"دوستان گمشده و ناشناخته "

 تقریبا" هفت ، هشت ماه پیش بود که یکی از دوستان قدیمم تو شبکه های اجتماعی ، شعرای خیلی قشنگی برام می فرستاد. وقتی ذوق و شوق منو از خوندن شعرا دید ، پیشنهاد کرد که منو هم عضو اون گروه بزرگ کنه . با خوشحالی قبول کردم . 

خلاصه در محفل دوستان مجازی جدیدی قرار گرفتم که از همه جای دنیا عضو بودند و همه اهل شعر و ادب .

 دور هم خوندیم و نوشتیم تا کم کم با فعالان گروه دوست شدم و اگر گاهی کم رنگ بودم ، اظهار دلتنگی میکردند و سراغمو می گرفتند . 

تو چنین گروه هایی اصلا" چت های خصوصی رو نمی پسندم و اگر کسی در صفحه ی خصوصیم پیغام میداد ، مودبانه عذر خواهی میکنم و می گم چت نمیکنم و اهل آشنایی و ارتباط بیشتر نیستم . 

اگر حرف حساب می فهمیدند که خیلی خوب بود و اگر نمی فهمیدند بلافاصله بلاکشون می کردم . 

تا اون روز ، ...

 از بین آقایون گروه ، یکی که همیشه از نوشته هاشو عکس پروفایلش بظرم مرد موجهی بنظر می رسید  . سلام خصوصی فرستاد .

تو دلم گفتم : ای بابا !!! ایشون هم بله ؟؟!!!

تا اومدم بگم من اهل چت نیستم  ... به خودم گفتم ، نکنه حالا یه کاری داره ، من چرا زود قضاوت می کنم . 

جواب سلام دادم . فوری عذر خواهی کرد و موردی رو از تنظیمات برنامه ازم سوال کرد . تو دلم خدا رو شکر کردم که حرف نامربوط نزدم . 

خوشبختانه بلد بودم و یادش دادم . تشکر کرد و رفت . 

یکی دوبار دیگه هم باز پیش اومد که سوال پرسید و جواب دادم تا یه روز بی مقدمه سوال کرد ساکن کدوم شهر هستم . 

دوباره دیو قضاوت سر درآورد .... 

ولی رضا ،  توضیح داد که سالهای سال قبل تو تهران زندگی میکرده و از دوست صمیمیش شنیده بوده که خواهرش با دختری همنام با من دوسته . می گفت ته دلم حس میکنم که شاید شما همون دختر باشید . 

کنجکاو شدم ، ازش خواستم نشونه بده ، نشونه ها درست بود .

 واقعا"در سالهای خیلی دور ، دوستی داشتم که برادرش هفت سال از ما بزرگتر بود . و اون برادر دوستی داشت که امروز من باهاش تو یه گروه مجازی هم گروه شده بودم . 

جالبه که اون سالهای دور همه تو یه محله زندگی میکردیم ، دوست من و دوست ایشون که با هم خواهر و برادر بودند الان ایران زندگی نمیکنند . رضا بعد از اینکه پزشکی خونده به دختری از مشهد علاقمند شده و کلا از تهران به مشهد رفتند و الان دوتا بچه داره .

هی از خاطرات گفتیم و از محله ی پدری که اون سالهاست ازش رفته و من هنوزم همینجا زندگی میکنم . بعد از اینکه خاطره بازی ها تموم شد گفت :  یه خواهش ازتون دارم ولی خیلی عذر میخوام ، اصلا" نمیدونم چطور به خودم اجازه میدم . گفتم : اختیار داری بچه محل بفرمایید . 

گفت : یه دوست دیگه ای هم داشتم به نام سعید موسوی ، تقریبا سی و پنج ساله ندیدمش ، تازگی ها از یه نفر شنیدم دندانپزشک شده و تو همون محل پدری مطب داره . 

میشه تو فلان خیابون برام مطبش رو پیدا کنی و شماره ش رو بگیری ؟

 گفتم این خیابون خیلی به خونه ی من نزدیکه ولی چنین مطبی ندیدم . البته من خیلی بی توجهم . براتون می پرسم .

 همون روز از اداره که می اومدم تمام قسمت هایی از خیابون رو که میدونستم مطب پزشکا اونجاست نگاه کردم ولی پیداش نکردم ، از داروخانه هم پرسیدم ، اطلاع نداشتند . 

