"اسباب کشی مهربانو و دست های سبز"

سلام عزیزای دلم روز و روزگارتون خوش باشه ... امروز یه پست پر ماجرا از وقایع هفته ی پیش و اسباب کشی دارم که پدرمهردخت نقش آفرینی جالبی تو داستانش داشت ، براتون می نویسم ولی قبل از هر چیز باید بگم یه مورد حمایت از یه بیمار کوچولوی طفل معصوم داریم که تو این یک هفته که من درگیر اسباب کشی بودم ، دوستان عزیزم نسرین و نگین و بقیه که اسامیشون تو وبلاگ نسرین هست ، آستین بالا زدن و از دو میلیون و هفتصد تومنی که لازم بوده قسمت عمده ش یعنی دو میلیون و صدو شصت و پنج تومنش رو جمع کردن .. منم الان رسیدم و خواهش میکنم در صورت امکان و به اندازه ی وسعمون کمک ها رو واریز کنیم چیزی به تکمیلش نمونده. لطفا کمک ها رو به شماره کارت 

6037-6915-8367-3538 

خانم فاطمه جعفری قره قیائی 

واریز کنید . لطفا مبالغ واریزی رو کامنت کنید تا به نسرین جون اطلاع بدم و به محض تکمیل شدن پایان همیاری رو اعلام کنیم ... البته که بنظر من پوریا کوچولو خرج زیاد داره و اگر بیشتر هم جمع بشه بازم کمک بزرگی تو این وانفسای گرونیه 

من این پست رو منتشر میکنم که وقت رو از دست ندیم و امروز برمیگردم پست رو تکمیل میکنم . 

اولین واریزی رو هم خودم زدم

***********

خب بریم سراغ داستان اسباب کشی مهربانو 

هفته ی قبل همه بجز من البته ، کمک کردن خونه ی مینا رو چیدن و عروس و داماد رو برای روز پونزدهم آبان که قرار بود مراسم عقد برگزار بشه آماده کردن. همون موقع که من تب و لرز کرده بودم و گفتن تو فقط استراحت کن و یکمی وسایل خودت رو اگر تونستی بسته بندی کن . منم همین کار رو کردم  ... با مهردخت یواش یواش شروع کردم به بسته بندی و جمع و جور . تو همون روزا با نفس نیروی خدمات بردیم خونه ی جدید ، نفس موند بالا سرش و من برگشتم دوباره مشغول بسته بندی شدم .. بچه ها هم همگی بهم وعده دادن که مهربانو روز پنجشنبه، جمعه و شنبه ما در اختیار توایم میریزیم خونه ت و کمک میکنیم کل اسباب کشیت رو انجام میدیم . 

چشمتون روز بد نبینه، چهارشنبه گروه خانوادگیمون مشکوک میزد .. هیچ کس حال و احوال درستی نمیکرد و بیشتر سکوت برقرار بود ، منم که نصفه م اداره بود نصفه م خونه و مشغول پیچیدن بودم .. همه مشغول بودیم .. پنج بعد از ظهر بود که مینا یه عکس خوشگل با لباس عروسی  و مهرداد عکس پاسپورتش که مهر ویزای کانادا توش خورده بود رو  گذاشتن تو گروه .. بالاخره بعد از دوسال دوری از همسرش بالاخره نتیجه داد. همه شاد شدیم و به هم تبریک گفتیم .

ساعت هفت بعد از ظهر بود که مهرداد با نگرانی نوشت کسی دور و بر خونه ی ما نیاد مامان علائم کرونا رو داره ظاهر میکنه ....

بند دلم پاره شد .. مامان با اون شرایط دیابت و نقص ایمنی!!! وااای بابا رو چکار کنیم با لوسمی مزمنی که سالیان سال هست که مهمون خاموش بدنشه !!! دنیا در نظرم تیره و تار شد .. 

تماس گرفتم .. 

-مهرداد چکار کنیم؟ 

- خودتو نباز مهربانو .. مامان حالش خوب نیست ، مینا و سینا هم خیلی رو به راه نیستن ، من و بابا کاملا خوبیم .. ما همه داریم تست میدیم . 

همه ماسک زده  و به حالت قرنطینه تو خونه ی مامان اینا و عروس و داماد بودن تا جواب تست ها آماده بشه . 

مامان ، مینا، سینا هر سه تا نتیجه ی تستشون مثبت شد 

مهرداد و بابا و بردیا منفی . 

نتیجه این شد که سریع بابا رو فرستادیم خونه ی بردیا و مهرداد گفت من با مامان اینا می مونم تا پرستاریشون رو بکنم. 

