وقتی بی تفاوت نیستیم/پسرِ افغانِ من/ دارسی قشنگم

بیاید میخوام بهتون خبری بدم که خیلی خوشحالتون میکنه . 

یادتونه برای هزینه ی شیمی درمانی یه پدر دستامون رو به دست هم دادیم؟

انتهای این پست درخواست کمک رو نوشته بودم . دیشب دوست عزیزم خانم دکتر نازنین که ما رو با اون کیس آشنا کرده بود بهم پیغام داد : 

خلاصه دست تک تکتون رو میبوسم لطف کردید و با قلب بزرگتون، واریزی های  بزرگ و کوچیک  رو انجام دادید و تونستیم تو شادی امروز یه خانواده شریک باشیم . 

امیدوارم هیچکدوممون به روزی نرسیم که درد دیگران برامون بی تفاوت باشه و بتونیم راحت از کنارش بگذریم . 

********

راستش ، اولین چیزی که بعد از کلمه ی" مهاجرت از ایران " به ذهنم میرسه، جدایی و دوریه .. از خانواده، دوستان، کوچه و خیابون، مغازه ها و مغازه دارهایی که باهاشون آشنایی و خیلی چیزای دیگه .. 

من از اون آدمام که یکی از ترس های بزرگ زندگیم تنهاییه . این ترس بصورت خودآگاه و ناخوداگاه در ارتباطات و تصمیم گیری های شخصیم اثر گذاشته . شاید همین وبلاگ نویسی و وفای هجده ساله م به اون هم به این خصوصیتم بی ربط نباشه .

به همین دلیل،  بطور مشخص آدمی هستم که ارتباط عاطفی برام خیلی مهمه . به راحتی نمیتونم از کنار دیگران عبور کنم و پشت سر بذارمشون . حالا نه به این معنی که خیلی اهل رفت و آمد باشم . اتفاقاً کسانی که من رو از نزدیک میشناسند میدونند چقدر خلوتم رو هم دوست دارم . 

شاید بشه گفت بصورت" خیلی دور و هم زمان خیلی نزدیک" زندگی میکنم . 

اگر هم با کسی رابطه ای ایجاد کنم معمولاً عمیق و طولانی میشه . 

محمد رو یادتونه؟ این پست رو درمورد اون نوشته بودم ، پست بعدیشم عکسشو با مهردخت گذاشته بودم . 

اون موقع تو خونه ی خیابون لاله زندگی می کردم و هنوز به این خونه ای که خریدم، اسباب نکشیده بودم . تقریباً پارسال همین موقع ها بود . متاسفانه دو سه ماه بعداز اینکه با محمد آشنا شدم،   از اون خونه رفتیم ولی  خوبیش اینه که هنوز با هم در ارتباطیم،

اگر از احوال و اوضاع محمد بخواهید، باید بگم :  این پسر مهربون که پر از ادب و قدرشناسیه؛   همچنان درسش رو میخونه و اشکالاتش رو از طریق واتس اپ از مهردخت سوال میکنه .

 برای نوروز که بهم تلفن کرد گفت : میدونستید من دوتا مادر دارم؟ یکیش همون مامانیه که منو به دنیا آورد و تو افغانستانه؛ یکیشم یه خانوم ایرانیه که اسمش مامان مهربانوعه ، یه شب که از سر کار اومده بود سوپر مارکت ما خریدکنه ،  من به چشمش اومدم و ازم پرسید چی خوشحالم میکنه ..

با شنیدن این حرفا اشکم راه افتاده بود .   بعد تو چت برام نوشت : اجازه میدید بهتون مامان بگم؟ 

چند شب پیش بهم گفت که محل کارش تغییر کرده . الان بیشتر نزدیک اداره مون شده باید یه روز برم دیدنش ، عکسای پروفایلشو که نگاه میکنم میبینم چقدر زود به زود داره  تغییر میکنه و بزرگ میشه . 

****

کاش همه ی آدما در شرایط نسبتاً متوسط به دنیا می اومدن ، کاش محمد برای کار کردن و پول در آوردن مجبور نبود از شهر و دیار و آغوش خانواده ش مهاجرت کنه، کاش ما ایرانی ها برای خیلی چیزا که انقدر ابتداییه حوصله ی شمردنشون رو ندارم ، مجبور به مهاجرت نبودیم . 

فکر میکنم مادر محمد، از دیدن بزرگ شدن دوتا پسراش محرومه ، از خیلی چیزا محرومه .. 

خوبه محمد یه مامان ایرانی داره که بعضی وقتا باهاش چت میکنه ، خوبه حس میکنه یکی هست که براش مهمه محل کار جدیدش راحته؟ امنه؟ ...نه اینکه فکر کنید اهمیت  این ارتباط یک طرفه ست ، که اتفاقا گاهی وقتا با خودم میگم وجود محمد به عنوان یه پسرِ مصمم تو راه سخت زندگیش ، برای من موهبتیه  و کلی بهم انگیزه میده . 

*****

امروز بیستم اردیبهشته و برخلاف سه تا بیست اردیبهشت قبلی؛ من و مهردخت  خیلی غمگینیم . امروز روز تولد دختر کوچولوی خونه مون بود ، اگرپر نمی کشید و از دست نمی دادمش . امروز تولد چهارسالگیش میشد. 

این عکس دقیقا پارسال همچین روزیه  تولد سه سالگیش 

سه سال با ما زندگی کرد و بهترین خاطرات رو برامون ساخت ، حتی یک روز بدون یادش و غم از دست دادنش نگذشته و گمان نمیکنم تا من و مهردخت زنده ایم  درد جای خالی دارسی تو قلبمون خوب بشه . 

اونایی که تو خونه تون ، هر نوع فرشته ای نگه میدارید امیدوارم سلامت و خوشبخت کنار هم زندگی کنید، اونایی هم که ندارید امیدوارم با حیوانات مهربون باشید و هواشون رو هر جور که از دستتون بر میاد داشته باشید . 

دوستتون دارم