بهش گفتم : مطمئنی تو این خیابون مطب داره ؟ گفت : والله نمیدونم یکی بهم گفته اونجاست ولی شاید اشتباهه . 

فردا شبش می خواستم برم سوپر مارکت ،

مثل همیشه جلوی سوپر پارک کردم ، اما ماشین پشت سرم ، چراغ زد و ازم خواست برم جلوتر تا پشت سرم پارک کنه . در حالت عادی جلوتر پارک نمیکردم چون پل عابر رو از دست میدادم وباید از جوی بزرگ بین خیابون و پیاده رو می پریدم . 

جلوتر پارک کردم ، همینکه خواستم از ماشین بیرون بیام قطره بارون درشتی روی صورتم چکید . سرم رو بالاگرفتم تا ببینم واقعا" بارون گرفته ؟ در کمال ناباوری تابلوی مطب دکتر موسوی رو دیدم .

 همون موقع از تابلو عکس انداختم و برای دکتر رضا فرستادم . 

اصلا" فکر نمیکردم این قسمت خیابون ممکنه کسی مطب داشته باشه . 

از فروشنده سوپر پرسیدم این دکتر کی مطبش بازه ؟ گفتند : روزهای زوج عصر . 

فرداشب به مطب رفتم و از منشی کارت مطب رو گرفتم . 

شماره رو به رضا دادم ولی گفتم : انتظار نداشته باش این سعید همون سعید سی و پنج سال قبل باشه ، زمان آدم ها رو خیلی تغییر میده .

  بعدا" متوجه شدم که دوتا دوست همدیگه رو پیدا کردند ، خوشبختانه دکتر موسوی هم با خوشحالی و اشتیاق برخورد کرده بود . به رضا گفته بود خانم من هم مشهدیه و ما برای سر زدن زیاد مشهد میایم . در اولین فرصت می بینمت . 

خلاصه ... 

با خودم فکر میکردم همه ی زندگی خودمون مثل  داستان منه . 

گاهی چه اتفاق های خوشایند یا ناراحت کننده ای دست به دست هم میدند تا مارو به یه جای خاص برسونند . 

عضویت من تو اون گروه اتفاقی بود ، پرسیدن سوال فنی رضا از من ، اتفاقی بود . دیدن تابلوی مطب توسط من اتفاقی بود و .. 

به اتفاق های زندگیمون بدبین نباشیم .. شاید طوفان هایی که ارامشمون رو بهم میریزه ، مقدمه ی یه بارون حیات بخش و زیبا باشه .

