داستان مهاجرت 2(بایومتریک -استانبول)

اول تشکر کنم از اونهمه پیام های قشنگی که برام نوشتید . امیدوارم تو زندگی همه تون تن درستی و  خیر و برکت جاری باشه. 

تنها دلیلی که برای رفتن تشویقمون میکنه ، شرایط نابسامان اقتصادی و امنیت اجتماعی و مسائل وابسته به همین هاست . 

و همه ی این مشکلات هم ناشی از ناکارآمدی یا بهتر بگم دزدی های بی حد و حساب مسئولین مملکته که برای پر کردن جیب های گشادشون (کاش گشاد بود اصلاً ته نداااره) حتی خاک این کشور رو هم به توبره کشیدن و برای اینکه حاشیه ی امن کثافتکاری هاشون به خطر نیفته تا کمر جلوی هر کس و ناکسی دولا میشن .

 مملکت و مردم هم به درررک .

 وگرنه کیه که ندونه با این ثروت طبیعی و بیکرانی که این سرزمین داشته وهنوز هم داره،  چقدر مردمش میتونستند در رفاه و آسایش زندگی کنند؟؟

بگذررریم...

سعی میکنم در این پست و اگر چیزی باقی موند در پست بعدی ، جزییات اقدامم برای اخذ ویزای ویزیتوری کانادا رو بگم شاید که مورد استفاده تون باشه . 

پیشاپیش عذرخواهی میکنم از عزیزانی که خودشون در این زمینه خبره هستند و خوندن دوباره ی مطالب براشون خسته کننده میشه . 

*******

موج درخواست ویزای توریستی و ویزیتوری کانادا از اونجایی راه افتاد که  اعلام کردن تا قبل از 28 فوریه 2024 هر ایرانی که وارد خاک کانادا بشه ، میتونه تقاضای تبدیل ویزای ویزیتوری یا ویزای توریستی به ویزای اوپن وورک پرمیت رو  بده ، و ما این تبدیل رو انجام میدیم . 

کمی در مورد مزیت این تبدیل بگم  براتون :

 قبل از این قانون تمام کسانی که با این دو نوع ویزا وارد کانادا میشدن باید خاک کانادا رو نهایتاً تا 6 ماه بعد ترک کنند و کسانی که میخواستند این فرصت رو تبدیل به مهاجرت کنند ( یعنی خاک کانادا رو ترک نکنند) باید برای اینکه بتونند بعد از 6 ماه همچنان اونجا بمونند ویزاشون رو تبدیل به نوع دیگه ای کنند مثلاً برن کلاسی ، درسی، چیزی ثبت نام کنند که ویزاشون تبدیل به ویزای تحصیلی بشه و کانادا بعد از 6 ماه بیرونشون نکنه .

خب با ویزای تحصیلی هم که اجازه ی کار نداشتند و نمیشد هزینه ها رو مدیریت کنند بنابراین باید یه راهی پیدا میشد که ویزاشون دوباره به اوپن وورک پرمیت تبدیل بشه و اجازه ی کار پیدا کنند و کار کنند و بعدً بتونند برای دریافت اقامت که اونم شرایط خاص و امتیازات خاص خودش رو داره اقدام کنند ( تقریباً سه سالی طول میکشه ) 

حالا کانادا اومده بود گفته بود: دوست عزیز ایرانی،  اگر شما تا قبل از 28 فوریه 2024 اومدی اینجا ، من اون اوپن وورک پرمیت رو مثل هلو  و بدون دردسر در اختیارت میذارم و این یعنی کلی صرفه جویی در وقت و هزینه برای ایرانی هایی که قصد مهاجرت دارند . 

حالا بپردازیم به بحث اینکه ویزای ویزیتوری با توریستی چه فرقی داره و چطور باید براش اقدام کرد و مدارک چید؟

ویزای توریستی همونطور که از اسمش پیداست ، شما بعنوان توریست میخوای بری یه جایی رو بگردی ، پس نیاز به دعوتنامه از کسی نداری. در عوض باید به آفیسر ثابت کنی که من یک توریستم و تاحالا خیلی جاهای دنیا رو رفتم گشتم، الانم میخوام بیام کانادای شما رو ببینم و برگردم کشورم .

