نوروز 1403 مبارک باد

دوستان نازنینم نوروز مبارک باد. پر از تن درستی شادی و آرامش باشید. 

چهارشنبه 23 اسفند آخرین روزکار من در اداره بود. البته که بلحاظ سازمانی از طرف تامین اجتماعی پایان کارم 25 اسفند ثبت شده بود، ولی بیست و پنجم جمعه بود، پنجشنبه ش رو هم که روز اضافه کارمون بود ،گفتم نمیام ،پس عملاً چهارشنبه میشد روز آخر.

 همون سر صبح اومدن گفتن باید یه سر خودت بری کانون بازنشستگان و اونجا تشکیل پرونده بدی تا بقیه ی امضاهای تسویه حسابت انجام بشه . کانون بازنشستگان ما هم تو خیابون قائم مقامه ، دیدم اگر بخوام از راه های عادی خودمو به اونجا برسونم تو این ترافیک آخر سال حتماً چند ساعت طول میکشه بنابراین یک عدد اسنپ بایک (موتور) گرفتم و با لباس فرم اداره پریدم بالا 

خیلی آسون و راحت رسیدم به مقصد سریع کارمو انجام دادم ،اواخر کارم یکی از بچه های اداری بهم تلفن کرد گفت : حالا که بیرونی یه سر هم برو شیان موسسه رفاهی اونجا هم فرم تسویه ت رو بده امضا کنن و برگرد .

 دوباره پریدم رو یه موتور دیگه و به سمت شیان روانه شدم . بعد از اونجا دیگه یه ماشین گرفتم و برگشتم اداره . تقریباً ظهر شده بود . بچه ها منتظر بودند که برسم و ناهار بخوریم . تو قسمتی که من کار میکردم 23 نفر بودیم و هیچکس روزه نمی گیره . 

ما هم یه اتاق خصوصی داریم در این مواقع ازش استفاده میکنیم . حتی از قسمت های دیگه هم میان پیش ما و مهمون میشدن .با وجودی که کسی روزه نمی گیره ، اما حواس همه بود که غذای ساده ای که بوی خاصی نداشته باشه بیارند.  

ناهار رو خوردیم ولی مثل هر روز از خنده و شوخی زیاد خبری نبود . محمد گفت: بعد تعطیلات که برگردیم بدون تو خیلی سخت میشه ،بغضمون گرفت .. گفتم:  خوبه که ادمیزاد زود عادت میکنه . 

بعد از ناهار دیگه یواش یواش رفتنم شکل جدی تری به خودش گرفت .

  از قسمت آی تی تلفن کردن اجازه گرفتن که دسترسی هامو قطع کنند . گفتم: من آماده م . 

از اداری اومدن کامپیوتر و تلفن و چیزای دیگه رو برداشتن بردن و من رفتم سراغ وسایلم و شروع کردم ارثیه م رو تقسیم کردم . 

بقیه ی وسایلی که داشتم و لازم بود با خودم ببرم خونه رو تو یه کارتن گذاشتیم و آماده کردیم . ساعت کارمون تا چهارو نیم بود ولی من اداره رو حدود پنج و نیم ترک کردم . اینجاش سخت بود . خیلی سخت .. از کنترل اشک و این چیزا هم دیگه خبری نبود . 

خوشبختانه مینا نزدیک اداره مون کار داشت و کارش هم همون موقع تموم شد اومد پیشم با هم رفتیم سمت خونه و در طول راه صحبت میکردیم و تنها نبودم . دم خونه هم مهردخت با جیغ و دست و هورا از من و کارتنی که اورده بودم استقبال کرد و گفت : 22 سال و هفت ماه برای این روز لحظه شماری کردم که دیگه صبح ها چشمم باز میشه حضورت رو تو خونه حس کنم 

از همون شب مشغول آماده سازی سفارش شیرینی ها شدم .. 

هی پختم و تزیین کردم و بسته بندی و پیام نوروزی و شاخه گلی به رسم تبریک کنار بسته ها گذاشتم و ارسال کردم . 

قرار بود بیست و هشتم سفارش های همکارا رو یکجا ببرم براشون . ساعت تقریباً دوی بعد از ظهر صندلی عقب رو پر کردم از بسته های شیرینی و رفتم سمت اداره . به محمد و ندا خبر دادم دم اداره م ولی سریع باید برگردم تا به بقیه ی کارا برسم .

 سه چهارنفری اومدن دم در ، تو همین چند روز کلی دلم براشون تنگ شده بود . محکم همو بغل کردیم سفارشا رو تحویل دادم و  سریع برگشتم . 

فقط چند نفر دیگه مونده بودند تا فردا یعنی بیست و نهم شیرینی هاشونو تحویل بدم .

