جای خالی تامی

همون پنجشنبه ای که صبحش مهردخت تست داد ، بنا به توصیه ی دکتر مشیری از آزمایشگاه لابرا  وقت گرفته بودم که تامی رو ببرم برای آزمایش  های تکمیلی. 

مهردخت که روبه راه نبود به دوستم که از اول تامی رو امداد کرده بود و برای جراحی و قطع دستش اقدام کرده بود زنگ زدم و گفتم ک امروز میخوام برم آزمایشگاه و متاسفانه دست تنهام ، گفته بودی اگه به کمکت نیاز داشتم خبرت کنم ، اگر میتونی امروز بیا با هم بریم . 

قبول کرد و گفت الان راه میفتم تو هم خودت و تامی رو اماده کن تا بیام دنبالتون . 

خلاصه آمد و همراه هم  به سمت آزمایشگاه لابرا  واقع در ستارخان رفتیم . 

همه ی مدت باکس تامی رو تو بغلم نگهداشته بودم نه روی صندلی ماشین که احساس ترس و تنهایی نکنه . چه روز گرم و آفتابی هم بود . رفتیم آزمایشگاه و تامی خیلی آروم  نشست تا نمونه ی خونش رو گرفتن و دوباره برگشتیم سمت خونه . درست رو به روی خونه ی فعلیم یه مطب امپزشکی هست که دکتر جوان و خوشرویی اونجا مشغول طبابته و گاهی میرم پیشش برای دارسی خاک یا مالت و چیزای دیگه تهیه میکنم و کمی گپ میزنیم . اتفاقا در جریان آوردن تامی هم بود ولی فکر میکرد میبرمش خونه ی مامان اینا. 

نزدیک خونه به نیکی گفتم

نیکی جان من بارها تامی رو حمام کردم خیلی پسر آروم و خوبیه مثل نوزاد تو بغلم میشینه و حسابی حمومش میکنم ولی هنوز جرات نکردم ناخوناشو بگیرم . چون خیلی قویه و میترسم هنوز اون اعتمادی که باید بهم داشته باشه و نداشته باشه . ضمن اینکه یه بار هم دستمو مجروح کرده نه بعنوان اینکه چنگ بزنه یا گار بگیره . طفلک میخواستم جاشو تمیز کنم و ملحفه هاش رو عوض کنم . بغلش کردم که مهردخت این کارها رو انجام بده ولی تامی چون دوست داشت برگرده تو لونه ش ، تقلا کرد و پاشو گیر داد به دستم که بپره بره و همین باعث شد دستم به شدت زخمی بشه . 

نیکی گفت بیا بریم یه دامپزشکی و ناخون هاشو کوتاه کنیم . گفتم اتفاقا  با یه دکتری درست رو به روی خونمون دوستم . 

دم در مطب دکتر پیاده شدیم . تامی رو بردیم پیش آقای دکتر خیلی راحت و به سرعت ناخوناشو کوتاه کرد و برگشتیم . 

نیکی میگفت چقدر صورت تامی تغییر کرده ، چهره ش باز شده و مشخصه حسابی تغذیه و مراقبت خوبی داشته . اون روز من متوجه حرف نیکی جون نشدم ، چون تامی مدام پیشم بود تغییراتش رو نمی فهمیدم . 

روز شنبه که اون اتفاق برای نفس افتاد و اومد خونه ی ما، به من گفت من تو اتاق تو نمیخوابم چون تامی تو اتاق توعه و من اصلا راحت نیستم . 

موندم چکار کنم ، چون تبخاطر اینکه نمیدونستیم تامی ایدز یا بیماری دیگه داره یا نه ، قرار بود از دارسی دور باشه تا جواب آزمایشات کامل بیاد ، بعد درصورتیکه سلامت کامل بود تو خونه با دارسی نزدیکش کنم و نگهداریش رو ادامه بدم . بنابراین تمام این مدت تامی  تو اتاق من بود . 

به نفس گفتم باشه من تامی رو میارم تو پذیرایی و خودم مواظبم دارسی بهش نزدیک نشه . وسایل تامی رو منتقل کردیم . اتاق خودم رو تمیز کردم همه ی ملحفه ها رو عوض کردیم و به نفس گفتم حالا با خیال راحت برو بخواب اونجا . مهردخت هم که اتاق خودش رو داره منم رو راحتی ها میخوابم که مراقب دارسی و تامی باشم . 

چشمتون روز بد بنبینه ، دارسی مگه بیخیال تامی میشد؟؟ هر کاریش میکردم میرفت نزدیک تامی و خط و نشون میکشید .. مصیبت واقعا شب شروع شد که تا چشمم گرم میشد میدیدم دارسی رفت سراغ تامی . شروع میکرد جیغ و داد راه انداختن . 

