جان دوباره

پنجشنبه بعد از ظهر بود ، خیلی بی حوصله بودم . اکثر دوستانم و حتی مینا و سینا رفته بودن ارتحالیدی . 

میخواستم برم به مامان و بابا سر بزنم ولی انگار دوتا وزنه سنگین به پاهام بسته بودن . یه کیک شکلاتی رژیمی (بدون شکر و روغن) درست کردم و نصف بیشترشو گذاشتم تو ظرف  و بهشون  تلفن کردم ببینم خریدی چیزی ندارن؟ دیدم حوصله ی اونا هم بدجوری سر رفته . مامان گفت: می خواستیم با بابا بریم آوا سنتر یه چیزی بخوریم . گفتم : وایسید منم بیام با هم بریم . کلی خوشحال شدن . منم با انگیزه یبیشتری آماده شدم چون میدونم چقدر براشون سخته ماشین بگیرن و هماهنگ کنن و دوتایی برن.

نزدیک که شدم بهشون گفتم بیاید تو پارکینگ، اومدن و سه تایی رفتیم به سمت آوا سنتر . قبلش پیشنهاد دادم که اگه دوست دارن بریم پارک قدم بزنیم ولی هر دوتایی گفتن که خیلی گرسنه هستن. تعجب کردم که چرا عصرونه نخوردن؟ 

گفتن ناهارشون رو راس ساعت ۱۲ خوردن و از ساعت ۵ تصمیم گرفتن شام برن بیرون و حالا که ساعت شده ۶ دیگه حسابی گرسنه شدن . 

فودکورت شلوغ بود ، یه میز پیدا کردم ، گفتم من میشینم شما برید سفارش بدید. 

بعد از چند دقیقه اومدن گفتن ، ما گیج شدیم ، میشه همراهمون بیای ؟ گفتم : میز رو از دست میدیم ، مامان جون شما به من بگو چی دوست داری من و بابا میریم با هم . گفت : مرغ سوخاری . 

با بابا رفتیم به سمت رستوران ها .  بابا گفت: میشه تا غذامون آماده میشه من یه چای و شیرینی بگیرم؟ دیدم ، نه ه ه ه گرسنه تر از این حرفان . 

گفتم : بله بابا جون چرا که نه . بریم غذا رو سفارش بدیم برگشتنی از روستار میگیریم . 

از دختر خانمی که سفارش میگرفت پرسیدم سوخاری چی دارید؟ گفت : بشقاب اسکالوپ با دو نوع ساید . یکی سیب زمینی و دیگه با سالاد . 

بابا گفت : دوتاش رو بگیرلطفا،  من با سیب زمینی میخوام، مامان با سالاد . 

همین کار رو کردم . بعد رفتیم یه چای لیوانی بزرگ و یه گلت با کرم بادوم درختی هم گرفتیم و بردیم سر میز . 

همبن که نشستیم  ، پیجری که رستوران داده بود شروع کرد به چشمک زدن . 

رفتم غذا ها رو گرفتم ، دیدم گلت و چای رو با هم شریکی دارن میخورن. مامان گفت : غذامون سرد میشه؟ گفتم : نه اتفاقا خوبه یکمی بمونه  ، چون حرارتشون خیلی بالاست الان اصلا نخورید . 

بابا گفت : خودت چی ؟ گفتم من تازه یه چیزی خورده بودم ، میرم روستار یه چیزی میگیرم . از شلوغی جمعیت گذشتم و رفتم تو صف. با خودم فکر میکردم چه خوب شد تنبلی رو گذاشتم کنار و اومدم . مامان و بابای طفلکی این کارها براشون سخت شده. انتخاب غذا تو فودکورت و سفارش دادن راحت نیست . شلوغی و هم همه ی آدم ها ، صدای موسیقی و نورپردازی محیط ، خارج از ظرفیتشونه . 

وقتی برگشتم داشتن غذاشون رو میخوردن . 

بابا گفت : ازت ممنونم  همراهمون اومدی ، ما تنهایی گیج شده بودیم . 

گفتم : قربونتون برم من . انقدر خودم بی حوصله بودم ، خوب شد اومدیم حال و هوای خودمم عوض شد ، ولی چرا یه محیط آروم و راحت تر رو انتخاب نکردین؟ هیاهوی اینجا اذیتتون میکنه . 

مامان  گفت: اخه با شماها که میایم خیلی بهمون خوش میگذره ، خواستیم همون کار رو بکنیم ولی غافل از اینکه چون شما هستید کار برامون راحت میشه . خدا کنه همیشه باشید ولی من و بابا حتما باید یه جای اروم و دنج بریم . 

لبخند زدم و چایم رو سر کشیدم ولی تو دلم غوغا بود . یاد روزایی افتادم که بابا وسط اقیانوس بود و کشتی با اون عظمت و پرسنلش رو هدایت میکرد ،قاره ها رو پشت سر میگذاشت و با کلی بار برمیگشت . 

مامان همون موقع هم مادری میکرد و هم پدری، ساختمون میساخت ، همه از مهندس و معمار و بنا و تاسیسات کار ، گوش به فرمانش بودن و ما چهارتا بچه ش رو هم مدیریت میکرد. 

