"سی و هفتمین جشنواره ی فیلم" قسمت اول

سلام دوستان ، تاخیر من رو می بخشید دیگه ایام جشنواره ست و من هیجان زده تر و مشغول تر از همیشه . 

امسال به دلیل تقارن شهادت حضرت فاطمه با این ایام و ضرورت تعطیییلی سینمااااها در این ایاااام ، جشنواره از دو روز جلو تر یعنی دهم بهمن آغاز شد . 

چهارشنبه دهم ساعت 3 بعد از ظهر قرار بود فیلم سرخ پوست رو تو سینما فرهنگ ببینیم . برای صرفه جویی در زمان ، صبح مهردخت رو با خودم آوردم و گذاشتمش خونه ی مامان اینا . 

ساعت یک ، مرخصی گرفتم و رفتم دنبالش دوتایی رفتیم به سمت فرهنگ . انقدر ذوق داشتیم که تو راه همدیگه رو نگاه میکردیم و ادا در می آوردیم (خدا همه ی مریضا رو شفا بده )

رفتیم تو سالن سینما و همراه جمعیت شدیم . چند دقیقه بعد آقایی که پشتش به ما بود و قد خیلی بلندی داشت توجه م رو جلب کرد . 

زدم به مهردخت گفتم : بهرامه؟؟ (منظورم بهرام افشاری) بود . چون از قبل با یکی از بچه های گروه باقالی ها دوست صمیمی بود ، از شش -هفت سال پیش که اصلا معروف نبود ،توسط همون دوست مشترک  ، با هم آشنا بودیم . 

چند بار هم تیاتر هاش رو (دیابولیک "رومئو و ژولیت و جوجه تیغی و ماکوندو)  دیده بودیم . 

درست همون موقع که صورتشو دیدیم و نیش من و مهردخت باز شد و میخواستیم صداش کنیم راه افتاد و به سمت در رفت ( با اون پاعای بلندش ) چند دقیقه بعد با نوید محمد زاده و اشکان خیل نژاد (کارگردان تیاتر که اخیرا" نمایش پسران تاریخ رو ازش دیدیم) و یه آقای دیگه که نمی شناختیم اومدن تو . 

ضربان قلب من و مهردخت با دیدن نوید ، هنرپیشه ی دوست داشتنیمون ، چند برابر شده بود . فکر کن داشتیم اولین فیلم جشنواره رو با بازی و حضور نوید می دیدیم

اما نمیدونم جریان چی بود که نوید با گوشی تو دستش و لحن تند و عصبانی حرف میزد . همه شون چپیدن تو اتاق مدیریت و سرو صداشون می اومد ... 

مهردخت هم ، هی خودشو میزد که من میخوام باهاش عکس بندازم . منم میگفتم : ول کن دختر ، مگه باهاش عکس نداری؟؟ تو این موقعیت گیر دادی تو هم ؟؟ عین هاپو میمونه ، من که جرات نمیکنم برم سمتش 

خلاصه درهای سالن باز شد و مجبور شدیم بریم سرجامون بشینیم . تا مدتی بعد از شروع فیلم هم ، هی صداشون می اومد و آخرم نفهمیدیم ماجرا چی بود و برای چی عصبانی بودن . 

داستان فیلم مربوط به سال 1347 شمسی است و روایت جابجایی زندانیان زندانی در یک منطقه ی نامعلوم در ایران .

 تقریبا" وسط یک دشت سرسبز که میتونه شمال یا غرب ایران باشه .. که البته گویش محلی به زبان  تقریبا" کوردی و لباس هایی تقریبا" جنوبی به مخاطب اجازه نمیده تا جغرافیای خاصی رو برای روایت داستان تجسم کنه . البته فرقی هم نمیکنه که زمان سی سال قبل یا بعد و مکان هر کجا باشه . 

به هر حال قراره به دلیل گسترش فرودگاه در منطقه ای در کنار زندان ، اون زندان خالی از سکنه و به جایی دیگه منتقل بشه .

 نوید محمد زاده در نقش رییس جدید زندان و پریناز ایزد یار ، درنقش مدد کار اجتماعی بازی میکنند و در همون بدو شروع ، رییس از گم شدن یک زندانی خبر دار میشه . 

اتفاقی که میتونست تمام حیثیت شغلیش رو به باد  و زندگیش رو تحت شعاع قرار بده ... 

