"یاد ایام قدیم"

امروز  داشتم نوشته های قدیمی رو ، زیر و  رو میکردم که به یه نوشته ی قدیمی رسیدم ، بی اختیار محو خوندنش شدم 

چه چیزایی یادم رفته بود ، چه خاطرات قشنگی تو زندگیم بوده که کم رنگ شده . کلی  از خوندنش لذت بردم 

شماکه همیشه و تو همه ی نوشته هام همراهم بودید شاید خونده باشیدش ، البته کلی دوست جدید هم داریم که بد نیست اونا هم با اون قسمت های زندگی من آشنا بشن . 

دارم سرگیجه می گیرم ، دوباره سیستم های مالی رو تغییر دادند و یه عالمه گرفتاری برامون درست کردند.

 از سه ماه پیش که اعلام کردند تا اطلاع ثانوی سند صادر نکنید ، تقریبا" بی کار بودیم و به کارای از قبل تلنبار شده پرداختیم .. 

حالا دو روزه اعلام کردند سیستم جدید راه افتاده و باید با سرعت نور ، همه ی کارهایی که تو این سه ماه انجام نشده رو رسیدگی کنید .. این یعنی صبحانه و ناهار  ممنوع ، تلفن ممنوع ، گپ زدن که هیچی ، اشاره با چشم و ابرو ممنوع ، حتی گلاب به روتون جیش میشم تعطیل .

تو این هیر و وویری تلفن میزم زنگ خورد .

-          بله ؟

-          سیییام ، مامان خوشگلم .

-          سلام دخمل ، تو کی اومدی؟

-          ببخشیندا ، ساعت یکه .. اصلا" منتظرم نبودی؟ هیچکس منو دوست نداره

(دوستانی که هم سن من هستند باید برنامه ی عروسکی روشن سر و  زبون دراز رو  یادشون بیاد سال 60پخش میشد  همونی که یه پدر و یه خواهر و برادر کوچیک مجریش بودند ، اسم دختره پوپک بود، بعدا" هم شایعه شد که تو تصادف کشته شدند ، نمیدونم درست بود یا نه  خلاصه هنوز شعر زبون دراز تکیه کلام ماست و مهردخت هیچ کس منو دوست نداره رو با ریتمش می خوند .)

-          قربونت برم ، من که عاشقتم ، ولی خیلی کار دارم حواسم به ساعت نبود .

-          امروز انشاء داشتیم من 20 شدم میخوام برات بخونمش .

-          وااای .. چی نوشتی تو خانومی ؟؟

-          دیشب خواب قشنگی دیدم .. عروسی زمین بود با آسمان ...

محو شنیدن انشای مهر دخت بودم .. وقتی جمله ی آخر رو خوند و گفت مامان تموم شد ، انگار واقعا" از جشن عروسی زمین و آسمون برگشته بودم .

کلی قربون صدقه ش رفتم و تلفن رو قطع کردم .باید دوباره روی کارا تمرکز میکردم ، ولی دیگه نمیشد .

رفته بودم به سالهای سال قبل ، یه جایی دور از این میز و دفتر دستک، جایی که 15 ساله  و کلاس دوم دبیرستان بودم .

دبیرستانی که سال اول و سه ماه ازسال دوم رو اونجا خونده بودم خیلی خیلی به منزلمون دور بود . مامان و بابا تازه از سفر برگشته بودند و نشانه های افت تحصیلی و البته افسردگی که بعلت خستگی گریبان گیرم شده بود رو تشخیص دادند  ، امتحانات ثلث اول رو تازه داده بودیم که یه جایی نزدیک منزلمون ثبت نامم کردند .

روزی که برای اولین بار تو دبیرستان جدیدم پاگذاشتم،  تازه  زنگ تفریح اول تموم شده بود . 

با معاون مدرسه به کلاس رفتم .. منو معرفی کرد ، برای فرار از27 جفت چشمی که سرتاپام رو برانداز می کردند رفتم نیمکت اول نشستم و به دیوار تکیه دادم .(همیشه عشقم این بود که ته میز بشینم و تگیه بدم )

زنگ انشاء بود ، بچه ها یکمی درمورد من پچ پچ کردنو مشغول نوشتن شدند . موضوع آزاد بود منم شروع کردم یه داستان نوشتم که تو مدرسه قبلی هم نوشته بودم ، آآآی سر و صدا کرده بود .

داستان از این قرار بود که مادر یه خانواده ای فوت میکنه ، بعد از مدتی پدره  که خیلی آدم معقول و موجهی بوده با خانومی که تو  تصادف ، بچه و شوهرش رو از دست داده بود ازدواج میکنه .