برای بار هزارم ته دلم گفتم : درود بر روان پاک اون آفیسری که من رو ریجکت کرد. 

یه عکس سلفی گرفتم و گذاشتم تو گروه شمعدانی . 

یکمی دیگه گپ زدیم واز سر میز بلند شدیم . 

از پارکینگ آوا  اومدیم بیرون . کسانی که اون منطقه رو میشناسن میدونن که خیابون شرقی غربی و یک طرفه به سمت سه راه اقدسیه ست و همیشه شلوغ و پر ترافیک . وقتی به انتهای خیابون میرسیم ، سمت راست میره بالا به سمت پارک نیاوران و سمت چپ میاد به سمت پایین که میشه چهار راه فرمانیه و اداره سابق من . 

تو این چند سال اخیر که اطلس مال هم دقیقا تو همین سه راه افتتاح شده ، ترافیک این مسیر رو بیشتر از قبل کرده،  اون شب هم که پنجشنبه بود و ساعت ۸ و نیم !

همین که خواستم بپیچم سمت چپ دیدم سه نفر ایستادن روی جدول وسط سه راه که عرض خیابون رو طی کنند . ترمز کردم که بیان رد شن ولی انگار داشتن به هم دست میدادن که راهشون از هم جدا بشه . تصمیم گرفتم حالا که اونا رد نمیشن من بپیچم . پایین جدولی که اونا ایستاده بودن روی آسفالت خیابون یه نایلکس مشکی افتاده بود که باد تکونش میداد ، یا اون سه نفر باید پاشون رو روی نایلکس مشکی میذاشتن یا ماشین باید از روش رد میشد . در کسری از ثانیه من برق دوتا چشم رو روی نایلکس تشخیص دادم ، یه جوری فرمون رو پیچیدم که ماشین یا حتی موتور نتونه از سمت راست ماشینم رد شه . 

از ماشین پریدم بیرون و به ماشین های پشت سرم علامت دادم که این جلو یه چیزی شده . همزمان هم داد زدم به اون سه نفر گفتم :از جدول  نیاید پایین . همه هاج و واج  مونده بودن که من چکار میکنم . 

بالا سرش بودم ، یه بچه گربه ی خیلی کوچولو اندازه مشت من . وقتی بچه رو برداشتم تازه بقیه فهمیدن چی شده . اون سه نفر که هی میگفتن واای خدا الان میرفت زیر پای ما ،، خانم ماشین پشتی هم دستشو گذاشته بود رو قلبش و میگفت : خانوم سالمه؟ 

از اونجایی که واقعا اندازه مشت من بود حس کردم اگر ماشین بهش زده بود اصلا چیزی ازش نمیموند که برش دارم . اشاره کردم : آررره سالمه . 

نشستم تو ماشین مامان پاکت نون روستار رو گرفت جلوم گفت: بذارش این تو . 

بچه رو گذاشتم و ماشین رو راه انداختم . مامان و بابا هی میگفتن: چطوری دیدیش ؟؟ گفتم : بخدا نمیدونم . اونم من که کلا حواسم نیست و خیلی چیزایی که باید ببینم رو نمیبینم . 

یکمی جلوتر داروخانه بود رفتم تو و یه بطری الکل ضد عفونی دست و زیر انداز مخصوص بیمار خریدم با یه پاکت شیر ماجان( مخصوص کودکه )

تو ماشین بطری آب داشتم بابا کمک کرد آب ریخت رو دستم بعد هم با الکل و دستمال ، فرمون ماشین و دنده و دستگیره در رو ضد عفونی کردم . 

مامان گفت :مهربانو  تکون نمیخوره ؟ گفتم : برش داشتم دست و پا زد خیلی کوچیکه نمیدونم اصلا چی شده ، تا نرسم خونه تو نور بررسیش نکنم نمیفهمم . 

مامان میگفت یه تکون های کوچیکی میخوره .

 مامان و بابا رو رسوندم و به سمت خونه خودم راه افتادم . 

تو آسانسور پاکت رو نگاه کردم تا حالا گربه به این کوچیکی رو دست نزده بودم . در که باز شد  مثل همیشه مهردخت و تامی اومده بودن جلوی در . مهردخت گفت: سلام چی خریدی؟ و همزمان تو پاکت رو نگاه کرد و جیغ کوتاهی کشید و گفت : ماماااان اینو از کجا آوردی ؟ 

گفتم : وسط خیابون در استانه له شدن زیر پای مردم یا لاستیک ماشین ها . وقتی جاش رو دقیق گفتم ، گفت : واااقعا باورم نمیشه . 

گفتم : اگه کسی هم به من میگفت باور نمیکردم . الان فقط بیا تمیزش کنیم و غذا بهش بدیم ، 

نسبت به جایی که پیداش کرده بودم تمیز بود ولی سر تا پاش رو که کلا یک وجب بود شستیم و خشک کردیم . بعد با سرنگ انسولین و شیر تغذیه ش کردیم ، بچه به اون کوچیکی بعد از شیرخوردن حتما باید ادرار و مدفوع کنه تا سالم بمونه . خوشبخناته کاملا سلامت بود و دختره . جای تمیز و نرم آماده کردیم و خوابوندیمش تو سبد. 

