"سفر به کردستان ، روز سوم برگشت به تهران"

"دوستان عزیزم لطفا" از پست قبل غافل نباشید و تازه واردها حتما" مطالعه کنند ، عمق فاجعه بیش از تصور ماست"

***************

به چهارم فرودین و روز سوم سفر و برگشت به تهران رسیدیم .

 متاسفانه خبرهای بدی از وقوع سیل در استان گلستان در شبکه های مجازی  به گوشمون می رسید . نمیدونم حواس ما تو سفر پرت بود و گاهی نت نداشتیم یا اینکه هنوز موضوع تا این حد حاد نشده بود که ما دیر خبر دار شدیم . 

از شب قبل یکمی وسایلمونو جمع و جور کرده بودیم که صبحانه رو خوردیم ، راه بیفتیم .

بالاخره همه چیز بسته بندی و آماده برای بردن به اتوبوس شد .وسایلو با خودمون تا دم آلاچیق ها بردیم و گذاشتیم بیرون و مشغول خوردن صبحانه شدیم . 

هنوز خوردن تموم نشده بود که رگبار شدیدی گرفت .. سعی کردیم از خیس شدن نجات بدیم اما به چشم برهم زدنی خودمون و وسایل عین موش آب کشیده شدیم . 

با اقامتگاه زیبا و راحتمون و آقا محمد و خانواده ی نازنینش که میزبانمون بودند خداحافظی کردیم و به امید دیدار مجدد ، به سمت سنندج و روستای نگل ،  حرکت کردیم .

 لرز بدی تمام وجود من رو گرفته بود هر چی مهردخت  بهم لباس می پوشوند و سعی میکرد گرمم کنه نمیشد . آخر سر مجبور شد چونه م رو با دست نگه داره که تیک تیک بهم نخوره 

قرار بود به روستای نگل که در جاده ی سنندج -مریوان قرارداره برسیم و از موزه  و قرآن  خاص آن بازدید کنیم. 

حدود هزارسال قبل ، توجه  چوپانی که  گوسفندانش در دره ای با صفا مشغول چرا بودند ، به گل بسیار زیبایی جلب میشه . وقتی چوپان میخواسته گل رو بدون هیچ آسیبی از زمین بیرون بیاره ، متوجه ی چاله ای تو خاک میشه و صندوقچه ای زیر چاله پیدا میکنه که به تنهایی نمیتونسته بیرون بیاره بنابراین به روستا میره و با عده ای از اهالی برمیگرده و همه با هم صندوقچه رو که محتوی یکی از ارزشمند ترین گنجینه های خطی و تاریخی کشور بوده از دل خاک بیرون میارن . 

اهالی روستا اون مکان رو مقدس می شمارند و مسجدی در همون محل می سازند . 

کم کم اهالی روستا خونه هاشونو به اطراف همون مکان منتقل میکنند و روستای نگل رو تشکیل میدن . قرآن نگل روی پوست آهو و به زبان کوفی نوشته  و با آب طلا اعراب گذاری و با نقوش گیاهی زیبایی مزیّن شده و این روزها در همون مسجد تاریخی نگل نگهداریش میکنند.

 کارشناسان معتقدند این قرآن در زمان خلیفه سوم نوشته شده و یکی از چهار نسخه ایست که در اون زمان به مناطق مختلف دنیا که یکیش ایران بوده ، ارسال شده . 

این نسخه در طول تاریخ بارها سرقت شده اما هر بار به روستای نگل بازگردانده شده و  سرانجام درسال هشتاد و دو در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده . 

موزه ی مردم شناسی  هم در کنار مسجد قرار داشت که مردم همون منطقه بصورت خودجوش اجناس رو تهیه و به موزه اهدا کردند و شامل کلیه ی اقلام فرهنگی و معیشتی منطقه به قدمت پنجاه تا دویست سال قبل و امثال زیور آلات و ابزار کشاورزی و لوازم منزله که نوع فرهنگ و زندگی مردم منطقه رو به گردشگران نشون میده . 

بیرون در مسجد کیک و چای خوردیم و به سفرمون ، به سمت سنندج ادامه دادیم . 

برنامه ی بعدی بازدید از عمارت خسرو آباد بود . 

عمارت خسرو آباد ، شاخص ترین بنای استان کردستان است و در فهرست آثار ملی ایران ثبت شده . این عمارت در سال 1223 هجری قمری ، در زمان حکومت قاجار توسط امان الله خان اردلان والی ، از حاکمان کردستان ساخته شده 

بعضی از مورخان عقیده دارند قسمت شرقی بنا که قصر نام داشته در دوران زندیه ساخته شده و تکمیل مجموعه به وسیله ی امان الله خان بوده نه ساخت همه ی آن . 

