چالش دل آرا

بعد از اینکه پیشنهاد دوستمون رو درمورد دل آرا مطرح کردم ، چالش کمک به این دختر کوچولوی ناز تو ذهنم شکل گرفت ... یه سری فکر منفی و مزاحم میومد سراغم که : اگر به هر دلیلی خانواده ی دل آرا موفق به تهیه ی دارو و طی مراحل درمان برای این کوچولوی دوست داشتنی  نشدن، تکلیف پول های جمع آوری شده چیه؟ آیا خانواده ی دلشکسته ش حاضر و راضی به هزینه کردن این پول (که همه میدونیم مبلغ هنگفتی خواهد بود) در یه جای درست و به جا هستند؟ 

اما خودتون میدونید مطرح کردن این موضوع ، جسارت  خاصی رو می طلبه . از طرفی هم ، همه جا صحبت این بود که بشتابید وقت داره از دست میره . 

بالاخره دیروز  مبلغی که از طرف خودمون درنظر گرفته بودم رو واریز کردم 

و امروز  به توصیه ی یکی از دوستان عزیز همین خونه ، یه سر به استوری های شاهین صمد پور زدم ، دیدم بعععله دقیقا همون چیزایی که من درگیرش بودم رو طبق تجربه های قبلیش مطرح کرده . 

راستش اولش حالم گرفته شد ، با خودم گفتم کاش هنوز اقدامی برای واریز نکرده بودم ولی بعد با خودم فکر کردم درسته که  پنجاه میلیارد خیلی پول زیادیه،  ولی   خیرینی که دست به دست هم میدن و برای کمک آستین رو بالا میزنند  هم،  کم نیستند.. بهتره حالا که واریز انجام شده،  به کاری که کردیم شک نکنیم و  به درمان  دل آرا  امیدوار بمونیم . 

اما واقعیت اینه که بنظرم وقتی یه موضوع حمایتی در سطح ایران برجسته میشه و حتی فراتر از مرزها مطرح میشه ، باید یه راه و رسم درست و درمونی  برای حمایت وجود داشته باشه و وجود زیر نظر مرجع شناخته شده ای (نمیگم  مرجع قانونی چون بعید میدونم همچین چیزی واقعیت داشته باشه) خانواده ی دریافت کننده ی کمک، یه آیین نامه ای امضا کنند و متعهد بشن درصورتیکه پول های جمع آوری شده خرج بچه ی مورد نظر نشد، برای موارد حمایتی دیگه هزینه بشه . درست مثل همین روشی که در خیریه ی کوچولوی خودمون داریم و پیش آمده که برای مورد حمایتی خاصی پول جمع کردیم ولی در مدت زمان  جمع آوری وجوه،  از اختصاص  همه یا بخشی از پول به همون مورد منصرف شدیم و با مشورت با هم در جای بهتری خرج کردیم (مورد کبری خانوم).

****

دیشب رفته بودم سوپر مارکت و داشتم با عجله خرید میکردم ، چشمم افتاد به جعبه های بیسکوییت هایی که تو پست قبل آموزش داده بودم و گفتم من عاشق طعم نوستالوژیک اونا هستم . 

جعبه ی کوچیکش رو قیمت کردم 196 تومن . یادم افتاد سالها قبل که ناخون  انگشت شصت پای مهردخت رو پیش دوستم عمل کردم ، براش یه جعبه از همین بیسکوییت بردم به قیمت 19500 تومن 

یه جوری قیمتا رفته بالا که احساس میکنم از اون سالها تا این سالها، صد ها سال گذشته !!!

***

همون روزی که قرار بود بردیم موهای تامی رو کوتاه کردیم . خانومی که مسئول این کار بود گفت باید بهش آرامبخش بدیم .. گفتم فکر نمیکنم نیاز باشه. گفت : تاحالا هیچ DSH  ی رو بدون ارامبخش، اصلاح نکردم . 

گفتم حالا شروع کنید اگر لازم بود بعد اقدام کنید که قبول کرد . 

