"سفر خانوادگی"

چند ساله مهردخت  سفر زمستونی به شمال رو میخواست و بالاخره اواسط بهمن ماه بود که با مینا، ساز سفر تو تعطیلات اواخر بهمن ماه رو کوک کردند .

 تصمیم گرفتیم دوشنبه بعد از ساعت کار حرکت کنیم و طوری برگردیم که شنبه محل کارمون باشیم .

 مرخصی روز چهارشنبه رو گرفتم و البته  با مدیر هماهنگ کردم که شاید شنبه یعنی دیروز رو هم مرخصی باشم . حالا همه ی خبرگزاری ها ،  سرمای بی سابقه و بارش برف شدید رو گزارش می کردن . 

یکشنبه تا دیروقت با مهردخت بیرون بودیم و حتی یه لنگه جوراب هم جمع نکرده بودیم. وقتی به خونه اومدیم هم، فقط در حد دوتا ملحفه و دوتا رو بالشی و یه پتوی مسافرتی (همون قرمز طلایی خوشگله که تو عکس پستای قبل دیدین  ) رو گذاشتم رو مبلا و خوابیدیم . 

صبح دوشنبه نشسته بودم پشت میزم ، قرار بود هشت شب حرکت کنیم . با خودم حساب می کردم چهارو نیم از داره میام بیرون ، یکساعت بعد می رسم خونه، سر راه چراغ های ماشین رو  تعمیر و بازدید میکنم (سمت شاگرد سوخته بود)بعد تند تند وسایلی که به مهردخت لیست دادم رو میذاریم تو ساک و دیگه آماده ایم برای حرکت. 

اما انقدر بچه های اداره اومدن گفتن واای چه جراتی دارید میخواید ساعت هشت حرکت کنید و سرد میشه برف میاد، می مونید تو جاده گرگ ها می خورنتون، ساعت یازده و نیم از اداره زدم بیرون .

 نفس زنگ زد گفت : مهربانو برات زنجیر چرخ خریدم دارم میارم . رفتم چراغ سوخته رو عوض کنم، پرسید معمولی میخوای یا خوب ؟گفتم : لطفا خوب بنداز دارم میرم تو جاده .

 گفت: کیت راهنمات هم خراب شده اونم برام تعمیر کرد، شصت هزارتومن هم ازم پول گرفت و البته به محض رسیدن به نوشهر چراغه دوباره سوخت و رفتم سی تومن دیگه پول دادم و دوباره عوضش کردم . 

بعد چشمم به سبزی خورد کنی محلمون افتاد و به خودم گفتم کاش رول کوکو سبزی با ماست چکیده برای تو راه درست کنم که اگر موندیم تو جاده و گرگ ها خواستن ما رو بزنن به بدن، اقلا مزه ی کوکوی خوشمزه بدیم 

فلذا رفتم سبزی کوکو و ماست چکیده  و کمی هم شیطون گولم زد ژامبون و پنیر ورقه ای پروسس  خریدم. کمی بعد، نفس جان هم زنجیر چرخ رو آورد. 

رسیدم خونه یادم افتاد برای دارسی غذا درست نکردیم . همونطور که به مهردخت چشم غره های ترسناک می رفتم، دوتا ماهی تابه مستطیلی کوکو درست کردم و غذای دارسی رو هم بار کردم . خوشبختانه هوا سرد بود گذاشتمشون جلوی پنجره خنک شد لابه لای کوکوها ماست چکیده و ژامبون و پنیر گذاشتم ، پیچیدمشون و فرستادم تو یخچال. 

غذای دارسی رو هم میکس کردم و ریختم تو ظرف مخصوصش .ساعتِ حرکت،  به چهار تغییر کرده بود.  با مهردخت می دوییدیم تو خونه و وسایلا رو تو ساک جا می دادیم ، دارسی هم هاج و واج مونده بود که چرا ما دوتا اینطوری میکنیم .

من گفته بودم کار به دوتا ساک نکشه و کل وسایل تو یه ساک و کوله جا بشه، مهردخت هم بصورت متصل غر می زد . با هر مکافاتی بود بالاخره ساعت چهار زدیم به جاده . خوشبختانه منم دارسی رو بغل کردم و نشستم پشت، چون از قبل هماهنگ کرده بودم که مهرداد رانندگی کنه.

