از یک لحظه بعد

بنا بود همه ی این شش روز تعطیلی ، صبح ها کمی بیشتر بخوابم و بعد از غذا دادن به تامی و دارسی، سراغِ گربه ی  قشنگ نزدیک اداره برم و آب و غذای اون رو هم بذارم، در راه برگشت تلفنی به مامان و بابا بزنم و اگر کاری، خریدی ، چیزی دارن براشون انجام بدم که خب همیشه هم کاری دارند. 

همین برنامه رو تا دیروز که شنبه بود اجرا کردم ولی دیروز شنبه سی ام مرداد ماه جور دیگه ای رقم خورد...

برگردیم عقب به جمعه برسیم :

صبح بیدار شدم غذای دارسی و تامی رو دادم وخاکشون رو تمیز کردم . قرص مخصوص تیروییدم رو که باید مادام العمر بخورم، خوردم، ملزومات ناهار رو آماده کردم ، غذای پسر کاراملی دم اداره رو برداشتم و حرکت کردم . 

رو لبه های باغچه ی کوچیک بانک تجارتِ کنار اداره که  خونه ی پسر کاراملیم هست ، یه ظرف زرشک پلو با مرغ که استخون های تیز مرغ ازش بیرون زده بود  گذاشته بودن  دور غذا مگس جمع شده بود و خبری  هم از کارامل نبود. غذا و آبش رو تو ظرف های تمیز ریختم ، غذای فاسد رو تو کیسه ی زباله همراهم ریختم،  یکم" پیش پیش "کردم و وقتی از اومدنش ناامید شدم رفتم تو ماشینم . به مامان زنگ زدم ببینم چیزی لازم دارن براشون بخرم یا نه، که گفت: ناهار ندارند  و قصد دارن از بیرون بگیرن . گفتم میام خونه تون . 

رفتم پیششون و یه بسته بادمجون کبابی از فریزر درآوردم و مشغول درست کردن میرزا قاسمی شدم . بردیا تلفن کرد و گفت  با نسیم و آرتین و پنی، ناهار میان خونه ی مامان اینا. 

مامان از قبل هم یکمی غذا داشت ، برنج رو دم کردم و از اینکه مامان و بابا تنها نمیمونن خیالم راحت شد، گفتم من برم خونه مهردخت تنهاست. 

برگشتم خونه ، نیم ساعتی از ظهر گذشته بود... مهردخت تقریباً بیدار بود ولی انگار دلش نمی اومد  تختش  رو رها کنه. رفتم کنارش ناز و بوسش کردم، گفتم پاشو یه چیزی باهم بخوریم فکر کنم ناهارمون به بعد از ظهر میفته . 

با چشم بسته دستای منو بوسید و گذاشت رو صورتش گفت: چقدر خوبه خونه ای، چقدر خوبه تا دَم صبح فیلم میبینیم و تا لنگ ظهر می خوابیم . 

گفتم پاشو پدرسوخته، من رفتم کلی کار انجام دادم، جنابعالی میخوابید تا لنگ ظهر، نه من . 

سعی کرد منم بخوابونه کنارش که مانع شدم. ناهار رو بار گذاشتم یکمی با تامی و دارسی بازی کردم . مهردخت پیشنهاد چای و نیمرو داد که استقبال کردم ." من همیشه از نیمرویی که با کره درست بشه و ته دیگ داشته باشه و زرده هاشم شُل باشه، استقبال میکنم"

 ساعت تقریباً شش بعد از ظهر بود که مشغول درست کردن تارت هلو و پنیر شدم . ظرف رو توی فر که گذاشتم مهردخت گفت : مامان تو شیرینیت وانیل که نریختی؟ گفتم : چرا خب . گفت: ای واای مگه قول نداده بودی چون بابا و مامان بزرگم به وانیل حساسیت دارن ،این دفعه بجای وانیل پودر پوست پرتقال بریزی که بابام برات آورده بود؟ 

گفتم: آخ یادم رفت . چکار کنم؟ 

گفت: ولش کن دیگه. 

گفتم : نه ، الان یه کیک کوچولوی کشمش و گردو با همون پودر میپزم.  موادش رو اماده کردم و  وقتی تارت آماده شد ، قالب کیک کشمش و گردو رو گذاشتم تو فر. 

