"صد رحمت به جانوران"

والا تقریبا یکسال و چند ماهی  میشه که داریم با دختر کوچولوی خونه مون " دارسی" زندگی می کنیم. 

دارسی،  خیلی گربه ی آرومیه و اگر بخوام با تیپ های شخصیتی انسانها مقایسه ش کنم، باید بگم بشدت درونگراست . معمولا" کاری به کار ما نداره و یه جوری رفتار میکنه که انگار بود و نبودمون براش یکیه . از بغل کردن زیاد خوشش نمیاد ولی خیلی وقتا باهاش بازی میکنیم ، می چلونیمش و از وجودش لذت می بریم . با همه ی اینها امکان نداره بخوام بهش غذا بدم نیاد دور و برم و هی سر و بدن و دمش رو بهم نماله .. خیلی وقتا  با  نگاه معصومانه ش بهم زل میزنه و میو میوهای ظریفی میکنه که همه ش حاکی از قدردانی و تشکره . 

حالا من نمیدونم ما مردم (دور از جون شما که دارید می خونید) چمون شده که نه معرفت داریم ، نه فرهنگ . قسمت انسانیت وجودمون خیلی کم رنگ شده .. انگار از دیگر آزاری لذت می بریم و اگر امکانش رو پیدا کنیم که قدرت بیشتری نسبت به بقیه ی مردم پیدا گنیم ، حتما تا اونجایی که بتونیم آزارش میدیم و علافش میکنیم تا یادش بمونه که اون درجایی ایستاده که ما بهش نیاز داریم و میتونه برامون اطوار بیاد. 

البته انگار مشکل از فراموشی منه . یادم افتاد چند سال پیش که زمین خوردم و لب بالام پاره شد ،ساعت هفت صبح با حال زار  رفتم داروخانه شبانه روزی و دیدم فقط خدمتکار هست و داره جارو میزنه .

 بهش گفتم ماسک میخوام . گفت: چندتا میخوای؟ گفتم : نمیدونم دونه اییه یا بسته ای هر جور شما برات ممکنه بهم بده . 

خندید و گفت اصلا نمیدم. جا خوردم ... گفتم : یعنی چی؟ چرا نمیدی ؟ گفت : دوست ندارم . 

و من درحالی که مثل ابر بهار اشک می ریختم . رفتم یه دارو خانه دیگه پیدا کنم . (دوستان قدیمی یادشونه حتما)

ازبحث دور نشیم . موضوع اینه که من از فردای فروش خونه ، شروع کردم دنبال خونه گشتم. 

متاسفانه خونه های درست و درمونی بهم نشون نمیدادن . قیمت ها تو چند روز اخیر وحشتناک بالا رفته بود و صاحبخونه های بی انصاف از آب گل آلود ماهی می گرفتن. با بودجه ای که من داشتم یکمی قبل از این، میشد خونه هایی گرفت که کاملا بای میلم بود ولی با گرونی دلار و ملک و اوضاع شیر تو شیر مملکت بی صاحب ، دیگه بودجه م خیلی هم چنگی به دل نمیزد. 

اولویت هام برای انتخاب این بود که نزدیک خونه ی مامان اینا و اداره م باشم (هر دو فاصله ی کمی با هم دارن) اینکه حتما دوتا خواب استاندارد داشته باشه ، چون وسایل مهردخت زیاده و اتاق خواب کوچولو به دردش نمیخوره . 

و اینکه حتما پارکینگ داشته باشه .. اگر طبقه اوله که هیچ ولی طبقات بالاتر آسانسور داشته باشه . 

بالاخره جمعه ی قبلی یعنی چهارم مهر یه خونه رو پسندیدم .. همه ی شرایطی که من میخواستم  رو داشت ولی آشپزخونه ش ضعیف بود . بعد از ظهر با نفس بیرون بودیم ، دیگه تصمیمم رو گرفته بودم که به مشاور املاک زنگ بزنم و بگم با مالک قرار بنگاه بذاره که مهرداد تماس گرفت و گفت تو مجتمع مامان اینا و همون بلوک مامان اینا و همون طبقه ، یه واحد 110 متری دوخوابه تخلیه شده . 

