وقتی لیاقت نیست

دیروز جمعه بود و مهردخت بعد از چند ماه  ، راضی شد به دیدن پدر و مادر بزرگش بره . صبح که از پدرش پرسیدم : با آژانس بفرستمش یا میای دنبالش ؟؟ حس کردم  دوباره همون حالت های عجیب و غریب عصبانیت و خشم درونیش رو داره . بعد هم که مهردخت رفت ، یکی دو بار بهم تلفن کرد و خیالم راحت د که صداش رو شنیدم ، معمولی صحبت کرد ولی ته صدای بچه م غمگین بود . 

بالاخره ساعت نزدیک یک صبح بود که برگردوندش خونه .

هنوز درست پاش به خونه نرسیده بود که شروع کرد برام درد و دل کردن . گفت که تمام امروز رو پدرش نشسته و از زمان زندگیش با من تعریف کرده. داستان های واهی و بی سرو تهی گفته که هیچکدومش واقعیت نداشتن و وقتی مهردخت گفته : متاسفانه من هم تو رو خوب شناختم هم اونا رو و مطمئنم ، حتی یک کلمه از حرفات حقیقت نداره .. چون سالهاست هر وقت اونا درمورد تو صحبت میکنند ، از رفتارهای خوبت میگن یا وقتی می خوان از من تعریف کنند میگن : مثل پدرت قد بلند و با هوشی ، اما تو حتی یک بار هم از اونا که من همیشه شاهد اخلاق و رفتارهای خوبشون هستم ، تعریف خوبی نکردی. 

اصلا" فرض میکنیم تو راست میگی ، چه جور پدری هستی که حاضر میشی به قیمت بهم ریختن اعصاب من درمورد اینهمه مسائل گذشته حرف بزنی ؟؟

مهردخت می گفت : به محض شنیدن این حرف های من گوشیش رو پرت کرد تو دیوار و تکه تکه ش کرد . 

منم گفتم: حالا دیگه مطمئن شدم چقدر آدم بی منطق و ناراحتی هستی . 

مهردخت میگفت : مامان بزرگم حرف های اونو تایید می کرد ولی یواشکی میگفت : بهش میگم بیا بریم روانشناس نمیاد !!!

دیگه بچه م زد زیر گریه ... قربون اون صورت ماهش بشم که اشکاش مثل مروارید پایین می اومد و میگفت : مامان من خیلی خوشبختم که تو رو دارم ، هیچ شکایتی هم نیست ...  من خانواده و گرمی و محبت بین اونا خیلی برام مهمه .

 عکسای عمه م و خانواده ی سه نفره ی آرومشون رو که میدیدم ،  از روزی که ازدواج کردند،  تا خدا بهشون یه دختر داد،  و بعد رفتند آمریکا و الان سالهای ساله در کمال آرامش و خوشبختی زندگی میکنند رو با خانواده ی  خودم مقایسه  کردم ...

من باید خودم همچین خانواده ی گرمی رو صاحب بشم . 

( از ته دلم براش دعا کردم که مادر بچه های خوشبختی باشه که به وجود خودش و پدرشون افتخار کنند)

بهش گفتم از اون هیچ انتظاری نداشته باش ، یادته آخرین بار که رفتیم خونه شون گفت :  زن برادرم که درضمن دختر خاله شون هم هست سرطان گرفته و من و تو چقدر ناراحت شدیم و تا گفتیم خدا شفا بده ، دعا میکنیم ، با عصبانیت گفت : الهی سرطان همه ی جونش رو بگیره و زود تر بمیره ، چند تا دری وری هم فت ، که من و تو داشتیم از تعجب شاخ در می اوردیم . بعد که تعجب ما رو دید گفت: پیغام دادن که خونه ی ما رو زود تر اجاره بدید با پولش می خوایم هزینه ی درمان بدیم . من گفتم : خوب بابا بنده خدا ها حق دارن  تو کشور غریب.( اونا سه ساله مهاجرت کردن )

گفت : خوب ، عجله کردند ما می خواستیم از سازنده ی خونه مون شکایت کنیم و خونه رو ازشون تحویل نگیریم ولی اصرار اونا باعث شده که منصرف بشیم .

گفتم : تو سرطان نمیشه صبر کرد باید سریع درمان کنند . 

با این وجود بازم گفت : گور به گور بشه الهی 

خوب دختر من ، وقتی کسی نسبت به فامیل نزدیک و دو قبضه ی خودش سر مقداری پول و مرگ و زندگی اینطوری بدخواهی و بد گویی کنه یقین داشته باش که یه بیمار روانی محسوب میشه .. هزار بار خدا رو بخاطر جداییم شکر میکنم و برای قاضی نازنین پرونده م سلامتی و خیر می خوام .

از سال هشتاد و دو همراه با جداییم ، درهای خوشبختی به روم باز شد و هنوز هم ارمین گرفتار توهمات و نفرت های درونیه خودشه . 

تو همین حال و هوا ها بودم که  وبلاگ خانم اردیبهشتی رو دیدم . اون مردهایی که باید حتما بابا بشند... 

با کمال شرمندگی براش نوشتم که : من کسی هستم که با یه تصمیم احمقانه ، تاج پر افتخار پدرشدن رو نصیب مردی کردم که اصلا" لایق این عنوان نبود . 

دوستتون دارم