" پازل زندگی "

یکی دو هفته ی پیش ، با مامان و بابا دردو دل میکردیم ، گفتم : اداره رفتن من و کارمند شدنم ، مسیر زندگیم رو تغییر داد ...بعد از ماجرای جداییم،  بزرگترین ضربه های روحی رو از همین محیط ،  خوردم ..

 اما همین اداره دونفر رو  وارد زندگیم کرد که هر وقت میخوام بهش لعنت بفرستم ، اون دوتا نازنین میان جلوی چشمم و دلم نمیاد چیزی بگم . 

بابا گفت: غیر از این دوتا دوست ، کسی هم تو خاطرات کارمندیت هست که ازش به خوبی یاد کنی؟ 

گفتم : آره .. یه آقای علیان نامی بود که همیشه تو ذهنم باقی میمونه .. هفت ساله بازنشست شده و من همیشه یه جورایی احساس دین بهش میکنم .

ذهنم کشید به همون پونزده سال قبل ....

 وقتی صفر کیلومتر ، کارمند شدم و اومدم گفتم " سلاملکوم من کارمند جدید هستم" زمان بستن حساب ها بود ، سرپرستمون گفت : علیک سلام ، ما اینجا یه مژگان خانوم داشتیم که رفیق گرمابه و کلستان بودیم ،  یه روز چهارشنبه اومد گفت فرداشب عروسیمه و دیگه اداره نمیام چون قراره برم فرانسه . همه مون رو شوکه کرد و رفت .

حالا ما دوهفته ست بدون ایشون سر کردیم الانم داریم حساب میبیندیم وقت نداریم بهت آموزش بدیم ...

بیا این سه تا زونکن مال تو... بشین نگاه کن ببین چکار باید بکنی . البته خیلی بی انصافیه هیچی نگم .. پس گوش کن: 

 تو مسئول سه تا حساب خارجی هستی دوتا حساب دلاریه ، یکی پوند . صورتحساب های بانکی رو بگیر

 ، سند مربوطه ش رو بزن ، به مشتریان تاییدیه وصول بده و....

سرم به دوران افتاده بود .. مهردخت یکسال و نیمش بود و من از پشت میز دانشگاه و وسط شیر دادن و پوشک عوض کردن اومده بودم کارمند این مجموعه شم .

دردسرتون ندم ، گاهی میرفتم تو دستشویی و از ناوارد بودن و حجم بالای کار گریه میکردم . 

سیستم ها کامپیوتری نبود ، یکعالمه واریزی های نامشخص داشتیم . اصلا" یه اوضاع قاراش میشٍ وصف ناپذیری بود . 

وقتی دیگه حسابی به کارم مسلط شده بودم ، پر ترافیک ترین حساب شرکت رو هم دادند بهم . عاشق کارم شده بودم ولی واریز به این حساب ، روزی بینهایت بود .. بی انصاف ها مشتریان داخل ایرانمون دلار رو میدادند دست پیک موتوری میگفتند برو بریز به حساب . 

آقای پیک هم می رفت بانک، حواله رو بنام خودش پر میکرد . بعد من می موندم با یه صورتحساب بیست هزار دلاری بنام علی خان چشمه رودی سفلای دربند سران . 

ای داد ، ای هوار...

 آخه این بابا بیست هزار دلار پول بی زبون رو از طرف کدوم شرکت برای کدوم محموله واریز کرده ؟؟

عینه یویو می پریدم قسمت آقای علیان اینا ، اونجا هم یکی از یکی لوده تر .. واقعا فکر میکردند اومدن اداره تا به یه سری کارای شخصی رسیدگی کنند و دور هم باشند ، در کنارش حقوق و مزایا هم بگیرند !!!!

اما یه آدم با وجدان بنام آقای علیان بود که با روی خوش برگه ی واریزی رو می گرفت میرفت آدرس مشتریانی که حدود کرایه شون همین بیست هزارتا بود رو در می آورد و یه سری تلفن و اجی مجی میکرد .. دست آخر مشخصات رو عینه معجزه ، مینوشت میداد دست من .