مینا زنگ زد گفت : من و سینا اومدیم یه سر به مامان و بابا بزنیم تو نمیای؟ گفتم چرا، من تارت پختم، تا تو چای بذاری منم تارتم سرد میشه،  برش میزنم میارم که با هم بخوریم. 

مهردخت داشت مطالب مجله رو آماده میکرد گفتم من یه سر میرم اونجا یه چای بخورم و بیام ، کیک پدرتم  آماده ست اگه دوست داری بگو بیاد ببره . 

یکساعتی کنار مامان اینا بودم ، چای وشیرینی رو هم خوردیم ساعت ده بود که برگشتم سمت خونه . نزدیک خونه، زیر لاستیکِ پنچر ماشینی  که چند ماهه همونجا مونده، یه بچه گربه ی کوچولو نظرم رو جلب کردکه تو زباله های متعفن دنبال غذا میگشت. 

خیلی منتظر شدم تا بالاخره اعتماد کرد و اومد غذای خشک و آبی که براش گذاشتم رو خورد. 

رسیدم خونه ، مهردخت گفت: مامان یه چیزی بگم ناراحت نمیشی؟ 

گفتم : تا چی باشه؟ 

-یه مدت طولانیه خونه ی بابام نرفتم ، مامان بزرگم خیلی دلتنگی میکنه، میشه کیک رو خودمون ببریم خونه شون که اونم منو ببینه؟ 

-آره، این مدته همه ش پدرت اومده دیدن تو . 

- راست میگی؟ خسته نیستی؟ 

- نه .. خوبم، همین که صبحا یکم بیشتر میخوابم خیلی عالیه، فقط پاشو غذای بچه ها رو بده تا من لباسمو عوض کنم بریم . 

ساعت یازده و نیم بود،  مامان آرمین داشت  چند تا از لباس های خوشگلی که جوونیاش برای عمه ی مهردخت دوخته بود و تازگیا از صندوق ها کشیده بود بیرون ، نشونم میداد مهردخت هم پرو میکرد، شاید اندازه ش باشه و برشون داره. 

من خربزه خوردم و اونا کیک و چای. 

ساعت یک و نیم بامداد بود که خداحافظی کردیم ، آرمین تا جلوی ماشین بدرقه مون کرد. داشتیم سوار ماشین میشدیم که سه تا بچه گربه کله هاشون رو از زیر درِ خونه ی رو به رو درآوردن. 

مامانشون فقط یکمی از بچه ها بزرگتر بود. 

مهردخت شروع کرد به قربون صدقه رفتن، از صندوق عقب ظرف های مخصوص و غذای خشک رو آوردیم آرمین هم از پارکینگ خونه آب آورد، بچه ها و مامانشون مشغول غذا خوردن شدن. 

به مهردخت گفتم تو رانندگی کن . از آرمین خداحافظی کردیم و راه افتادیم . آرمین تاکید کرد، رسیدین خونه تماس بگیرین . 

تهران وقتی خلوته و سکوت،  صد برابر قشنگتره ...

 داشتیم با مهردخت حرفای قشنگ قشنگ میزدیم که مهردخت گفت مامان چرا گاز میدم ولی ماشین راه نمیره؟ گفتم : داره راه میره که ! 

گفت : نه الان سرپایینیه داره میره . 

یکمی جلو تر تقریباً سربالایی بود ماشینمون ایستاد . گفتم بیا اینور ببینم چی شد!!

مهردخت از رو صندلی راننده خودش رو کشید رو صندلی شاگرد، من پیاده شدم نشستم پشت فرمون . 

 فلاشر رو روشن کردم ، ماشین استارت میخورد ولی روشن نمیشد. برق پشت آمپرها رو هم داشتم پس مشکل از باطری نبود.. یعنی چه؟ ماشین که هیچ مشکلی نداشت ! 

مهردخت گفت : بیا ماشین رو هول بدیم ببریم کنار، گفتم : نه نمیتونیم اینجا چهار لاینه ما تو لاین سومیم نمیتونیم دونفری اینهمه مسافت بریم ضمن اینکه سربالایی هستیم . 

مهردخت گفت: نکنه مثل ماشین همسر بنیامین، یکی بزنه بهمون .. 

گفتم نه خلوته .. هرکی بیاد فلاشر ماشین  مارو میبینه ولی بیا بریم تو گارد ریل های وسط اتوبان بایستیم .

اما  زنگ بزن به پدرت بگو اینطوری شده .

 راستش یکمی هم میترسیدم که تو اون تاریکی و خلوت از ماشین بریم بیرون . 

