داستان یک پسر بیست ساله / قسمت اول

دو سال و نیمه پیش که تازه چهار پنج ماه بود که پیج اینستاگرام رو باز کرده بودم بطور اتفاقی با یه گروه آن لاین شاپ آشنا شدم که همگی خانم های فروشنده ی گل و مهربونی بودند.

 وسط اینا یه آقا پسر ورزشکار بنام سعید هم بود که کلاس یازدهم رو میخوند و پیج فروش دستبند های دست ساز رو داشت . 

ازش خوشم میومد چون با وجودی که جوان ترین عضو گروه بود و بقیه همه خانوم بودند ، خیلی مودب رفتار می کرد و اصلاً اهل رفتارهای بچگانه و روی اعصاب نبود اهل شیراز و تک فرزند خانواده بود، با این وجود به فکر کسب درآمد بود و کار با چوب رو هم یاد گرفت و یه پیج فروش محصولات چوبی خودش رو هم باز کرد. 

منم مسن ترین عضو گروه بودم و درضمن تنها کسی بودم که آن لاین شاپ نداشتم. بجز یکی دو نفر که رفتارهای غیر قابل تحملی داشتند و بعد از چند ماه یا خودشون از گروه رفتن یا ادمین از گروه اخراجشون کرد، بقیه همه با محبت و معقول بودند و نسبت به من خیلی خیلی لطف داشتند و دارند . 

تو خلال این مدت سعید دیپلمه شد ، پیش دانشگاهیش هم تموم شد و همین امسال یه رشته ی خوبی  تو دانشگاه  هم قبول شد. 

الان بیست سالشه . 

حدود  دو سه ماه پیش تو گروه پیغام داد: 

خانوما بنظر شما برای پول درآوردن تهران خوبه یا شهرستان؟

همه براش نظر دادن ..

 من گفتم همه جا هم برای پول دراوردن خوبه هم خوب نیست ، بستگی به نوع محصول، تقاضای مردم منطقه و .. داره تو اگر برای خودت میپرسی بنظر من همونجا کنار خانواده ت باش چرا به این فکر افتادی اصلا؟

حرف تو حرف اومد و سعید نگفت علت این فکرش چی بوده . 

تا دوهفته ی قبل که بهم خصوصی پیغام داد  و گفت ازتون راهنمایی میخوام :

راستش من حدود یک سال و ۶ روز پیش با یک خانم آشنا شدم...

ایشون تهران هستن...اون اول یادم نیست بابت چی بود ولی شماه شون رو گرفتم یک چیزی براشون بفرستم....همینطوری صحبت ها شکل گرفت و من و رویا حس کردیم اخلاق هامون مثل همه و به هم علاقه مند شدیم...

راستش از اول رابطه جدی بود نه یک خوشگذرونی ساده.

مسلما من اگر دنبال کسی بودم که باهاش خوش بگذرونم و حالا هرچیزی دیگه توشیرازدختر کم نیست ولی من اصلا اهلش نیستم...

راستش  رویا با بقیه کلی فرق داشت که حتی با این فاصله تصمیم به شکل دادن یک رابطه ی احساسی گرفتیم....

حواسش بهم بود.

همون اول من خیلی جدی بهش گفتم حاضری ---- زندگی کنی؟...

خیلی قاطع جواب داد آره....

مشکلاتمون از روزی شروع شد که زد زیر اون آره گفتنش....

من اصلا بر اون اساس باهاش وارد رابطه شدم....

یکبار قبول کردم برم تهران ...بعد یک‌دو دوتا چهار تا کردم دیدم نمیتونم خب....باز بارها قبول کردم ولی باز از طرف اون توهین ها و بی احترامی ها به شخصیت من

نمیزاشت که قبول کنم این قضیه رو..

.هر دفعه بحث های الکی .... درک نکردن من....

سر هر چیزه کوچیک تصمیم به رفتن گرفتن....کلا حرمت یک رابطه رو زیر پا گذاشته بود...