 به همین منظور و برای اثبات، باید تراول هیزتوری ( تاریخچه ی سفرهای قبلی ) رو ارائه بدی که همانا مهرهای خروج متعدد به کشورهای دیگه س و مهر ورود مجدد به ایرانه ، و همینطور داشتن ویزای شینگن.

 مجموعه ی این مدارک  ثابت میکنه شما یک توریست هستی و زیاد میری گردش . 

از طرفی باید تمکن مالی خوبی هم داشته باشی که مثلاً به آفیسر داری اعلام میکنی من دارم میام کشور شما رو ببینم پول و پَله ی حسابی هم باخودم دارم میارم که برم هتل و گردش و ...

ضمناً  بلیط رفت و برگشتتم باید رزو کرده باشی ( خریدن لازم نیست فقط رزرو) و جزو مدارک ارائه بدی ،  که نشون بده تو در فلان تاریخ قصد داری بری سفر و فلان تاریخم برگردی . 

حالا دیگه یه سری مدارک  هم باید بذاری که مثلاً من اینجا شغل دارم، خونه و زندگی دارم، خانواده دارم و .. به همه ی این دلایل برمیگردم کشورم . 

اما در مورد ویزای ویزیتوری همونطور که از اسمش معلومه یعنی ملاقات . پس برخلاف ویزایتوریستی ، حتماً باید دعوتنامه از کسی داشته باشی که داره دعوتت میکنه کانادا و در اون دعوتنامه هم  باید بگه فلانی میاد خونه م اینم آدرس خونه زندگیمه و من اینجا شغل دارم و مالیات هامم به موقع دادم و کسی که میاد مهمون منه و قراره من همه جوره ساپورتش کنم و هزینه هاش با منه . 

پس نیازی به شینگن و تراول هیزتوری نداره ، ولی دوباره باید هی مدارک ارائه بده که من شغل دارم خونه و زندگی و خانواده دارم و بخاطر همه ی اینا برمیگردم و درضمن یه پولی هم بعنوان تمکن دارم میارم اونجا اگر چه دعوت کننده ی من همه ی هزینه هامو میده ولی خب  منم ندار نیستم و برای مخارج احتمالی و سوغاتی و اینا ، پول همراهمه.  شما نگران نشید یه وقت سربارتون بشم 

حالا بریم سراغ پرونده ی من : 

گواهی اشتغال به کار از اداره گرفتم ، حکم کارگزینی و لیست 22 سال بیمه تامین اجتماعی و سه تا فیش حقوقی آخرم رو ترجمه کردم . 

برای یک ویزیتور حدود 300-400 میلیون پول تو حساب کافی بود ، اما تمکنی که من از بانکم گرفتم 650 میلیون شد . 

گردش 6 ماه آخر بانکمم گرفتم که شد 27 صفحه . چون تو دوهفته ی آخر مبالغ درشتی به حسابم اومده بود برای اینکه نشون بدم چی شده که این مبالغ وارد حسابم شده فاکتور فروش سکه گذاشتم همه ی این مدارک رو ترجمه کردم . 

حالا باید میگفتم که من چه دلایل عاطفی برای برگشتن دارم:

 شناسنامه ی مهردخت که مجرده رو گذاشتم و اعلام کردم ما با هم زندگی میکنیم و دخترم با من سفر نمیاد . همینطور شناسنامه ی پدر و مادرم که بالای 75 سال دارند و گواهی از پزشک مامان که اعلام کرده بود این خانم 30 ساله به دیابت مبتلاست و دچار عوارض ناشی از دیابت از جمله اسیب های چشمی و شکستگی های متعدد استخوان داره و نیاز به مراقبت داره رو هم گذاشتم و اعلام کردم من فرزند ارشد خانواده م و پدر و مادرم رو توجه ویژه دارم .اینا رو هم ترجمه کردم . ترجمه سند خونه و ماشینمم گذاشتم . 

برنامه ی سفر رو هم اعلام کردیم : 

مهرداد تو دعوتنامه نوشت که خواهرم به مدت سه هفته قصد داره بیاد خونه ی من و تعطیلات سال نوی میلادی با هم باشیم و بریم گردش مونتریال رو نشونش بدم و اینا تاریخ رفت و برگشت رو هم اعلام کرد.

