بودند(داشتن با هم عربی حرف میزدن نامه اتباع خارجی هم دستشون بود) پریدن تو اسانسور.

من، مامان و بابا رو سوار کردم و گفتم : خودم با پله میام . 

رفتم بالا اومدم دم اسانسور مامان و بابا داشتن اروم پیاده میشدن. دیدم اون دوتایی که از قبل تو اسانسور بودن دارن با زور میان بیرون  و ناخوداگاه مامان و بابا رو هول میدادن. چون اون دوتاکه وسط سوار شده بودند تکون نمیخوردند . 

دستمو گذاشتم جلوی سنسور آسانسور که روی مامان و بابا بسته نشه ، به اون دوتا گفتم:  خُب بیاید بیرون چرا با زور ایستادین سر راه ؟؟

 دهناشون رو باز کردن با لهجه عربی گفتن : نه ما میریم طبقه اول .

 گفتم : مگه بالا بودیم این آقا  نگفت: میریم پایین؟ چرا سوار شدید شما که میخواستید برید بالا ؟؟ 

یکیشون با خنده چندش آوری گفت: از فرصت استفاده کردیم . 

منم گفتم : عوضیااا برید گمشید . 

بابا دستمو که جلوی سنسور بود کشیده بود و در آسانسور بسته شد و رفتن بالا . 

من همچنان فحش میدادم . بابا گفت: دریااا، اینجوری باشه که همه ش میخوای دعوا کنی . 

گفتم: باباااا آخه ببین چه کثافتایین؟؟ مملکت صاحب نداره هر آشغالی سرشو انداخته پایین اومده اینجا، نه قانون سرشون میشه نه فرهنگ دارن .

 مامان گفت: مگه خودمون داریم؟ گفتم : نه نداریم مامان . دلم از همین میسوزه . تربیت و آموزش هیچ جا نیست، قانون نداریم ، مهاجرا یا مسافرا میبینن در و پیکر نداره هرغلطی دلشون میخواد میکنن . عوض اینکه درست بشیم سال به سال داره وضعمون خراب تر میشه . من نمیتونم این چیزا رو تحمل کنم . 

مامان رفت مشکلش رو گفت، براش یه قطره ریختن برگشت و اسنپ گرفتم اومدیم خونه . 

دو سه ساعتی درد داشت بعد کم کم خوب شد . بهم گفت : منو میبری آرایشگاه هم موهامو کوتاه کنم هم پدیکور تر انجام بدم؟ پوست پاهام خیلی زبر شده این دیابت پدر منو درآورده  . 

گفتم :اره عزیزم  اصلا بخاطر دیابت هم نباشه باید انجام بدی حس خوبی داره ، من قلقلکیم نمیتونم انجام بدم . 

دوتایی خندیدیم .

  زنگ زدم سالن، وقت کوپ  و پدیکور گرفتم . کم کم مامان رو آماده کردم و رفتیم سوار ماشین شدیم . از پارکینگ اومدیم بیرون، دیدم چرخ ماشینم پنچره .

 ماشین رو قفل کردم. دوباره اسنپ گرفتم و رفتیم آرایشگاه . 

 اونجا بهم گفتن: خودت کاری نداری؟ 

گفتم: نه .. ولی یه نگاه به خودم کردم دیدم موهای خودمم نامرتب شده . گفتم: چرا. اگر وقت دارید منم یه کوپ انجام میدم . 

تو این فاصله بردیا و نفس بهم زنگ زدن و بهشون گفتم: چرخ ماشینم پنچر شده . 

نفس گفت : کارت تموم شد بگو بیام درستش کنم . 

 بردیا گفتم : نفس گفته میاد دیگه نمیخواد تو بیای . 

گفت :نه منم  دلم براش تنگ شده،  الان بهش زنگ میزنم میگم که میرم دنبالش با هم بیایم پیشِ تو .

 وقتی من و مامان برگشتیم خونه ی بابا اینا،  دیدم نفس و بردیا دارن با بابا عصرونه میخورن . 

مامان رو تحویل بابا دادم و ما سه تا رفتیم برای پنچرگیری .

کارمون  با سختی انجام شد، چون آچارچرخ ماشین من  نبود و فهمیدیم گم شده، آچار ماشین بردیا هم به ماشین من نمیخورد

خلاصه که چرخ ماشینِ منو دراوردن و زاپاس رو انداختن بجای اون، بعد به سمت خونه ی من راه افتادیم و بالاخره یه پنچر گیری پیدا کردیم لاستیک ماشین من از یه جایی سوراخ بدی شده بود و رینگ هم کج شده بود .