تو دوهفته ی اخیر دوبار برنامه ی نظافت خونه رو داشتم ولی خب میدونستم با این حجم پخت و پز همه ی تمیز کاری ها به فنا میره عاطفه خانم قول داده بود که 29 اسفند بیاد یه دست کلی به سر و روی خونه بکشه و برای سال تحویل دیگه کاری نمونه .  به مهردخت گفتم:  امشبم کارو تموم میکنیم، مامان مصی صبح میاد پیش عاطفه تا کار هارو نظارت کنه ، من و تو هم میریم با هم آرایشگاه و بعدشم تجریش گردی و دیگه بعد از ظهر برمیگردیم هفت سینمون رو میچینیم و آماده میشیم برای تحویل سال . 

طفلک مهردخت امسال خیلی تو کارهای شیرینی پزی کمکم کرد و وقتی من دم دمای صبح خسته می افتادم رو تختم و بیهوش میشدم اون تازه شروع میکرد به تمیز کاری و من که حدود ده صبح بیدار میشدم خونه رو مثل دسته ی گل میدیدم و دوباره شروع به کار میکردم . 

همه ش میگفت: مامان یعنی ما یه تجریش نریم؟ که بهش قول داده بودم همون روز آخر بریم حتماً. 

روز بیست و نهم حدود ساعت هفت صبح خوابیدم و   نٌه صبح بود که چشمام باز شد .. مغزم هنوز درست لود نشده بود ولی تو همون گیج و ویجی به خودم میگفتم قاعدتاً باید عاطفه و مامان از ساعت هشت میامدن اینجا و شروع میکردن ، پس چرا خونه انقدر ساکته !

زنگ زدم به مامان .

- سلام مامان 

-وااای مهربانو بمیرم برات بخدا الان خودم میام همه کار برات میکنم .

-هااا! چی شده ؟ 

-هیچی بابا صبح پاشدم لباس بپوشم بیام خونه ت ، دیدم عاطفه پیغام داده که حالم خوب نیست نمیتونم بیام . از صبح عزا گرفتم چطوری بهت بگم . 

-عه .... وااای چه خونه زندگی دارم من !مهردخت دیوانه میشه . 

-نه مامان توروخدا ناراحت نشی ها الان میام اونجا . 

- نمیخواد مامان مگه من میذارم تو بیای اینجا رو تمیز کنی .. ولش کن باباااا اصلاً مهم نیست . 

خلاصه کلی مامان اصرار کرد.. گفتم: مامان بیخیال واقعاً انقدرا هم مهم نیست والا من هر روز صبح که بیدار میشدم میدیدم مهردخت خونه رو مثل دسته ی گل کرده الانم یه جارو و گردگیری میکنیم دیگه .. چه خبره . 

صبحانه درست کردم و مهردخت رو صدا کردم . اون طفلکی هم گیج بود از منم دیرتر خوابیده بود . 

یواش یواش بهش موضوع عاطفه رو گفتم .. همونطور که حدس میزدم دیوانه شد .. 

اول داد بیداد کرد و نقشه ی قتل عاطفه رو به هفت روش سامورایی ترسیم کرد ، بعد آروم شد و نشست گریه کرد .. دست آخر راضی شد و اومد صبحانه خورد بهش گفتم: مهردخت جان ، الان این اتفاق افتاده و کاریشم نمیشه کرد نه تو مقصری نه من .. عاطفه بدقولی کرده ولی بنده خدا هر روز عین تراکتور کار کرده مسلماً دیگه بدنش یاری نکرده از عمد که بدقولی نکرده ..

 الانم اون اینجا نیست من و تو هم کلی برنامه داریم برای امروزمون.

 هم میتونی وایسی اینجا هی حرص بخوری و بدو بیراه بگی منم که خستگی مونده به تنم از این بدتر کنی ، هم میتونی آماده شی بریم سروقت به ارایشگاهمون برسیم و بعدشم تجریش بریم و برگردیم تهش میخوایم یه جارو گردگیری کنیم و تمااااام ... ول کن دنیا که به آخر نرسیده . 

دماغشو گرفت بالا و با ناراحتی گفت : نه خیر دیگه ظاهراً کاری ازم برنمیاد .. با همون دلخوری لباس پوشید رفتیم بیرون .

 تو راه به دوسه تا پیشی گرسنه و ملوس که غذا دادیم خلقش برگشت  و دیگه حالش خوب شد . 

رفتیم آرایشگاه ناخونامونو درست کردیم اونجا هم کلی گپ زدیم با بچه های سالن،آهنگای بهاری و قشنگ هم تو  پخش میشد. همه با وجود خستگی سرحال بودند بعضی وقتا هم هر کسی سر جاش میرقصید و بقیه هم یه قری به خودشون میدادن . یکی از خانمها اومد همینطوری که روی صندلی نشسته بودم و دستم تو دست آرزو بود و برام لاک میزد، از پشت سر بغلم کرد و گفت: من قربونت نرم با این شیرینی های خوشمزه ت ؟؟ آرزو جیغش رفت هوااا که پروانه مگه دیوونه شدی تکونش دادی لاکش خراب شد . 