فیلم بر محور موش و گربه بازی زندان بان و زندانی می چرخه .. زندانی که زندانبانش مطمئنه هنوز ار ساختمان خارج نشده و در صدد پیدا کردن او و نجات آبروی شغلی خودشه .

 زندانی که در کل فیلم ندیدیمش ولی از رییس زندان و برون ریزی شخصیت اون ، چیزهای زیادی می بینیم و سر انجااام تصمیم نهایی برای پایان دادن به این تعقیب و گریز . 

سرخ پوست دومین کار نیما جاویدی بود و من کار اولش بنام "ملبورن" رو هم خیلی دوست داشتم . 

بازی ها بسیار زیبا و استادانه ، فیلم برداری عااالی و موسیقی فیلم بسیار گوش نواز بود . نهایتا" با خاطری خوش و لبخندی به پهنای صورت از سالن خارج شدیم . 

ماشینمون رو تو همون پارکینگ سینما فرهنگ رها کردیم و با مهردخت پریدیم تو یه تاکسی تا بریم میدون تجریش و فیلم بعدی رو تو سینما آستارای بازسازی شده ببینیم . 

با علی ،  همکارِ فیلم دوستمم  در ارتباط بودیم . اون کمی قبل از ما رسیده بود تو صف . و قرار بود فیلم " سال دوم دانشکده ی من" رو ببینیم . 

گفت : مهربانو خانوم ، میگن بلیط نداریم . 

گفتم : بجز کسانی که پیش خرید کرده ن ، بلیط فروخته؟؟ 

گفت : نه 

گفتم : پس بیخود میگن .. میمونیم تو صف 

مهردخت گفت : به مامانم اطمینان کنید . ایشون متخصص صف های جشنواره ن و همه خندیدن . 

چند دقیقه بعد آقایی با یه دسته بلیط از راه رسید و ما فاتحانه بلیط ها رو خریدیم و رفتیم تو سالن . 

علی گفت : عه چه باحااال پس راحت بلیط گیرمون میاد !!

گفتم : نه خیر.. الان فیلم دوم از روز اوله ، هنوز خیلی ها دااغن و نفهمیدن چه خبره . مخصوصا که دو روز زودتر هم شروع شده . 

فیلم شروع شد . 

ماجرای دوتا دوست بود که با اردوی دانشجویی میرن اصفهان و در همون بدو رسیدن یکیشون دچار حادثه ای میشه که فیلم بر محوریت رفتار این یکی دوست ،بعد از ماجرا ، با اطرافیانِ دوستِ مصدومش شده و تغییرات روابط انسان ها در شرایط خاص و اینکه پدر و مادر چقدر از زندگی خصوصی دخترشون مطلع بودن و این مسائل چرخید . 

روی هم رفته فیلم چیز خاصی برای جشنواره نداشت و من صرفا" به دلیل هنرپیشه های خوبی مثل بابک حمیدیان ، علی مصفا، ویشکا آسایش و نیلوفر خوش خلق رفته بودم فیلم رو ببینم ..

 اما نقش اصلی فیلم روی دختری که سالم بود می چرخید و این هنرپیشه های محبوب ، نقش های کم رنگی داشتند . 

از سالن بیرون اومدیم و با علی خداحافظی کردیم . تصمیم داشتیم بریم سینما ماندانا فیلم متری شیش و نیم رو ببینیم ....

تا دم در سینما رفتیم و دیدیم نوشته :"به دلیل نقص فنی فیلم به جشنواره نرسیده" و بجای آن انیمیشن شب آفتابی پخش میشد .

 ازشب قبل زمزمه های نرسیدن فیلم به گوش میرسید ولی عوامل فیلم ، بارها اعلام کردن که هیچ نقص فنی وجود نداره و واقعا نمیدونستیم جریان چیه و چرا جلوی اکران فیلم رو گرفتن. 

پس با لب و لوچه آویزون برگشتیم خونه . 

********

پنجشنبه ظهر برای ناهار با دوستان قدیمی ، فود کورت چارسو قرار داشتیم . بنابراین برنامه مون رو تنظیم کردیم تا عصر به بازی جشنواره بپردازیم . 

از بین همه ی فیلم هایی  که قرار بود ببینیم تونستیم تو سینما آستارا ، فیلم زهر مار اولین کار جواد رضویان رو در قامت کارگردان رو ببینیم . 

