"زندگی رو زندگی کنیم"

سلام عزیزای دل . امیدوارم اونایی که مثل خودم این هفته های اخیر زیاد رو به راه نبودن، بهتر باشن .

مامان اینا منزلشون رو بازسازی کردن و به همین دلیل کلی وسیله ی قدیمی که از وجودشون بی خبر بودیم  اومده بیرون. 

لا به لای اونا یه دفترچه پیدا شد که مکاتبات روزانه  بین من و مربی مهد مهردخت در دی ماه سال هشتاد، یعنی درست همین روزهاو در دو سال و نیمی مهردخت.

 دیشب نشسته بودم تو تخت خوابم و تو دل شب یادداشت ها رو می خوندم . به تاریخ 30 دی  رسیدم که درست هجده سال قبله. 

30 دی تولد پدر مهردخته. نوشتم امروز وقتی برگشتیم خونه مهردخت دختر خیلی خوبی بوده و تو جمع آوری خونه و درست کردن کیک تولد پدرش کمک کرده بعد هم رفته پشت در قایم شده و وقتی پدرش اومده، پریده و گفته تولدت مبارک .

 جشن کوچیک ما با مامان مصی و بابا عباس برگزار شده و و مهردخت موقع شام دوتا دستاشو کرده تو کاسه ماست موسیر و مالیده به صورتش و من گفتم خیلی صورتت زشت و کثیف شده و با همین ریخت و قیافه ازت عکس می گیرم(اصلا نمیدونم اون عکسا کجا هستند)و برای بار دوم بردمش حمام . قبل از شام هم همه رو مجبور کرده تا اونجایی که ممکن بوده دستامونو بردیم بالا و شعر خوندیم " یادمه تو شعر می گفت : دستامونو می بریم بالا و یه ریتم خاص داشت و مربوط به شکرگزاری از خدا بود... 

بنظر می رسه یه خانواده ی سه نفره ی معمولی بودیم ولی من می دونم که موریانه پایه های زندگی مشترکمون رو سست کرده بود و درست همین روزها بود که به فکر جدایی افتادم و دوسال بعد همه چی تموم شده بود . 

مواظب آدم های خوب زندگیمون باشیم . رابطه ها با عشق و ایثار متقابل دوام میاره و خدا نکنه آدم ها از روی ترس و ناتوانی یا یک سری ملاحظاتِ جانبی کنار هم بمونن. زندگی رو زندگی کنیم عزیزان من .

 دوستتون دارم .