منم دقیقا همینا رو برای هدف سفرم گفتم . و خیلی جالبه که دلیل ریجکتی من رو مثل بقیه ی هم گروهی هام نوشتن :

 ما قانع نشدیم که شما به کشورت برمیگردی و درضمن میزان پولی که داری  میاری کانادا برای هدف سفرت کافی نیست" 

یعنی نکرده اصلاً مدارک رو یه نگاه بندازه ببینه من دلایل برگشتمو چی گفتم و بوجه چقدر گذاشتم . 

*******

حالا نوبت این بود که این مدارک رو که چیزی حدود یکماه و نیم طول کشید تا تهیه ش کنیم تو سایت آپلود کنیم . 

یک هفته هم طول کشید تا اینکارو انجام بدیم ، یا نت ضعیف بود یا سایت خراب بود یا مشکلی پیش می اومد و ... 

بالاخره 31 آگست حدودای ساعت پنج و نیم صبح مدارک رو آپلود کردیم و وقت پرداخت وجه رسید .

 این وجه رو برای انگشت نگاری می گیرن . تماس گرفتیم با مهرداد و گفتیم به این شماره حساب ( تو همون سایت شماره رو میده و شما باید با یه حساب از اونطرف پرداخت کنی)

مهرداد 185 دلار کانادا رو به اون حسابی که گفته بودن واریز کرد و ما شماره تراکنش رو زدیم تو سایت . نوشت ثبت نام برای دریافت ویزای ویزیتوری کانادا با موفقیت انجام شد . نیم ساعت بعد یه ایمیل اومد که برو فلان سایت وقت انگشت نگاری بگیر . 

این مرحله هم چند روز طول کشید چون دوباره سایت مشکل داشت و بلاک می کرد و هزار تا دردسر دیگه که منجر به این شد نهایتاً سینای عزیزم تونست برام وقت بگیره که شد روز 18 سپتامبر ساعت 16:15 دقیقه دفتر vfs استانبول.  

حالا باید برای رفتن  به استانبول بلیط میخریدم . 

چون رفته بودم سفر شمال و بعدشم قرار بود برای عمل مهردخت مرخصی بگیرم قرار شد که صبح برم استانبول و شب برگردم که بابت این داستان مجبور به مرخصی گرفتن نباشم . 

از سایت،  بلیط ها رو چک کردم میترسیدم که پرواز تاخیر کنه و  وقت انگشت نگاری رو از دست بدم بنا براین ساعت 5 صبح حرکت از ایران رو گرفتم که حدودای 7و نیم میرسید استانبول گفتم حالا هر تاخیری که داشته باشه بالاخره به 4 بعد از ظهر میرسم . از اون طرف هم ساعت 20:20 دقیقه رو گرفتم که از ترکیه حرکت کنه تقریبا 23:30 برسه و تا برسم خونه و بخوابم و فرداش برم اداره نه خانی رفته نه خانی اومده 

قرار شد نفس یا مهردخت همراهم بیان ولی هر دوشون گفتن بیخیال بابااا برای چند ساعت مگه مرض داریم 18 میلیون پول بلیط بدیم؟ حالا دو سه روز قرار بود بمونی باز یه چیزی . این بود که مهربانو تک و تهناااا بلیط رفت و برگشت رو به قیمت 18 میلیون خرید . 

یکشنبه 26 شهریور مقارن با 17 سپتامبر تا دیروقت تو اداره موندم و کارهای عقب مونده رو انجام دادم . بعد رفتم سمت خونه ، کمی بعد نفس سه تا ساندویچ کباب کوبیده خرید اومد خونه مون . نشستیم غذامون رو خوردیم و مهردخت فیلم گذاشت منم یه کوله پشتی اماده کردم و توش مدارکم رو گذاشتم . هی بغض گلومو میگرفت و کارامو میکردم و تامی رو ماچ میکردم و به مهردخت سفارش میکردم فردا که من نیستم اینکارو بکن و اون کارو بکن ،  باخودم میگفتم : مهربانو یه روز میخوای بری و برگردی چرا انقدر قلبت سنگینه ؟؟ پس چطوری میخوای بری کانادا ؟

به روی خودم نمی اوردم ، هر چی هم به نفس گفتم: تو نیا عاقا جان راه طولانیه

 گفت:  نمیشه  دلم طاقت نمیاره . 