ما از ساعت یکربع به شش تو صف ایستادیم و جزو پنج نفر اول بودیم . ساعت هفت و نیم ، وقتی دیگه از کمر و پا افتاده بودیم شروع کردن به بلیط فروشی .

 من دیدم نفر اول ، داره جر و بحث میکنه ..گفتم : چی شده آقااا؟؟ 

گفت : این خانواده ده نفره اومدن جلو ، میگن ما به اون آقا سپردیم و رفتیم . 

یکی از مسئولین سینما هم میگفت : بله، بخدا هیچ نسبتی با من ندارن ولی سپردن . 

گفتم : آخه تو چه انتظاماتی هستی ؟؟ من شاید اگه میدونستم ده نفر سر صف علاوه بر این پنج شش نفر که جلوی من هستند ، وجود دارن،  اصلا  دوساعت و نیم سرپا نمی موندم .

 آخه کسی که میخواد بسپره هم یکی از این جمعیت می مونه که به بقیه اعلام کنه 9 نفر پشت من هستن. مگه میشه ؟؟با خیال راحت رفتن دنبال خرید تو تجریش و حالا اومدن؟؟ 

باور میکنید فقط به دونفر بعد از من و مهردخت بلیط رسید؟؟ 

فیلم اگر چه کمدی سیاه بود و بازی سیامک انصاریان و شبنم مقدمی زیبا بود ، ولی موضوع کلیشه بود و اون چیزی نبود که من تو ایام جشنواره ، خیلی مشتاق دیدنش باشم .

 از نحوه ی کاشت دوربین و رعایت برخی از اصول مشخص بود رضویان کارش رو بلده و با دانش،  کارگردانی کرده نه اینکه چون بازیگر بوده هوس کارگردانی به سرش زده . 

با عجله از سالن بیرون اومدیم ، به مهردخت گفتم بدو برسیم به صف " شبی که ماه کامل شد" همین که از کوچه زدیم بیرون با صف عریض و طویل فیلم مواجه شدیم .

 گفتم : مهردخت بیا خودمونو مسخره نکنیم .. عمرا" بلیط گیرمون بیاد .. مهردخت هم تایید کرد .

 هر چی هم سر و ته خیابون رو چشم انداختیم ببینیم یه بلیط فروش پیدا میکنیم ازش بخریم ، خبررری نبود .. گفتم مهردخت من مطمئنم این فیلم به سانس ویژه می کشه ولی اصلا جون ندارم منتظر بمونم .. 

گفت : آره مامان ولش کن ما بالاخره تو همین شبا میبینیمش .. بیا حالت بد میشه .. بریم خونه . 

هنوز به خونه نرسیده بودیم که اخبار سانس های ویژه اومد بیرون ولی واقعا" خسته بودیم . 

************

(کسانی که قراره فیلم " دیدن این فیلم جرم است " رو ببینند توجه کنند:خوندن این تکه از متن باعث میشه تا حدودی جریان فیلم لو بره.)

 جمعه ناهار منزل بابا  اینا مهمون بودیم . همین که میز ناهار جمع شد ، دیدم قیافه ی همه خواب آلود شد . گفتم مهردخت زود جمع کن بریم سینما بازی . 

برای دیدن فیلم " دیدن این فیلم جرم است" به سینما بهمن رفتیم . رو راست خیلی مطمئن نبودم با چه فیلمی مواجه میشم اما میخواستم ببینم حال و هوای سینما بهمن چطوره . 

فیلم رو دیدیم و دلموووون بعد از مدت هااا خنک شد !!!

خنک شد چون حرفایی شنیدیم که تو دل همه مون هست ولی جرات گفتنشو نداریم و فکر کردن هر روز به اون ها اعصابمون رو تحت فشار میذاره . 

اما ساختن این فیلم در چنین فضای حاکم بر کشور ، کاملا مشکوکه . قطعا" اگر سوره پشت این فیلم و کارگردانش نبود ، زهتابچیان عمرا" نمیتونست چنین فیلمی رو با این همه نیش و کنایه های امنیتی و سیاسی بسازه . 

هر کارگردان مستقل و هر سازمان اصلاح گرایی دست به ساخت همچین فیلمی میزد حتما دچار توقیف می شد و حتی نمی تونست فیلمنامه ش رو جلوی دوربین ببره. 

