"روزها خاکستری شدن ولی ما همدیگه رو داریم"

" لطفا" پینوشت رو بخونید عزیزای من"

امروز بیست و نهم آبان ماهه و دیدم آخرین پستم تاریخ نوزدهمه یعنی ده روز پیش، عجیبه !!! بنظرم یه چیزی حدود دوماه گذشه این ده روز .. بس که تو هول و ولا بودیم، بس که تنمون لرزید. بازم هزار بار شکر که ختم به خیر شد و الان که دارم براتون می نویسم آرامش نسبی دارم . 

راستش تو این مدت، همسر دختر خاله م که هر دوتاشون چهارسال از من بزرگترن و از نوجوونی رفیق و همراز هم بودیم رو تقریبا از دست دادیم . بابک طفلک نود و پنج درصد از ریه ش درگیر بود، دکتر به مژگان گفت که نهایتا تا چهل و هشت ساعت آینده میره تو کما و ... 

اما یه دکتر دیگه بعنوان آخرین راه یه آمپول تجویز کرد که گفت خودتون رو علاف پیدا کردن خارجیش نکنید اگر ایرانیش پیدا شد بگیرید و بزنیم ، به درصد کمی از مریضا این تزریق جواب میده و معجزه میکنه ولی شاید بیمارتون جزو اون درصد کم بود . 

و از اونجایی که انگار کسی که عمرش به دنیا باشه بالاخره یه روزنه ی امید هم نجاتش میده ، بابک به زندگی برگشت  و معجزه اتفاق افتاد . هنوز خیلی حالش بده ولی از خطر مرگ جسته .

 برای اون نفس راحتی کشیدیم ولی بابا حالش خوب نبود و اکسیژن خونش مرتب بالا و پایین میشد و هر شب تب بالا می کرد . 

دکتر دلمون رو قرص میکرد که ماهیت این بیماری همینه و باید اکسیژن مرتب کنترل بشه اما چیزی که اهمیت داره رسیدگی و اصلاح  ضعف قوای جسمانیه ..

 انقدر بابا ضعیف شده که نگفتنیه . فقط باید بیمار کرونایی با این وضعیت دیده باشید که متوجه بشید من چی میگم .. بابا میشینه رو تخت بهش دارو میدیم (فعالیت در همین حد کم) بعد میفته به نفس نفس ، عرق میکنه و میگه وااای خسته شدم بذارید استراحت کنم .

 نمیدونم این ویروس چطور کد گذاری و برنامه ریزی شده که تو هر بدن و هر مشخصات دی ان ای ، یه جور رفتار میکنه . 

همه ی افراد خانواده جز بابا راحت و در حد انفولانزا مریض شدن، بابا اینطوریه و مثلا بابک به مرگ رسید و برگشت. 

آخه ما مردم خودمونم به خودمون رحم نداریم . متاسفانه فرهنگمون توانایی مدیریت شرایط خاص رو نمیده .

 یه بنده خدایی پدرش مبتلا میشه . اون آقا میره از پدر مراقبت میکنه خودش هم مبتلا و در آی سی یو بستری میشه.  حالش رو به بهبود بوده یعنی درواقع فقط سی درصد از ریه هاش درگیر بودن ، تقریبا جوان هم بوده...

 این وسط پدرشون فوت میکنه و خواهر ها بلند میشن میان تو آی سی یو و اصرار به ملاقات می کنند دکتر های مستاصل ایرانی هم طبق معمول می مونن تو منگنه و میگن بی سر و صدا برید پنج دقیقه ببینیدش .

 خواهر ها هم لطف میکنن میرن بالا سر برادرشون و شیون می کنند که بابامون مرد .

 هیچی دیگه جوون بدبخت بعلت ایست قلبی فوت میکنه .

 به همین راحتی ...

 یعنی خواهر های نادون ، به همین راحتی ولی با یه دنیا ناراحتی، پدر یه خانواده و زحمت های بی وقفه ی کادر درمان رو به باد دادن . 

بگذریم بابااا ... منم چقدر غر میزنم خدایی!!! 

بیاید خبرهای خوب بشنویم . یه خانم با سلیقه و کدبانو برای همراهی تو خونه ی بابا اینا اومد و تاثیر حضور مثبت و خوبش رو هر روز داریم بیشتر لمس میکنیم .

 کاش مامان این چند ساله که انقدر بهشون اصرار می کردم کمک داشته باشن ، مقاومت نمی کرد و زودتر میتونستیم براشون کمک بیاریم . 

ماه دیگه بیست و هشتم آذر ماه، مهرداد و همسرش برای کانادا بلیط دارن و برادر کوچولوم میره اون سر دنیا .. 

خدا میدونه چقدر دوستش دارم و چقدر براش دلتنگ میشم .. نمیدونم کی و چطور دیگه همو میبنیم . امیدوارم راه روشنی پیش روش باشه و چیزهایی تو زندگی به دست بیاره که مشکلات مهاجرت ارزش این کار رو داشته باشه . 

ما رو هم تقریبا برای هفته ی آینده تعطیل کردن و فقط دو روز میرم سر کار امیدوارم موثر باشه و این بیماری لعنتی شرش رو از سر همه ی موجودات کم کنه . 

دارسی جانم رو دیشب بردیم آرایشگاه ، بچه م شده اندازه ی یه موش .. لاااغر و زااار .

 انقدر دلم براش میسوزه که حد نداره .. تا حالا هم همین بوده هااا ولی زیر موهای خوشگلش پنهان بوده و ما فکر میکردیم چقدر تپلیه . 

بابا بهش میگه دُم کلفت . عکسشو براش فرستادم گفتم ببین دُم  کلفت چقدر دُمش باریکه باباخااان

دوستتون دارم عزیزای من . 

لطفا لطفا لطفا برای هم دعا کنیم و تو این روزای سرد و خاکستری حواسمون به حیوانات گرسنه و بی پناه خیابون باشه . 

"روزها خاکستری شدن ولی ما همدیگه رو داریم"

پینوشت: نسرین رو بخونید .. شرایط خیلی سخت و دشواری پیش اومده 

ببخشید کامنتای پست قبل رو هنوز وقت نکردم جواب بدم در اولین فرصت انجام میدم