توهم خود مهم پنداری/ تعطیلات به پایان رسید

خونه ی خاله همیشه نماد راحتی و امنیت کامل بچه ها بوده ، چه بسا وقتی یکی در محلی خیلی راحت بوده بهش میگفتن : مگه اینجا خونه ی خاله ته؟؟

طفلک مهردخت اینا اصلاً جمع شدنای دور هم و خونه ی هم خوابیدنای بچه های فامیل رو ندیدن . همین روزای اول سال نو که همگی رفتیم خونه ی خاله م و تقریباً 25 نفر تو خونه ی کوچیکش بودیم و برقا هم رفت باید برق چشمای مهردخت رو میدید . 

 مجبور شدیم تو نور شمع و گوشیامون و بدون هیچ سفره و تشریفاتی بشقابامونو بذاریم  رو زانوهامون و شام بخوریم . 

دست آخر هم یه دبه از کابینت خاله آوردیم و یکی آهنگ زد و بقیه رقصیدن . 

اون وسط دوتا نوه های خاله م که سه ماه اختلاف سن داشتن و هر دو سه سال و نیمه بودن با هم لج میکردن و از دست هم اسباب بازیاشونو قاپ میزدن و گریه میکردن . 

فضا قشنگ شده بود فضای 35 سال پیش . بی برقی و موشک بارون و دعوای بچه کوچیکای فامیل و ... 

شب مهردخت گفت:  این بهترین دورهمی بود که تو تمام عمرم دیدم مامااان .. کاش من اون وقتا به دنیا می اومدم . ..

*******

وسط این دور همی و شلم شوربایی که درست شده بود توجهم به دختر خاله م جلب شد که تلفنش زنگ خورد و انگار یکی پشت تلفن داشت رفتار بدش رو توجیه میکرد .. مژگان میگفت :  سعیده من نمیدونم تو چرا الان داری به خودت زحمت میدی و این چیزا رو هی توضیح میدی . واقعاً به من مربوط نیست ولی نحوه ی رفتارت هم خیلی عجیب بود . 

بعد سرو ته صحبت رو هم آورد و خداحافظی کرد. 

اومد نشست کنارم و گفت : تو پست اینستاگرامت نوشته بودی : انقدر رفتارهای عجیب و غریب دیدی که دیگه از چیزی غافلگیر نمیشی . من برام موردی پیش اومد که خیلی به نوشته ت فکر کردم . 

راستش تو محیط کارم من از بقیه خانم ها بزرگترم .

خب من پنجاه سالمه و چندتا دختر 35-36 ساله داریم که دو سه سالی هست ازدواج کردن . 

اینا بین خودشون یه داستان هایی دارن ... مهمونی میدن یه وقت به هم میگن یه وقت نمیگن . با هم از طرف اداره رستوران میرن و تولداشون به هم جداگونه کادو میدن و .. 

تو همه ی این بازیا منم گاهی هستم گاهی نیستم . مثلاً اونطوری نیست که دارن میرن رستوران حتما به من بگن گاهی میگن گاهی نمیگن .. منم گاهی میرم و گاهی نمیرم . 

اما با همه شون تو محیط کار خیلی صمیمیم .. میدونی که من مشخصات ظاهر و اخلاقم واقعا پنجاه ساله نیست . 

آدمی هم هستم که  اهل مخفی کاری نیستم . 

تو همه ی این سالها که کارمندم اگه قرار بوده جراحی بکنم که مشابه ش رو همکارا انجام دادن و هزارو یک جور دروغ گفتن . من خیلی راحت اومدم گفتم بچه ها من میخوام چنین عملی کنم ، این تحقیقاتو کردم ، اینطوری اونطوری نتیجه شو ببینید هر سوالی هم داشتید جواب میدم . نمونه ش همین عمل اسلیو معده . چند نفر هی اومدن گفتن ما دمنوش خوردیم 30 کیلو کم کردیم ، درصورتیکه پرونده ی بیمه شون اومد که رفتن عمل معده کردن . بابااا مگه کار خلاف کردید که دروغ میگید !!!

یا هزارون موضوع شبیه این . 

