"چهل و شش سالگی"

امروز چهل و شش سالگی رو پشت سر میذارم .

  چهل و شش سال قبل نوزاد نحیف و کم وزنی بودم که در بیمارستان آرین آبادان ،و از مادر و پدری که سخت به هم دلبسته و وابسته بودند به دنیا آمدم . اون روزها باباعباس یکی از افسران کشتی های کوچیکی که بین ایران و کویت رفت و آمد داشت ،بود و با مامان ،  از نوروز همون سال دوتایی به خرمشهر  اومده بودند و  تو خونه ی کوچولوشون انتظار به دنیا اومدن نوزادشون رو می کشیدند . 

مامان مصی ، تیر ماه گرم خرمشهر  در سال 52 رو با  شکم برآمده ای که خاطره ی گس و شیرین هم آغوشی با عزیزترین عشق زندگیش عباس   رو حمل می کرد، می گذروند .

 غروب سوم تیرماه ، علائم به دنیا اومدن بچه رو احساس کرد و بالاخره ساعت پنج و نیم صبح روز چهارم دختر کوچولویی که اسمش رو از دوران نامزدی و در ساحل زیبای خزر انتخاب کرده بودند ،  به دنیا آورد . 

همه ی تار و پود من از عشق این زن و مرد نازنین ، بافته شده . 

بزرگ شدم ، جنگ دیدم ، عاشق شدم ، مادر شدم و عاشق تر شدم .. از عشق پدر فرزندم فارغ شدم . زمین خوردم ، درد کشیدم و شکستم و مُردم و با عشق مرد دیگه ای دوباره احیاء شدم ..

 سالها گذشتند و رفتند .. و من هر روز سعی میکنم بیشتر یاد بگیرم و آدم تر باشم و این راه هنوز ادامه داره ،نمیدونم چقدر و تا کجا ولی کمیتش مهم نیست .. 

کیفیتش مهمه که دوست دارم با عشق بهترین های زندگیم : دخترم و نفسم و خانواده و دوستانم هر روز با کیفیت ترباشه . 

مامان و بابای عزیزم ، اینجا مینویسم که ثبت بشه تا همیشه ، که یادم باشه  چقدر مدیون شما دونفرم ، چقدر زحمتم رو کشیدید و چقدر براتون عشق و احترام قائلم . 

نفسم ، عزیزترین مرد زندگیم ، شونزده ساله در سایه ی  وجود نازنیت ،از گزند سرما و گرمای روزگار درامان بودم و  بهترین لحظه ها رو گذروندم . خدا به عمرت عزت بده . 

مهردختم ، بیست ساله با وجود عزیز تو ، نقش مادری به خودم گرفتم و این شیرین ترین نقش زندگیم بوده .. با وجود همه ی عزیزانی که گفتم تو زندگیم دارم ، عشق هیچکس با تو برابری نمیکنه ،آخه تو پاره ای از تنم هستی .. 

دوستان خوبم : همه ی شما که اینجاییدو پر رنگ  ، بعضی هادیگه نیستند و  ازشون فقط خاطراتی باقی مونده و حتی گذارشون به خونه های مجازی خودشون هم نمی افته .. 

دوستان کودکی ، دوستان مدرسه و دوران درس و تحصیل .. دوستانی که حتی تو این دنیا نیستند .. همه و همه تو شکل گیری شخصیت امروزم نقش داشتید و دوستتون دارم و جدایی از شما برام غیر ممکنه . 

**********

بریم که یه سال دیگه رو شروع کنیم . سال قبل همچین روزی با نفس کلونوسکوپی  یکسال بعد از عمل رو گذروندیم .. خدا رو شکر همه چیز عالی بود ولی بعد از ظهر از فشار عصبی و ترسی که برای عدم سلامتیش داشتم یه دل سیر گریه کردم . 

به خونه که برگشتم ، مهردخت و خواهر برادرا سورپرایزم کرده بودند. کیک خوردیم و شمع فوت کردم . 

از اضافه وزن کلافه بودم و نمیدونستم در آینده ی نزدیک، قدم در راه سلامتی میذارم .

 امسال خیلی خوبم ، همه چیز در بهترین حالت ممکنه و به گذشته که فکر میکنم ، خنده م می گیره که نگران چه چیزهایی بودم . 

امیدوارم سال بعد ، مثل امروز خوشحال باشم و راستش هر چی فکر میکنم میبینم بعد از سلامتی ، بزرگترین آرزوم نجات و سربلندی مردم کشورم به هر طریقیه . 

دوستتون دارم . 

تولد چهارسالگیم در کشتی آریا ناز همراه مامان و بابا . (بغل یکی از افسران کشتی )

پینوشت : شاید به چشمتون خورده باشه من و نادی جون همدیگه رو " همزاد" خطاب می کنیم . ما چند سالی بود که خواننده وبلاگ های هم بودیم تا بطور اتفاق فهمیدیم تو یک روز و یک سال و  هر دو در بیمارستان آرین آبادان با اختلاف چند ساعت به دنیا اومدیم . 

 فکر نمی کنم آدمای زیادی تو این دنیا شانس این رو که همدیگه رو  اینطوری پیدا کنند داشته باشند .