قصه ی زندگی

شاید آن سالها، فصل ها هم رنگ و بوی دیگه ای داشتند، و بهار هم بهارتر از این روزها بود، نمیدونم ... به هر حال من در همین فصل رویش و زایشِ دوباره ی زمین و در سال 53 ،  در یک خانواده ی  کاملاً سنتی از یک پدرِ بازاری و مادری خانه دار،  با سِمتِ دومین دخترِ خانواده،و با نامِ بهار، به دنیا آمدم . 

بعد از من هم دو تا دختر دیگه آمدند و شدیم یک خانواده ی شش نفره با چهار دختر. 

با هوش ذاتی که از مادر به ارث بردیم ، هر چهارتا خواهر در لیستِ زنان موفق ایران جاگرفته ایم . 

من در تمام دوران تحصیلم جزو نفرات ممتاز و از اسامی مطرحِ المپیاد فیزیک کشور بودم ،  اما افسوس همین "من" که سخت ترین مسائل ریاضی و فیزیک رو حل میکردم ، از پَسِ  حلِ مسائل زندگیم برنیامدم . 

افسوس که با ذهن توانمند به مشکلات زندگی نمیشه غلبه کرد و برای این کار مهارت و تجربه نیاز میشه که من نداشتم . 

برگردیم و به این" منِ"داستان، نگاهی بیندازیم و ریشه ی مشکلات رو در همان شخصیتِ ابتدایی جستجو کنیم . 

من، یعنی بهار، دخترِ آروم و صبور و درسخون و مورد تایید والدین بودم .  از نظر اعتقادی و انجام فرائض دینی مثل نمازخواندن و روزه گرفتن هم همانی بودم که آنها میخواستند و این اعتقادات چون از بچگی با من عجین شده اند، امروز هم به آنها معتقد و سخت پایبند م.

اولین جداییِ مهمِ من از خانواده درسال 71 و مقارن با قبولیم در کنکورِ سراسری و با رتبه ی عالی در  یکی از دانشگاه های خوب تهران بودکه برای استقلال و تجربه ی جدید ترین ها سر از پا نمی شناختم. 

خوابگاه دریچه ی جالب و متفاوتی از زندگی به روم باز کرد،  روزهای تلخ و شیرینی بود. بهترین شبها، همون شبهایی بود که همراه دختران با فرهنگ­های مختلف می­نشستیم و حرف می­زدیم، می­رقصیدیم، چای و غذا می­­خوردیم و خوش میگذشت اما در همین دوران دانشجویی عاشق هم شدم، اما بعد از یکسال به ارتباط پنهانیِ  هم اتاقی­ام با پسرِ مورد نظر  پی بردم  و  از اون رابطه که در حد سینما و پارک رفتن بود، بیرون اومدم. 

البته اون به اصلاح عشقم،  بعداً پشیمان شد ولی برای من همه چیز تموم شده بود و دیگه قبولش نکردم.  

بالاخره دوران کارشناسی به پایان رسید و من  بلافاصله  در یک اداره ی دولتیِ خوب مشغول کار شدم .

برای ادامه ی تحصیل تصمیم جدی داشتم و همین کار رو هم انجام دادم  و  در یک  رشته مهندسی خوب  قبول شدم. 

به خودم که آمدیم دیدم همه ی زندگیم شده  درس­ خوندن و کار­کردن و حتی تدریس خصوصی.

 با خواهرم که محل کارش رو به تهران منتقل کرده بود،  آپارتمان کوچیکی اجاره کردیم و فصلِ قشنگی  از زندگی رو  تجربه کردیم.

 هر دو تا خواستگارای زیادی داشتیم ، سرانجام، خواهرم با  پزشکی ازدواج کرد که متاسفانه این ازدواج فقط دوسال دوام داشت و دخالت های مادرهمسرش،  زندگی را به کام خواهرم تلخ کرده بود و او ن بالاخره با شجاعت تمام طلاق گرفت و گفت : می­خواد  زندگیِ خوبی تجربه  کنه و  در دام  رکو و روزمرگی نیفته . دقیقاً هم همین  اتفاق افتاد و  خوشبختانه دوسال بعد با  پزشکِ  متخصصِ نازنینی  ازدواج کرد و زندگی خوشبخت و توام با آرامشی می گذرونند.