 درستش کردن و دوباره با زاپاس جابجا شد .

 دیگه ساعت شده بود نه و نیم . من خیلی  خسته بودم، به اونا هم گفتم: بیاید بریم خونه ما . با خنده گفتن: نه  تو خیلی خسته ای با همه هم دعوا میکنی . 

فهمیدم بابا عباس نشسته کنارشون و هرچی تو کلینیک اتفاق افتاده رو براشون تعریف کرده .

گفتم : من با همه دعوا نمیکنم ، حق داشتم . 

ولی واقعا اونجا جای حرف زدن نبود و دیگه ادامه ندادم. 

خداحافظی کردیم ، من برگشتم خونه ، نفس و بردیا هم با هم رفتن . 

جالبه من سالها کارمند بودم و صبح میومدم سرکار و دیروقت برمیگشتم خونه . درسته تو اجتماع هم بودم ولی نه مثل این شش ماهه اخیر . 

الان این چیزایی که میبینم، بشدت آزرده م میکنه .. نمیتونم درمقابل خودخواهی، بی فرهنگی و عدم رعایت قوانین اجتماعی بی تفاوت باشم 

از اینکه برچسب "با همه دعوا میکنه و آدم عصبیه"  هم خوشم نمیاد . شما ها چه تجربیاتی در این مورد دارید؟؟ یکمی با من حرف بزنید ببینم مشکل من چیه؟

مثل همیشه دوستتون دارم 

******

پینوشت :  تو قسمت ادامه ی مطالب؛داستانی که این اواخر درمورد امداد یه بچه گربه داشتیم رو براتون می نویسم ، که اگر دوست داشتید بخونیدش . 

فقط اینو بگم که بهتون عاجزانه التماس میکنم، تو هر فصلی از سال مخصوصا از حالا به بعد که هوا سرد میشه، موقع روشن کردن ماشین هاتون سر وصدا کنید

 این مدت اخیر  کلی بچه گربه تو موتور ماشین ها نقص عضو شدن یا از بین رفتن . نمیدونم چرا حتی تو فصل گرما میرن اونجا . 

خواهش میکنم دقت کنید یه کار کوچولوعه ولی با همین کار از مرگ یا درد و رنج وحشتناکه یه موجود بی پناه جلوگیری میکنید 

 *******

 بالاخره بعد از دو سه سال که درگیر مشکلات حرکتی مامان بودیم، ماه پیش مامان و بابا تصمیم گرفتن برن فشم و تا پایان تابستون اونجا بمونند . 

تو همین تعطیلات سریالی سه هفته ی قبل، یه شب همراه مینا و سینا رفتیم پیششون و شب  هم موندیم همونجا .

 من معمولاً هرجایی برم، هرقدر دیر وقت هم که باشه برمیگردم خونه ی خودم، اما چون مهردخت با من نیومده بود و دلم برای تنهایی تامی شور نمیزد، منم شب موندم فشم. آهان درضمن با ماشین مینا اینا بودم و اونا هم قصد داشتن بمونند. 

فرداش بعد از ناهار دراز کشیده بودم رو تخت و همینطور که داشتم به صدای آب جاری و آواز خوندن پرنده ها گوش می دادم و درضمن استوری های اینستا رو نگاه میکردم ، چشمام گرم شده بود و خوابم گرفت .

 اومدم گوشی رو خاموش کنم یه چرتی بزنم ، که استوری های همراز باز شد . 

همراز یکی از امدادگرای نسبتاً شناخته شده ی کرجه که درضمن عروس دختر عموی عزیزمه. 

سر همین حمایت از پیشی ها با هم دورادور  ارتباط داریم . 

آره میگفتم :استوری همراز باز شد، عکس یه گربه ی کوچولو که یه دستش از بالا قطع شده و نشسته بود روی زمین نمایان شد.

 از ساکنین شرق تهران خواهش کرده بود که برن به داد این کوچولو که دستش تو موتور ماشین قطع شده برسند .

 آدرس خیلی نزدیک خونه ی من بود ولی من تو فشم بودم و درضمن ماشین نداشتم و باید با مینا اینا برمیگشتم . 

