دخترم مرا ببخش/ مراسم نامگذاری

سه شنبه سوم اسفند اومدم خونه، مهردخت مثل مرغ سرکنده اینور اونور میرفت ... گریه نکرده بود ولی رنگش مثل گچ دیوار سفید بود و آروم و قرار نداشت . 

دستاشو به هم می مالید و فحش میداد . میدونستم  چرا حال و روزش اینطوریه ولی نمیتونستم دلداریش بدم . حال خودم بهتر از اون نبود . 

یکمی که گذشت شروع کرد به حرف زدن، حرفاش منطق نداشت و معلوم بود از سر ترس و خشم فقط چیزایی که به ذهنش میرسه رو به زبون میاره . 

- مامان من بدبخت میشم اینجا، الان پایان نامه دارم مگه میشه بدون اینترنت کار کنم؟ 

-مهردخت فقط که تو نیستی . 

-به من چه مامااان .. نه همه همینن ، اصلا عین هشتاد میلیونمون همینیم .. همین جا زندانی هستیم .. من نمیخوام باشم . 

بیا هر چی داریم بفروشیم فرار کنیم بعد اونور پاسپورتامونو پاره میکنیم پناهنده میشیم . 

- یعنی چی؟؟ چجوری تا اونجا بریم؟ قاچاق؟؟ 

- نه چرا قاچاق؟ بگو یکی برامون دعوتنامه بفرسته . 

-واااا.. خب کسی که دعوتنامه بفرسته درواقع داره ضمانت مارو میکنه ،  برسیم بگیم ما اوراق هویتی نداریم پناهنده ایم که برای طرف کلی دردسر میشه، آخرشم همه مونو میندازن بیرون . 

-واااقعا؟؟

-آررره دیگه چی خیال کردی؟؟ اگه غیر از این بود که الان همه اونور بودن

-من نمیدونم مامان .. نمیخوام تو این جهنم بمونم .. عرضه ی بدون تو رفتن رو هم ندارم .

- منم راهی به ذهنم نمیرسه مهردخت. 

خیلی طول کشید تا کمی به حالت عادی برگشت. 

نشسته بود اندازه ی موهای سرش فیلم دانلود کرده بود تا برای روزهای بی اینترنتی دق نکنه. 

کار بیهوده ای که اصلاً باهاش موافق نبودم. مثل همون وقتی که گفتن از فردا بنزین گرون میشه و مردم هجوم برده بودن به پمپ بنزینا تا یه باک بیشتر بنزین بزنن!!

نشسته بودم اینستاگرامی که عین چراغ زنبوریِ در حال اتمام سوخت،  پت پت میکرد رو بررسی میکردم ، انقدر دلم از غصه انباشه بود که متن زیر رو ناخوداگاه و بی وقفه نوشتم و استوری کردم. 

دخترم بسیار متاسفم که تو رو در این اقلیم ترسناک به دنیا آورده م . متاسفم از وقتی که  خودت رو شناختی ، به فکر مهاجرت  بودی،  چون سرزمین مادریت رو محلی امن و بستری مناسب برای رشد استعدادهایت ندیدی. متاسفم از اینهمه استرس های شبانه روزی که بابت نبودن امکانات ، قیمت های سرسام آور و ضعف اینترنت کشیدی. 

امروز هجده نفر برای هشتاد میلیون نفر تصمیم گرفتن و طرح صیانت رو تصویب کردن. افسوس دیر فهمیدم مادران زندانی حق زاییدن ندارند وگر نه در زندانی با وسعت  ایران ، تو را نمی زاییدم . 

چند دقیقه بعد مهردخت که استوریم رو دیده بود اومد تو بغلم و بالاخره  های هااای  گریه کرد و عقده ی دلش رو باز کرد. 