بچه های شیرخوار باید هر سه چهارساعت یکبار تغذیه بشن و روده و مثانه شون تخلیه بشه . 

تا فردا جمعه ساعت ۴ بعد از ظهر که بردمش کلینیک پیش خانم دکتر عزیزم برای چک ، همه ی کارهاش رو منظم انجام دادم . 

سن بچه حدودا ۲۰ روزه . خانم دکتر که گفت بین بیستم تا بیست و پنجم اردیبهشت به دنیا اومده ، اشک تو چشمم جمع شد . گفت : چی شد دریا جون؟ 

گفتم: تاریخ تولد دارسی ۲۰ اردیبهشت بود . 

۳۵۰ گرم وزن داره و کاملا سالمه . براش شیر و سرلاک خریدم . خانم دکتر هم قطره برای نفخ معده و مولتی ویتامین و قطره آنتی بیوتیک چشمی داد. 

تا یک هفته ۱۰ روز به همین منوال بگذره تا وزن بگیره و ببرمش برای آزمایش خون و واکسن هاش . 

تامی فعلا هاج و واجه و گیج شده . میاد نگاش میکنه و میترسه ازش .  دیروز دوسه باری منو مورد عنایت قرار داد و کتکم زد

این فسقلی امروز حسابی جون گرفته بود و دیگه بیدار شده و حتی تو خونه راه میرفت . واقعا تا ۴۰ ساعت اول بی رمق بود و نیمه هوشیار . 

تو انتخاب اسم موندیم  به  لاکی فکر کردم چون واقعا شانسی دیدمش ولی لاکی هم بیشتر به سگ میاد هم پسرونه ست . لوسی ، زویی ، کتی  رو هم درست به دلم نشستن . از طرفی نمیدونم چقدر پیشم میمونه . سعی میکنم یه خانواده مطمن براش پیدا کنم. نمیدونم چی پیش میاد . 

فعلا برای انتخاب اسم لطفا کمک کنید . 

دوستتون دارم

******

مهرداد عکس سلفی مون رو دیده امروز که با هم صحبت میکردیم گفت : دستتون درد نکنه هوای مامان و بابا رو دارید . گفتم : ببین چه خوب شد من ریجکت شدم . گفت: ما که مهاجرت کردیم اشتباه کردیم؟ گفتم: نه عزیزم ، هر کسی شرایط خودش رو داره من آدم مهاجرت نبودم ، از طرفی سنم برای ماجراجویی زیاد بود  و وااقعا مامان و بابا الان بهم احتیاج دارن . تو دیگه اونجایی و فیزیکی کاری ازت برنمیاد ، منم اگه اومده بودم دیگه مجبور بودم حساسیتم رو براشون کم کنم چون دیگه نمیتونستم اونجا زندگیمو بسازم ولی حالا که هستم خوبه ، برای همه مون خوبه ، هم برای خودم ، هم بابا اینا هم تو که خیالت راحت باشه بابتشون . 

*****

مامان عاشق این فسقلی شده روزی چند بار تلفن میکنه حالشو میپرسه . دیروز هم که رفتم کلینیک گفت:  میشه منم بیام؟ گفتم : آره عزیزم آماده شو میام دنبالت. 

امروز بعد از ظهر هم رفتم بهشون سر بزنم خواهش کرد با خودم ببرمش . منم شیرو سرلاک به دست، سبد  موش موشکو برداشتم و رفتم . 

به مهردخت گفتم : الان تامی تو دلش میگه ،آخیش خوب شد مامانم این دختره ی بیمزه رو برد . ایشالله که برش نگردونه .

بعدم که برگشتیم گفتم : الان میگه بخشکی شانس دوباره عنتر خانوم اومد

پینوشت ۱: هر چی هم از زیبایی  های دوران سالمندی بگید من دوسش ندارم . مامان و بابا رو میبینم دلم آتیش میگیره . شدن بچه های ما ، چشمشون به در میمونه تا بریم خوشحالشون کنیم .

 عزیزای دلم ، لطفا اگر پدر و مادر های خوب و دلسوزی داشتید تنهاشون نذارید ، ممکنه نیاز های عاطفیشون رو به هر دلیل بهتون نگن ولی شما مدام خودتون رو بذارید جاشون و براشون کم نذارید

پینوشت ۲: این بچه که دنبال سینه مادرش میگرده دلم آتیش می گیره .کاش هیچ مادر و فرزندی از هم جدا نشن 

خیلی به این موضوع فکر کردم که این بچه چطوری اونجا رسیده ؟؟ تنها چیزی که یکمی منطقی بود اینه که مادرش موقع جابجایی از دهنش افتاده باشه و دیگه نتونسته باشه دنبالش بیاد چون من تا خیابون رو نبستم نتونستم برش دارم اون طفلکی که اصلا نمیتونست بیاد تو اون شلوغی. 

اینکه خودشم راه افتاده باشه اومده باشه وسط خیابون اصلا به عقل جور در نمیاد . خلاصه که نمیدونم از کجا اومده