دختر قصه ی ما نمیتونه زن پدرش رو بجای مادر تحمل کنه و مرتب این بنده خدا رو اذیت میکنه .. 

تا روزی که در حادثه ای جون دخترک به خطر می افته و نامادری خودش رو سپر بلای دختر میکنه .. 

اونجا بود که داستان هندی شد و دختر پی به اشتباهاتش برد و از اون به بعد زندگی شیرین شد . معلممون هم نامردی نکرد برای اینکه من برم جلوی تخته بایستم و بچه ها با خیال راحت سرو پای شاگرد جدید رو دید بزنند ، صدام کرد تا انشامون بخونم .

وسط داستان صدای هق هق بچه ها بلند شده بود .

 ( مثل الان نبود که برای دختر خانوم 15 ساله ((دور از جون مهر دخت و دختر خانومای باشخصیتمون که متاسفانه تعدادشون زیاد نیست ))حرف با احساس میزنی برات شیشکی بکشه ، نسل ما دخترا بیشتر ، احساسات رو باور داشتند یکمی هم بخاطر محدودیت هاشون فیلم هندی رو بیشتر باور می کردن)

وقتی داستان تموم شد و سرم رو بلند کردم ، با مقنعه و با دستمال .. همه مشغول پاک کردن اشک و آب دماغشون بودند .. بعد هم یه عالمه تشویق شدم و یه بیست کله گنده گرفتم و نشستم سر جام .

اما این تازه شروع ماجرا بود .. مگه بچه ها ولم میکردند؟ همه متقاضی دوستی بودند ، هی از اسمم  تعریف می کردند.. کوله پشتی اون موقع ها مرسوم نبود ، هی کوله مو بررسی میکردند ... خوراکی تعارف می کردند .

خیلی تحویلم می گرفتند ، منم که عزا دار مدرسه قبلی بودم و انگار غم عالم تو دلم بود ..

ولی بالاخره با محبت های بی چون و چراشون یخم باز شد و با پیدا کردن نقاط مشترکی چون عشق به داریوش اقبالی یه گروه 6 نفره تشکیل دادیم .. ولی عجیب این بود که از کلاس تجربی ها یه دختری اومد گفت :

 من تازه واردم ، کسی درست و حسابی جوابمو نمیده ، شنیدم  تو کلاس ریاضی ها یه دختره اسمش مهربانوست میشناسیش نشونم بدی؟

منم خندیدم گفتم چکارش داری ؟ گفت هیچی فقط ببینمش . گفتم خوب داری میبینی ، مهربانو خودمم . یه آهی از تعجبو غصه کشید منو بغل کرد و گفت می فهممت .. بعدم غیب شد .

اون روز نمیدونم چی شد که من فرصت نکردم علت این رفتار عجیب رو از دوستام بپرسم .

راستی یه چیزی هم بود .. بخاطر شغل پدرم ، مامان خیلی گرفتار بود بالاخره جز من سه تا بچه دیگه هم داشت و مسئولیت هایی که به واسطه نبودن بابا گردن اون بود .. همینا باعث شده بود که من خیلی کمک دست مامان باشم . 

گاهی تو راه برگشت به بچه ها میگفتم از اون راه که سبزی فروشی و سوپر داره بریم تا من خرید کنم .

برای بچه ها خیلی جالب بود و  می گفتند تو چقدر سختی کشیدی .. میگفتم اینکه سختی نیست خوب دارم خرید میکنم دیگه

تا اون روز کذایی رسید .

همیشه اولین کسی که به خونه ش میرسید من بودم .. جلوی در داشتم از بقیه خداحافظی میکردم (معمولا" دوساعت این خداحافظیه طول می کشید)

که مامان از بالا مارو دیده بود و آیفون رو برداشت .

-          سلام مهربانو جان ، خسته نباشی .

-          سلام مامان ، مرسی .. کارم داری؟؟

-          آره .. میگم آچار رو تو حیاط جا گذاشتم بیارش بالا

-          باشه .. ناهار چی داریم؟

-          آلبالو پلو با گوشت قلقلی .

مریم ، آروم گفت آخ جووون

-          مهربانو ، خیلی غذا زیاده ببین دوستات وقت دارند بیان بالا ، با تو غذا بخورن .

چشمای بچه ها برقی زد و درکمال ناباوری من همه اومدن بالا .

اون روز خیلی خوش گذشت ، بچه ها نذاشتن پذیرایی مناسبی بشه .. میگفتن دیر میشه خانواده ها نگران میشن .. همون طوری قابلمه رو گذاشتیم رو میز و مشغول شدیم .