این عمارت مدتی مقر حکومتی و نظامی شهر محسوب میشده اما بیشتر مکانی برای برگزاری جشن ها یا مراسم و تشریفات و یا اقامتگاه افراد حکومتی بوده .

 مثلا" مراسم عروسی دختر عزیز دردونه ی فتحعلی شاه بنام حُسن جهان خانوم با پسر امان الله خان اردلان تو همین عمارت برگزار شده بوده . 

این مجموعه ی بزرگ و زیبا در سال 1275 هجری شمسی به وسیله ی نوه ی امان الله خان به شخصی بنام صادق خان اعزاز الملک واگذار شده بوده  و تا همین پنجاه سال پیش همچنان بناهای جدیدی با سبک معماری قاجاری به این مجموعه اضافه میشده . 

گوشه ی عمارت کارگاه مجسمه سازی استاد هادی ضیاءالدینی برپا بود که از میون مجسمه های زیباش این دوتا فوق العاده نظرم رو جلب کردند 

تندیس نرگس کلباسی عزیز (مادر ترزای ایران)

تندیسی از مادر (به چشم های نیمه بازش که در دل شب به بچه شیر میده توجه کنید)

تو عمارت خسرو آباد من همچنان مثل بید می لرزیدم . بازدید تموم شد و  برای صرف غذا به مجموعه هتل های گردشگری کردستان واقع در سنندج رسیدیم . جای قشنگ و گرم و نرمی بود که بالاخره من از خطر قندیل بستن نجات پیدا کردم . 

پرسنل بسیار مهربون و با نزاکت هتل ، ناهار مفصل و خوشمزه ای برامون سرو کردن البته  سهم من فقط  یک قاشق پلو و یک تکه کباب خوشمزه  بود 

جالب بود در اوایل سفر هرجا حمید رضا یا بهاره،  منوی غذا بهمون میدادن ، من به مهردخت و مهرداد و مینا می گفتم بچه ها من چی بگیرم ؟ 

روز دوم سفر ، یه جا غش کردم از خنده بلند گفتم : بچه ها کدومتون تو دلتون گفتید:" مهربانو خاک تو سرت هیچ اراده ای از خودت نداری ، حتی غذاتم دیگران باید برات انتخاب کنن" همه خندیدن و چند نفر گفتن : دور از جون ولی واقعا چرا ؟؟ 

گفتم : من حدود سه ماهه معده مو عمل کردم و بجز یکی دو قاشق نمیتونم بخورم ، برای همین خوشبحال مهردخت اینا شده و همه ی غذام توسط عزیزان  به یغما میره ، ندیدین چطور سر کنار من نشستن دعواس؟؟

اونجا بود که علامت تعجب ها فروکش کرد و خیال دوستان راحت شد اما کلی سوال پیچم کردن و از تغییراتی که نسبت به عکسای قدیمیم کرده بودم  و نشونشون دادم ذوق کردن

 دیگه رسما" به سمت تهران حرکت کردیم .. اخبار بد آب و هوا می رسید و ما نگران و غمگین از اتفاقاتی که برای هموطنانمون در استان گلستان افتاده ، بودیم .

حمید رضا و بهاره بین همه مون کاغذ های یادداشت پخش کردند که اسم و مشخصاتمون روش نوشته  شده بود . ازمون خواستند که پشت کاغذ بهترین همسفرمون رو با ذکر دلیل معرفی کنیم . کاغذها رو نوشتیم و به لیدرها پس دادیم . حمید رضا شروع به خوندن کرد . 

چندتای اول بنام مه رو جان که یوگای خنده می کرد درآمد (البته ما چهار نفر همگی به مه رو رای داده بودیم )مه رو ، بانوی مثبت اندیش ، خنده رو و با مشارکت بسیار بالا در امور جمعی بود . 

رای های بعد به نام آقا سلیم که زوج پرنده نگرمون به دلیل خوش صحبتی و عکس های زیبایی که ازمون می گرفت، و مهردخت به دلیل جوانترین و در عین حال مودب ترین و باسواد ترین همسفر گروه در می اومد ..(چون مهردخت اطلاعات هنری و تاریخی و حافظه ی  نسبتا" خوبی داره ، همه ی لیدر ها و راهنماهای گردشگری رو خیلی مودبانه سوال پیچ میکنه و حتی غلط های تلفظ اسامیشون رو می گیره .. )

 نهایتا" مه رو با اختلاف کمی از مهردخت مقام اول ، و مهردخت و آقا سلیم به ترتیب دوم و سوم شدند و از طرف دالاهو جایزه گرفتند. 