موندیم با   نگرانی برای حال مامان و زندگی آشفته ی من ، که همه چیز جمع شده بود و دیگه وسیله ای نداشتیم ، خونه ی کسی هم نمیتونستیم بریم .. خونه ی مامان و مینا که آلوده بود. خونه ی مهرداد هم با توجه به اینکه یه هاپوی شیطون خوشگل دارن و منم دارسی رو دارم نمیشد بریم . برای جمعه هم باربری هماهنگ شده بود . 

کار نسیم خانوم برادرم (بردیا)این بود که غذا های مقوی بپزه و بردیا با آب سیب ، هویج های فراوون برسونه به مهرداد و مهرداد یک تنه از سه تا مریض اونجا پرستاری کنه ... 

صبح پنجشنبه بغض گلوم رو گرفته بود ، با خودم فکر میکردم خدایا چرا انقدر همه چیو سختش میکنی ؟! آخه این چه اوضاعیه من دارم . 

داشتم دور خودم می چرخیدم که دیدم آرمین (پدر مهردخت) بایه سری  تجهیزات جلوی در خونه ظاهر شد . 

گفت مهربانو ما که داشتیم خونه رو می ساختیم من مجبور شدم سه بار اسباب کشی کنم .. نگران نباش خیلی واردم ، همه چیز درست میشه . 

من و مهردخت و آرمین افتادیم به کار .. بی وقفه بسته بندی های نهایی رو انجام میدادیم .. آرمین کاملا حرفه ای کار می کرد و مدیریتش عااالی بود . من و مهردخت چشممون به دهنش بود و هر کاری می گفت رو انجام می دادیم ولی قسمت های عمده و سخت کار روی دوش خودش بود . 

تانیمه های شب کار کردیم ، بعد آرمین رفت خونه ی خودش و صبح زود برگشت .. نیروهای حمل بار از بسته بندی ها کیف کردن و گفتن چقدر حرفه ای بسته بندی شدن . همه ی اسباب ها تو کامیون جا شد و به سمت منزل جدید راه افتادیم ..

 دردسرتون ندم عزیزای من ، آرمین این مدت کاری کرد کارستون و میشه گفت رفاقت رو درحق من  و محبت رو در حق مهردخت ادا کرد . و خوبیش اینه که همون روز اول به مهردخت گفته بود : مهردخت جان تو خصوصی به مامانت بگو که من صرفا" بخاطر خود مامانت و رفاقت قدیمی که بینمون بوده اینجام و هیییچ انتظار یا نقشه ای ندارم ، یه وقت معذب نباشه و فکر نکنه پشت این کارهایی که انجام دادم نیت نامربوطی هست که اگر نیتی هم باشه به قصد رفاقت و گذشته هاست . 

حتما براتون سوال میشه که واکنش نفس در این مورد چیه؟ آیا از رفت و آمد هر روزه ی آرمین به خونه مون ناراحت نیست؟ 

باید بگم این مدت فقط گفته " خدا پدرش رو بیامرزه و گره از کارهاش باز کنه" 

میدونید که نفس رو هم به دلیل پشت سر گذاشتن اون بیماری سخت، به هیچ عنوان نمیذارم تو کارهای جمعی شرکت کنه . و عملا نمیتونست تو این شرایط  کمک حال ما باشه . 

راستی مهرداد هم بعد از چند روز پرستاری از مامان اینا خودش هم به کرونا مبتلاشد .. فقط خوبیش اینه که همگی حالشون خوبه "کرونا" رو مثل یه آنفولانزای خیلی سخت گذروندن و خدا رو شکر هیچکدوم مشکلات ریوی پیدا نکردن و عجیبتراینکه اشتهاشون کم که نشده هیییچ خیلی هم بیشتر شده 

خلاصه که عزیزای من ، زندگی هیچوقت به یه روال نیست و هیچوقت نمیشه صد در صد چیزی رو پیش بینی کرد .. گاهی با یه اتفاق پیش بینی نشده همه ی برنامه ریزی ها خراب میشه . ما قرار بود برای عقد ساده محضری مینا و سینا هم لباس های مخصوص عروسی بپوشیم ، هم آتلیه داشته باشیم ولی الان فکر کنم باید برن دوتایی با دوتا شاهد عقد کنند و بیان تا بعد ها ببینیم چی پیش میاد. اصل مطلب اون محبت و رفاقته که میمونه و خوشحالم بعد از 17 سال که از ارمین جدا شدم ، تلاش هام برای حفظ رابطه ی دوستانه  نتیجه داد و اگر زندگی مشترکمون به طلاق انجامید ولی حداقل دو تا دوست خوب موندیم . 

اینم دارسی کوچولو که طفلکم این چند روز بی خانمان شده بود 

دوستتون دارم