به جرات میتونم بگم تا وقتی بازنشسته شد ، یاد ندارم هیچوقت از پیشش دست خالی برگشته باشم . 

اینا رو برای بابا و مامان تعریف کردم و گفتم : هر جا هست خدا پشت و پناهش باشه واقعا آدم درست و کار راه بندازی بود .

دیروز حوالی ظهر بود که خبر مثل بمب تو اداره ترکید 

" آقای علیان فوت شده " 

عینه همیشه .. همه هراسون شدیم و باور نکردیم .. یکی دونفر با خونه ش تماس گرفتند و خبر رو تایید کردند . همه جا صحبت از خوبی ها و خاطرات خوب علیان شد . برای اولین بار دیدم  میشه از کسی که فوت شده  به راحتی و بدون تملق ، خاطرات خوب شنید ..

 آخه ما ایرانی ها عادت داریم تا میشنویم کسی فوت شده ، قوه ی داستان های تخیلیمون به کار میفته و کلی خاطرات خوب الکی تو ذهنمون در مورد متوفی سر هم می کنیم و تحویل بقیه میدیم ..

 ولی این بار واقعا " آدم خوبی فوت شده بود .

خانواده علیان ، نمونه ی کامل یک خانواده ی خوشبخت بودند . فکر میکنم خودش دیپلمه بود ولی خانمش تو زندگی زناشوییش دیپلم گرفت و بعد هم تا کارشناسی ارشد پیش رفت و علیان از اون مردای خوب روزگار بود که مثل بچه ها از قبول شدن و درسخوندن خانومش ذوق میکرد . 

خدا بهشون دوتا بچه ی خوب و سر به راه هم داده بود و از طرفی خانم علیان هم همسر نمونه ای بود و قدر زحمات همسرش رو میدونست .خلاصه اینو بگم که متاسفانه ، یا خانواده خوشبخت نداریم یا اگر داریم انقدر زود(شصت و یک سالگی) مرد نازنین خانواده مرحوم میشه.

میدونستم منزلش کرج بوده ولی وقتی برام جالب شد که دیدم در همون امامزاده ای که سیامک نازنینمون دفن شده به خاک سپرده میشه .

امروز آقای علیان عزیز رو به خاک سپردیم ، برای خانواده ش صبر آرزو میکنم و چیزی که موجب شد این پست رو بنویسم این بود که  بگم: 

 این روزگار عجب بازی هایی با آدم داره .. دقیقا " یکسال و نیم از فوت سیامک میگذره و با اونهمه شوکی که مرگش بهمون وارد کرد همه ی همکارای اداره متوجه شدند که یه پسر خاله ی نازنین داشتم که از بینمون پر کشیده ، حتی گاهی ازم می پرسیدند که علت مرگ سیامک مشخص نشد ؟؟ (یعنی تا این حد تعریف کرده بودم ) و حالا بعد از خاکسپاری علیان جمع کثیری از همکاران اداره ی من برمزار سیامک فاتحه می خوندند . 

برای خاله نوشتم ما پیش سیامک هستیم و عکس فرستادم . خاله از همه تشکر کرد و بهم گفت مطمئن باش تا زمانی که پیش سیامک برم ، مزار همکارت آقای علیان رو هم فراموش نمیکنم .

کی فکرش رو میکرد .. ما ادم هایی که به هم ربط نداشتیم بر سر راه هم قرار بگیریم .. واقعا" اتفاقات زندگی سرنوشته ؟؟ جبره یا اختیار ؟؟

بابا میگفت : چقدر خوب .. اون روز که ازت پرسیدم از کسی خاطره ی خوب داری فقط اسم علیان رو آوردی . 

ای کاش از  خودمون یاد و نام نیک باقی بگذاریم ..  

دوستتون دارم