نوروز 1402 مبارک باد

سینه ها زاینده ی فریاد باد  ‌   سال نو، ایران ز غم آزاد باد

عمونوروز، امسال کمی زودتر بیا . دیرتر برو ... امسال تا بخواهی زمستان داشتیم، تا بخواهی سرمای استخوان سوز داشتیم، تا بخواهی شب بدون آتش داشتیم . امسال محتاجیم به بهار. 

عمو نوروز، ما همان آدرس قبلی ایم. فقط از آن بار که آمدی یک چیزهایی عوض شده، درخت ها کمی زردند، دیوارها سرخند، اسمان سیاه است، چکاوکی روی شاخه ها نیست، توی سر همه صدای سنج و دمام می پیچدو لامپ های سبز حجله هایی سرکوچه روشنند، گم مان نکنی!

 عمو نوروز، وقت آمدن با خودت ساز بیاور، شاید این سوز را ببرد. با خودت ساز بیاور و طوری بزن که لای دست و پای  نت های نوایت گم شویم، به سماع بیاییم ... ما از این همه هستن، از این همه خودآگاهی خسته ایم، کاش بشود برویم به مرز بود و نبود. کاش بشود گاهی بخوابیم، و واقعاً بخوابیم ، نه بیم زده، شبیه مسافری که هر آن ممکن است راهزن ها بزنند به قافله اش. دلمان لک زده برای غوطه خوردن در سبُکیِ یک خواب راحت، بی ترس، بی غم ، بی دغدغه ی حالا چه می شود. 

عمو نوروز امسال زود بیا و سر صبر بمان، ما خسته شدیم از هول زدگی، از عزای سرپایی، عروسی سردستی . 

دلمان یک دل سیر گریه میخواهد و پشت بندش یک دل سیرخنده. 

شال سفیدت را بکش به سیاهی ها، غبار بگیر از تن خسته ی این شهر .. 

امسال محتاجیم به بهار، چون ما امیدوارترین پژمرده های روی زمینیم. 

متن از: "سودابه ی فرضی پور"

عکس از :" امین روشن افشار"

نوروز 1402 مبارک . چاق سلامتی و معاشرت بمونه برای کامنت دونی که دوطرفه باشه

دوستتون دارم