سرش رو تو بغلم نوازش میکردم و میگفتم درست میشه مامان جون .. بالاخره یه راهی باز میشه، بالاخره به روزای خوب و روشن می رسیم و هم زمان خودم از دروغ های مضحکی که به زبونم می اومد حالم بهم میخورد. 

تصویر مهربانوی کوچولویی که نشسته بود پشت پنجره ی خونه ی عمه ش سیب گاز میزد و به خیابون شلوغ و مشوش خیره شده بود ، جلوی چشمم زنده شد. 

اونطرف تر مادر و عمه ی خدا بیامرزم نشسته بودند حرف میزدن ، بردیا هم هنوز یکسالش نشده بود و چهاردست و پا داشت خونه ی عمه جان  رو کشف میکرد . .. ما تازه از بلژیک برگشته بودیم (بابا هنوز دانشجو بود و مدرک کاپیتانیش رو نگرفته بود). 

مامانم میگفت:

-آبجی اکرم ، چی میشه؟ کِی بنظرت این آشفته بازار تموم میشه؟

-نمیدونم مصی جون فقط خداکنه هر چی قراره بشه زودتر بشه تا جوونامون کمتر کشته بشن . 

مزه ی ترش و شیرین سیب ، تو دهنم می چرخید و فکر میکردم جوون های کمتری کشته بشن یعنی چی؟؟ من واژه ی کشته شدن رو فقط وقتی شندیده بودم که یکی با مگس کش دنبال پشه یا مگسی می دویید و میگفت : الان می کشمش . 

یا وقتی سوسک می دیدیم و مامان با دمپایی می کوبید روش و می گفت کشتمش . 

یعنی چی جوون هامون کمتر کشته بشه؟ مگه آدما کشته میشن؟ !!!

بعد تصویر تابستونِ داااغ وسط بهشت زهرا جلوی چشمام رژه رفت . 

داشتیم پیاده،  لابه لای قبرها راه می رفتیم ، درواقع مامان دستم رو سفت چسبیده بود و منو دنبال خودش میکشوند . زن عمو شعله ی قشنگم ، دست کوروش رو سفت گرفته بود و اونم در حالی که بی وقفه زر میزد دنبال مامانش کشیده میشد . 

یکی بستنی لیوانی تعارف کرد . مامان و زن عمو گفتن فاتحه میدیم . 

یهو مامانم گفت: شعله جان یکی ازش بگیر دست کوروش رو بذار توش آروم بگیره . 

همین کارم کردن ، انگشتای کوروش تو لیوان بستنی بود ولی اون همچنان زر میزد و با صدای یکنواختش تقریباً زوزه میکشید . 

زن عمو شعله گفت : صداتو ببر پدرسگگگگ . وقتی داشتی آتیش میسوزوندی و سیگار روشن کرده بودی باید فکرشو می کردی. 

نگاه تحقیر آمیزی به کوروش انداختم . چون یکساعت قبلش بهم گفت : من سیگار دارم بیا بریم بکشیم و من گفته بودم نه کار زشتیه و اون مسخره م کرده بود و بهم گفته بود بچه ننه. 

بعد هم با پررویی سیگارو روشن کرد که دستشو سوزوند. 

مامان غر میزد که پس چرا  هر چی میریم نمیرسیم هلاک شدم خب . 

زن عمو گفت اوناهاشن من دارم عباس و مََمَد رو میبینم . 

می گفتن یه پسرعمویی بنام منوچهر که یادم نمی اومد دیده باشمش و فقط شونزده سالش بوده ، شهید شده بود. مامانش نشسته بود سر اون گودال، خاک های رو زمین رو برمیداشت میریخت توسرش و جیغ می کشید منوچهرررررر چجوری خاکت کنم ماااادر !!

دوباره رفته بودیم خرمشهر من شوق و ذوق بازشدن مدرسه ها رو داشتم ، پارسال که کلاس اولم تموم شده بود و باسواد شده بودم روز شماری میکردم که برم کلاس دوم ، یهو همه چیز عوض شد، یه روز رفتیم بیرون که کنار شط قدم بزنیم و شام بخوریم، دیگه نتونستیم برگردیم خونه مون ..