در این فیلم ، حمله به سفارت عربستان محکوم شد. تند روهای بسیجی نفی شدند و نیروهای وابسته به حاکمیت مقبول نشان داده شدند . بصورتیکه برخی ، کارگردان رو به مسخره کردنِ ولایت پذیری، متهم کرده اند. 

فیلم ، دیپلمات ها رو هم مورد انتقاد قرار میده و کارگردان جوری ماجرا رو پیش میبره که انگار برجام و هر توافقی که با کشورهای عربی انجام بشه مایه ی خفت و سرشکستگیه و استقلال کشور رو به باد میده .

 البته از هیچ عامل خارجی بجز انگلیس حرفی زده نمیشه و همه ی دعوا بر سر انگلیسه نه آمریکا . اصل داستان هم در روز امضای برجام اتفاق میفته . 

نیروهای امنیتی که برای حل مشکل نزد بسیجی ها میرن همه ریاکار و دو رو هستند و برای اینکه به تبعه انگلیس توهین نشه هر کاری حاضرن انجام بدن . 

از طرفی فرمانده سپاه هم ترسو و مصلحت اندیش معرفی میشه که همه ی نگرانیش اینه که ساحت سپاه و بسیج لکه دار نشه .

 هیچ کس به این موضوع اهمیت نمیده که یه تبعه انگلیس به یک زن ایرانی (نماد جامعه) تعرض کرده و باعث  مرگ جنین اون (نماد جوانان وطن) شده و همه به فکر حفظ منافع ملی و خلع سلاح بسیجی ها و آزادی تبعه انگلیسند. 

من راه کارگردان در این فیلم رو نمی پسندم چون پیشنهادش اینه که برای حفظ ناموس و فرزندان این کشور باید کار رو  به نیروهای خالص سپاه و بسیج سپرد و با استفاده از اسلحه ، استقلال  ایران رو حفظ کرد . این درواقع همون تفکر " آتش به اختیار " بودنه ، که فیلم سعی در جا انداختنش میکنه . 

در عین حال، مذاکره و توافق رو معادل وادادگی میدونه و اعتقاد داره ، رجال سیاسی کشور ، بخاطر فروش چند تا بشکه نفت حاضرن مملکت رو تقدیم بیگانگان کنند . 

تو فیلم چند بار تبعه انگلیس به بسیجی میگه : بجای اسلحه ت ، از قلمت استفاده کن و هر بار که بسیجی راضی به توافق و ختم قاعله میشه ، تبعه انگلیس جری تر میشه و رفتار تحقیر آمیزی نشون میده و این ناخوداگاه به بیننده القا ء میکنه که مذاکره فایده نداره و باید دست به اسلحه برد . 

در این فیلم حتی پای آیت الله زاده ها ، مداحان افراطی و نیروهای حزب اللهی ترسو رو هم به وسط میکشه که فکر میکنم منظور نهایی کارگردان این بوده که راه نجات کشور در این زمان ، دور ریختن تمام افراد ناخالص و استفاده از اسلحه بجای قلم و مذاکره ست .

 برای شخص من این فیلم بسیار مورد پسند بود نه بلحاظ پیام های تند و تیز سیاسیش ، که فقط بخاطر اینکه حرف های پس پرده رو شنیدم و دلم خیلی خیلی خنک شد !

هنوز داستان فیلم یقه مون رو ول نکرده بود که فیلم سونامی هم پا داد که بریم . 

چون میدونستم موضوع حول و حوش رقابت ورزشکارانه ، خیلی راغب نبودم ببینمش ، فکر نمی کردم فیلمی با این موضوع و در بخش نگاهی نو ، خوب در بیاد. ولی چون بلیط مهیا بود و مهردخت برای دیدن بهرام رادان و مهرداد صدیقیان ( هر دو مورد علاقه ی من هستند) اشتیاق داشت ، نشستیم به تماشا. 

به به ، !!! چه فیلم خوش ساخت و خوبی بود و چقدر از بازگو شدن مشکلات ورزشکاران حرفه اییمون که استعدادهاشون پشت بازی های کثیف سیاسی به فنا میره ، خوشحال شدم ... کاش یه روز برسه که دنیا از این معضلات رهااا بشه و میدونم غیر ممکنه 

بهرام رادان و مهرداد صدیقیان عزیز گل کاشتند ... میلاد صدرعاملی عزیز به جمع کارگردانان خوب خوش آمدی  (البته که من نمی فهمیدم در خصوص فنون تکواندو دارن درست بازی میکنند یا خیر)

***********

 دیروز از اداره ساعت چهار و نیم زدم بیرون به مهردخت هم گفتم آماده باش وکارت بی آر تیت ، رو هم بیار ... ساعت پنج و پنج دقیقه جلوی در خونه بودم ، مهردخت سوار شد و رفتیم ماشین رو سرخیابون پارک کردم ، سوار بی آر تی های تهران پارس به انقلاب شدیم . 