خلاصه ساعت 1 و نیم صبح اسنپ اومد دوتایی نشستیم توش و رفتیم به سمت فرودگاه . 

چند بار نفس گفت: مهربانو تو داری میری چند ساعت دیگه برگردی ولی قلبم داره از جاش کنده میشه .. خب همه ی این کارا بخاطر گرفتن ویزاعه که تو بری 

اونوقت حداقل حداقلللش  یکسال نمی بینمت .. خب من میمیرم که . 

آخرش دوتایی گریه کردیم و هی همو دلداری دادیم و رسیدیم ( فکر کنید از آقای اسنپ هم خجالت میکشیدیم واضح نمیتونستیم زار بزنیم) 

نفس هم پاسپورتشو یادش رفته بود بیاره تا رسیدیم اونجا منو فرستادن داخل و نفس موند .

 اعصابم خورد شد اینهمه راه اومد نشد بیشتر پیشم باشه . 

یا خداااا حالا چرا گوشیم اینطوری شد؟ چرا باطری خالی میکنه !!!! این دیگه چه مصیبتی  بود دارم میرم کشور غریب!!!

باز خوبه پاور بانک برده بودم . 

نشستیم تو پرواز و بی تاخیر رفتیم استانبول . 

سر صبح بود و فرودگاه خلوت،  منم یه دستشویی رفتم و از بقیه جدا افتادم .

  فرودگاه جدید ترکیه خیلی بزرگه و هر چی میری تمومی نداره .

 خلاصه هی تابلو رو ببین،  مسیر رو دنبال کن،  رسیدم بیرون. 

 سه تا راننده تاکسی ایستاده بودن بهشون گفتم:  میخوام با اتوبوس برم میدون تقسیم .

 با خوش رویی راهنماییم کردن که از اون آسانسور یه طبقه برو پایین ایستگاه اتوبوس اونجاست . 

مثلاً شب قبل گوگل مپ رو هم راه انداخته بودم که بتونم استفاده کنم ولی گوشیم هی باطری خالی میکرد 

دیدم ببببببه ........از این سر تا اون سر ایستگاه های اتوبوسه و شماره داره . خب من باید چه ایستگاهی میایستادم؟؟ 

دم ایستگاه شماره هفت یه پسر جوون زیر 30 سال و یه خانم میانسال حدود 55 سال توجهم رو جلب کردن . خانمه گفت : از کجا بلیط بخریم ؟ تا پسره خواست جواب بده . 

گفتم : سلام چه خوبه شما ها ایرانی هستید من میخوام برم میدون تقسیم میتونید راهنماییم کنید؟ 

هر دو لبخند زدن گفتن:  ما هم همونجا میریم.  تنهایی؟ گفتم : بله  ساعت 4 و ربع وقت انگشت نگاری دارم . پسره گفت : من امیرم ساعت 2 وقت دارم ، خانمه هم گفت:  منم پروینم فردا 11 صبح وقت دارم . 

منم خودمو معرفی کردم و دست دادیم .

 گفتم : شما هم تازه باهم آشنا شدین؟ پروین گفت:  آره همین دو دقیقه قبل از اینکه تو برسی . 

گفتم:  چه خوب ... برنامه شما ها چیه؟ امیر گفت:  من میخواستم برم  دور و بر vfs  تا ساعت نزدیک 2 بشه و  انگشت نگاری کنم،  بعدش برم هتل و شب بمونم و فردا برگردم تهران . 

گفتم:  منم که هشت و نیم شب پرواز برگشت دارم ، پس منم باتو میام vfs،   دوساعت بعداز  تو انگشت نگاری دارم و بعدشم باید سریع برگردم فرودگاه به پرواز برسم . 

پروین گفت : منم میام میدون تقسیم ، خیابون استقلال رو گشت بزنم که ساعت بشه 2 و بتونم اتاق هتلمو بگیرم ، شب  برم گردش و خرید . فردا انگشت نگاری میکنم و پس فردا برمیگردم ایران . 