برای اون خانم هم توضیح دادم که ما امروز یه مورد کَنِه دیدیم و لطفا حواسشو جمع کنه ببینه چیز دیگه ای هم هست که خدا رو شکر،   هر چی دقت کردیم هیچی نبود . 

حال تامی خیلی بهتر شده ، اشتهای فوق العاه ای که داره مطمئنم ، خیلی زود تر از چیزی که انتظار داریم سرحال میشه. هشتاد درصد بوی بدش از بین رفته (آخه دیگه نه غذای خشک میخوره و نه آنتی بیوتیک) غذاهاشم کاملا پر آب بهش میدم . 

پری روز صبح مثل همیشه غذاشونو آماده کردم و دادم ، دو ثانیه نشد تامی همه رو خورد و احساس کردم بازم میخواد . رفتم ظرفش رو از آب مرغ پر کردم ، بازم سریع همه رو خورد ، بعد رفت یه گوشه نشست و هر دو دقیقه یه بار آروغ میزد.. یعنی مرده بودم از خنده .

حالا دارم فرق های بین گربه های نژاد دار و DSH ها رو کاملا میفهمم . اینکه دارسی چقدر ظریف و شکننده ست و البته بسیار مبادی آداب ،(بیخود نیست گاهی لیدی دارسی صداش میکنیم) و اینکه تامی چقدر استخون داره و با وجود اونهمه بلایی که سرش اومده چه قدرت بدنی بالایی داره. 

روز دوم بود ، برای اینکه بتونم از لونه بیارمش بیرون و یه تحرکی داشته باشه یه تیکه از مرغِ غذاش  رو گرفتم دم در لونه ش ، که به این هوا بیاد جلو ازم بگیره ، فکر میکنیم چکار کرد؟؟ قشنگ با پنجه ش گوشت رو از دست من قاپ زد چپوند تو دهنش 

فقط دلم میخواست یه دوربین، قیافه ی مات و مبهوتِ من رو میگرفت 

قشنگ احساس میکرد الان مثل سابق، کف خیابونه و تا دیر نشده باید غذا رو بقاپه. 

این روزا هر وقت خونه هستم و میتونم ،  بغلش میکنم و میام رو راحتی میشینم و سعی میکنم بدنش رو ماساژ بدم تا خون تو عضله هاش به گردش دربیاد و با عدم تحرک و تحلیل رفتن عضلاتش مبارزه کنم . 

گاهی زیر دستم میلرزه که نشون میده هنوز کاملا اعتماد نکرده و احساس امنیت صد در صدی نمیکنه . با مهردخت قرار گذاشتیم  روزی دوبار ملافه هایی که روی تشکش پهن میکنیم رو عوض کنیم و یک بار اتاق رو جارو برقی بکشیم و پنجره ها رو هم باز کنیم تا هوا تهویه بشه . این کار کاملا برای بهبودش موثر بوده . وقتی مهردخت مشغول تمیزکاریه ، من تامی رو تو قسمت های دیگه ی خونه می چرخونم ، با دقت همه جا رو نگاه میکنه و بو میکشه ، دارسی هم به حالت بی تفاوتی رسیده ، یعنی دیگه گارد نمیگیره و غر نمیزنه ، حتی خیلی وقتا پشتشو میکنه و مشغول دید زدن پنجره یا لیسیدن خودش میشه و وقتی بلافاصله بعد از تامی بغلش میکنم با وجودیکه دماغشو تند تند تکون میده و معلومه حواسش به بوی تامی هست، با منم دعوا نمیکنه . 

ولی با همه ی اینا خیلی به اتاق خواب من که حالا با تامی مشترک هستم حساسه و از هر فرصتی برای اینکه ببینه اونجا چه خبره استفاده میکنه . 

دعا کنید تامی  پیشمون موندگار بشه ، نه اصلا دعا کنید هر چی براش بهتره اتفاق بیفته "شاید یه خانواده ی خیلی بهتر از ما پیدا کنه " کی میدونه؟؟

دوستتون دارم