یکربع به شش جلوی در سینما بودیم .. انقدر موقع رفتن تو ، لابه لای جمعیت فشرده شدم که نزدیک بود حالم بهم بخوره .. بالاخره رفتیم تو .

 با بدبختی ردیف دوم و جای خوب دوتا صندلی پیدا کردیم و نشستیم روش . چند دقیقه بعد خانم مسنی که کنار مهردخت نشسته بود کیسه ی تخمه آفتاب گردون و کفشاشو از پاش در آورد و چهارزانو نشست رو صندلی (البته یه پاشو آویزون کرده بود پایین)  شروع کرد به تخمه شکستن . دیدم مهردخت با ناراحتی گفت : نه خانوم فیلمش ایرانیه . خیلی ممنون من نمیخورم مامانمم نمی خوره . 

خانومه از مهردخت پرسیده بود فیلمش خارجیه یا ایرانی و تخمه هم تعارف کرده بود . چخ چخ  تخمه خورد و همه ی پوستاشو ریخت زمین . 

من بهش گفتم خانوم صدای تخمه خوردنت نمیذاره فیلم ببینیم .. غرغری زیر لب کرد و محل نذاشت چند دقیقه بعد حراست سینما  بهش تذکر داد و بساطشو جمع کرد و با اوقات تلخی از سالن رفت بیرون .. 

خوشبختانه حراست همه ی پدر و مادرهایی که ایستاده بودند و بچه های نوزادشون رو که گریه های وحشتناک می کردند ولی اونا بچه شون رو عین شیشه شیر تکون میدادند و حاضر نبودن فیلم رو از دست بدن ، بیرون کرد. 

بخدا نمیدونم فاز این آدما که فقط سالی یه بار میان سینما و هیچی از فیلم نمیدونند ، حتی نمیدونند فیلم خارجیه یا ایرانی ، اونم تو ایام جشنواره و با بلیط های مفت ارگانی ، چیه . 

بابا هر چیزی یه فرهنگی میخواد .. خوب بچه نوزاد داری یا به یه آدم امین بسپار ، یا اگه نمیتونی و شرایطش رو نداری بگذر از فیلم . 

چرا انقدر خودخواهی و بخاطر مشکلات تو ، من که با اینهمه ذوق و سختی میام سینما باید از صدای گوشخراش بچه ی تو عذاب بکشم ؟؟!!!!

بعضی ها انقدر تو باغ نیستن که در سالن سینما باز میشه با هول و عجله از همه جلو میزنند و میرن میشینن ردیف اول دم پرده !!!!

اما فیلم ، بسیار خوش ساخت و سخت بود .."شبی که ماه کامل شد" داستان واقعی ،از زندگی برادر عبد المالک ریگی ، بنام عبد الحمید ریگی ، با بازی عاالی (هوتن شکیبا) و همسرش فائزه منصوری با بازی قشنگ (الناز شاکر دوست) و کارگردانی نرگس آبیار عزیزه . 

فیلم ، طولانی و دارای سکانس های اکشن در دل بیابان های سیستان و بلوچستان بود که نرگس آبیار به خوبی از پس انها برآمده بود .

 حقیقتا" کار سختی بوددر آوردن این فیلم ... ولی دو ساعت و بیست دقیقه میخکوبمون کرد و بی نهایت برای جهالت و نادانی بعضی انسانها که به راحتی و به ناحق با وحشیانه ترین شکل ممکن خون همنوعانشون رو می ریزند ، افسوس خوردیم . 

مررسی الناز شاکر دوست که بعد از خفگی بهم ثابت شد وقتی کارگردانت ، کار بلد باشه ، بازی کردن رو خوب بلدی . 

*******

خوب عزیزانم تا دیشب این فیلم ها رو دیدم و امشب قصد دیدن متری شیش و نیم زیبا رو دارم . 

تا گزارش بعدی از سی و هقتمین جشنواره فیلم فجر دوستتون دارم .