"با هم خواهیم رقصید"

دیروز فیلم  رقص کادر درمان بیمارستان های مخصوص بیماران مبتلا به کرونا رو  می دیدم و غرق افکارم بودم  . مهردخت اومد بالا سرم و گفت : مامان داری گریه می کنی؟ به خودم اومدم دیدم نم اشک صورتم رو خیس کرده و صدای بالا کشیدن دماغم مهردخت رو بالای سرم کشونده بود. 

- چیزی نیست دخترم،یکم احساساتی شدم . 

-چی باعثش شده؟ 

فیلم رو نشونش دادم و گفتم : ببین سالهای سال، زن و مرد رو از هم جدا کردند، هی دیوار کشیدن بینشون و متاسفانه با  همین جداسازی، مشکلات و عوارض جدی گریبانگیر نسل جوونمون شد. هم نسبت به هم کنجکاوی کنترل نشده ای پیدا کردن و هم همدیگه رو به موقع نشناختن و مجبور شدن برای کنار هم بودن، ازدواج های شتابزده انجام بدن و یا دچار طلاق عاطفی شدن و یا آمار طلاق رو بالا بردن. 

از ترس مامور و بگیر و ببندها ، پای جوون ها به خونه های هم باز شد و متاسفانه آمار روابط هیجانی قبل از ازدواج هم بالا رفت . حالا این اشکی که بی اختیار از چشمم میاد ، هم اشک شوقه و هم افسوس .... 

با  دیدن این فیلم ها نور امیدی تو دلم روشن شد که شتاید نسل جدید و جوون ایرانی باور کنه که میشه در کنار هم بود، با هم کار کرد ، به دل های دردمندِ هم ، مرهم گذاشت و با هم گریه کرد، با هم خندید و با هم  رقصید و به غضب الهی هم گرفتار نشد. 

دیر یا زود ، کرونا بالاخره تحت کنترل بشر درمیاد و از این روزها مشتی خاطرات تلخ و شیرین بجا میمونه . 

یادم افتاد فروردین امسال اون تور کزدستان رو رفتیم و چقدر خاطره ی قشنگی تو ذهنمون ثبت شد . یادش بخیر تو راه برگشتن از اورامانات در ارتفاع بلند سفید پوش از برف حدود سی نفر  دستای همو گرفتیم و رقص کردی کردیم . 

یاد باد آن روزگاران یاد باد ... 

دوستتون دارم