 اتفاقا هیچ مشکلی هم نداشتیم و خیلی راحت و خلوت ساعت نُه رسیدیم نوشهر . فقط هوا خیلی سرد بود و متاسفانه شومینه روشن نمیشد اسپیلت هم اونقدری که باید گرم نمی کرد.

ولی اتاق خواب ها بخاری گازی خوبی داشت و خوشبختانه راحت خوابیدیم . روز سه شنبه هم هوا سرد و بارونی بود ولی با همون شرایط به منطقه ای بنام آویدر رفتیم که دریاچه ی مصنوعی و سفره خانه ای در دل دریاچه داشت . روی تخت ها کرسی زده بودند و گرمای دلچسب کرسی با سرمای محیط و منظره ی دریچه و هوای خاکستریش بسیار زیبا بود.

 چهارشنبه صبح هوا آفتابی شد، خوراک گشت و عکاسی. اما  قشنگی این سفر برای من ، صرفا" حضور همه ی خانواده بود .. خیلی وقت بود که با هم سفر نرفته بودیم ولی نکته ی غم انگیزی هم داشت و اونم این بود که حس میکردم روند پیری در مامان و بابا ، مخصوصا مامان سرعت بیشتری گرفته .تو سفر چند بار پنهانی گریه کردم . یک بار همون روز سردی که رفتیم دریاچه و برای سگ های بی گناه غذا برده بودم و اون ها با بدن های لاغر و نگاه سپاسگزارشون غذا می خوردن و می لرزیدن .چند بار هم بخاطر مامانم که همیشه تر و فرز دیدمش ولی حالا به وضوح پیر و کند شده . 

(عروس و داماد آینده هم که تو عکس هستن)

متاسفانه  خبرهای بدی از گیلان و قطعی آب و برق بهمون می رسید و از صمیم قلب دعا می کردیم همه ی مردم و حیوانات کمتر اذیت بشن و در امان باشن .

دارسی هم تو اتاقمون یه پنجره پیدا کرده بود و صبح ها می رفت مینشست لبه ش و بیاد پنجره ی اتاقش تو تهران ، بیرون رو تماشا می کرد. 

یه شب بغلش کردم اومدم تو پذیرایی نشستم (نمیدونم قبلا گفتم که دارسی اصلا اجتماعی نیست و تلاشمون برای اجتماعی کردنش هم بی فایده بوده یا نه؟) همه دلشون ضعف می رفت برای اینکه نازش کنند ولی خوب میدونستن دوست نداره . 

آخر سر یکمی مهرداد و یکمی هم مامانم اومدن نازش کردن و در کمال تعجب دیدیم هیچ واکنش بدی نداره و خیلی خانوم و متین تو بغل من نشسته بود و نگاه می کرد فقط اون آخراش مهرداد یکم بی جنبه بازی در آورد و دیگه ول نمی کرد هی دست به دمش می زد و می گفت : " گوگووولی تو چقدر نااازی آخه با من دوست باش" دارسی یکمی غر غر ها ی ریز کرد که مهرداد هم گفت : خیلیه خوب بابا بی اعصاب و رفت  رو مبل نشست ولی جالب اینجا بود، همین که مهرداد نشست سرجاش، دارسی رو کرد به من و شروع کرد چپ و راست منو زدن !!! 

عین کیسه بوکس با دوتا پنجه هاش می زد رو دست من و غر میزد . وقتی از شوک این کارش دراومدم ، زدم زیر خنده . گفتم : دق شماهارو سر من خالی کرد . در واقع داشت میگفت : فلان فلان شده بیخود می کنی اجازه میدی به من دست بزنن!!

و بالاخره پنجشنبه ساعت شش بعد از ظهرحرکت کردیم و ساعت ده و نیم خونه بودیم . اینم شد مسافرت زمستونی به درخواست مهردخت . 

میگن هیچ جا خونه ی خودمون نمیشه، راست میگن ، حتی دارسی هم پنجره ی خودش رو می خواست و حالا که اومدیم خونه رفته نشسته سرجای همیشه ش .

اینم بازار ماهی فروش های نوشهر 

دوستتون دارم عزیزای من . 

پینوشت: راستی باران جانم همونجا خیلی یادت میکردم و آب و هوای شمال من رو یاد تو و کامنتای پر از محبتت می انداخت