جراحی دیسک و تنگی کانال

دیروز از بیمارستان مرخص شد . 

کیو میگم؟ خب معلومه دیگه " مامان مصی" 

بقول خودش دیگه شبیه  ترمیناتور شده ، بس که تو بدنش ادوات فلزی کار گذاشتن 

داستان این بار، جراحی و پروتز  دیسک کمر و تنگی کانال بود . بعد از جراحی های متعدد بر روی  ران پاش که خوشبختانه آخرین عملش خیلی خوب بود و مامان راحت تر راه میره ، درد دیسک امانش رو برده بود . متاسفانه بخاطر دیابتی هم که داره ، مصرف اینهمه مسکن های قوی کبد و کلیه ش رو اذیت کرده بود . تقریباً با شش تا جراح خوب و مطرح مشاوره کردیم و نظر همه شون جراحی بود. 

این یک هفته ده روز آخر من حال و روز خوبی نداشتم .. اصلا از اسم عمل هم حالم بد میشد و فکر اولین شب بعد از عمل که چقدر باید درد می کشید رو می کردم حالم بهم میخورد.. بالاخره چهارشنبه سی ام  رفت زیر تیغ  و بعد از اون هم  طبق معمول روانه ی CCU شد . روز پنجشنبه آوردنش بخش و جمعه که دیروز بود مرخص شد. 

جالب اینجاست که عملش برخلاف تصورم  خیلی سبک و خوب بود . به محض بهوش آمدن درد هاش افتاده و  کمتر از 24 ساعت راه رفته. من فکر می کردم خیلی نقاهت سخت و طولانی داشته باشه و البته دردهای وحشتناااک . 

اما  دردش اصلا زیاد نیست . نه که درد نداشته باشه هااا ولی درد تو ناحیه کمر نیست . فکر میکنید کجاااست؟؟ 

گلووش !!!

یعنی رفته کمرشو عمل کرده ولی درد حلق و مجرای بلعش ، طاقتشو طاق کرده. 

لابد تو دلتون میگید چه ربطی داره؟؟ 

نه ظاهراً ربطی نداره ولی باطناً در حین عمل لوله هایی در حلق وارد میکنند که اگر پرستار این کار رو با بی دقتی و فشار انجام بده،  میزنه تمام اون مسیر رو مجروح میکنه . اینجوری میشه که مریض رفته کمرشو عمل کنه ولی از درد گلو بیچاره میشه و حتی بزاق خودشو به زحمت فرو میده . 

متاسفانه هر دوتا دستشم سیاه و کبوده ، نمیتونستن رگ بگیرن و یه بار هم تمام مایع سرم رفته بوده زیر پوستش گویا دکتر میاد متوجه میشه و شروع میکنه به داد و بیداد . 

این بین یه آقا پسر نازنینی پرستارCCU بود که همون شب اول  شماره ی شخصیش رو بهم داد . بهش گفتم من شبا خیلی دیر میخوابم گفت هر وقت دوست داشتید بهم  زنگ بزنید یا پیام بدید اگر تلفنم رو جواب ندادم در اولین فرصت زنگ میزنم  و  از حال مادر باخبرتون کنم  . 

 ساعت تقریباً ده شب بود بهش زنگ زدم برنداشت و براش پیامک نوشتم . چند دقیقه بعد جواب داد . 

فرداش مامان گفت : چند بار در طول شب اومد به همین روش بهم آب داد و تا صبح حواسش کاملا بهم بود  . 

"آقای ذوالفقاری امیدوارم غم و نگرانی ازت دور باشه که اینطوری باعث حال خوب دیگرانی" 

یه مورد دیگه هم بگم. مامان مصی و بابا عباس چندین ساله تحت نظر آقای دکترمهریار قاضی سلطان ( از تیم دکتر ماندگار) هستند . ایشون فوق تخصص جراحی قلب و عروق دارند و هر قدر از انسانیت و لطفشون نسبت به همه ی بیماران بگم کم گفتم .

هم ازتاریخ عمل و هم از نگرانی و ترس مامان بابت "پیس میکر"ی که تو قلبش هست  خبر داشتن .

  خودشون قبل از عمل رفتن مامان رو دیدن و بهش اطمینان دادن که همه چیز رو به راهه . 

این خیلی باارزشه که دکترِ آدم ( با اینهمه مشغله ) وقتی اصلاً تو بیمارستانی که داری عمل میشی کاری نداره بلند شه بیاد دیدنت تا خیالت رو راحت کنه . یعنی تو این قحطی انسانیت ، دیدن این ارزش های انسانی واقعا نعمت و غنیمته 

و باز هم یه مورد حال خوب کن دیگه : 

اوایل خی/زش انق/لاب مه/سا، یکی از دوستان پستی رو در جهت مبا/رزات مدنی برای من فرستاد . خوندمش و  از اینهمه شعور و آگاهی نویسنده لذت بردم . رفتم براش کامنت نوشتم و یه نگاه به بقیه ی پست هاش که کردم متوجه شدم ایشون  متخصص جراحی مغز و اعصاب هستند. 