سه تایی گفتیم : " پس بزن بریم" 

از همون گیشه سه تایی بلیط اتوبوس خریدیم 136 لیر و ایستگاه شماره 16 نشستیم تو اتوبوس . 

خودمون سه تا بودیم تو اتوبوس کلی گپ زدیم و از مسیر طولانی فرودگاه  تا استانبول لذت بردیم واقعا مناظر زیبایی داشت . 

البته من اشتباه کرده بودم تلفنم رو رومینگ نکرده بودم و ارتباطم با ایران کاملا قطع بود . از تلفن امیر به واتس اپ مهردخت پیام دادم و موضوع رو گفتم . 

مهردخت گفت:همه مون نگران بودیم که تماس نگرفتی،  زنگ زدیم فرودگاه و مطمئن شدیم سلامت رسیدی و فهمیدیم یه مشکلی با تلفنت داشتی (نفس به مرز زایمان رسیده بوده )

 همین الان با پشتیبانی همراه اول برات درستش میکنم .

 یه بسته ی 119 تومنی رومینگ برام خرید و اپلیکیشن هام وصل شد دیدم واای چقدر پیام داشتم 

فاصله ی فرودگاه جدید استانبول تا شهرش یه چیزی در حد مسیر تهران تا فرودگاه بین المللی خودمونه ولی این کجا و آن کجا !! 

شب قبل با نفس حالمون از بوی پِهِن و طویله  و بوهای متعفن دیگه بهم خورده بود ولی اینجا انگار تو جاده شمال حرکت میکردیم . سبز و زیبا و چشمنواز 

 خوراکی هایی که تو کیفامون بود خوردیم سه تایی و از هر دری سخن گفتیم .

 معلوم شد امیر 29 سالشه و پروین 56 سال و سه تاییمون از برادرهامون در کانادا دعوتنامه داشتیم . 

امیر پرده ی شیشه رو داد کنار و گفت : عه بچه ها دفتر vfs  اینجاست ببینید از میدون تقسیم تا اینجا 15 دقیقه پیاده روی داره چه خوب که میتونیم قدم زنان برگردیم . 

میدون تقسیم سه تایی پیاده شدیم.  همون اول کار یکی از این بستنی فروش هایی که شوخی میکنن  و هی قیف رو دور سر ادم میچرخونن به تورم خورد و کلی اذیتم کرد  آخرشم یه بستنی بی مزه داد دستم و 150 لیر گرفت 

فکر کن از فرودگاه با اتوبوس اومدم میدون تقسیم 136 لیر ، بعد 150 لیر دادم پول بستنی بی مزززه 

بعد از بستنی راه افتادیم اول رفتیم تو یه داروخانه و من و پروین ، چند بسته قرص تیرویید که مدت هاست خارجیش رو پیدا نمیکنم خریدیم . 

بعدشم از اول فروشگاه های خیابون استقلال رو گشتیم تا آخرش . 

امیر و پروین دنبال لباس خریدن بودن ولی من چیز قابل توجهی به چشمم نمی اومد .  هر کدومشون میرفتن تو پرو و میومدن بیرون دوتای دیگه نظر میدادن .

 نزدیک ظهر بود که دیگه خیابون به انتهاش رسید .پروین قصد داشت یه مرکز خرید دیگه رو امتحان کنه ولی من و امیر ترجیح دادیم بریم سمت vfs به همین منظور از پروین خداحافظی کردیم و راه افتادیم به سمت vfs. 

مسیرمون از کوچه پس کوچه های میدون تقسیم بود و انگار تو کوچه های شمرون خودمون بودیم یه جاهایی شیب خیابون وحشتناک زیاد بود وخوشبختانه پر از پیشی های خوشگل که هی می ایستادیم باهاشون بازی میکردیم و سربالایی زیاد اذیتمون نمیکرد .

 تقریباً 20 دقیقه بعد رسیدیم دفتر vfs.  دیدیم یه جمعیت انبوهی تو صف هستند.  یه عده میگفتند بیاید تو صف بایستید یه عده هم میگفتند مهم نیست تو صف باشید سر وقتتون راه میدن که برید داخل . 