 من هم بین تمام افرادی که پیشنهاد ازدواج می­دادند، سعی میکردم حتما معیارهایی که برای خانوادم مهم بودند را رعایت کنم. 

اینکه حتما شوهرم همشهریم  باشه  و زبونِ بومیِ  ما رو بلد باشه. 

اینکه حتماً اهل دیانت و نماز و روزه و....می بود و همین ها باعث شد که در محل کارم ، پیشنهاد ازدواجِ پسری که تمام این مشخصات رو داشت قبول کنم. 

ایشون  همه ی خانواده­ ش  ساکنِ تهران بودند و متاسفانه من نمی­دونستم که دلشون می­ خواسته همسر من با دختر خاله­ اش ازدواج کنه و از اون بدتر، نمی­دونستم که اصلاً از من خوششون نیومده و  پدر خانواده  هم سه بار ازدواج کرده و حتی نمی­دانستم که این خواستگار فقط و فقط حرف مادر و خواهربزرگش براش اهمیت داره  و قراره خواهر بزرگ همه کاره ی  زندگی برادر باشه. 

متاسفانه با  همه ی این ندونستن ها و تمام سنگ اندازی­هایی که اتفاق افتاد،  من در یک روز پاییزی زیبا با عشق و علاقه پای سفره عقدی نشستم که هر دختری آرزوی اون را داشت و  کلِ این مراسم رو خانواده من برگزار کردند

اما به دلیل دعوایی که خاله و خواهرش در آن روز با بهانه های مختلف راه انداختند، من از مراسم عروسی و دیدار دوباره خانواده ها با هم چشم پوشیدم وبعد فهمیدم ، همسری که  انتخاب کردم و شش سال  از من بزرگتره،  هیچ پولی نداره و تمام حقوقش رو  هر ماه  و تا قرون آخرخرج کرده و به اندازه ی موهای سرش کت و شلوار خریده.

 اون روزها من  24 ساله بودم و حداقل سه میلیون پول داشتم که در اون زمان وجه قابل ملاحظه ای بود. 

بالاخره با اصرار و التماس­های من آپارتمانی با قسط و پول من خریدیم، اما خانواده­ اش اجازه ندادند،  خونه به نام من باشه و  خونه به نام همسرم ثبت شد.

البته مشکل چندانی با این موضوع نداشتم و فکر می­کردم که تو زندگی مشترک ، من و تو معنی نداره وهمین که مستاجر نیستیم خودش  امتیاز خوبیه و قطعاً می­تونیم از نظر مالی رشد کنیم.

نمیخوام داستانم رو با نوشتن آزارهای قوم شوهر پر کنم ، حتی الان بعد از سالها، یاد آوری جملات و کلماتشون روحم را آزرده می­کنه.

متاسفانه  از این که ما خوشحال و خوشبخت در حال پیشرفت مالی بودیم و همدیگر رو دوست داشتیم، ناراحت بودند و همیشه  مارو مورد تمسخر قرار می­دادند و می­گفتند کارهامون  الکی  و مسخره ست.

 یادمه دو سه روزی تعطیلی عزاداری بود و رفتیم رامسر، وقتی برگشتیم هر چی می­توانستند با کلام اذیتم کردند.

 به من می­گفتند: مثلا تو مومنی؟ 

با اینکه من پیش برادر شوهر ها حجاب داشتم، یه روز می­گفتند، شلوارت تنگه،  این چه حجابیه، یه روز می­گفتند از لای روسری گردنت پیداست.

 این در حالی بود که خودشون اصلاً در بندِ حجاب نبودند و اهل نماز و روزه هم نیستند..

  خلاصه من با تاخیر فراوون و  به دلیل تمام روزهای بد و عدم تمرکزم، بالاخره از فوق لیسانسم دفاع کردم و در یک سازمان بسیار خوب و مهم مرتبط با رشته تحصیلیم ،  استخدام شدم و محل کارم از شوهرم جدا شد.