از انتشار استوری دوساعتی گذشته و دل من از جا کنده شده بود . به همراز پیغام دادم که همراز جان کسی این بچه رو برداشته ؟

گفت : نه دریا جون نمیدونم چکار کنم . بیشتر کسانی که میشناختم رفتن سفر . 

گفتم : بذار ببینم چکار میکنم . 

به فاطمه جون زنگ زدم . گفتم فاطمه کجایی؟؟ ( فاطمه ، خواهر نسیم جون ، خانم برادرمه که اتفاقا هم عاشق حیواناته و هم خونه شون نزدیک لوکیشن بچه) 

گفت: خونه م عزیزم چی شده؟ جریان رو گفتم . هنوز حرفام تموم نشده بود که فاطمه  داشت به سمت آدرس رانندگی میکرد. 

فاطمه رفت و کسی که آگهی رو برای همراز فرستاده بود رو پیدا کرد . دختری بود تقریبا هجده ساله که از وقتی مامان این گربه ی کوچولو حامله بود بهش غذا میداده بعد هم شاهد به دنیا اومدن  و بزرگ شدن بچه هاش بود .

 یکی دو روزی بچه رو نمیبینه تا با دست قطع شده پیداش میکنه و آگهیش رو میده به همراز . 

فاطمه گفت: دریا جون، من روژین و بچه رو پیدا کردم چکار کنم؟ گفتم :فاطمه جون بچه رو بذار تو یه جعبه و برسونش به دلارام کلینیک دل من با دلارام صحبت کردم . 

دلارام رو که میشناسید ؟ دامپزشک مهربون تامی . 

ساعت پنج و نیم دلارام بچه رو ویزیت کرده بود و من حدود ساعت نه رفتم که از روژین تحویلش بگیرم .

 اونشب هم فاطمه وهم روژین قرار بود برن مسافرت .

 وقتی جعبه رو دستم گرفتم باورم نمیشد که توش چیزی هم باشه بس که سبک بود .

 اون لحظه به چیزی جز پناه دادن به بچه ی درد کشیده ی طفلکی فکر نمیکردم ولی بصورت اتوماتیک افکار مزاحم تو سرم وول میخوردن. 

تامی رو چکار میکنی دریا خانوم؟ تکلیف سفارش های شیرینی چی میشه ؟

 به خودم جواب می دادم:که نمیدونم ولی فعلاً جز بردنش به خونه هیچ کار دیگه ای ازم برنمیاد. 

روژین همراه با نسخه ی داروهایی که دلارام نوشته بود یه شماره تلفن هم داد دستم که مربوط به یه پانسیون بود . شماره رو گذاشتم تو کیفم ولی میدونستم که دلش رو ندارم  بچه رو به پانسیون بسپرم. 

جعبه ای که بچه رو گذاشته بودن توش اصلا تمیز نبود . سریع بردم سپردمش به مهردخت و خودم اومدم بیرون و به سمت  داروخانه شبانه روزی رفتم . 

دو تا دارو نوشته بود یکیش آنتی بیوتیک و اون یکی ملوکسیکام برای کاهش درد استخوان . 

میدونستم که داروهای اون شب رو براش تزریق کرده و باید از فردا داروها رو شروع کنم . یه بسته زیرانداز و دستمال مرطوب نوزادن هم خریدم با یه قوطی سرلاک . 

سر راهم یه هایپر مارکت پیدا کردم ماست پروبیوتیک ماجان و پنیر خامه ایش رو هم که مخصوص خردسالانه خرید کردم و اومدم خونه . 

تامی خودشو پف داده بود و گوشاشم رو به عقب . زیر لب غر میزد و به جعبه خیره شده بود دماغشم عین جُم جمِک ، برگ خزون میچرخید . 

گفتم : تامی خجالت بکش یه بچه اومده خونه مون اندازه نخود . 

رفتم سمتش نازش کنم قاطی کرده بود به من فیف میکرد . 

گفتم :یادت رفته سه سال پیش چطوری اومدی خونه مون ؟  

دقت کردم دیدم این فسقلی هم از خودش یه صدایی درمیاره یعنی فیف ولی درواقع انگار با دهنش صدای  حرفِ (ه) دراورده بود 

گفتم :باااشه دختر کوچولو خیلی ترسیدیم ازت ، مارو نخوری یه وقت 

با دستمال مرطوب همه ی بدنش رو تمیز کردم . یه زیرانداز انداختم روی زمین و جعبه ی تمیزی که داخلش باز یه زیرانداز دیگه انداخته بودم رو آماده کردم . 