مهردخت به آرمین گفت و آدرس داد اونم گفت الان میام . 

تو  فکر بودم که  بالاخره بریم تو گارد ریل وسط اتوبان بمونیم یا داخل ماشین منتظر باشیم که دنیا دور سرم چرخید .. چشمام جایی رو نمیدید، مهردخت جیغ میزد و منو بغل کرده بود سعی میکرد سرو بدن من رو محافظت کنه .

 ماشین می چرخید، همه جا می چرخید. احساس میکردم لحظه ی آخره و  داریم میمیریم ،  به مهردخت میگفتم الان تموم میشه . 

دنیا دست از چرخیدن برداشت . انتظار داشتم چشمامو که باز میکنم تونل نور جلوی چشمام باز شده باشه و با مهردخت به سمت بالا پرواز کنیم . 

صدای فریاد مهردخت گوشامو کر میکرد،فقط  میگفت  مامااان . 

چشمامو باز کردم انگار رو زمین بودیم !!! یه ماشین عین ماشین خودمون له و لورده جای قبلی ماشین ما ایستاده بود . 

ما به خلاف جهت مسیری که می رفتیم بودیم و جلوی ماشین خورده بود به گارد ریل ها . 

از اون ماشین پسر جواانی بیرون اومد نگاهی به جلوی ماشینش کرد و اومد سمت ماشین ما . به من و مهردخت گفت شما خوبید؟ با سر گفتم آره . 

مهردخت پیاده شده بود و گریان دنبال گوشیش رو زمین می گشت |، دیدم گوشیش افتاده رو پای من . 

صداش کردم گفتم بیا اینجاست .

 گوشی رو برداشت با گریه به پدرش گفت: ما تصادف کردیم زود باش بیا. 

کم کم ماشینای دیگه از راه رسیدن ، یه موتور درست کنار ماشینی که به ما زده بود خورد زمین . مردم کمک کردن پیش از اینکه یه ماشین بیاد از روی اون رد بشه ، جمعش کردن. 

نصفِ وسایل ماشین ما وسط اتوبان پخش بود... مردم همه کمک میکردن .. چند تا ماشین که راننده هاشون خانوم بود نگهداشته بودن و اومده بودن کمک. بالاخره آرمین رسید . با دیدن ماشین فریاد زد راننده ی این ماشین کیه؟ مگه مست بوده؟؟ 

راننده ی اون ماشین که تا الان هاج و واج به ماجرا نگاه میکرد رو انگار آتیش زدن.. دوید طرف آرمین و فریاد میزد من مستم؟ خجالت بکش من پزشکم از بیمارستان میام . مهردخت  به سمتش حمله کرد، به بابای من دست بزنی، دستاتو میشکونم. 

مردم آقای دکتر رو نشوندن رو لبه ی گارد ریل، آرمین هم مهردخت رو محکم بغل کرده بود.. گفتم: این کارا چیه تصادف شده، چرا تنش درست میکنید.. ارمین به خودش اومد، مهردخت رو رها کرد رفت سمت دکتر، گفت: ببخش منو،  منظور بدی نداشتم.  ماشینو دیدم وحشت کردم ..

 دکتر از فشار استرس و تنهایی، سرش رو گذاشت رو شونه ی آرمین و گریه کرد گفت : آقا ببخشید بخدا نمیدونم چی شد . 

ساعتی بعد،  آقای دکتر سر و گردن من و مهردخت رو کنار اتوبان معاینه میکرد.. پلیس مدارک رو بررسی میکرد و دوتا جرثقیل آماده بودن تا ماشین ها رو به پارکینگ منتقل کنند. 

معلوم شد آقای دکتر افتاده بوده تو سرازیری و مارو نمی دیده، ناخوداگاه سرعتش زیاد بوده همون موقع هم موبایلش زنگ میخوره و فقط یک آن چشمش میره رو گوشی و وقتی برمیگرده ماشین ما رو در چند قدمیش میبینه . یعنی هیچ خط ترمز و تلاشی برای ممانعت از تصادف نداشته . 

وقتی رفتیم پارکینگ حال من بدتر شد چون دور و برمون پر بود از ماشین های تصادفی که بعضیاشون خون تازه یا تکه ای از لباس مصدومین بهشون اویزون بود . 

مسئولین پارکینگ هم با جزییات توضیح میدادن که امشب چهار مورد آوردن این پارکینگ و بجز شما همه  منجر به فوت بودن. 