 اون سر خیلی چیز های الکی بحثی رو راه مینداخت....حتی روز فوت مادر بزرگم زنگ میزد جواب ندادم بعد از ظهرش کلی دعوا که چرا جواب ندادی میتونستی یک پیام بدی حداقل نمیدونم من برات بی اهمیتم برام وقت نمیزاری و و و ......

میدونید خیلی خوبی ها داشت....حواسش بهم بود....مثلا مسابقه داشتم کلی بهم روحیه داد....ولی....خوبی هاش مال وقتی بود که من صفر تا صد مطیع اون بودم...

یعنی اگر من توی هرچیزی ساز مخالف میزدم اون بی برو برگرد حمایت خودش رو از من برمی‌داشت...و بحثی رو درست میکرد.....نه میتونم بگم خوب بود...نه میتونم بگم بد....یک رابطه....بین کلی خوبی و بدی....

که این بدی ها ( صرفا بد بودن منظورم نیست...رفتار و اینطور موارد ) من رو سرد و شکسته می‌کرد....

و نا امید برای ادامه ی رابطه...و البته بی انگیزه....از طرفی هم علاقه و عشقی که بود....و خوبی هایی که ازش دیدم که از خیلی ها ندیده بودم باعث می‌شد من بمونم..

من نمیدونم واقعا....آیا به خاطر این خانم از خانواده ای که من تنها پسرشون هستم بزنم و برم تهران برای همیشه...

یا این رابطه رو کلا تموم کنم....البته از طرف اون به گفته ی خودش تموم شده ی....

من اگر برم تهران موقعیت زندگی موقعیت شغلی اینا کلی میره رو هوا....یعنی من کاملا بلاتکلیف میشم اونجا...ولی از طرفی اونجا کسی هستش که با بقیه فرق داره....

حواسش بهم هست...

بهش علاقه دارم....ولی باز از طرفی....اگر پس فردا به خاطر یک بحث کوچیک رو در رو شخصیت من رو زیر سوال ببره چی؟

گیر کردم بین کلی سوال تو ذهنم....

پا فشاری قلبم...

و منطق عقلم. 

متن بالا دقیقاً از روی پیغام سعید  کپی شده و من غلط هاشو اصلاح نکردم)

خیلی با هم صحبت کردیم ، متاسفانه سعید  تو سن بدیه که همه ی وجودش پر از تب و تاب عشقه و منطقی تصمیم گرفتن سختش بود. بهش گفتم بره داستان بازنده رو بخونه شاید کمکش کرد . 

خلاصه انقدر باهاش حرف زدم و گفتم پسر جان آخه تو فقط بیست سالته تا الان مدرسه میرفتی اصلاً تا حالا دوست دختر داشتی؟ 

اگر هم داشتی که دخترای 14-15 ساله بودن . تو از دنیا و زندگی چی دیدی که میگی اگه دیگه مثل اینو پیدا نکنم!!! اصلا مگه تو،  کیو  پیدا کردی که نگران از دست دانشی؟

 من تضمین میکنم مثل ایشون فراوون پیدا کنی که هر بار به هم تلفن میکنید کاملاً گند بزنه به اعصاب و روح و روانت .

 اتفاقا تو باید نگران این باش که نکنه یه رفیق خوب که دوست داشته باشه و حمایت دوطرف داشته باشید و خیلی هم رابطه تون محترمانه باشه پیدا نکنی . مثل این دختر خانوم که خیلی زیاده ... کلی از زمین و آسمون دلیل آوردم تا قسمت عقل و منطق وجودش به کار افتاد و تصمیمش رو گرفت . 

دوباره پیغام داد: 

-ببخشید راستش باز یک موضوع دیگه پیش اومده، خواستم راهنماییم کنید.

این داستان رو کامل نوشته بودم ولی دیدم طولانی شد دوقسمتش کردم . 

دوستتون دارم