" از خودم دلگیر می شوم"

دوازدهم شهریور، یه کامنت خصوصی  از یه اسم پر تکرار داشتم که نوشته بود من تا امروز خواننده خاموش بودم و ازت کمک میخوام ، یه محصول فرهنگی دارم که به دلیل عدم استقبال مردم ، از فروشش منصرف شدم  لطفا  کمک کن تا بصورت رایگان در اختیار علاقمندان قرار بدم . ازش خواستم یه آدرس ایمیل بهم بده تا بتونم باهاش در ارتباط باشم. 

با نهایت سادگی گفت تا حالا با ایمیل سرو کار نداشتم و آدرس ندارم ، شماره ی تلفن همراهش رو داده بود که باهاش ارتباط بگیرم البته عنوان کرده بود که شاید نخوای شماره بدی و من سه روز منتظر پیامت میمونم و بعد از اون آدرس ایمیل  ایجاد میکنم، بعدهم ایجاد کرد . 

من همون موقع براش ایمیل زدم ولی جوابی نیامد تا  یک هفته بعد برام نوشت که همه ش منتظر ایمیلت بودم ولی چیزی دریافت نمی کردم ،  امروز که گوشیم رو به روز رسانی کردم و دیدم هفته ی قبل بهم ایمیل زدی . 

می خواستم بهش پیشنهاد بدم که محصولش رو به  یه مرکز خیریه بسپاره یا تو وسایل حمل و نقل عمومی مثل اتوبوس یا مترو قرار بده تا مردم استفاده کنند ولی  برام نوشت که تصمیم گرفتم  محصولاتم رو بیارم تهران با هم قرار بذاریم، من دوتاش رو به تو و مهردخت تقدیم کنم و بقیه رو هم بریزم دور . نه اینکه دوسشون نداشته باشم ، دوسشون دارم  ولی احساسم مثل مادریه که با وجودی که بچه ش رو عاشقانه دوست داره، به نوانخانه می سپاره . 

شما دوستانی که از قدیم تو این خونه رفت و آمد دارید میدونید که شخصیت من مجازیه و تازه از یکی دوسال پیش به این طرف گاهی عکس از خودم یا مهردخت میذارم و بیشتر اوقات عکس ها نصفه نیمه هستند . به هر حال هرکدوممون برای خودمون راه و روش هایی داریم و خط قرمزهایی . 

گاهی خودمون ملزم به رعایتشون هستیم و گاهی خانواده ازمون انتظار دارن که رعایتشون کنیم . درسته این دوست عزیز شماره ی تلفن خودش رو دراختیار من گذاشته بود ولی من واقعا نمیتونستم به  خواننده ی خاموشی که هیچوقت  ازش پیامی نداشتم  و حالا ازش یه شماره تلفن دارم ، اعتماد کنم . متاسفانه اون روزها مشغولیات فکری زیادی هم داشتم (یکمیش  تو پست های اون زمان مشخصه) فراموش کردم که بهش ایمیل بزنم و عذر خواهی کنم از اینکه نمیتونم باهاش ارتباط واقعی بگیرم ، چون درستش اینه که آدم تکلیف طرف مقابلش رو روشن کنه .

 هیچوقت، هیچوقت، هیچوقت دوست ندارم که اگر درخواست یا سوالی از کسی دارم، طرف با سکوت و بی جواب گذاشتن، من رو در بی خبری بذاره. 

جواب باید داده بشه "آره یانه"
خیلی از شماها هم احتمالا" تجربه ی این موضوع رو با من دارید که تا سوالی درخواستی چیزی بوده، بلافاصله بهتون ایمیل زدم و به هر حال شما رو در انتظار نذاشتم . اما در مورد این دوستمون متاسفانه فراموش کردم جواب بدم و درخواستش رو  رد کنم . 

امروز کامنت دونی رو که باز کردم، پیامی ازش دیدم بسیار مهربانانه و البته غمگین که دلم رو به درد آورد . 

اولا" یه دنیا ازخودم دلگیر شدم چون برای جواب دادن اهمال کردم .

کامنتش غمگین بود از این جهت که ازم پرسیده چرا  آغوش مهربونت رو از من دریغ کردی فقط بخاطر اینکه به موقع جواب ایمیل رو ندادم ؟ چرا تو که به همه اعتماد داری به من که حتی شماره م رو بهت دادم اعتماد نکردی . 

بعدم نوشته که اون محصول رو برای یه جای خیلی دور فرستاده که بیشتر از این اذیت نشه و برام آرزوهای خوب کرده .

 با وجودی که من صاحب این خونه ی مجازی هستم یه تعدادی از خوانندگان موقع کامنت گذاشتن، هییچ اطلاعاتی از خودشون نمیدن یعنی فقط یه نقطه بعنوان اسمشون برای من میذارن، محتوی کامنتشون هم هیچ موضوع خصوصی نداره ولی تاکید می کنند  "کامنت خصوصی بمونه" و من از اینهمه احتیاط حیرت می کنم . 

به هر حال دوست عزیزم، میدونم اینجا رو میخونی، گفته بودی کامنت مهربونت رو عمومی نکنم که نکردم ولی درموردش نوشتم که بقیه دوستان در جریان باشند،  واقعا تک تکتون رو دوست دارم و گاهی بی اختیار در طول روز بی مانیتور و کیبورد به فکرتونم و تو ذهنم با اون تصویر خیالی که ازتون ساختم درد و دل میکنم،  ولی معذوراتی برای حقیقی شدن دارم و امیدوارم درکم کنید . 

و بازهم از روی تو که فراموش کردم جواب درخواستت رو بنویسم، شرمنده م و ممنونم برای عبارات مهربون و قشنگی که برام نوشتی . 

شنیده بودم که خوبه آدم هر از گاهی خودش رو مرور کنه و امروز با این کامنت من خودم رو مرور کرد دیدم یه کامنت دیگه هم داشتم از یکی از دوستان  عزیزم که نوشته بود بین دوستان وبلاگ نویس کسی هست که دچار مشکل شده و اگر من با ایشون آشنایی دارم برای کمک به ایشون چاره ای بیندیشیم (آدرس وبلاگ شخص مورد نظر رو هم برام گذاشته بود )  از اونجایی که این دوست عزیزم وبلاگ نداره براش ایمیل زدم که: عزیزم، من ایشون رو نمیشناسم ، عجیبه که من و کلی از دوستانم در لینک پیوندهاش هستیم ولی چون هیچوقت برام کامنت نذاشته من از وجود وبلاگش بی خبر بودم،  میرم مطالعه میکنم و خبر میدم . 

جالب اینجاست که این دوستم جواب ایمیلم رو نداد، منم رفتم وبلاگ مورد نظر رو خوندم و متاسفانه تو اون تایم متوجه مشکل نشدم . دیدم باید خیلی وقت بذارم و مطالعه کنم، گذاشتم برای " شاید وقتی دیگر" و ..... یااادم رفت

 خوبه آدم با خودش سر حساب بشه و کم کاری ها و اشتباهاتش رو ببینه و  امیدوارم انقدر زود باشه که فرصت جبران باقی مونده باشه .

دوستتون دارم 

پینوشت : این روزا با حصر خانگی که پیش گرفتیم اوقات فراغتمون داره زیاد میشه، بیاید آشپزی های آسون و با حالتون رو با هم به اشتراک بذاریم . آقایون با شما هم هستمااا.. 

میدونم خیلی هاتون بلدید و دست پخت بدی هم ندارید . این کیک نون و پنیر و سبزی منه . آسون و سالم و خوشمزه . 

این عکسش 

اینم فیلم طرز تهیه ش با صدای مهربانو