**************

دقسمت سوم داستان پستچی ، چیستا یثربی 

 آخرین قطره ی آب قند را که داخل دهانم ریختند، تازه یادم آمد کجا هستم.روی نیمکتهای اداره پست، مرا خوابانده بودند و خانمی با قاشق چایخوری، قطره قطره آب قند در دهانم میریخت ،پیرمرد عینکی مدام میگفت : چیتا خانم صدای منو میشنوی؟ خوبی؟ چت شد یه دفعه؟ سرم را بلند کردم.اتاق دور سرم می چرخید.اما اثری از پیک الهی نبود ! نکند همه را خواب دیده بودم ! چطور باید از آنها می پرسیدم؟خدا به دادم رسید.پیرمرد گفت حاج علی رفته موتورشو بیاره برسونتت خونه.از بس شما جوونا از خودتون کار میکشید والله ! موتور؟ علی؟ یعنی من، سوار موتور علی؟ مگر میشد؟...خودش رسید.گفت:خدا رو شکر.بریم؟ گفتم :من تا حالا موتور سوار نشدم ، راستش میترسم.گفت.بیاین !کیفتونو بدین به من.کیف که چه عرض کنم.ساک بزرگی قد قبربچه بود! بند بلندکیف را انداخت دور گردنش.سوار موتور شد و گفت:کیف بین ماست.محکم نگهش دارید ، نمی افتید! و تا من بخواهم بفهمم چه شده ، با پیک آسمانی در آسمان بودیم! آنقدر تند میرفت که فقط به ابرها نگاه میکردم که نترسم.باد سیلی ام میزد.بر پشت و پهلویم میکوبید.اما من چیزی نمیفهمیدم.پشت سر خورشید، تمام بادهای جهان بازیچه بود.کیف من به گردنش ، دست من روی کیف ، اصلا جهان بازیچه بود.گردن آفتاب سوخته اش با خرمن گندم گیسوانش در باد ، اصلا تمام گذشته بازیچه بود.جهان از آن لحظه شروع میشد که دو دستی کیف بزرگم راچسبیده بودم و علی میان ابرها اوج میگرفت.چیستای ترسوی گذشته مرده بود.نفهمیدم چطور رسیدیم.گفتم.مرسی.کاش نمیرسیدیم!گفت:بله؟.گفتم : هیچی ! باز چرت گفتم. ببخشید!گفت :هنوز هم نامه زیاد دارید؟ گفتم:دیگر اصلا ندارم.گفت:من برایتان یکی می آورم.سفارشی! گفتم : کی ؟ و خودم را نیشگون گرفتم که جیغ نکشم.گفت:فردا خوبه؟ گفتم :منتظرم.یازده؟ گفت: یازده .دستی تکان داد و رفت.ته کوچه که ناپدید شد،پدرم نگران رسید : کجا بودی، بلیتت را گرفتی؟ گفتم : آره ولی نمیرم.گفت :چرا ؟ گفتم : میخوام جاش ازدواج کنم!پدر که مرا میشناخت، گفت: داماد خواستگاری کرده؟گفتم : نه.قراره فردا یازده صبح بکنه!پدرم گفت : مبارک! خوبی تو؟ گفتم : قربونت برم.آره، و جیغ بلندی کشیدم !تا صبح نخوابیدم. یازده صبح ، دم در خانه... موتورش که داخل کوچه پیچید، حس کردم صدای قلبم الان جای اذان مسجد محل پخش میشود ،سلام زیرلبی کرد وگفت: کیفتو آوردی؟ باید سوار شی!محکم کیف را چسبیدم و باز پرواز! گفتم کجا؟گفت :طاقت بیار.بهشت زهرا!جانم !خواستگاری در گورستان! عاشق خلاقیت بودم.میمردم برای رسیدن به بهشت زهرا با او!/ادامه دارد

قسمت چهارم داستان پستچی چیستا یثربی  

ن 

---

 آن روز، بهشت زهرا ؛ واقعا بهشت بود.علی کمی آن طرفتر و من کمی با فاصله از او.فکر میکردم چندهزار آدم آن زیر خفته اند که کسی را دوست داشته اند و یا کسی دوستشان داشته است.آیا دوست داشتن ، همیشه دلیل میخواهد؟ قاصدکی روی شالم نشست ، به فال نیک گرفتم.

علی ساکت بود.حتما داشت فکر میکرد چطور موضوع را مطرح کند.به مزاری رسیدیم. علی نشست.من هم بی اختیار نشستم.گفت :رفیقم محسنه.تنها دوستم.شروع کرد به فاتحه خواندن.فاتحه خواندنش مثل درد دل با خدا بود

.یک نجوای عاشقانه.گفتم :خدا رحمتش کند.گفت :بهترین دوستم بود.وقتی از پستخونه بیرونم کردن ، با هم رفتیم جبهه.تو ماشین داشتیم تدارکات میبردیم که من ماجرای تو و اون کتک کاری رو براش تعریف کردم.داشت میخندید که خمپاره زدن.

سکوت کرد.انگار تمام ریشه های درختان قبرستان ، دلش را چنگ میزد.گفتم :مجبور نیستی بگی!گفت :آوردمت اینجا که بگم. ماشین چپ کرد.آتیش گرفته بود.من پام گیر کرده بود.ازچند جا شکست تا خودمو آزاد کردم.اما محسن ، خوب نبود.فرمون تو شکمش رفته بود.

خونریزی داشت.گفت : تو برو! الان منفجر میشه.گفتم : تنهات نمیذارم.گفت :اگه رفیق منی برو ! جای منم عاشقی کن.جای هر دوتامون زنده باش.برو ! میون اشک و دود ، محسن و ماشین به آسمون رفتن.جلوی چشم من. سکوت کرد.گفتم :پات؟ گفت:دو بارعمل کردم.میگن خوب میشه، ولی میدونه یه چیزی سرجاش نیست.

من دیگه اون آدم قبلی نمیشم.من اونجا بودم.شاید میتونستم کمکی کنم ، ولی به حرفش گوش دادم. شاید ترسیدم.گذاشتم بره! از این به بعد دیگه نمیذارم کسی به این آسونی بره!