من و امیر ناچار نشستیم رو لبه ی خیابون که یه سکوی بلند بود و باز به گپ زدن و برنامه هامون برای بعد از رسیدن به کانادا و اینکه هر کدوممون ، کدوم شهر قراره بریم حرف زدیم . نیم ساعت بعد امیر رفت یه سرو گوشی آب بده . برگشت و گفت : یه خبر بد . 

- چی شده؟

-سیستم ها قطع شده و کار همه یکساعت و نیم عقب افتاده . 

-یا خدااا من برای پرواز برگشتم چه کنم ؟

-نگران نباش حالا یه کاریش میکنیم . 

ورق برگشت .. همه ی سرخوشی و حال خوبم داشت محو میشد و جاشو به نگرانی میداد . از همون ساعت با امیر رفتیم تو صف . هر بیست دقیقه یکبار آفیسر اعلام میکرد که اونایی که مثلاً ساعت یک وقت دارند بیان داخل ، بیست دقیقه بعد میگفت اونایی که وقتشون ساعت یک و ربعه بیان تو . 

من کل زمانی که اونجا بودم رو میومدم سر صف ، بهم میگفت برگه تو نشونم بده ، نشون میدادم میگفت "no,no, no"  میگفتم : عاقااا من ساعت هشت و نیم پرواز برگشت دارم نمیرسم .

 میگفت "on time , on time .."   الهی شکر از انگلیسی هم فقط همینو بلد بودن . 

لحظه به لحظه نگرانیم بیشتر میشد . تا اینکه یه آقای گل ایرانی گفت : من اینجا زندگی میکنم زبونشونو کامل بلدم الان همراه پسرعموم اومدم که انگشت نگاری کنه مشکلت چیه من باهاشون حرف بزنم؟ 

گفتم : من ساعت 8/5 پرواز دارم اینا هم کاراشون عقب افتاده اگر منو راه نندازن پروازمو از دست میدم . 

اونم بلیط برگشتمو نشون داد به آفیسر و براش توضیح داد.  آفیسره هم گوش داد و گفت : وقتش ساعت 4 و ربعه کو تا 8/5  

دوباره آقاهه توضیح داد که بابا فرودگاه تا اینجا خیلی راهه  .. یارو هم شونه انداخت بالا و گفت on time 

امیر گفت  on time  و زهررر مااار ،  on time  و کوووووفت  

بالاخره امیر ساعت 3/5 انگشت نگاری شد و از هم خداحافظی کردیم و رفت هتل .

 منم در واقع 45 دقیقه بعد از اون وقت داشتم . 

vfs  کلا تا ساعت 5 کار می کردن برای همین اون آخراش سرعت داده بودن به کاراشون 

منو واقعا ساعت 4 و ربع فرستادن داخل ولی همون داخلشم خیلی شلوغ بود .

 نهایتاً کار پنج دقیقه ای من ساعت ده دقیقه به پنج تمام شد . 

با مهردخت قرار گذاشته بودیم که وقتی کارم تموم شد اوبر برام بگیره ( اوبر همون اسنپ خودمونه) 

گفت : مامان اوبرها کمتر از 1000 لیر نمیگیرن . 

گفتم : چاره ای نیست . 

حدود 7-8 دقیقه بعد ماشین پیدا نشده بود و من داشتم از ترس دیر رسیدن دیوانه میشدم .

گفتم : مهردخت ولش کن من میرم میدون تقسیم و از اونجا تاکسی های فرودگاه رو سوار میشم .

 گفت:  ببین مامان ، یه سری اپلیکیشن های غیر از اوبر هم دارن که محلیه بذار ازاونا برات بگیرم . 

من به سمت میدون تقسیم راه افتاده بودم ، درواقع خیلی نزدیک بود ولی چون کوچه ها همون شیب وحشتناک رو داشت من اصلا نمیتونستم با سرعت راه برم .

 چند دقیقه بعد مهردخت گفت:  مامان یه ماشین برات گرفتم ولی نمیدونستم بگم کجا بیاد دنبالت گفتم میدون تقسیم منتظرت باشه . 