 البته ایشون لیسانس داشت و در قسمت مالی و اداری مجموعه کار می­کرد. 

بگذریم...

6 سالی از ازدواجمون می ­گذشت و هر دو  برای بچه دار شدن تمایل داشتیم  ولی خبر نداشتم  که خانواده اش فکر می کردند، من نازا هستم و در تدارک دکتر  و درمان برای من بودند.

اما خدا به ما در آخرای پاییز یه پسر زیبا و شیرین داد. 

سر تربیت کردن ِ این بچه  هم هزاران حرف و حدیث به من می­گفتند. متاسفانه همچنان با صبوری،  باهاشون برخورد می­کردم و حتی یک بار از کلمه تو براشون استفاده نکردم، هیچوقت جواب حرف هاشون رو ندادم و  فکر می­کردم در شأن و شخصیت من نیست که باهاشون دهن به دهن بشم،  اصلا خجالت می­کشیدم با کسی دعوا کنم. 

من عروس اول بودم و فکر می کردم سه تا عروس بعدی که بیان حتما انتقام منو می­گیرن. 

 تا ده سال اول زندگی مشترکمون شوهرم بامن  همدل بود، می­دید داریم به خیلی چیزها میرسیم، خونه ، ماشین و سفرهای خوب خارجی و... اما  از یه جایی  به بعد که من مطمئنم به خاطر بدگویی­های خانواده اش پشت من بود، دیگه دلش با من نبود و ..... . 

اعتیاد برادر کوچکش، عروس جدیدشون که با شوهرم پنهانی ارتباط برقرار کرده بود و خیلی چیزهای دیگه که مهم ترینش دعواهایی بود که خواهر بزرگش برامون پیش می آورد، دیگه من رو خسته تر از قبل کرد و این باعث شد که بعد از فارغ التحصیلی دکترایم و درست در سن 12 سالگی پسرم ، تصمیم به جدایی بگیرم. 

با پدر و مادر و خواهرام حق رفت و آمد نداشتم . همیشه وقتی پدر و مادرم تهران می اومدند مرخصی ساعتی می گرفتم تا  پنهانی به دیدارشون برم .حتی خواهرم رو مخفیانه می دیدم. 

می گفت:  خواهرت خرابه.

 تمام دورانی که داشتم دکترا می خوندم به روز طلاق و آزادیم فکر می کردم. فکر می­کردم چقدر کاری که انجام میدم، درسته؟

شاید باور نکنید اما هنوزم بعد از پنج سال  هنوز هیچکس از ماجرای طلاقم باخبر نشده،

 هیچوقت از فامیل من خوشش نمی اومد و  من تمام مراسم عروسی و عزای فامیل رو  تنها می­رفتم. 

 چون وقتی برمی­گشتیم  ازشون ایراد می گرفت و همه را خراب میدونست .

بنابراین  هنوزم وقتی کسی حالش رو می پرسه  میگم خوبه، کسی هم به روم چیزی نمیاره . 

برای طلاق توافقی مون گفت چون تو داری زندگی را ترک می کنی، باید همه چیز رو به من بدی و بری. 

خونه ­ای تو جای خوب تهران داشتم که دست مستاجر بود  همونو به نامش زدم،  تمام طلاهامو  گرفت و مهمتر از همه  اینکه گفت پسرمون باید با اون زندگی کنه و من فقط و فقط به خلاصی  خودم از اون زندگی فکر میکردم ... ُدستِ آخر، با کتابها و لباسهام که تو یه  چمدون  جا شد، از اون آپارتمان که تو  برجی معروفی بود  بیرون اومدم. 

بی پول و بی خونه و بی فرزند ، تنهای تنهااااا....

اما با کمک خدا و لطف خواهرای عزیزم  و با وام ،  دوباره یه خونه ی کوچیک خریدم،  بهتر از ماشین قبلیم  رو خریدم و این در حالی بود که

 بعد از ساعات اداری تا یازده  شب، تدریس خصوصی انجام می­دادم. البته تو دانشگاه هم تدریس داشتم. 