داشت میلرزید، دلم میخواست کمی به او نزدیکتر بنشینم :اون میخواست تو زندگی کنی.جای هر دوتون.برای اولین بار در چشمهایم خیره شد.حالا انگار تمام زنبورها همزمان نیشم میزدند.گفت :چرا دوستم داری؟ خجالت کشیدم!چه سوالی! چرا دوستش داشتم؟ چون همه ی آن چیزهایی را داشت که به نظرم یک آدم خوب دارد.

گفتم : نمیدونم.از من نپرس.من آدم دروعگویی ام.اون نامه ها رو خودم برای خودم پست میکردم.گفت :منم دروغ گفتم :مادرم مریض نبود!گفتم :من تو رو که میبینم انگار اکسیژن هوا بیشتر میشه.تازه میتونم نفس بکشم.منو ببخش! دست خودم نیست. بلند شد.

چند قدمی دور شد.اما ناگهان برگشت.روی قبر دوستش سجده کرد و زد زیر گریه.موهایش روی پیشانی اش ریخته بود.مثل کودکی؛ با سوز، گریه میکرد.جلو رفتم.میدانستم نامحرمیم.اما دستش را بلند کردم و روی نام محسن گذاشتم.با تعجب نگاهم کرد و گفت:میدونی دوستت دارم؟حالا چیکار کنیم؟ سردم شد.بهشت یک دفعه پاییز شد/ادامه دارد

 قسمت پنجم داستان پستچی 

 میدونی دوستت دارم.حالا چیکار کنیم؟ مثل یک شعر بود.

تمام شعرهایی که تاحالا خوانده بودم ، در برابر آن هیچ بود.از صبح تا شب ، دانشگاه، خیابان و خانه، این جمله را تکرار میکردم و فقط نمیدانم چرا به خط دوم آن که میرسیدم ، دلم فشرده میشد.

"حالا چیکار کنیم؟"

خب ، هر کاری که همه عاشقان میکنند.باید سعی کنیم به هم برسیم.چرا آن سوال را پرسیدی علی؟ تا انتهای جهان میشد پابرهنه دوید، اگر فقط من و تو بخواهیم... بعد از روز گورستان ، تا چند روزی ندیدمش. پاییز عاشقی بود.باد بی انصاف ، با عطر موهای علی از خواب بیدارم میکرد.

اسم بقال محله،علی بود.اسم میوه فروش و حتی مسول حراست مجله، علی!جهان هم با من، شوخی اش گرفته بود.چقدر در روز باید علی علی میکردم و خود علی نبود !چند بار خواستم به بهانه ای به اداره پست بروم.دیدم جلوی همکارانش نمیشود.

یک علی که میگفتی، همه ی مردان خیابان برمیگشتند.خدایا این همه علی در یک شهر!مگر یک زن چقدر میتواندیا علی بگویدو هیچکس جوابش را ندهد! 

یک اتاق کوچک تمرین در دانشگاه .باران شدیدی میبارید.بازیگرم از پنجره نگاه کرد و گفت:طوفان نوح شده ! همه خیابان را سیل برداشته.آن آقا هم حتما خود نوحه.منتظره مسافراشو سوار کنه !نگاه کردم.علی بود!زیر آن همه باران؛ شبیه ماهی طلایی کوچکی که از آب دور افتاده باشد!بدون بارانی ،کودکانه و نفس زنان رسیدم سلام کجا بودی؟ یه قرنه!

 گفت سه روزه.گفتم :تو سه روز سهروردی رو کشتن !خیره نگاهم کرد.فکر کردم بارانی که صورتم را می شست، ترسناکم کرده.گفت چرا گریه میکنی؟ 

گفتم :من !گریه نمیکنم.بارونه ! و با پشت دستم صورتم را پاک کردم.جتر سیاهش را باز کرد و گفت : بیا این زیر.گفتم :آخه اینجا منو میشناسن.گفت:زیر چتر وایسادی.آدم که نکشتی! زیر چتر علی، شروع به راه رفتن کردیم.حالا دلم میخواست آسمان تا ابد ببارد و باران ، بهانه بود که من و او زیر یک چتر ، تمام خیابانها را برویم.آنقدر برویم که دنیا تمام شود و علی حرف بزند.