همین بازی و رای گیری دوباره سرحالمون کرد و موقتا" جو غمگین و  نگرانی  اخبار سیل  رو ازمون دور کرد . 

دو سه جا نگهداشتیم ، هم سرویس بهداشتی استفاده می کردیم هم چای و کیک میخوردیم ، ولی همه سعی میکردیم معطل نکنیم چون هوا تاریکتر می شد و بارون بسیار شدید تر می بارید . 

با همه ی این حرفا ، ساعت یازده به همون خیابون برزیل میدون ونک که حرکت کرده بودیم ، رسیدیم . دل کندن از همسفرهای عزیزمون خیلی سخت بود . شماره ها رو رد و بدل می کردیم .. همدیگه رو در آغوش می گرفتیم و نهایتا" خداحافظی کردیم . 

مه روی عزیز گروه تلگرامی "  نوروز 98کردستان" رو برای تبادل عکس ها و ادامه ی دوستیمون ساخت . 

یه اسنپ گرفتیم ما چهارتا با وسایلمون نشستیم و به سمت خونه ی مامان اینا حرکت کردیم . اونجا من و مهردخت با ماشین خودمون برگشتیم خونه .

 با همه ی اینکه سفر بسیار بسیار خوش گذشت ولی رسیدن به خونه مون یه حال خوب دیگه ای داشت . خدا رو شکر که پنجم رو مرخصی گرفته بودم .. تا پاسی از نیمه شب مشغول شستن لوازم خواب ، کفش های گردشگری و لباس هامون بودیم . دست آخر دوش گرفتیم و در آرامش تخت خواب هامون به خواب رفتیم . 

همین الان که دارم این عبارات رو مینویسم بغضم گرفته و کم مونده اشک  هام سرازیر بشه چون به یاد هموطنان مظلوم سیل زده م افتادم که خونه زندگیشون ، همه ی داراییشون ، همه ی خاطرات و محل امن و آسایششون رو از دست دادن و من میدونم چه چیز با ارزشی از کف دادن 

********

بازم تاکید میکنم سفر با تور مزایای فراوونی برای من داره ، علاوه بر اینکه امن سفر میکنم و فرصت میکنم با یه عده آدمای نازنین جدید آشنا بشم ، تجربه ی کار تیمی و زندگی دستجمعی رو هم پیدا می کنم . 

اما بزرگترین دستاورد برای من ، فراهم کردن محیطیه که مهردخت در اون تعاملات اجتماعی رو تمرین کنه . یادتونه ما چقدر تو فامیل و با دختر عمو ، پسرخاله هامون معاشرت می کردیم ؟ سفره های شلوغ مینداختیم و مهمون داری می کردیم و تقسیم کار وجود داشت و... 

اما بچه های هم نسل مهردخت با تک فرزندی و رفت و آمدهای های مختصر ، دارن بزرگ میشن و هیچکدوم از اون تجربیات رو ندارند .. 

سفر با تور خواهی نخواهی ، این مسائل مهم رو آموزش میده .. همین که مهردخت مجبور بود برای دوش گرفتن تو نوبت باشه ، همین که بهم گفت : مامان برای اینکه بقیه هم زودتر به کارشون برسن مجبور شدم نرم کننده به موهام نزنم ، همین که صبح خیلی زود بیدار میشد تا گروه معطل صبحانه خوردنش نشن ، همین که آخر سفر خیلی ها بعنوان جوانترین ، مودب ترین و باسواد ترین همسفر انتخابش کردند برای من بزرگترین موفقیت  سفر گروهی بود . 

تو این سفر ، همسفرهای بسیار بافرهنگ و خوبی داشتیم . همونطور که در پست های قبل اشاره داشتم خانم پزشک محجبه و اهل عبادت و نماز داشتیم . خانم و آقایونی هم بودند در رده های سنی مختلف (هم خیلی جوون هم میانسال) که صرفا باهم دوست بودند نه همسر، ولی تقریبا" سه روز و نیم مسالمت با هم زندگی کردیم و هیچ کاری به مسائل خصوصی هم ، نداشتیم ... همین تمرین بسیار خوبی برای زندگی مدنی درست و اصولیه . 

******* 

سفر نامه ی نوروز 98 و کردستان زیبا تمام شد . ممنونم که خواننده و همراهم بودید . 

دوستتون دارم زیااااد