میخوام برم سفر میام میگم بچه ها من دارم میرم فلان جا اگه چیزی لازم دارید بگید اگر بتونم براتون میارم ، خدانگهدار . 

بارها من دیدم یکی از همین دخترا اومده گفته مژگان من دارم میرم سفر به تو میگم ولی بقیه نمیدونن. دلیلشم اینه که فلانی رفت سفر نه خداحافظی کرد نه چیزی . چون اون مخفی میکنه منم میکنم. 

داشتم گوش میدادم چون دقیقاً شبیه همین موارد رو تو محیط اداره ی خودم دیدم. 

مژگان ادامه داد: کمی پیش از سال نو، عصرِ شنبه  داشتم تو اینستا گرام یه مطلبی می خوندم ،  مهتاب(مهتاب دختر مژگانه)  گفت : مامان همکارت سعیده کجا رفته؟ 

گفتم : نمیدونم تا چهارشنبه که سرکار بود حرفی نزد امروز نیامده بود، چطورمگه؟ 

گفت: تو اینستاش استوری کرده که یه کشور اروپاییه. 

گفتم: عه .. خوش بگذره بهش یه دوستی داشت تو ایتالیا حتما براش دعوتنامه داده سعیده و شوهرش رفتن اونجا. همینطور که اینا رو میگفتم رفتم تو پیج سعیده که منم عکساشو ببینم دیدم هیچ استوری برای من نمایش نمیده . فهمیدم که من رو از لیست کسانی که میتونن استوری ببینند حذف کرده. 

خیلی جا خوردم چون اون اتفاقی که چند وقت پیش تو زندگی من افتاده بود رو هم همکار های من میدونستند . 

نمیدونم چرا سعیده یا هرکسی میره سفر اروپایی باید این موضوع رو مخفی کنه.

 اصلاً من بدونم چه فرقی داره و ندونم چه فرقی؟ 

مگه بجز اینکه آدم یه خداحافظی میکنه و دوستانش هم میگن خوش بگذره بی خطر و پُرخاطره باشی حرف دیگه ای هم هست؟

دو ساعت بعد مهتاب اومدگفت:  مامان  حال این دوستت سعیده خوبه؟ گفتم: چطور مگه؟

گفت: من رو از استوری هاش حذف کرد. 

فرداش رفتم سرکار ، خیلی دلم میخواست بدونم فقط با من همچین رفتاری کرده یا درمورد بقیه هم همینطور بوده؟

دیدم همه از هم میپرسن از سعیده خبر دارید؟ و اظهار بی اطلاعی میکردن . فقط مدیرمون گفت: مرخصیه . که همه متوجه شدن مسافرته . منم که صدام درنیومد . 

ظاهراً همه رو از استوریا حذف کرده بود  ولی یادش نبوده مهتاب رو فالو داره و ممکنه از اون طریق من متوجه بشم.

حالا که فهمیده مهتاب موضوع رو میدونه و به من هم حتما گفته ، هی زنگ میزنه سعی میکنه توضیح بده .. باورش نمیشه برای من مهم نیست که کی کجا میره و چکار میکنه . من بدونم همکارام در شرایط خوبین خوشحال میشم از ناراحتیشونم ناراحت میشم .. همییین . مگه چیز دیگه ای هم هست؟؟ 

یکی میگفت : نکنه فکر میکنه حسودی میکنیم. 

خدایی شرایط زندگی منو همه تو اداره میدونن که وقتی خودشون نهایت سفری که رفته بودن ، تا مشهد و شمال بوده من همراه خانواده م مرتب سفرای خارجی میرفتم . 

یا اینکه نمیخواد سوغاتی بیاره . که گفتم : نه بابااا میدونید که اینجا هر کی میره سفر اگه دلش بخواد وقتی برمیگرده یه بیسکویی یا شکلاتی به بقیه میده اگرم نخواد که هیچچچی ....

احتمالاً لبخندی روی صورتم بود که مژگان گفت : مهربانو به چی فکر میکنی؟ 

گفتم: به شرایط مشابه محیط کارمون . راستش اگه دلیل رفتارهای همکارت رو متوجه شدی حتماً به منم بگو . 

