چهار شنبه ی دردناک"

اوایل بهمن ماه بود که طبق معمول مامان زمین خورد . گویا رفته بود پیش دکترش و طبقه ی پایین هم یه تزریق انجام داده بود ولی از اونجایی که خیلی عجول و سر به هواست، یه مختری زمین خورده بود.

 تا یکی دو روز هم به بابا میگفته : این خانم آمپول من رو خوب نزده، جاش درد میکنه . ولی اصلا حواسش نبوده که ممکنه زمین خوردن کار دستش داده باشه . 

اتفاقا اواخر بهمن ماه هم که مسافرت رفتیم، همه ش درد کشید . یه دکتری که متخصص درد بود پیدا کردیم و روز سوم اسفند عمل غیر تهاجمی آر  اف انجام داد که کاملا بسته ست و درد و خونریزی نداره . 

چند روز بعد از عمل تازه بحبوحه ی شیوع کرونا بود که مامان دچار تب و لرز شد . هر کاری  کردیم دکتر رو پیدا نمیکردیم که بهش بگیم عوارضی که بهش تو بروشور بعد از عمل اشاره کردی اتفاق افتاده . سرتون رو درد نیارم . یه روز ساعت شش بعد از ظهر تا حدود های دوازده شب تو خیابون سرگردون بودن که یه بیمارستان مامان رو بپذیره و چون مامان تب و لرز داشت هیچ جا قبولش نمیکردن .

 تا بالاخره سر از بیمارستان آراد درآوردن و اونا هم تو رودربایستی مریضی که فشارش رو 5 بود و وضعیتش وخیم بود مجبور به بستریش کردن . 

مامان یازده روز تو بیمارستان خوابید و مرخص شد ولی دردش خوب نشد . دوباره دوشنبه ی هفته ی قبل یه دکتر سفارش شده پیدا کردن که اون فرستادشون برای گرفتن نوار عصب . نوار عصب رو گرفتن قرار بود چهارشنبه ببرن به دکتر نشون بدن . 

چهارشنبه صبح بردیا رفته بود خونه ی مامان اینا و از مامان خواسته بود موهاش رو براش اصلاح کنه . 

مامان تو روشویی حمام مشغول مو کوتاه کردن میشه و بابا ازشون فیلم میگرفته و میگفتن و می خندیدن . بالاخره موهای بردیا اصلاح شد . مامان اومده بود از حمام و رو شویی بیاد بیرون که انگار بدنش رو چرخونده ولی همون پای دردناک رو زمین قفل شده . 

ساعت سه بعد از ظهر بود ، نشسته بودم پشت میزم داشتم که تلفن زنگ خورد . بردیا بود بدون هیچ توضیح و حرفی گفت " مهربانو خودتو برسون پای مامان شکسته" 

واقعیتش چون پای مامان خیلی درد میکرد و این مدته حرکتش خیلی کند شده بود من اصلا باور نکردم که داره راستشو میگه . همه ی بدنم یخ زد مثل مجسمه نشسته بودم سرجام و گوشی تو دستم مونده بود . محمد فهمید اومد گفت: چی گفتن بهتون؟ 

گفتم : محمد جان فکر کنم برای مامانم اتفاق بدی افتاده ولی به من واقعیت رو نمیگن . گفت : نه ان شالله که اینطوری نیست . بلند شید با هم بریم خونه تون . همه ی سالن سکوت کرده بودن و پچ پچ های آزاردهنده ای به گوشم میرسید . 

اشکام سرازیر شد . به محمد و بقیه گفتم : نگران نباشید من باهاش کنار میام . داشتم ادای آدم های محکم و مسلط رو درمیاوردم ولی اشک امانم نمیداد . محمد تا دم ماشینم اومد بهش گفتم : من خوبم برگرد سرکار پنج دقیقه بیشتر با خونه شون فاصله ندارم . 

سوار ماشین شدم .. بیش از حد آروم رانندگی میکردم .. هم پاهام می لرزید هم از رسیدن و رو به رو شدن با واقعیت وحشت داشتم. 

بالاخره رسیدم و وااای ... 

درسته که خدا رو شکر مامان زنده  بود و واقعا پاش شکسته بود ولی دیدن اون صحنه و مرورش بعد از یک هفته هنوزم آزارم میده . 

سر مامان تا سینه توی هال خونه بود ، بقیه ی بدنش توی روشویی و کنار وان حمام . تی شرت تنش بود و یه شلوارک خیلی کوتاه . بنابر این همه ی پاش معلوم بود . به پهلو افتاده بود و با دستاش چهارچوب در رو چسبیده بود و فریاد میزد :"توروخدا کمکم کنید دارم از درد می میرم "

مثل ادم هایی که از ارتفاع سقوط میکنند، پای چپش در یه جهت ناجور چرخیده بود و حوالی  رون از ورم دو برابر شده بود . منو دید و شروع کرد به التماس کردن من که مهربانو کمکم کن مامان دارم می میرم. 