درحالی که نفس نفس میزدم گفتم باشه ولی من نمیدونم کی میرسم .. دارم تو این کوچه ها جون میکنم 

از هر کوه نوردی سخت تر شده برام . 

دوباره چند دقیقه بععد مهردخت گفت:  اسم اون خیابون رو برام  بخون بگم بیاد همونجا .. گفتم : نمیشه مهردخت،  اینجا همه انشعابات همون میدون تقسیمه...  همه جا قفله اگر بیاد تو این ترافیک گیر میکنه . 

- مامان برات چکار کنم ؟

- نمیدونم دخترم قطع کن من نمیتونم هم حرف بزنم هم سربالایی برم .. دارم از پا درمیام . 

فکر میکنم سعی میکردم بدوعم و احتمالا داد هم میزدم چون یهو یه چیزی منو سر جام میخکوب کرد . 

پشتمو نگاه کردم دیدم دوتا خانم کوله پشتیمو چسبیدن 

وحشت کردم . یکیشون گفت:  آرووم باش عزیزم من ایرانیم بهم بگو چی شده ، کمکت کنم . 

مهردخت داد میزد مامان چی شده ؟؟

گفتم : هیچی مهردخت نگران نباش دوتا خانم ایرانین قصد کمک دارن . 

گوشی رو قطع کردم یکیشون شونه هامو چسبیده بود میگفت:  نفس عمیق بکش . 

آرومم کردن.. بریده بریده براشون گفتم که چی شده . 

گفتن ما هم مادر و دختریم و ساکن اینجا . 

یکیشون تلفن کرد به یه آقایی و بعد از چند دقیقه گفت متاسفانه دور شده . 

گفتم : چی شده ؟ گفت یه راننده آشنا داریم ، الان مارو پیاده کرد و رفت . خواستم همون بیاد ببرتت که گفت دور شده و ترافیکه نمیرسه بیاد 

داشتم گریه م می کردم. 

مامانه گفت:  عزیزم نگران نباش ما که رهات نمیکنیم ..

 همینکه اینو گفت دوتا تاکسی پیچیدن تو خیابون .

 خانومه صداش کرد و بهش گفت:  این خانوم هموطن منه و باید به پروازش برسه .

 ببرش فرودگاه جدید و حتما ایستگاه شماره هفت پیاده ش کن .. با هم چونه زدن و آقای راننده با 700 لیر راضی شد منو ببره . 

خانومه شماره تلفن منو گرفت شماره  تلفن اقای راننده رو هم گرفت ازش . 

تاکید کرد تا ایستگاه هفت نرسوندتت بهش پول نده . همو بغل کردیم و خدا حافظی 

استانبول هم مثل تهران خودمون از ساعت 4 قفل میشه تا حوالی ساعت 9 شب و این چیزایی بود که من موقع خرید بلیط توجه نکرده بودم 

از اون موقع هر یکربع یکبار اون خانوم  یه تلفن به من می کرد و یه تلفن به راننده . 

تقریبا تموم مسیر رو باهام صحبت کرد و سرمو گرم کرد اقای راننده هم برام تو برنامه ی مترجم گوشیش نوشت : راحتی؟ نگران نباش . نمیذارم پروازتو از دست بدی 

یادم افتاد منم این برنامه رو تو گوشیم دارم .

 براش نوشتم : خیلی ممنونم . مرسی که بهم آرامش میدی امیدوارم اگر جایی گیر کردی با آدمای خوب رو به رو بشی . 

خندید گفت :"تشکور لر"  بهم یه بطری آب تعارف کرد،  گفتم دارم . 

صبح با امیر و پروین سرگرم حرف زدن بودیم ، درست مناظر رو ندیده بودم.. مسیر تو نور غروب آفتاب خیلی خیلی قشنگتر بود . 

بالاخره ساعت شش و بیست دقیقه  رسیدیم . 

پیاده شدم و دویدم به سمت جاهایی که باید کنترل میشدم و عبور می کردم . همه جا رو تقریبا به حالت نیمه دو می رفتم و فکر می کنم حدود یکساعت و نیم هم اونجا طول کشید . خدا رو شکر جز یه کوله پشتی هیچی نداشتم . 

