" این مردم معترض گستاااخ"

سلام عزیزای دلم ، امیدوارم تو این روزای سخت و دلگیر ، تن درست باشید که بزرگترین نعمته. 

آینده مبهم ترین چیز روزگاره وااااقعا، کی فکر میکرد نشستیم پشت میز اداره داریم برای فردا ناهار قرار میذاریم که چیزی بیاریم یا کسی چیزی نیاره همه با هم غذا از بیرون سفارش بدیم که یهو میان میگن تهران و البرز تعطیل شد ؟؟

قرار بود فیلم کوتاهی که مهردخت از تولد دونفره و خلوتش درست کرده رو براتون بذارم که فرستادنمون خونه تا همه جا ساکت و خاموش باشه ، تا اتوبان همت از ترافیک ماشین هایی که با عجله و دستپاچه اسباب سفر جمع کردن، بند بیاد... تا بلیط های اتوبوس سه سوت تموم بشه و کرایه های تاکسی دربستی ها سر به فلک بزنه ... آره داشتم میگفتم خلاصه اومدیم خونه نشین شدیم تا نیروهای سرکوبگری که برای کنترل اراذل و اوباش  تهران و حومه در اختیار داشتن، بتونن به خوزستان ارسال کنند تا جمعی از  اراذل و اوباش تشنه و آشوبگری که زندگی و معیشتشون به فنا رفته رو سرکوب کنند تا دوباره امنیت داشته باشیم خدا رو شکر.

 نمیدونم این خوزستانی ها از کی تا حالا انقدر گستاخ شدن که صداشون بلند شده و دنبال حق و حقوقشون میگردن. 

تازه با وقاااحت تمام تو ویدیو ها با زبان فارسی و  لهجه های عربی خیلی مظلومانه میگن ما آب میخوایم!دعوااا نداریم ما مسالمت آمیزیم ! 

کی گفته که شما حق آب دارید؟ کی گفته اصلا شما حق دارید؟؟ کی گفته شما برای اینکه روی ثروت خوابیدین ولی از کمترین امکانات برخور نیستین ، حق اعتراض  هم دارید؟؟

بجز گوشت قربونی لب مرز بودن مگه چیز دیگه ای هم باید باشید؟؟

 اینهمه سال از انقلاب شکووووهمند اسلامی گذشت و پاپتی هایی که نمیدونستن میلیون چند تا صفر داره الان تو بهترین کشورهای دنیا تا هفت پشتشون حساب بانکی های سرشار از ثروت این مردم داره ، اما خوزستانی که تو اون جنگ منحوس ویران شد، هیییچ آبادانی به خودش ندید... 

به اسم خرمشهر دقت کنید.. چه شهری بود، چه اسم با مسمایی داشت ، حالا سالهای طولانی از پایان جنگ گذشته و ببینید خرمشهر و آبادان در چه وضعیتی هستند!

این چند روز یه چشممون خون بود یه چشممون اشک . رفتم فشم مامان و بابا رو ببینم و شاید حال دلم کمی بهتر بشه ولی دریغ و درد که این کارا چاره ی دل ریش و زخم مانیست . 

نمیدونم چه کنم؟ نمیدونم این مصیبت و کابوس چطور به پایان میرسه ؟ 

دردم وقتی بیشتر شد و جای زخمم وقتی بیشتر سوخت که دیدم تو این چند روز ، صفحه های اجتماعی مثل اینستاگرام و کانال های واتس اپ و تلگرام ، تبدیل شده به محلی برای رد و بدل کردن انواع انتقاد ها و دشنام های مردم به هم . 

یه عده اب خریدن به روستاها و مناطق محرومی که توان خرید و تهیه ی اب شرب نداشتن برسونن ، یه عده اومدن فحششون دادن که به خوزستان توهین نکنید و مردم اینجا سالهاست اب خوردن رو می خرن، همه ی سوپر مارکت ها پر از اب معدنیه ... سطح مطالبه گری ما رو برای بی آبی کارون و هور پایین نیارید!

 (اینها ساکنین شهر های بزرگ خوزستان بودند که صداشون از جای گرم بلند میشد و میتونستن از سوپر اب بخرن) از اون طرف دوستای ما تماس می گرفتن که روستا ها اب برای خریدن نیست و همه مردم  تشنه  موندن . 

خلاصه نشسته بودیم دور هم گیس های همو می کشیدیم و کلی ما" احمق های اب معدنی بخر " به احساساتی های بدبختی که تو بازی حکومت ، بازی خوردیم و خواستیم با اب معدنی کارون رو پر کنیم ، متهم شدیم و هر چی فریاد کردیم باباااا، میگن روستاها اب خوردن ندارن به خرج کسی نرفت .

 تنها نتیجه ای که از این اوضاع گرفتم این بود که ما کاملاً  آمادگی پاره کردن همو داریم . اونایی که سالهاست میزنن تو سرمون و حساب های بانک های خارجیشون رو پر میکنند و به ریشمون می خندن دقیقا میدونند با چه ادمایی سرو کار دارند . 

صد جا گفتم و نوشتم بابااااا، انقدر به هم ایراد نگیریم و به هم توهین نکنیم .. مهم بی تفاوت نبودنه .. بذارید همه کمک کنند ، ما هیییچکسی رو بجز خودمون نداریم . 