خنده م گرفته بود گفتم: خدا نکنه پروانه جون نوش جونتون باشه 

خانم های دیگه کنجکاوی کردن و گفتن جریان چیه؟؟ .. پروانه هم کلی بهم لطف کرد گفت : این خانوم خانوما رو نبینید اینجا نشسته داره لاک میزنه . با همین دستای کوچولو و خوشگلش یه شیرینی هایی میپزه که حررف ندارن . بعد هم آدرس پیج و تلفنمو بهشون داد . 

خیلی حس خوبی داره برای کسی کاری میکنی و در ازای اون پول دریافت میکنی و اون طرف  ازخدمتی که بهش کردی و بابتش پرداخت هم کرده  لذت میبره و کاملاً راضی هم هست ...

 میدونید من سالها کارمند مالی بودم ، معمولاً بعد از بستن حساب ها مدیر از همه ی تیم تشکر میکرد ولی اونم درواقع مثل خود ما حقوق میگرفت و ما شخصاً برای کسی کاری نکرده بودیم که ازمون تشکر کنه . 

بنابراین این رضایت مشتری جزو اون احساسات خوبیه که من این چندسال اخیر دارم تجربه ش میکنم و تازه میفهمم همه ی کسانی که کارهای خدماتی میکنند چطوری با دیدن لبخند رضایت مشتری خستگیشون درمیاد 

کارمون تو آرایشگاه تموم شد با مهردخت به سمت میدون تجریش حرکت کردیم . ماشین رو تو پارکینگ شهرداری پارک کردیم و پیاده رفتیم تجریش... همه جا بوی بهار و تازگی میداد، نوازنده های دوره گرد ساز میزدن ً مردم باهاشون همراهی میکردن ..

 اون شاخه های خوشگل تو عکس رو بصورت مجانی از یه جایی که انبوه این شاخه ها دپو شده بود و چند تا آقا پسر به همه دسته دسته هدیه میدادن گرفتیم ... کمی باهم چرخ زدیم و برگشتیم سمت خونه . 

کمی استراحت کردیم ، خونه رو جارو و گردگیری کردیم ، هفت سینمون رو چیدیم ، دوش گرفتیم ، لباس پوشیدیم و برای تحویل سال آماده نشستیم . 

سال تحویل شد ، همه ی خانواده از تهران تا کانادا بصورت  ویدیو کال به هم نوروز رو تبریک گفتیم .. چند دقیقه بعدمن و مهردخت ً لباس ها مون رو درآوردیم و بصورت افقی غش کردیم تو تخت . 

قرار بود ناهار منزل بابا و مامان بریم و همه هم میدونستیم ناهار به ساعت  دو و سه بعد از ظهر موکول میشه . 

طبق برنامه ناهاررفتیم پیششون و همه جمع بودیم . 

فکر نمیکردم بعد از بیست و نهم شیرینی درست کنم ولی کسانی که خونه ی دوستانشون  شیرینی خورده بودند ، تماس گرفتند و ازم شیرینی خواستند ً چند مدلی که میتونستم براشون فوری آماده کنم رو قبول کردم و باز هم شیرینی درست کردم ولی چقدر همه چیز متفاوت شده برام  . خوب میخوابم، خوب و بدون استرس کار میکنم . اون وسط مسطا تلفن هایی که باید بزنم میزنم و کلاً همه چیز زندگی برام راحت تر شده . گاهی باید تصمیم های درست و قطعی بگیریم .. ادامه ی رویه ی قبل و کارمندی من جداً به روان و جسمم داشت آسیب میزد . یه استرس دائمی تو همه ی لحظه هام نهادینه شده بود ، همیشه خسته بودم و همیشه دیرم بود و مسلماً از هیچ چیزی اون لذتی که باید رو نمیبردم . 

فصل جدیدی از زندگی در آخرین ماه های پنجاه سالگیم برای من شروع شده ... قراره همه چیز خوب پیش بره . مخصوصاً برای خودم و خانواده و عزیزانم خیلی بیشتر از قبل وقت بذارم و جلو برم . گاهی یه چیز کوچولو همه ی این قرار ها رو بهم میریزه ، اصولاً خاصیت زندگی اینه که اونطوری که فکر میکردی پیش نره ، من حالا اندوخته ی تجربیاتی دارم که باعث میشه به خودم یادآوری کنم که زندگی بازی های پیش بینی نشده ی فراوانی رو  معمولاً رو میکنه و باید حواسم باشه که برای اونا هم غافلگیر نشم و با جریان های سازگار و ناسازگارش ماهرانه شنا کنم . 

اگر تو تایپ تغییرات و مشکلاتی میبینید با محبتی که دارید ببخشید ً میدونید که تا الان با سیستم اداره براتون پست میذاشتم و از حالا به بعد با لپ تاپی که باید قلقش دستم بیاد . 

دوستتون دارم و براتون بهترین ها رو آرزو میکنم 

پینوشت: من شرمنده م کلی کامنت دارم که باید دونه دونه بخونم و مثل همیشه پاسخ بدم و تایید کنم . همه رو انجام میدوم عزیزای دلم