وقتی رو صندلی ها نشستیم تا برای پرواز صدامون کنند تقریبا از حال رفتم . اما قبل از اون این پیام ها رو ارسال کردم :

پروازمون 45 دقیقه تاخیر داشت البته این به اون معنا نیست که اگر دیر میرسیدم چون تاخیر داشت راهم میدادن . همینجوریشم وقتی سوار هواپیما شدیم به من و یه دختر خانمی گفتن چون دیر کارت پرواز گرفتید شماره صندلی ندارید . بذارید همه بشینند تا به شما صندلی بدیم . واقعا اگر ده دقیقه دیر تر میرسیدم پروازو کلا از دست داده بودم . 

موقع برگشتن کلا خواب بودم . پاهام خیلی درد میکرد و قرار هم نبود کسی بیاد دنبالم . 

وارد فرودگاه بین المللی شدیم همه جا صدای گویش فارسی می اومد و این بنظرم گوشنواز ترین موسیقی دنیا بود .

 اسنپ گرفتم . به آقای راننده گفتم من طبقه ی پایینم الان میام بالا گفت منتظرم . تا اینو گفت گوشیم رسما خاموش شد . 

اومده بودم بالا و دنبال ماشین میگشتم .. 

خدایا چرا اصلاً نگاه نکردم ببینم چه ماشینی گرفتم .

 همینطوری به ماشینا زل میزدم میگفتم:  آقا اسنپ هستید ؟ میگفتن بله کجا میری؟ 

میگفتم نه .. من ماشین گرفتم گوشیم خاموش شده . 

دیگه چند تا ماشین بیشتر نمونده بود که دیدم یه آقایی گفت : خانم مهربانو ؟

گفتم : بله بله . رفتیم سوار ماشین شدیم . 

گفت گوشیتون خاموش شده درسته ؟ گفتم بله چطوری منو شناختید؟ 

گفت : حدس زدم شارژتون تموم شده و بین آدما ی اینجا فقط شما نگاه نگران داشتید  من روانشناسی خوندم . 

فوری گوشیم رو با شارژر ماشینش شارژ کردم . به محض روشن شدن گوشی باز تلفنا شروع شد .. داشتم با بابا صحبت میکردم که دوباره تلفن خاموش شد . به آقاهه گفتم ببخشید میشه از تلفنتون استفاده کنم و تماس گرفتم با بابا  و مهردخت و تلفن اقاهه افتاد براشون . 

یکمی که رفتیم جلو به خودم اومدم دیدم سوار یه ماشین شاسی بلندم . اپلیکیشن اسنپو باز کردم دیدم اصلاً ماشین این ماشینی نیست که سوار شدم ولی قیافه ی راننده همون بود . گفتم ببخشید اقا چرا ماشین عوض شده؟ 

گفت من دوتا ماشین دارم یه وقتایی اگه سمت فرودگاه باشم اپلیکیشنو باز میکنم و مسافر میگیرم . گفتم : من اگه حواسم بود لغو میکردما .. 

هر دو خندیدیم . همون وسط خنده امنیت سفر رو برای همه فرستادم . مهردخت ، نفس ، بابا ، بردیا ، مینا ، آرتین 

حالا همه شون هول شدن چی شده امنیت سفر میفرستی ؟؟ 

منم نمیتونم حرف بزنم جلوی یارو . همینطوری خنده خنده با آقای راننده صحبت میکردم و به بقیه پیام میدادم که هیچی بابا همه چی خوبه فقط ماشین طرف با اونی که اعلام شده متفاوته . 

بالاخره ساعت نزدیک سه صبح رسیدم خونه 

خسته و له . غش کردم خوابیدم و فرداش ساعت ده صبح رفتم اداره . 

بعدها فهمیدم میتونستم تو همون فرودگاه ترکیه تقاضای اسکوتر یا ویلچر کنم و چقدر راحت میشد این مسیر رو طی کنم . 

میدونم الان بخاطر پست به این بلندی دارید بد و بیراه بهم میگید .. ببخشید حق دارید همینجا تمومش میکنم تا پستای بعدی . 

دوستتون دارم میدونید که چند تا؟؟