بچه ها خیلی زود با مامان صمیمی شدن ، ولی جالب این بود که همه ش درمورد بارداری من و اینکه چطوری منو زایمان کرده و اینا می پرسیدن .

فرداش زنگ وسط حرفه و فن داشتیم .. معلممون هم نیومده بود ، همگی رفتیم کارگاه خیاطی ..

 همیشه وقتی معلم نداشتیم مژگان مبصرمون که از همین گروه دوستای صمیمی خودم بود کشیک میداد ، بقیه هم نوبتی می رقصیدن

اما من دیدم ، مزگان گفت بچه ها یکی دیگه کشیک بده من کار دارم .. بعد به من گفت مهربانو بیا کارت دارم .

رفتیم یه گوشه

بقیه دوستانمم اومدن ...

مهتاب و رویا و شهره همه دور هم نشستیم گفتم چیه بچه ها.. چقدر مروز شدید .. مژگان شروع کرد :

-مهربانو تو چقدر شبیه مامانتی .

-خوب ببخشید این چیزیه که بخاطرش منو بکشونید یه گوشه ؟!!! درضمن من بیشتر شبیه بابا هستم .

- مژگان بهش بگو دیگه .

- وااا .. بچه ها چرا اینطوری می کنید ، چی شده ؟؟

بالاخره مژگان به نمایندگی از بقیه تعریف کرد که اون روز اول که تو اومدی مدرسه ی ما و خیلی هم غمگین بودی ، اون انشاء کذایی رو که نوشتی همه رو به گریه انداختی ، ما فکر کردیم اون داستان زندگی خودته ...

مونده بودیم چطوری سر از کار تو در بیاریم .

خیلی غصه ت رو خوردیم که نامادری داری .. تازه فکر می کردیم که تو اونایی که نوشتی و آخر قصه زندگیتون شیرین بود . آرزوهاته .. حتما" نامادریت خیلی اذیتت میکنه .

دیروز که اومدیم خونه تون ، حس کردیم که اشتباه می کردیم و مامان واقعیت رو دیدیم .. حالا تو بگو واقعا" جریان چیه .

من که چشمام از تعجب گرد شده بود ، زدم زیر خنده

خاااک تو سر، فضولتون کنند ، آخه چقدر شماها بیکارین ، چند وقته کارو زندگیتونو ول کردید به من توجه دارین؟؟

آهان ... پس اونهمه محبتا از سر دلسوزی بود؟؟

اینجا دیگه همه شون بغلم کرده بودن و عذر خواهی میکردن .

همون جریان باعث شد که ما پنج نفر تا امروز با هم دوست موندیم و شریک غم و شادی هم هستیم .

از اون به بعد بچه ها هفته ای یه بار خونه ی ما ناهار میخوردند و از گذروندن وقت با مامان لذت میبردند .

یعنی همچین اسکلای ساده ای بودیم ما .

راستی ما 5 نفر اسممون خانومای اقبالی بود .

به عشق داریوش همه ی کاست هاش رو سلکشن می کردیم و برای هم کپی میزدیم ... عشقمون این بود که با اون ضبط دو کاسته ها هی برای هم نوار کپی کنیم.

این روزا که مهردخت برام از شیطنت ها و الگوهای زندگیشون میگه .. میرم تو همون روزا و کارای خودمون

فقط فرقش اینه ما اون موقع عشق داریوش بودیم .. اینا جاستین بیبر و سلنا گومز میشناسند

مهردختم که تکلیفش کلا" معلومه " مهردخت جکسون " یعنی من انقدر زندگینامه ی مایکل جکسون با کل خواهر برادراشو شنیدم که سوء هاضمه گرفتم .

یا مشغول پاک کردن آینه قدی اتاق خوابم که از بالا تاپایین مهردخت اشعار عاشقانه ی انگلیسی برای مایکل سروده

فکر کنم اگه از اداره بیام بیرون با فروش این شعرا زندگیمون بچرخه .

**************

خوندن این خاطرات خیلی برام خوب بود .. یادم اومد که چقدر اتفاقای خوب تو زندگیم داشتم .. تازه من ذهن خیلی قوی برای ثبت خاطرت دارم ولی با این وجود یه چیزایی فراموشم شده بود .

یادتون باشه هروقت خیلی از زندگی و روزگار خسته بودید و فکر میکردید کلا " هیچ جای زندگی بر وفق مرادتون نبوده ، به گذشته ها نقب بزنید .. اونوقته که یادتون میاد چه روزهای قشنگی داشتید .

میدونید خیلی دوستتون دارم . تعطیلات خوش بگدره