 رفتیم خونه ی خاله انسی و عمو احد موندیم . من که کلی ذوق میکردم  ...با شادی  عروسک بازی میکردیم ، بردیا و شهاب هم با هم  ماشین بازی میکردن. 

خیلی خوب بود چون شب هم موندیم و برنگشتیم خونه مون .. همیشه موقع خداحافظی گریه میکردیم و دوست داشتیم بمونیم پیش هم تا صبح بازی کنیم و از اون شب تا مدت ها پیش هم موندیم.

یواش یواش  دلم برای لباسا و عروسکام تنگ شد . 

مامانم لباسای خاله انسی رو میپوشید منم لباسای شادی رو .. همه ش پدرمادرامون مینشستن با هم بحث میکردن .

 مامان میگفت: عباس بیا بریم یه چیزایی از خونه برداریم . نه شناسنامه داریم نه سند ازدواج...  بعد هم میزد زیر گریه .. بابامم میگفت مصی جان میگن عراقی ها دارن میان تو شهر چجوری بریم وسیله برداریم؟

 آخرش یه روز صبح از خواب که بیدار شدیم دیدم مامان بابام وحشت زده دارن برای عمو احد و خاله انسی تعریف میکنن که کلید رو که انداختیم تو قفل ، نزدیک خونه مون یه بمب انداختن زمین سوراخ شد و همه چیز از بین رفت .. شوکه بودن و خاک آلود. 

کمی بعد همه مون  رو هم رو هم،  نشستیم تو یه پیکان سفید و از خرمشهر قشنگم فرار کردیم  به یه شهر دیگه که کشتی بابا اونجا بود و روزهای زیادی اونجا زندگی کردیم تا دوباره فرار کردیم و خودمون رو رسوندیم تهران .

 البته دیگه خاله انسی  اینا با ما نیومدن و موندن تو همون شهر .. عمو احدِ خدابیامرز،  تو اداره  بندرِ همونجا مشغول به کار شد و شادی  خدا بیامرز  و شهاب هم ، همونجا ازدواج کردن و بچه دارشدن . 

برگشته بودیم خونه ی تهرانمون و هیییچی نداشتیم . 

یه موکت قهوه ای رو زمین بود و مامان همه ش گریه میکرد و به عمه م میگفت: آبجی،  من وسایل خودمو میخوام یازده سال زندگی رو از گوشه گوشه ی دنیا جمع کرده بودم گذاشتم و فرار کردم .

 عمه م هم میگفت: مصی جان خدا رو شکر کن که چهارتاییتون سالمید و خدا بهمون رحم کرد تونستید خودتون رو برسونید تهران وسایل دوبار جاش میاد . 

من تو یه مدرسه نزدیک خونه مون رفتم کلاس دوم . 

بچه ها بهم میگفتن تو جنگ زده ای؟؟ منم که میدونستم همه ی این اتفاقا بخاطر یه چیزی به نام جنگ افتاده ، میگفتم : آررره . 

معلممون که خیلی دوستم داشت نازم میکرد و به بچه ها میگفت : بچه ها "دریا " با بقیه ی جنگ زده ها فرق داره ، چون اصلا مال تهران بوده و بخاطر شغل پدرش مدتی خرمشهر زندگی کرده . الان بجز وسایلش دیگه چیزی از دست نداده ولی ما این روزا دوستانی داریم که اصلا تو شهر هایی که الان جنگه به دنیا اومدن ، بجز خونه زندگیشون ، دوستانشون، فامیلشون و حتی بعضیاشون اعضای خانواده شون رو از دست دادن ...یادتون باشه که باید خیلی باهاشون مهربون باشیم همه چیزمون رو باهاشون تقسیم کنیم تا این روزای سخت بگذره و حق برباطل پیروز بشه .

