مهردادِ شمعدونی ها

گاهی وقتا یه جایی از زندگی گیر میفتیم که فکر میکنیم دیگه بدتر از این نمیشه، اگه تو این شرایط کارای خطرناکی نکنیم و تصمیمایی نگیریم که باعث بشه کلا بقیه ی عمرمون رو به فنا بده، بالاخره عبور میکنیم و به سلامت از بحران درمیایم. 

حکایت ته تغاری خونه ی ماست، برادرم مهرداد رو میگم که چند ماه پیش داستان زندگی و مهاجرتش رو تحت عنوان بازنده خوندید . 

حالا دعوام نکنید بگید رمز ندادی نخوندیم داستان رو . اصل موضوع رو بچسبید که همون  مصداقِ " پایان شبِ سیه، سپید است" 

همین پری شب که بیست و سوم خرداد بود، شش ماه از اون شبی که مهرداد رو بردیم فرودگاه و راهیش کردیم، گذشت. همون شبی که چه غوغایی تو دلمون بود و چقدر دلشکسته و در عین حال خوشحال بودیم که مهرداد برای زندگیش تصمیم گرفته و با جسارت و قدرت ، پا تو راه سختی گذاشته . 

بعد از قسمت بیستم که خوندید، قول داده بودم که اتفاقات جدیدی که براش میفته رو بنویسم . 

تو این شیش ماه با کلی آدمای خوب و مهربون آشنا شد، یکیشون یه خانم ایرانی محترمه که چند سال از من مسن تره و مهرداد رو درست مثل برادرکوچیک خودش دوست داره .

آدما خیلی جالب به هم متصل میشن . 

داستان آشنایی کتی خانوم با مهرداد اینطوری بوده که یه روز مهرداد از سرکار میرسه خونه میبینه تو لابی یه بسته ی پستی هست که یه اسم ایرانی روش نوشته شده .

 مهرداد که مدتی از جماعت ایرانی جدا افتاده بود،  با شوق و چشم های برقونی(یادش بخیر یه بچه ای بود یادم نیست کی بود به چیزای براق می گفت برقونی) منتظر میمونه تا صاحب بسته پیدا بشه. 

بعد دیده بود که یه آقای مسنی اومد  بسته رو تحویل گرفت. و مهرداد هم ذوق زد بهش میگه منم ایرانیم و تازه وارد

از اونجا مهرداد و آقای امینی با هم آشنا شدن ولی متاسفانه مهرداد نتونست خیلی با ایشون معاشرت کنه . 

می گفت متاسفانه آقای امینی قبلا تو ایران یه ارتشی بوده و اوایل انقلاب با دیدن بعضی از اتفاقات از ترس مهاجرت میکنه و خانواده ش هم همراهیش نمی کنند.

در تمام این سالها تنها میمونه و  با توهمات میان منو می گیرن و ... زندگیش رو با ترس می گذرونده .(در صورتیکه کاره ای هم نبوده انگار)

مهرداد می گفت متاسفانه هر چی براش توضیح میدم،  حرف خودشو میزنه و متوجه نمیشه که اینا همه ش توهمه . بعد هم مهرداد درس و کار داشته میگفت آقای امینی بارها یه  حرف قدیمی رو تکرار میکنه و نمیذاره خداحافظی کنم. اینه که تصمیم می گیره بیشتر باهاش قدم بزنه نه اینکه خونه ی هم برن.

یه شب که میخواسته بره تیم هورتون پایین خونه شون ، به اقای امینی میگه دوست داری با هم بریم یه نوشیدنی با کیک بخوریم ؟ 

(تیم هورتون بزرگترین  کافه ی زنجیره ایه که اولین بار در سال 1962 در اُنتاریوی کانادا افتتاح شد مثل استار باکس)

و این میشه که با اقای امینی میرن دم تیم هورتون،  اونجا کتی خانوم که مشغول آماده کردن سفارش بوده میبینه دارن با هم فارسی حرف میزنن و ابراز خوشحالی میکنه و به مهرداد میگه تو هر روز میای اینجا ولی من متوجه نشده بودم که ایرانی هستی . 

خلاصه مهرداد شده داداش کتی خانوم و کتی خانوم مهربون،همیشه براش چند مدل از  انواع غذاهای ایرانی رو میپزه بسته بندی میکنه میده بهش.

من بهش زنگ زدم خواهش کردم  آدرس بده من اینجا برای خانواده ش جبران کنم ولی گفت : من فقط یه برادر و یه مادر دارم تو ایران که تهران هم نیستن.

 خودم و همسرم و پسرم چندین ساله اینجاییم و دیدن بعضی از ایرانی ها و ارتباط باهاشون واقعا برام نعمت بزرگیه چون با همه هم نمیشه ارتباط دوستانه داشت ، روزی که دیدم مهرداد با اون آقای مسن فارسی حرف میزدن، انگار از چشماش به قلب من یه نخ نامریی وصل شد و من برادرم رو تو چهره ی مهرداد دیدم ، اول فکر کردم اون آقا پدر یا پدر بزرگشه ولی وقتی گفت من دو سه ماهه تک و تنها اومدم ، دیگه نتونستم بهش بی تفاوت بمونم 

مگه داریم انقدر مهربون؟ 

*************

 مهرداد با شرایط خیلی سخت روحی و درست زمانی که به دلیل شیوع کرونا همه ی مراکز تفریحی و تجاری بسته بودند و تو فصل سرما وارد کانادا شد و همین مسائل باعث شد که مهاجرت رو سخت تر بگذرونه . 