باعث افتخار بود که یه جراح مغز تا ین حد دغدغه های اجتماعی داره و در کنار مردمه . 

البته معنای درست انسانیت همینه ولی خب همه مون واقفیم متاسفانه درصد زیادی از مردمی که از نظر اجتماعی و معیشتی در سطح بالاتری از عامه ی مردم هستند، خودشون رو تافته ی جدا بافته می دونند و با این فرمون که " سری که درد نمیکنه رو چرا دستمال ببندیم " تو جاده ی زندگی پیش میرن . 

ولی دکتر آرام روی جامعه ی پزشکان رو سفید کرده و تو این چند ماه  هرگز چیزی جز دادخواهی ازش ندیدم و درضمن از نظر پزشکی بسیار حاذق و موفق هستند. 

وقتی جریان جراحی دیسک مامان پیش اومد ، پیشنهاد کردم که یه مشاوره هم با ایشون داشته باشه . 

بعد از تعطیلات وقت گرفتیم و وقتی منتظر بودیم نوبتمون بشه از مریض های دیگه میشنیدیم که ایشون چقدر مهربان هستند و هوای بیماران رو دارند . بالاخره نوبتمون شد ، مامان رو کامل معاینه کردند .

 نظر ایشون هم جراحی بود.  وقتی  از هزینه ی زیاد این عمل و اینکه بقیه ی جراح ها دستمزد نسبتاً بالایی (بین 60 تا 100 میلیون تومان) بصورت  جدا گانه  یا همون زیر میزیِ معروف طلب میکنند، شکایت کردیم با آرامش و لبخندی که معمولاً به صورت داره  گفت : من خیلی به شما حق میدم واقعیتش اینه که پرداختن این پول برای همه، حتی من که خودم جراح این مملکت هستم آسون نیست ولی از طرفی نمیشه به اون جراح(اشاره کرد به اسمی که روی مدارک مامان نوشته شده بود )  هم که از شما 60 میلیون خواسته ایراد بگیریم . 

این عمل چند ساعت طول میکشه و ریسک فراوونی هم داره در ضمن فشار زیادی از نظر فیزیکی به جراح وارد میشه حدود چهارساعت روی بیمار کار می کنند ، بعد مبلغ خیلی ناچیزی در حدود پنج میلیون تومن بابت این عمل به ایشون میدن .  آقای دکتر ... که استاد من هستند و سنی ازشون گذشته واقعا براشون سخته این عمل طاقت فرسا رو با چنین دستمزد کمی انجام بدن . حالا من نسبت به ایشون جوان هستم و میتونم پشت سر بذارم .

گفتم آقای دکتر من پیج شما رو دنبال میکنم دیدم که الان مدتیه خودتون هم درحال فیزیو تراپی هستید و  به همین دلیل دچار اسیب شدید. 

خندید و گفت:  بله عرض میکنم که . 

وقتی صحبت هامون تموم شد و داشتیم خداحافظی می کردیم براش تعریف کردم که چطوری باهاش آشنا شدم . هر چهار تایی خندیدیم و علامت پیروزی به هم نشون دادیم  بامزه اینجا بود که مامان یه دستش به کمرش بود و با یه دست دیگه علامت پیروزی نشون میداد تند تند هم می گفت " زن، زندگی، آزادی"

*******

بی مناسبت نیست این عکسم رو ببینید :

ببخشید عکس کیفیت خوبی نداره ولی  عوضش کمیت عالی داره 

اینجا پشت در اتاق عمل بیمارستانه و بابا ازم عکس انداخته . از صبح با همین بلوز و شلوار جین و بدون حجاب اجباری بودم . بخاطر اینکه جای پارک اطراف بیمارستان نیست با ماشین خودم نبودم و چندین بار اسنپ گرفتم . این وسطا هم چند تا کار اداری بابت همین عمل مامان انجام دادم و بخشی از راه رو پیاده طی کردم .

 نه اون اداره جات و نه بیمارستان و نه هیچکدوم از رانندگان محتررم اسنپ ، برام مشکلی پیش نیاوردند تازه از بیشتر نگاه ها مهربونی و تحسین و تشویق می بارید . 

از همه جالبتر پرسنل بیمارستان بودند که بدون حجاب از خونه هاشون میامدن سر کار و از نظر سیستم اداری هیچ مشکلی نداشتند . 

این عکس رو تو صفحه ی اینستاگرامم گذاشته بودم احتمالاً بعضی از دوستان براشون تکراریه 

دوستتون دارم  راستی 02/02/02 تون بخیر