نذارید این همدلی و احساس خوب که تنها باقیمانده از "ماااا" ست از دست بره .. هر کی میخواد اب بخره بذارید بخره، اونی که میخواد کار زیربنایی کنه بذارید بکنه ، کسی که خارج از ایرانه و دستش کوتاااه بذارید با هشتگ و نوشتن مطلب و انتشارش کمک کنه .

 انقدر به خارج نشین ها فحش ندیدن که به شما چه، شما چه میدونید ما چی میکشیم ... 

باباااا همه مون یه تیکه از جون و عشقمون رو فرستادیم اون طرف، مگه اونی که اونطرفه ، خواهر ، برادر ، بچه ، رفیق ، اینامون نیستن؟ اونا الان حال خوشی دارن وقتی ما تو عذابیم؟؟ 

شماها که مادر هستید، چند بار بچه هامون تب کردن ، دل تو دلمون نبوده و تا صبح بالا سرش نشستیم و هزار بار گفتیم " مااادر الهی تبت بیاد برای من" راضی بودیم خودمون درد بگیریم ولی اشک عزیزمون رو نبینیم .. ولی ته تهش چی شده؟ خب بچه ی مریضمون خودش درد کشیده ما فقط تونستیم کنارش باشیم . 

حکایت فرنگ نشین هامون  هم همینه .. انقدر عقده ی نرفتن و موندنمون رو سرشون خالی نکنیم بذارید کنار هم بمونیم.

خودم داره  خنده م می گیره که بگم : 

دعا کنید یه روزی همه ی این کابوس تموم بشه ، ایران تبدیل به جایی بشه که نه تنها خارج رفته هامون برگردن کنار هم آبادش کنیم بلکه مردم دیگه ی دنیا هم ارزوی زندگی تو دل این گربه ی سختی کشیده ی روزگار رو داشته باشن. 

آره خنده دار و محاله تقریباً ولی خب چه کنم که قند خونم پایین افتاده دلم شیرینی میخواد.. دلم یه رویای شیرین و حتی دروووغ میخواد . 

*********

اینم فیلم کوتاه تولد مهردخت ، برای شمایی که عسلک چهارساله رو دیدین و همه ی این سالها کنارم بودید تا اینجا که مهردخت رو در پایان  بیست و دوسالگیش می بینید،  قطعاً شیرینه .. میدونم دوستان دیگه ای هم که تازگی افتخار اشناییشون رو دارم و همیشه از محبتشون سهم قابل ملاحظه ای بردم،  دخترکم رو از دعای خیرشون برخوردار میکنند. 

دوستتون دارم ، همدیگه رو دوست داشته باشیم .. از دشمنی هیچ کدوممون خیر نمی بینیم . 

پ ن 1: مرداد ماهی های عزیز، تولدتون مبارک امیدوارم همگی ایام بهتری پیش رو داشته باشیم

پ ن 2: مهردخت علاقه ی خاصی به استایل وینتیج داره . لباسی که پوشیده، مربوط به هجده سالگی من هست که طبق معمول از لابه لای یادگاری های من بیرون کشیده. زیر پست درمورد این استایل برای کسانی که دوست دارن در موردش بدونند مختصری توضیح میدم.

استایل وینتیج:

استایل وینتیج اشاره به ترکیب کردن و پوشیدن آیتم‌های یک ست لباس دارد که در دوره‌های زمانی گذشته طرفدار داشته است. بر عکس تصور عام که با شنیدن اسم وینتیج به یاد لباس‌های کهنه و از مد افتاده میفتند، وینتیج درباره‌ی کالای ارزشمند و قیمتی است که از زمان‌های دور به ما رسیده و قرار است با دیدنش خاطرات خوش گذشته را مرور کنیم.

اما اصطلاح استایل وینتیج سر و کله‌اش از کجا به دنیای مد باز شد؟ در زمان جنگ جهانی اول، امکان تولید پارچه کاهش پیدا می‌کند. با کمبود پارچه، شرکت‌های طراحی لباس به فکر بازسازی تولیدات گذشته و فروش آنها میفتند. این لباس‌های کلاسیک و کاربردی با نام وینتیج به مردم بسیاری عرضه شدند.

استایل وینتیج در دنیای امروزی هم فرصتی برای دوباره دیدن مدها و لباس‌هایی است که خارج از زمانی که خلق شده‌اند برای مردم امروز، حاوی پیامی تازه هستند. لباس‌هایی که الهام‌بخش زندگی ما می‌شوند.

سی که استایل وینتیج را به عنوان روشی برای لباس پوشیدن انتخاب می‌کند باید بداند که پیروان این استایل، حتما لباس‌ها و آیتم‌های یک دوره‌ی خاص را نمی‌پوشند بلکه استایل‌های دوره‌های مختلف زمانی را بسته به ذائقه با هم ترکیب می‌کنند. مثلا در استایل وینتیج می‌توان یک سنجاق سر از دهه‌ی ٣٠ میلادی را با یک ژاکت از دهه‌ی ٩٠ میلادی ست کرد و پوشید.

لباس پوشیدن به سبک وینتیج هیچ وقت به اندازه حالا رایج و پرطرفدار نبوده است. در حال حاضر مجموعه‌ای گسترده از استایل‌های چندین دهه باعث شده هر مخاطبی با هر نوع سلیقه‌ای بتواند با آن ارتباط برقرار کند و آیتم‌های دلخواه خود را پیدا و با لباس‌های دیگرش ترکیب کند.