مهردخت سرش رو چرخوند به سمتم  .. مامان داری گریه میکنی؟؟ 

-آه ... آره دخترم ، رفته بودم به گذشته های خیلی دووور .. 

دستم رو از روی سرش برداشت و بوسید .. بمیرم برات چیا که ندیدی؟ 

خیلی چیزای تلخ قربونت .. از انقلاب و جنگ و موشک بارون و  گشت ثارالله و بگیر و ببند و شکستن نوارهای کاست و دزدکی ویدیو داشتن و روزای سیاه مدرسه که یه جوراب سفید پامون میکردیم هزار توهین و بدرفتاری میدیدم تا برگشتن آزاده ها و آبادشدن قبرستونا و قتل های زنجیره ای و انتخاب رشته های الکی و کنکور و استرس های بیخودش و کوی دانشگاه که سال تولد تو بود و کارمندیم و خفقانی که تو اداره بود هر کی به هر کی میگفت سلام ، براش حرف در میومد که با هم رابطه دارن و هشتادو هشت خونین  که شدیم خس و خاشاک و اونهمه اختلاس و گرونی و بنزین و نودو هشت سیاااه و هواپیمای اوکراینی و این هجم مهاجرت و صدپاره شدن هم وطنانمون تو کل دنیا  ...

 عمرمون تباه شد تو این مملکتی که عین زندان شده برامون ، انگار تو کشور خودمون گروگان گرفتنمون . 

من چهل و هشت سالمه میتونم بگم واقعا از زندگی استاندارد بهره ای نبردم .. کاش چشممون به رفاه و آرامشی که اکثریت مردم دنیا دارن باز نمیشد ..کاش عین بچگیامون که فکر میکردیم زندگی همونه که توش بودیم ، میگذشت . 

آگاهی همه مدلش  خیلی دردناکه ولی کاش آگاه باشیم .. کاش تاریخ بخونیم، کتاب بخونیم . ساده و زودباور نباشیم .. درمقابل آگاهی مقاومت نکنیم . درد بکشیم ولی آزاده زندگی کنیم . 

خودمو میگم هااا ، کاش آدم عمیق و تاثیرگزاری تو جامعه م بودم . 

کاش عمر گرانمون اینطوری به هدر نمیرفت. 

*********

ببخشیدا این روزا زیاد اعصاب درست و حسابی ندارم .. البته نمایش بیرونیم خوبه  ، صبح به صبح به پیشی خوشگلای کوچه ی اداره که غذا میدم ، باتریم شارژ میشه و تا ساعاتی از روز خوبم . بعد یواش یواش به دور و برم نگاه میکنم و سیستم های فَشَل و اخبار مسخره از حیوان آزاری گرفته تا سر بریدن و کشتن و خودکشی و اختلاس و صیانت های مسخره رو میشنوم دیوانه میشم .. باور کنید سعی میکنم طرف اخبار نرم ، ولی بهم میرسه . 

این دوسه روز هم که با دیدن اوکراین بیشتر از قبل داغون میشم . 

جنون شیرینی پزیم زده بالا ، از وقتی میرسم خونه شیرینی میپزم تا پاسی از نیمه شب ..

 اون حالمو خوب میکنه و همنشینی با عزیزانم . 

بیاید کامنت بنویسید با هم گپ بزنیم یکم حال همو بهتر کنیم . 

 راستی  یه مرحمتی کنیدبرای شیرینی های من اسم  انتخاب کنید . 

فعلاً به اسم " اسلایس" رسیدیم ولی دوست دارم فارسی باشه و اگر اسم خودمم که دریاست توش باشه عالی تر میشه . 

گشتیم تو گویش تهرونی یه چیزی پیدا کنیم ولی موفق نشدیم... مثلا شکر میشه شیکر. دیگه خیلی اسم خاصی به نظرمون نیومد . 

دوستتون دارم