بابا و بردیا رنگشون مثل گچ سفید شده بود و بی جهت اینور و اونور می رفتن و قربون صدقه ی مامان می رفتن . بابا هر چند ثانیه یک بار میگفت : مصی جانم ، دردت به جووونم .. یا میگفت : بمیرم برات خودم چشمت کردم امروز دردت کم بود . 

نشستم روی زمین .. گریه میکردم ولی سعی کردم دستای مامان رو از چهار چوب در ، رها کنم . دستاش خسته شده بود و هی می خواست شل بشه ولی از ترس اینکه برنگرده به پشت و درد پاش بیشتر نشه ول نمی کرد. 

یواش یواش اعتماد کرد و دستاشو رها کرد پشت کمرشو بردیا گرفته بود دستاشم من به سمت جلو گرفته بودم . مینا و سینا هم رسیدن .. مهرداد هم اومد البته خدا رو شکر تا توی کوچه نفهمیده بود چه اتفاقی افتاده . 

امدادگران اورژانس داشتن فکر میکردن که چجوری مامان رو جمع و جور کنند و بذارن رو برانکارد . 

بالاخره با هر مکافاتی بود رسیدیم بیمارستان نیکان که کمتر از پنج دقیقه با منزل بابا اینا فاصله داره . از شانس خوبمون دکتر خیلی خوبی مامان رو ویزیت کرد ولی متاسفانه چون مامان آسپرین مصرف می کردن نتونستن عملش کنند و عمل موکول شد به روز جمعه . 

دیگه نمیخوام اون موقعیت رو مروز کنم ولی هنوز صدای فریاد های مامان تو گوشمه . 

خدا رو شکر دیروز مامان مرخص شد و در حال حاضر تو خونه نقاهت رو می گذرونن . 

خیلی سخته و درد زیادی میکشه ولی از همه عجیب تر اینه که مامان تا مهرماه به هیچ عنوان پوکی استخوان نداشته و استخوان ضخیم ران نباید به این راحتی می شکسته . در حین عمل ازش نمونه برداری کردن تا شاید علت رو متوجه بشیم .

 البته دکتر معتقدن احتمالا یه ترک غیر قابل تشخیص در MRI  یا اسکن استخوان، داشته  که منجر به شکستگی شده . و همه ی این مدت درد از همینجا نشات می گرفته . 

خلاصه که عزیزای من به خیر گذشت ولی خیلی سخت گذشت . خدا درد و بلا رو از همه ی عزیزانمون دور کنه . این مدت یک هفته فهمیدم ما چقدر خانواده ی خوبی هستیم . چهارتا خواهر و برادر به همراه نسیم جون ،خانم بردیا و سینا جون نامزد مینا و عضو جدید خانواده در کنار هم بودیم . کارها تقسیم میشد و شیفتی مواظب مامان بودیم و هوای بابا رو داشتیم . هیچ کس آسایش و استراحت خودش رو درنظر نگرفت .. هر وقت تو گروه اعلام میشد که تا 24 ساعت آینده این کارها رو داریم ، همه شرایط خودشون رو اعلام می کردن و بنا بر همون تقسیم کار میشد . مثلا میگفتن من از 9 شب تا فردا ظهر میتونم بیمارستان باشم . یا پس فردا حتما باید سرکار باشم ... اگه شده بود دو ساعت دوساعت جا عوض کردیم ولی همو دست تنها نگذاشتیم . 

بیشترین خدمات رسانی من در زمینه تهیه و تدارک غذاست . در هفته دو  سه باز غذا میپزم و براشون میبرم . دیروز از بابا پرسیدم هوس چی کردی ؟ گفت شوید باقالی 

امروز صبح قبل از رسیدن به اداره،  غذا رو تحویل دادم . باباعباس گوگولی عکس انداخته گذاشته تو گروه و ازم تشکر کرده 

مواظب خودتون باشید .

دوستتون دارم . 

پینوشت: خانواده ای که براشون پول جمع کردیم خدا رو شکر دارای سرپناه شدن و خوشبختانه صاحبخونه هم تخفیف داده هم قبول کرده تعمیرات خونه رو با همون اندک پول انجام بده . قراره مادر خانواده ترشی و مربا و خشکبار درست کنه و خانم رمضانی براش در شهر بفروشه تا بتونن اموراتشون رو بگذرونن. بنابر این اگر از این ببعد کمکی کنید هزینه ی گذران زندگیشون میشه . 

اتفاق جالب اینه که من تو صفحه اینستاگرامم قرعه کشی گذاشتم( البته جایزه ش مبلغ بسیار ناچیزیه )و دیشب قرعه بنام خانمی افتاد که ساکن آمریکاست . بهش گفتم برای دریافت جایزه ت ، شماره کارت هر کسی رو دوست داری بفرست تا وجه رو به کارتش واریز کنم یا اینکه تو کار خیر شرکت کن و اجازه بده من برای نیازمند واریز کنم .

 خلاصه ایشون هم با نهایت خوش قلبی گفت بریز به حساب نیازمند . بهش گفتم پس من دو برابرش میکنم و می ریزم بحساب . گفت .. وجه ش مهم نیست برام همین که اولین باره اسمم به عنوان برنده جایی اعلام میشه خیلی حس خوبی دارم .