من و سوییچ و فاضلاب شهری

تا حالا شده دلتون برای خودتون بسسوزه؟؟ 

من همین چهارشنبه ی گذشته ، یعنی اول اردیبهشت همچین دلم برای خودم سوخت که می خواستم برم یه گوشه بنشینم و خودمو ناز کنم ، بگم عیبی نداره مهربانو جون ،حتما" یه حکمتی داشته غصه نخور سرت سلامت 

داستان از این قرار بود که بعد از اینهمه مدت تو خونه موندن و مامور خرید مهردخت خانوم شدن و تابلو بردن قاب سازی و تحویل گرفتن ، دیگه روز چهارشنبه به  خودم گفتم آآاخیش .. تمو م شد .

 دیگه هر جای خونه رو نگاه میکنی چهارتا تابلو نمیبینی و یعالمه مقوا و بوم و چسب و پارچه و رنگ و قلمو و .... 

خونه دوباره شبیه خونه شد و همه جا ترو تمیزززز. 

با خودم نقشه کشیدم که چهارونیم از اداره میام بیرون ، میرم آرایشگاه یه صفایی به موهام میدم و دستی به صورتم میکشموووو و لابد میشه ساعت هفت ، مهردخت خانم هم که از صبح تو هنرستان چیدمان داره ... باید هفت برم دنبالش .

 میرموووووو ، میرسیم خونه ... لم میدم رو مبل یه چااای ترش میخورم و فیلم میبینمو با گوشیم کار میکنموووو و اینا ... 

از آرایشگاه وقت گرفتم ، گفتم: ژاله جان من پنج میرسم بهت . یه اوووکی غلیظ هم تحویل گرفتمو تا ساعت چهارو نیم عینه تراکتور کار کردم . 

راس ساعت مذکور از جام بلند شدم . خسته نباشید و روزتون مبارک کشداری تحویل جماعت همکار دادم و زدم  بیرون . 

ماشینمم قشششنگ جلوی اداره پارک کرده بودم ، با دوتا قدم بلللند رسیدم به در ماشینم و دزد گیر رو زدم . 

بین جایی که من پارک میکنم و خیابون یه جدول هست که ماشینای دیگه پشت چراغ ترافیک می ایستن . همون موقع که من مشغول باز کردن در ماشینم بودم ، ماشینا ردیف، پشت چراغ طولانی مونده بودن . 

فکر کنم حوصله شون بدجوری سر رفته بود ، چون یه آقایی گفت : خانوووم گوشیتو اونطوری نگیر دستت ، میان میزنن ازت .

 با خنده جواب دادم : گوشیه قابلی نیست . 

گفت : باااشه .. میدزدن ، بعد همه اطلاعاتت میره ، اعصابتم خراب میشه . 

گفتم: راست میگید . چشششم  و با لبخند، گوشیمو انداختم تو کیفم .

 عاااااقا یهو انگار یه دستی از غیب،  سوییچ و کل مخلفاتمو ازم گرفت ، صااااف انداخت تو دریچه فاضلاب  زیر پاااام . 

قیافه ی من و همه ی رانندگان پشت چراغ  

        

از اینجا به بعد دونه دونه تجویز های تخصصی ارائه شد . 

یکی می گفت :درش بیار ، یکی میگفت : بی خیال شو ، یکی می گفت : آب توشه؟ یکی میگفت : عمقش چقده ؟؟

من  از عصبانیت خنده م گرفته بود ، گیج شده بودم ، اول زنگ زدم به ژاله جون شرح ماوقع دادم و وقتمو کنسل کردم .

بعد به یکی از همکارا زنگ زدم و گفتم اینطوری شده .

اونم چند دقیقه بعد با یکی از اقایون خدمات پیداش شد ... 

تو این مدت گل فروشای سر چهارراه هم اومده بودن و نوچ نوچ می کردن .. تازه فهمیدم چند تا گوشی موبایل تو این دریچه ها به فنا رفته .

 اونجا آب داشت ولی  آبش خیلی شدت جریان نداشت که بتونه سوییچ و مخلفات رو با خودش ببره .

خلاصه همکار جان هم،  دو دور ، دور ماشین چرخید و نگاه کرد و آخرش گفت : مهربانو خودتو علاااف نکن برو سوییچ یدکت رو بیار . 

وقتی نشستم تو ماشین دربست ،  قشنگ میخواستم خودمو ناز کنم و بگم نه ه ه ه ه ، ناااازی ، گریه نکن .. زود میری میاریش تموم میشه . 

راننده یه پسر جوون بود ، گفتم : میریم به این آدرس و من سویچمو برمیدارم و برمی گردم ، باااشه؟؟ گفت : بااااشه . 

تو راه هم گفت : من به حکمت معتقدم ، حتما " شما تو این بازه زمانی نباید پشت ماشینت می نشستی .

بهش فکر نکن بشین گوشه ی ماشین و استراحت کن . 

از کلامش و تلاشی که برای آرامش بخشیدن به من کرد خیلی لذت بردم ، بهش گفتم : شغلت رانندگیه ؟

 گفت : نه ، من کارشناسی ارشد تو یکی از رشته های علوم انسانی دارم و بیست و هشت سالمه . هزار جا رزومه دادم ولی فعلا" کار پیدا نکردم . 

خیلی دلم سوخت و غصه خوردم که چه نیروهای کارآمد و تحصیل کرده ای داریم  که تو آفتاب و سرما ، پشت ترافیک سنگین این شهر، عمرشون می گذره  و ما همچنان از استاندارهای جهانی تو علم و فرهنگ و رفاه، حداقل صد سال، عقبیم . 

رفت و برگشتمون تقریبا" پنجاه دقیقه طول کشید .

 سوییچ  و دزد گیر یدک رو برداشتم ، به دم در اداره ی خودم برگشتیم و کرایه رو پرداخت کردم . 

سوار ماشین شدم .. حالم داشت از این راه بهم می خورد که خوشبختانه  ساعت رو دیدم و یاد مهردخت افتادم .

 به هنرستان زنگ زدم ، مهردخت رو پیج کردن ، اومد پای تلفن و گفت : مامان میشه بیای بالا تزیین غرفه ی ما رو ببینی؟؟ 

 (مهردخت مسئول تزیین غرفه ی خط در گرافیک بود )

 گفتم : اره مامان جون میام . 

وقتی پا تو هنرستان گذاشتم و اونهمه شور و حال و قدرت جوونی رو دیدم ، وقتی اونهمه صورت های رنگیِ میخ و چکش به

 دست رو دیدم که با لبخند های فراخ ازم استقبال میکردن ، همه ی خستگی و عصبانیتم دود شد رفت هوا . 

    

مهردختِ کثیف و رنگی رو سوار ماشین کردم و تو خونه با اردنگی به حموم فرستادم . 

وقتی شامش آماده شد و رفتم تو اتاق صداش کنم ،  دیدم دیگه مهردخت نیست ، یه پیشی گنده ی ملوس با دهن باااز خوابیده رو تخت و داره خرخر میکنه . 

هزار تا ماچ ابدارش کردم، بیدار نشد شام بخوره ولی  شنیدم گفت : " مامان دوستت دارم "