یه جعبه ی چهارگوش کوچولوی دیگه هم اورده بودم برای خاکش .

 اسم بچه رو بخاطر اون فیف کردن خنده دارش گذاشتم فی فی .

 دیواره های جعبه رو هم کوتاه کردم که دل فی فی نگیره . 

بمیرم براش که حالت گیج و منگی داشت . 

یکمی که گذشت دیدم خودشو کشیده بالا و دلش میخواد بیاد بیرون ببینه چه خبره. 

بغلش کردم و گذاشتمش رو سینه م همونجا خوابید  .

 فاطمه گفته بود که وزنش 650 گرمه . 

نازش کردم و گفتم :بمیرم برات.. آخه تو کوچولوی طفلکی در بدو ورود به این دنیا باید یه دستت رو از دست بدی؟؟

دردسرتون ندم اونشب تا صبح پلک نزدم چون فی فی اگه تو جعبه ش میموند یکسره داشت میو میو میکرد و اگر میذاشتمش بیرون می خواست کل خونه رو بگرده و ببینه چه خبه

  صرفا یا تو بغل من اروم میگرفت،  یا وقتی میخوابوندمش رو پام و تکونش می دادم دیگه در هییچ صورتی آروم و قرار نداشت . 

اشتهاش خوب بود و هر چی براش درست میکردم رو خیلی خوب میخورد . فردا صبح با مشورت یکی از دوستان امدادگرم براش مرغ و کدو و هویج و جو دوسر پختم دیدم این غذا رو از همه چی بیشتر دوست داره . 

حتی استفاده از خاک رو هم بلد بود و به محض اینکه جیش یا پی پی داشت با اون هیکل کوچولوش میرفت سمت خاک و بعد هم با همون یه دستش سعی میکرد دفنش کنه . 

وقتی تو بغلم میو میو میکرد میفهمیدم میخواد بره تو خاکش .

 با دلارام هم در ارتباط بودم و بهش گفتم : که شرایطم خیلی بده  و اصلا نمیتونم چشمامو روی هم بذارم . 

یه گروه حمایتی هم داریم که مخصوص بچه هاییه که امداد میکنیم و تو کلینیک دل درمان میشن . اونجا هزینه ها رو اعلام میکنیم و همه در حد توانشون کمک میکنند دلارام هم  فقط هزینه های دارو  و مواد مصرفی اونم با حداقل ترین قیمت هاست میگیره . 

به همین منظور عکس و فیلم های فی فی تو گروه منتشر شد . 

فی فی دوروز پیش من بود ، دیگه به بوی تن من عادت کرده بود و اصلا ازم جدا نمیشد . 

برای اینکه ارامش داشته باشه یه راهی رو امتحان کردم و جواب داد . 

پیراهنم رو دراوردم و گوله کردم تو جعبه . فی فی رو هم گذاشتم روی اون گوله . درست مثل وقتی که رو سینه م بود ، آروم گرفت خوابید و من با خیال راحت تونستم یکمی غذا بخورم . 

دلارام باهام تماس گرفت و گفت : دریا جون یکی از مراجعین من قبول کرده سرپرست موقت فی فی باشه . امروز که برای تعویض پانسمان و چک زخمش میاریش کلینیک ، ساغر جون هم میاد که فی فی رو ازت بگیره . 

فقط گفته چون من خودم سگ دارم برای نگهداری فی فی به پارک نیازدارم . 

از دلارام تشکر کردم و زنگ زدم به اون دوست امدادگرم .

سوال کردم که پارک داره و میتونه بهم موقت قرض بده تا بدمش به ساغر ؟ گفت : بله الان برات میفرستمش . 

خلاصه پارک هم اومد و من و فی فی ،بعد از ظهر رفتیم کلینیک . 

ساغر یه خانم حدود 40 ساله ی ناز و مهربون بود وقتی دوتایی بالای سر فی فی بودیم و دلارام پانسمانش رو باز کرد من مثل ابر بهار اشک می ریختم . 

خب من بجز تو عکس اصلا ندیده بودم چه بلایی سر این بچه اومده و عجیب این بود که دلارام می گفت خدا رو شکر چقدر زخمش بهتر شده این زخم پریشب پر از عفونت و سنگ ریزه و حتی مدفوع بود .

 وزن فی فی هم شده بود 850 گرم و 250گرم اضافه کرده بود .. 