مهردخت هم نمیتونست دارسی رو تو اتاقش نگهداره چون بشدت هوا گرم بود و ما هم تب داشتیم و باید درها باز میموند که خفه نشیم . 

اگر بگم اونشب بخاطر تامی و دارسی من نیم ساعت هم نتونستم بخوابم دروغ نگفتم . 

فردا صبح مهردخت پاشو کرد تو یه کفش که من باید پذیرایی رو جارو برقی بزنم چون تامی رفته تو خاکش و خاک ها رو این طرف اون شرف پاچیده .. هر چی پفتم امروز رو بیخیال شو مریضیم همه مون ول نکرد . 

به من گفت تامی رو بغل کن تا جاش رو تمیز کنم . 

یا خداااا، همینکه تامی رو بلند کردم ، بچه دوباره خواست بره تو جای خودش احساس امنیت کنه، پاشو انداخت به دست من، نمیدونم چه قدرتی داشت که با ناخون های کوتاه شده زد دست منو خونین و مالین کرد. 

صدای مهردخت و نفس با هم دراومد، کلی به من اعتراض کردن که این چه وضعیتیه درست کردی، تو نمیتونی تو این شرایط از پس گربه ی بیرون که شرایط خونه موندن رو بلد نیست بربیای. 

گربه رو باید از بچگی تربیت کرد و ... 

حالا منم احساس میکنم دستم قطع شده انقدر وحشتناک درد میکرد و اشک میریختم . هم از درد ، هم از فشار عصبی که بهم وارد میکردن . 

نفس هم بلند شد لباس بپوشه که من میرم این بچه رو زابراه کردم از اتاقش اومده بیرون پرخاشگری میکنه. هر چی گفتم پرخاشگری نمیکنه فقط خواسته بره تو جای خودش ، گوش نمیداد. 

با ناراحتی برای نیکی ویس فرستادم و گفتم نیکی جان من خیلی حالم بده شرایطم یه وطوری شده نمیتونم از پس پرستاری و مراقبت همگیمون بربیام . 

نیکی هم گفت الان میام دنبال تامی خودتو اذیت نکن تو این شرایط 

قبلا هم بهم گفته بود که اگر ازمایشای تامی خوب نباشه و نتونی نگهداریش کنی میبرمش تو کارگاه خودمون و اونجا مواظبشم . 

نیم ساعت بعد نیکی تماس گرفت گفت مهربانو لطفا به تامی چیزی نده بخوره ، وقت گرفتم امشب برای عقیم سازیش . 

خلاصه عصری هم اومد بردش ، بازم های های گریه میکردم و تو بغلم کلی نازش کردم ، نفس هم وجدان درد گرفته بود میگفت بخاطر من بچه آواره شد بذار من برم خونه  مون . 

خلاصه چشمامو پاک کردم و دیگه سعی کردم خودمو جمع و جور کنم که باعث ناراحتی و مشکلات بیشتر نشه . 

تامی هم عمل شد و خدا رو شکر حالش رو می پرسیدم و خوب بود . 

جواب آزمایشاتشم چند روز بعدش اومد و متاسفانه مبتلا به کرونای مخصوص گربه ها بود که عملا موضوع نگهداری توسط من  بخاطر دارسی منتفی میشد . 

حالا تو گوشیم پر از فیلمای تامیه .. خیلی بهش عادت کرده بودم و حالا که مقایسه میکنم میبینم واقعا چقدر تغییر کرده بود و سرحال شده بود . ولی متاسفانه نتونستم نگهداریش کنم . 

این مدت کلی ضربه های عاطفی خوردم از بیماری و حال خراب خودم تا رفتن تامی 

قبل از اینکه جواب ازمایشا بیاد مهردخت اصرار داشت حالمون که بهتر شد تامی برگرده ولی من میدونستم که نگهداری از گربه ی قوی و بزرگی مثل تامی که از اول بیرون بوده درکنار دارسی کار خیلی خیلی سختیه . 

حالا دیگه مهردخت هم بخاطر جواب ازمایشا متقاعد شده که ما تو خونه مون نمیتونیم داشته باشیمش .... 

نمیدونم انگار حیوانات هم درست مثل ما ادما خوش شانس و بدشانس دارن ... چرا تامی و امثال اون  نباید تو محیط های امن و راحت زندگی کنند؟؟

نمیدونم چرا بعد از گذشتن هشت روز هنوزم زخم دستم انقدر دردناکه و جاش اینطوری مونده انگار جوش نخورده

دوستتون دارم