من و نفس از ذوقمون بال درآوردیم یعنی مهرداد داشت ادرس آپارتمانی رو میداد  که با آپارتمان پدرم فقط یک در فاصله داشت و این برای خانواده ی ما فوق العاده بود چون مهرداد داره میره کانادا و مینا داره ازدواج میکنه و مامان و بابا واقعا به کمک و مراقبت نیاز دارند . 

گفتم مهردادمالکش از همکاراست؟ گفت : آره ، چند سال که مثل بابا دریایی بوده و چند سال هم تو کادر خشکی و اداره ی خودتون بوده .. چند سالی هم هست که باز نشست شده .. تو فلانی رو نمیشناسی؟؟ گفتم چرا اسمش آشناست میدونم کدوم فسمت بوده ولی با هم کار نکردیم . حالا  کی میشه آپارتمان رو دید ؟ 

گفت : مستاجر قبلی کلید رو برده هنوز تسویه کامل نکردن ولی من به مدیر ساختمون آقای شاکری میگم که هماهنگ کنه . (آقای شاکری هم از همکارای بازنشسته ی خودمونه)

عاقا این صحبت ها شد و ما خوشحاال که همچین موقعیت خوبی پیش اومده ، ولی نمیدونم بگم اصلا کااش این موقعیت پیش نیامده بود یا نگم ؟ چون از همون شب تا الان که دارم براتون می نویسم مالک نامحترم ما رو سر کار گذاشته . یعنی هر دقیقه گفته امروز ، فردا . 

البته دوشنبه ی هفته ی قبل خودش بدون کلید آمد تو دفتر مدیر مجتمع و با هم صحبت کردیم و بهش گفتم برام مهمه نزدیک مامان اینا باشم و حواسم بهشون باشه و درضمن امنیت ساختمون برام مهمه . 

اونم از وقتی آپارتمان رو حدود بیست سال قبل تحویل گرفته داده اجاره . اولین مستاجرش 11 سال و این دومی 9 سال اونجا نشستن و مالک محترم نظرشون این بود که هیییچ بازسازی نمیخوان انجام بدن و با منت می گفتن من نقاشی میکنم براتون!!! 

این آقای شاکری بنده خدا هم می گفت: باباا باید کابینت ها عوض بشه و ایراد ها برطرف بشه بعد 20 سال . فکر کنید منم هنوز خونه رو ندیدم و اصلا نمیدونم در چه شرایطیه . 

خلاصه آخرش گفت حالا بذارید من فردا کلید رو بگیرم از قبلی شما خونه رو ببین . گفتم باشه . 

فرداش شد این شنبه   ساعت 11 شب!!!!!یعنی باورتون نمیشه من از کی نشستم تو خونه ی بابا اینا که بالاخره کلید بیاد ، هی گفتن الان میاد ، دوساعت دیگه میاد . 

آخرش رفتم خونه رو دیدم و انصافا به اون بدی که فکر میکردم نبود . حالا از شنبه قراره بیاد یه چیزی بنویسیم و من یه پولی بدم تکلیفم معلوم بشه و نشده . 

هر روز یه حرف میزنه ، یه وقت میگه میخوام کابینت عوض کنم ، یه وقت میگه فقط درهاشو عوض میکنم ، یه وقت میگه گرون تر میدم ، یه وقت میگه بیا کابینت عوض کنیم نصف ، نصف پولشو با شما بدیم !!! دیوانه م کرده و هییییچ وقت انقدر خودم رو صبور ندیده بودم که دارم با این مردک مدارا میکنم فققققط بحاطر بابا اینا و امنیت مجتمع. 

تمام این روزا دنبال خونه بودم همچنان و تکلیفم معلوم نیست . همین که میخوام یه جا دیگه رو تموم کنم یه تلفن میکنه و همه ی برنامه هامو خراب میکنه . 