گفت : یه کم مادرم ناخوشه.میدونی، از بچگی من و دختر خاله مو، برای هم نشون کرده بود.میخواست حلقه ببریم.من نرفتم.مادرم هم افتاد!روی نیمکتی نشستیم.از زیر چترش آمدم بیرون. چتر را بست.هردو خیس آب.انگار همه ماهیهای حوض روبرو در دلم مردند.گفتم دوسش داری؟ گفت نه !...من تو رو دوست دارم.مادرم میخواد ببینتت وپدر مادرت رو !پدر مادر، چرا؟ گفت:رسمه.من تنها بچه شم.گفتم باید برم گفت:میرسونمت.گفتم نه!سوار اولین تاکسی شدم.

گفت:کجا؟ گفتم:امامزاده داود! گفت شب میرسیم.گفتم :قیامت برسیم.برو!/ ادامه دارد

قسمت ششم داستان پستچی چیستا یثربی

 چراغهای امامزاده، از دور در تاریکی ؛ مثل چراغ خانه ای بود که تو را میخواهد.گرم، روشن و منتظر. سرم را به ضریح چسباندم.سلام آقا. دوسش دارم از بین این همه آدم ، فقط اون! شاید بچه گیام ففط برای ظاهرش بود ،اما روزی که به خاطر من ، دعوا کرد،دیدم جوونمرده.مثل قهرمونای قصه..وقتی منو سر مزار دوستش برد و گریه کرد، دیدم مهربونه.دل داره ؛ و پاکه،مگه آدم چند بار میتونه دلشو هدیه بده؟ من هیچوقت روم نشده از خدا چیزی بخوام.اما این بار میخوام ! عمر در برابر عمر! از من نگیرش خدا! چیزی ندارم بت بدم،جز عشقی که خودت تو قلبم گذاشتی. پیرزن بخش زنانه گفت :تو اتاقشه.اما گفته کسی رو نمیبینه! 

گفتم :بگو دخترت اومده ! پشت در اتاقش بودم.از اتاقهای کوچک اجاره ای آنجا.در زدم.سکوت! گفتم :سلام مادر.دخترتم!گفت :برو.

گفتم : نمیشه.میخوام ازدواج کنم.مادرمی !بایدتو هم باشی.

گفت: این همه سال نبودم.تو با بابات خوشی.تو هم مثل اونی! گفتم :بت احتیاج دارم.همیشه داشتم.خودت خواستی تنها باشی.من دلم تنگته.

گفت: آرامشمو به هم نزن !گفتم:فقط یه روز!یه روز ببینش مادر !من بدون اون، زندگی رو نمیخوام.ازپشت در گفت :مگه من زندگی کردم؟مگه گذاشتید زندگی کنم؟تو هم مثل بابات.فقط برای خودت منو میخوای.

به همه گفتم دختر ندارم.برو.اگه بابات تو رو اینجا فرستاده،بش بگو من برنمیگردم !بغضم گرفت.نه برای علی. برای مادرم. دلم تنگ شده بود.برای دیدنش.بغل کردنش. 

چه گناهی کردم به دنیا اومدم مادر؟ گفت:من چه گناهی کردم که نمیخواستم تو به دنیا بیای؟ برو! اون بچه میخواست و یه برده که بزرگش کنه.

من پژمردم !پیرزن گفت :اذیتش نکن.وگرنه باز تا صبح گریه میکنه.عذابش با ماست.سرم گیج رفت.روی زمین نشستم.می لرزیدم.یک نفر کنارم نشست ،کتش را روی شانه ام انداخت علی؟تو اینجا چیکار میکنی؟ گفت:شنیدم به تاکسی گفتی امامزاده داود.نگرانت بودم.

گفتم :خب پس همه چیزو شنیدی.از هم جدا شدن.خیلی کوچیک بودم.گفت :خیلیا از هم جدا میشن.گفتم :صداشو شنیدی؟عاشقشم.

با این صدا برام قصه میخوند.بوی دستاش هنوز تو خونه ست.کم کم دلش شکست.دلی که بشکنه، اگه تیکه هاشو گم کنی،دیگه نمیشه چسبوندش.

گمونم من همون تیکه اییم که گم شده.حالا برو ،به مادرت بگو، دختره بی مادره!گفت :فکر کردی چرا عاشقت شدم؟غمت؛و ذوق دلت.من هر دو شو میخوام ! 

از باراولی که دیدمت، مثل یه ماه پیشونی دودی بودی که انداخته بودنت تو تنور.میخواستی بیای بیرون.میارمت! قول میدم.به روح محسن، میارمت بیرون دختر! کتش را روی سرم کشیدم.مثل آسمان خدا...گریه کردم زیر آسمان خدا که بوی علی میداد/ادامه دارد