من و مهرداد، روزهای زیادی با هم خرید کردیم ، آشپزی کردیم و حتی تو خیابونای خلوت شهر قدم زدیم و وقت گذروندیم. (چقدر واتس اپ رو دوست دارم که همه ش به یمن وجود این تکنولوژی محقق شد)

همه ی تلاشم این بود که ذره ای بار روانی  روی شونه های روحش رو کم کنم و منصفانه بگم  مهرداد وااقعا برای خوب شدن حالش و پیشرفت زندگیش از هیچ تلاشی دریغ نکرد .

 حالا شش ماه گذشته و همین پریشب در ششمین ماهگرد مهاجرتش،  اولین مهمونی رو  بین کسانی رفت که تا حالا ندیده بودشون و اتفاقا خیلی هم بهش خوش گذشت . 

جالب اینجاست که میزبانش دوست  دوران دبیرستان مینا بود که چند ساله همراه همسر و پسر نازش مهاجرت کردن و  از همون موقعی که اون ماجراها برای زندگی مهرداد پیش اومد ، کنارمون بودند و مثل مانلی و نسرین و سینای عزیز که دوستان این فضای دوست داشتنی هستند،  بهمون مشاوره می دادند . 

اینجاست که میگن دوستانِ خوب، بزرگترین سرمایه های زندگی آدم هستند .

 حتی دوست دوران دبیرستان که سالهاست همو ندیدین و راه زندگیش کلی از تو جدا شده میتونه باعث آرامشت باشه . 

حتما دوست دارید  کمی هم درمورد عاقبت زندگی مشترک مهرداد  براتون بنویسم.

باید بگم بعد از اینکه ساناز متوجه شد ، مهرداد دل از زندگی مشترک  بریده و دیگه حاضر نیست ادامه بده و به اصطلاح این تو بمیری، دیگه از اون تو بمیری ها نیست،  تغییر نقش داد و گفت: من یکماه حالم بد بوده و دست خودم نبوده رفتارهام و فشار مهاجرت باعث شده من اون حرفا رو بزنم و  اونطوری رفتار کنم و تو باید به زندگیمون فرصت و شانس دوباره بدی و ... 

مهرداد هم میگه بحث ما این یکماه نیست تو از روزی که بالاخره با اصرار خودت موضوع ازدواجمون رو قطعی کردی دیگه رابطه ی ما دوستانه و عادلانه نبود و جالب اینجاست که ساناز میگه : عه جدددی ؟؟ من فکر نمیکردم تو ناراضی باشی !!!

و اصرار میکنه که من تو این چند ماه،  کلاً رو خودم کار کردم و تغییر کردم . (یعنی محال ترین اتفاق ممکن)

خلاصه که  راضی به طلاق توافقی نیست و فکر میکنه زمان بگذره مهرداد فراموش میکنه . (چقدر جالبه واقعا کسی روش بشه بعد از اون کارها این حرفا رو بزنه)!!!!!!!

بگذریم....

دوستای نازنینم ، اسم گروه خانوادگی ما شمعدونیاست . من تو هر ماهگردِ رفتن مهرداد،  تو همین گروه یه یادداشت براش مینویسم .. خودم این یاد داشت ها رو خیلی دوسشون دارم  ، یکی دوتاشونو براتون کپی میکنم . 

ته تغاری خانواده ی شمعدونی، امروز ۲۳ اسفنده. تو ۳۸ سال وسه ماهه شدی و دقیقا سه ماه کامل میشه که یه تولد دوباره داشتی...سه ماه پیش،  روزهای قبل از این رو‌ پر از استرس و تنش تجربه کردی ولی جسورانه پای تصمیمت ایستادی و پرواز کردی تا زندگیت رو ازنوبسازی... 

تو این سه ماه خودت میدونی و خدای خودت که چقدر سخت گذشته ولی شهرت رو عوض کردی، شغل خوبی گرفتی، prت رو گرفتی، g1 ت رو گرفتی، داری زبان میخونی، کارت سلامت و بهداشت داری، یعالمه اشپزی کردی و خودت رو اداره کردی و هرکدوم از اینا تا سه ماه قبل آرزوی تو و آرزوی فعلی خیلی هاست ...بهت تبریک میگم عزیز شمعدونیا♥️

*****

عزیز خواهر، امشب چهارماهه روزگارت عوض شده...برگرد به این ۱۲۰ روزی که رفته یه نگاه بنداز و به خودت افتخار کن

*****

 عزیزم ۲۳ اردیبهشت هم گذشت و پنج ماه تموم شد که جلای وطن کردی، عزیز نازنینم تو اسون به دست نیاوردی، اسون نگذروندی این روزا رو ولی یه کوله بار دعا و انرژی مثبت بدرقه ی شبا و روزای تنهاییت بوده که مثل فرشته ی نگهبان اونجا مراقبت و محافظتت کردن. وجود ادمایی مثل عماد، امیر، کتی خانوم و خیلی های دیگه تصادفی نبوده، این ادما همون عشقایی بوده که تو به مامان و بابا دادی، همون لطف ها و همراهی های  کوچیک و بزرگ تو به همه ی خانواده بوده ، همون پاکی و تلاش تو برای حفظ زندگی مشترکت بوده که حالا بصورت ادم های خوب تو  زندگی جدیدت سر راهت سبز شدن. دوست دارم و امیدوارم روز به روز سبز و درخشان تر باشی♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️(۹ تا قلب به تعداد شمعدانی ها تقدیمت)