دلارام گفت :دریا جون چه کردی ؟ خدا رو شکر میتونم یکشنبه عملش کنم و قطع عضو رو کامل انجام بدم فی فی راحت شه .

 گفتم :دلارام جان خوشبختانه خیلی بچه ی خوش اشتهاییه و همین خوش اشتهایی نجاتش میده . 

دلارام گفت: آره دیگه باید حدود یک کیلو بشه تا بتونم بیهوشش کنم و حتما تا یکشنبه نزدیک یک کیلو میشه . 

فی فی و پارک رو سپردم به ساغر و خودم برگشتم خونه . 

تمام طول راه رو بازم بی اختیار اشک ریختم . ناخوداگاه به فی فی وابسته شده بودم  و حالا دوریش برام سخت بود .

 فردا با دلارام صحبت کردم گفت : دریا جون یه چیزی رو نشنیده بگیر ازم ولی چون دارم از خوشحالی پر درمیارم دوست دارم بهت بگم . 

پدر ساغر از فی فی خیلی خوشش اومده و گفته احتمالا ما سرپرست دایمش بشیم و اگر این تصمیم رو بگیرن بهت قول میدم اینده ی فی فی کاملا تامینه . ساغر و خانواده ش تو نگهداری عااالی هستند . 

منم از ذوقم نمیدونستم چکار کنم فقط دعا میکردم پشیمون نشن و قبول کنند فی فی پیششون بمونه . 

راستی سگ مهربونشون هم تا فی فی رو دیده بود رفته بود طرفش و شروع کرده بود بچه رو لیس زدن و محبت کردن . 

یه پرانتز باز کنم براتون در مورد قطع عضو :

شاید براتون سوال شده باشه که چرا وقتی مثلا دست یا پا قطع میشن ، دامپزشک اصرار میکنه که اون عضو تا بالا قطع بشه ؟ 

ببینید وقتی مثلا یه دست از آرنج یا مچ قطع میشه، انسان یا حیوان متوجه نمیشن اون عضو دیگه نیست بنابراین سعی میکنند ازش استفاده کنند . 

یکی از ویدیو هایی که تو اینستا گرام زیاد دیده میشه گربه هایی هستند که دست یا پا شون قطع شده وگربه رفته تو خاکش و دقیقا داره ادای دفن کردن رو در میاره ولی چون اون عضو وجود نداره انگار داره هوا رو شخم میزنه و متاسفانه یه عده میشینند پای این کلیپ ها و میخندن !  نمیدنم چطور درد و رنج یه موجود دیگه براشون خنده داره!

در زمینه ی تعادل هم خیلی مهمه . طفلک همه شون کج کج راه میرن . دامپزشکا اون عضو نیمه کاره رو کامل قطع می کنند  تا اعصاب اون قسمت  رو بردارن و حیوان متوجه بشه که اون عضو دیگه وجود نداره و هم تعادل حرکتی پیدا کنه  ، هم از اون دستی که نیست دیگه استفاده نکنه . 

فی فی روز یکشنبه یعنی 5 روز بعد از اینکه پیداش کردیم جراحی شد ، اسمش شد پسته و ساغر و خانواده ش شدند سرپرست دایمش و تازه  یه برادر مهربون هم پیدا کرد بنام اودی  و نگم براتون که من و بقیه چقدر خوشحال شدیم . 

البته همین دو روز قبل متاسفانه یه بچه ی دیگه دوستم پیدا کرده دقیقا به همون کوچیکی پسته که وضع دستش صد برابر بدتر از پسته ست دوتا استخون پوسیده از گوشتش زده بیرون و درد وحشتناکی میکشه .

 فعلا بستریه تو یه پانسیون تا زمان عملش بشه . براش دعا کنید که طاقت بیاره و اونم یه سرپرست خوب پیدا کنه . اگر دوست دارید از وضعیتش با خبر بشید این پیج رو ببینید 

happiness_animal@

متاسفانه این بچه به کلینیک دل نیامده ولی امیدوارم جایی که هست خدمات خوب پزشکی دریافت کنه . 

براتون چند تا از عکسای فی فی یا پسته خانوم امروز رو میذارم . 

آگهی اولی که دیدمش 

تو کلینیک بعد از اولین ویزیت

تازه اورد بودمش خونه 

چجوری داره نگاهم میکنه

گذاشتمش روی لباسم