واقعاً از درک رفتار بعضی ها خیلی وقتا عاجز میشم . نمیدونم این داستان ها از کجا پیدا میشه؟

 باز یه وقتی هست یکی تو یه جمع تازه وارده تو نمیدونی اخلاقش چیه و چقدر باید حدود مسائل شخصی رو تعیین کنی .. ولی وقتی چندسالی هست داری با یکی کار میکنی و میدونی این آدم نه به زندگیت کنجکاوه، نه بخیله، نه انتظاری داره ، چرا جای دلخوری رو باز میکنی؟؟ اگر در این مورد تجربه دارید بنویسید ببینیم به نتیجه ای میرسیم یا نه . 

****

امسال سیزده به در متفاوتی رو تجربه کردیم . 

مامان و بابا تنها بودند، مینا و سینا منزل یکی از خواهر های سینا مهمون بودن. بردیا و خانواده ش هم برنامه ی دیگه ای داشتن برای خودشون . من و مهردخت به مامان و بابا  گفتیم ما میایم پیش شما ببینیم چکار میکنیم . 

ناهار چهارتایی هوس کباب کوبیده کردیم . من رفتم کبابی نزدیک اداره که همه طعم غذاشو دوست اریم سفارش غذا دادم . بهشون گفتم تا شما غذا رو آماده میکنید من برم تا این بالا و یکربع دیگه برمیگردم . بعد رفتم به پیشی جلوی اداره مون که اسمشو گذاشتم مامانی غذا دادم . دلیل انتخاب اسمش اینه که خیلی کوچولوعه ولی حامله س . 

فکر میکنم اولین بارداریشه بچه . تقریبا از اوایل سال نو اومده جلوی اداره میپلکه و دوست جدیدمه . 

بعد رفتم بچه های تو کوچه  که تقریباً یکسالی هست با هم دوستیم رو غذا دادم 

بعد رفتم غذا رو تحویل گرفتم و رفتیم پیش مامان و بابا، ناهار رو خوردیم . مامان مصی تازگی ها دوباره هوس خیاطی به سرش زده کمکش کردم الگوی یه بالاتنه رو درآوردیم و یکمی با هم خیاطی کردیم بعد پیشنهاد دادم بریم پارک کوچولویی که نزدیک اداره مونه و  وقتی مهردخت بچه بود میبردمش اونجا بریم . (چون مامان خیلی کم میتونه راه بره اون پارک رو پیشنهاد دادم) . رفتیم چقدر هم پارک خوشگل و خوبیه که از اون زمان کلی تغییرش داده بودن و خوشگلتر شده بود . کلی عکس انداختیم و مامان با یکی دوتا خانوم که هاپوهای کوچولوی نازی داشتن آشنا شد و با هاپوهاشون بازی کرد و شکایت منم به اون خانم ها کرد که من دوست دارم هاپو داشته باشم ولی دخترم اجازه نمیده . 

که با ایما و اشاره به اون خانم ها رسوندم که بخاطر شرایط حرکتی مامان موافق این کار نیستم . 

موقع برگشتن مینا و سینا گفتن ما داریم میایم سمت خونه قبلش دوست داریم شما رو ببینیم . گفتم بیاید پارک بچگی های مهردخت . اونا هم اومدن و چند تا عکس هم با اونا انداختیم و سیزده مون به در شد. 

مینا کل نوروز رو سرکار نرفته بود و دقیقاً حال و روزش مثل بچه هایی بود که شب آخر تعطیلاته و لای پیک شادیشون رو باز نکردن

****

نوروز با همه ی شیرینی های امسالش به پایان رسید و زندگی به روال طبیعیش برگشت . 

بیاید یه اعترافی بکنم بین خودمون بمونه . 

من دیگه خیلی خیلی سختمه بیام اداره ... نمیدونم چجوریه خودم رو تقریباً بازنشسته حساب میکنم و احتمال میدم سال دیگه این موقع کارمند نباشم .. هرچند که خیلی اتفاقا روز به روز تصمیمات آدمو تغییر میده 

دوستتون دارم