 یادمه تو دادگاه هم اعلام کرد که صلاحیت دیدن بچه رو ندارم و کمترین دیدارباید بین من و پسرم باشه. 

قاضی دادگاه  گفت دیدارها باید حداقل  هفته­ ای یک بار باشه،  اما کاری کرد که من سالی یکبار بچه م رو می ­دیدم و هر بار حس میکردم که دارم از پسرم دورتر و دورتر میشم. 

هربار که برای تولدش می رفتم و کادو می بردم، می گفت:  مامان تو مقصر هستی که  گذاشتی رفتی.

تمام مسیری که از دیدار فرزندم برمی­گشتم، به پهنای صورت اشک می­ریختم و همه­ ش از خدا ملتمسانه می­خواستم تا سناریوی قشنگی برای زندگی من بنویسه و منو از این دوری  نجات بده. هیچ کلامی در این پنج سال با همسرِ سابقم  نداشتم  و فقط منتظر معجزه بودم.

بالاخره  ایمان من جواب دادو  از یکی از دانشگاههای خوب آمریکا در زمینه پسا دکترا پذیرش گرفتم،

 مصاحبه ی من  به  همین آبان ماه موکول شده و از روزی که بهش اطلاع دادم که دارم میرم، پسرم که امسال کنکوری میشه ، میگه  می خواد با من بیاد و پدرش رو  مجبور کرده  تا حضانتش رو به من بده تا بتونم برای اون  هم اقدام کنم. 

حالا همه مدارک و اسنادمون رو  آماده کرده م  و در انتظار روز مصاحبه مون هستم که در یکی از کشورهای همسایه انجام میشه.

 البته شش سال پیش برای سخنرانی در یکی از کنفرانس­ها و شرکت در یه کارگاه ، یک ماهی رو  تو  آمریکا گذرونده بودم و خیلی ترس از شروع دوباره ندارم.

 از محل کارم  بازنشسته شدم. تو  این چند ماه نوشتن پروپوزال و طرح برای کار کردن در دانشگاه و ارتباط با استادم در دانشگاه باعث شده ، استادم پیشنهاد بده تا تو  اون دانشگاه  و در کنارش تو  یه مرکز تحقیقاتی کار کنم. 

دیگه از دست همسر سابق  و خواهر و مادرش دلخور نیستم. ... من مطمئنم که خدا همیشه حواسش به ما هست و آدمی مثل من که خیلی ها فکر می کنند، بی­ دست و پا هستم و نتونستم حقم رو بگیرم رو پشتیبانی می­کنه.

 من همکاری داشتم که برای گرفتن حضانت دخترش هر روز تو  دادگاه و با دعوا و... می رفت و می اومد و من می دیدم که این زن چقدر داره زجر می کشه. 

من همیشه از این که حق زنان تو این کشور خیلی جاها پایمال می­­شه و مردا خودشون رو بالاتر و برتر می­دونند، زجر می­کشم و امیدوارم نسل بعدی این مشکلات ما رو نداشته باشند.  

جالبه بدونید که پدر فرزندم خونه ­ای که از من گرفت رو فروخته و پولشو تو بورس از دست داده و یک ریال  تو این مدت نتونسته به اموالش اضافه کنه.

  از خدا خیلی ممنونم که برام قشنگترین سناریو رو نوشت که حالا  من باید اون رو به زیباترین نحو بازی کنم. 

برام دعا کنید تا کارمون درست بشه و من و پسرم  بعد از این فراق به هم برسیم. 

*******

دوستان عزیزم این داستان واقعی رو یکی از بین خودتون برام فرستاد و ازم خواست تا منتشرش کنم . هم طبق رسالتی که وبلاگم داره آگاهی دادن و تجربه اندوزی برای دوستان باشه و هم کمک های فکری تون رو در ارتباط با این مادر و فرزند از هم جدا افتاده بنویسید و هم براشون دعای خیر کنید. 

میدونید که خیلی دوستتون دارم