اون آقای شاکری هم هی میشینه زیر پاش میگه : عقل داشته باش .. بیا خونه ت رو بازسازی کن بده مهربانو ، مهربانو هم خونه رو مثل دسته ی گل بعدا تحویل میده چون فقط دو نفرن و خونه ی پدریشم واحد بغلیه و مهربانو همه ش یا اداره ست یا کنار پدر و مادرش . هی اونو وسوسه میکنه که من رو از دست نده ، هی من رو وسوسه میکنه که کدوم خونه از اینجا برات بهتره . 

خلاصه خیل سخت تر از اونی که فکر میکردم شده کارم و دست و دلم به هیچ کاری نمیره .. یعنی از بلاتکلیفی متنفرم و سرم اومده . 

الانم زنگ  زد شاکری ،دوباره گفت تا چند ساعت دیگه قرار میذاره بیاید قرار داد بنویسیم . گفتم آقای شاکری من یک ریال این آقا رو قبول ندارم و حرفش برام معتبر نیست من امشب تکلیفم رو مشخص میکنم یا کوچه ی هما رو می گیرم یا اینجا رو . تا عصر منتظرم اگر ایشون اومد و نوشت که نوشت وگرنه همونجا رو تمومش میکنم . 

کوچه هما ، کوچه بغلی مامان ایناست که بن بست دنج و خوشگلیه خونه فول امکاناته،  85 متره که بازم برای من مناسبه ولی یه کوچولو قیمتش زیاده که برام مهم نیست و میتونم بگیرمش . مالکشم یه خانم بسیار محترمه که از من خوشش اومده و دوست داره خونه رو به من بده . 

دیشب به شاکری گفتم ، چقدر باید دل آدم کوچیک باشه !!! این آقا یه واحد آپارتمان داره نمیدونه وقعا با خودش چند چنده .

دوستان قدیمی  اینجا یادشونه که ، خونه ی پدریم،   5 واحد مسکونی داشت که یکیش رو خودم زندگی میکردم و 4 تاش رو همیشه برای خواهر و برادرام اجاره میدادم.

یادتونه همیشه فردای اسباب کشی همسایه های جدید واولین روز  ورودشون به ساختمون  ، پشت درواحدشون یه جعبه شکلات با دست خط خودم و خوش آمد گویی می ذاشتم؟؟ 

تا اونجایی که درتوانم بود نذاشتم آب تو دلشون تکون بخوره؟؟ و تنها توقعم این بود که ماشین روی پل خونه ، پارک نکنند که انصافا " نمی کردند . 

دلم میخواد ویس هایی که این شبا همسایه هام برام می فرستند تو گوشیم و میگن مهربانو تو صاحبخونه ی رویایی ما بودی . یکیشون میگفت وقتی بنگاه خونه ی شما رو معرفی کرد بهمون گفت مالک همونجا زندگی میکنه من خیلی ناراحت شدم و استرس گرفتم ولی بنگاه گفت : این جزو آپشن های این خونه ست چون یه مدت که اونجا زندگی کردید می فهمید که  مالکش یه فرشته ست  که  همونجا زندگی میکنه و واقعا ، وقتی اومدیم خونه و شما رو دیدیم ، با وجودی که خونه اون خونه ای نبود که دنبالش بودیم ، فقط بخاطر انرژی مثبت و روی خوشی که از شما دیدیم ، قرار داد رو بستیم . 

از طرفی یکعالمه حس خوب بهم دست میده از اینکه تونستم انسان باشم و خاطره ی خوبی برای همسایه هام به یادگار بذارم ، از طرفی دلم می گیره که پس چرا نوبت من که شده اینطوریه؟؟ 

چی بگم ؟ ببخشید توروخدا ، مهربانوی غر غروتون رو ببخشید ولی واقعا داشتم از حرص منفجر میشدم . 

دوستتون دارم