با آقای دکتر برای شنبه صبح قرار گذاشتیم تا مامور بیمه برای کارشناسی خسارت بیاد . 

ساعت پنج و نیم صبح آرمین ما رو رسوند خونه .. دارسی و تامی میو میو کنان ازمون استقبال کردن . اشکم بند نمی اومد .. آرمین رفت و گفت چند ساعت بعد  میام دنبالت ... 

خوابیده بودم تو تختِ مهردخت و محکم همدیگه رو بغل کرده بودیم . بهش گفتم این دفعه ی دومه که تو حادثه سعی میکنی خودت رو سپر من کنی.. میدونی زندگی من بدون تو معنا نداره .. گفت مال منم بدون تو به ساعت نمیکشه. 

گوشیم رو نگاه کردم ، آخرین پیام های خودم و نفس این بود که بهش گفتم داریم با مهردخت میریم خونه ی پدرش و اون نوشته از دیروز ندیدمت دلم تنگه ، فردا میام با مهردخت بریم یه دوری بزنیم موافقی؟ 

نوشتم : اره عشقم مگه میشه موافق نباشم . 

نوشته مواظب خودت باش تا فردا بای.

چشمامو میبندم .. صحنه ی تصادف میاد جلوی چشمم .. همه جا میچرخه دور سرم .. اگه مرده بودیم، الان به خانواده م خبر میدادن همه کم کم میفهمیدن و دنبال طی مراحل قانونی بودن .. 

قیافه ی همه رو مرور کردم، نفس ، مامان و بابا، مهرداد که ایران نیست .. آرمین که فقط چند دقیقه قبل از مردنمون خونه شون بودیم و هنوز از کیک من تو خونه ش بود... دارسی و تامی.. کارامل که صبح ها منتظره من براش غذا ببرم.. 

فامیل بزرگی که داریم ، سوپر محل  و پنج شش تا شاگردش که هر روز ازشون خرید میکنم و هر وقت ازشون آرد یا تخم مرغ میخوام کلی سربه سر م میذارن میگن به ما هم کیک و شیرینی بده، همسایه هام، همکارای اداره م، و شما عزیزای این خونه که سالهاست تو همه ی پیچ و خم زندگی همراهم بودین،  خواننده های پیج اینستا و حتی گل فروش های دم اداره که تقریباً هر روز باهاشون سلام و علیک دارم...

وااای اگر این پزشک نازنین و جوون میمرد.. خانواده ش، مریضاش... درست یکماه دیگه تولد سی و دوسالگیشه 

این ماشین منه که در جهت برعکس چرخیده

اینم ماشین آقای دکتر

*****

چقدر زندگی ما ادما به موبنده، چقدر بی دفاع و شکننده ایم درمقابل حوادث .. و چقدر راحت میتونیم تموم شیم اگر وقتش رسیده باشه.  

دوستای عزیزم خدا رو شکر خوبیم و بجز کوفتگی شدید بدن  و چند تا جراحت کوچیک، مشکل دیگه ای نداریم . 

یه چیز عجیب اینه که من و مهردخت اصلا صدای برخورد و تصادف رو نشنیدیم ، انگار اندازه ی دسیبل صدای تصادف از استانه ی شنوایی ما خیلی بیشر بوده . 

هنوز نمیدونیم چرا ماشین بیخود خاموش شد و چرااین اتفاقا عین فیلم  رخ داده .. خیلی وقتا بعد از تصادف تو اتوبان رسیده بودم ولی اینکه ادم خودش دچار این موضوع بشه خیلی وحشتناکه . 

راستی یادتونه برای کمک به درمان آقای صمد شعبانی نویسنده و شاعر عزیزمون پست گذاشته بودم؟ با وجودی که مشارکت خیلی خیلی کم بود تونستم چند روز پیش مبلغ یک میلیون تومان براش واریز کنم . دیروز صبح خورد و خمیر بودم که این پیام رو تو واتس اَپ دیدم :

غبار چرخان

تودر خونم

جاری هستی

جویباری که مرا

به دریا

می برد.

ببار تا دریا

نزدیک تر شود.

دیری ست

که می چرخم بر دست فضا

پر کاهی

در کوچ هوا

که سکونم 

نبست.

ببار

تا دریا

نزدیک تر شود.

صمدشعبانی

1400..5..27

دوستتون دارم